ธามทศ ล่ากฎหลอน บทที่ 2 : สวนแสงหวนรัง

ธามทศ ล่ากฎหลอน โดย ไข่เจียวหมูสับ หรือ สรสิทธิ์ เลิศขจรสุข กับเรื่องราวของธามทศและเมืองสมมติที่เต็มไปด้วยกฎแปลกๆ ที่อันตรายถึงชีวิต เขาจะเอาชีวิตรอดจากกฎหลอนที่ว่าไหม ตัวแปรมากมายที่เข้ามาเกี่ยวข้องจะทำให้เขาต้องทิ้งลมหายใจในเมืองสมมติแห่งนี้หรือเปล่า อ่านนวนิยายออนไลน์จากอ่านเอาได้ใน anowl.co

  ๗ ธันวาคม

สายลมในยามอาทิตย์จวนจะลาลับช่างหนาวเหน็บ หนาวเกินกว่าที่ควรจะเป็น ไม่เพียงเท่านั้น ยังแฝงไว้ซึ่งกลิ่นที่เหม็นเน่าราวกับโชยจากซากศพ ยิ่งทิวทัศน์โดยรอบมัวมืดลงเท่าไร กลิ่นและสายลมยิ่งชักชวนให้ขนลุกมากเท่านั้น

ชายหนุ่มกะพริบตาอย่างยากเย็น เพราะอากาศที่ร้อนชื้นกลับเปลี่ยนเป็นหนาวเหน็บในไม่กี่นาที ส่งผลให้คอนแท็กต์เลนส์ที่แนบติดสองดวงตานั้นแห้งลงกระทั่งเริ่มสร้างความระคายเคือง พอหยอดน้ำตาเทียมก็เริ่มดีขึ้น

สวนสาธารณะขนาดใหญ่แห่งนี้เริ่มสงบลงแล้วหลังจากจอแจมาทั้งวัน ผู้คนทุกวัยเริ่มทยอยกลับตั้งแต่ห้าโมง บ้างก็เดินออกจากสถานที่แห่งนี้ด้วยท่าทีปกติ บ้างก็เร่งรีบ คนงานที่มีหน้าที่ทำความสะอาดนั้นเริ่มปฏิบัติงานตั้งแต่สี่โมง พวกนั้นคงรู้ดีว่าต้องรีบทำหน้าที่ให้จบก่อนอาทิตย์ตกดิน

แม้สวนนี้ดึงดูดผู้คนโดยธรรมชาติ แต่ไม่มีใครอยากสัมผัสกับยามค่ำคืนใน ‘สวนแสงหวนรัง’ แห่งนี้หรอก

แน่ละว่าเขาเองก็ไม่อยากอยู่ หัวใจและสมองต่างร้องร่ำให้ก้าวเดินไปจากที่แห่งนี้ นาฬิกาบนข้อมือแสดงเวลาหกโมงครึ่ง แต่แสงจากดวงอาทิตย์จางหายไปเร็วกว่าสถานที่อื่นที่ตั้งอยู่รอบๆ สวนนี้ เพียงพริบตาก็มืดลงกระทั่งรู้สึกไปเองว่าเป็นเวลาสามถึงสี่ทุ่มแล้ว

เห็นชายร่างสูงกำลังอุ้มลูกชายแนบอก แล้วเร่งเดินไปยังทางออก เด็กชายวัยไม่กี่ขวบฟ้องพ่อด้วยเสียงอ้อแอ้ว่าถูกเด็กอีกคนเดินชนเมื่อครู่ ผู้เป็นพ่อลูบหัวปลอบและสัญญาว่าจะไปจัดการผู้ปกครองของเด็กคนนั้นให้

ภาพนั้นทำให้คิดถึงพ่อของตน แต่เป็นในทางตรงกันข้าม หากเป็นเขาที่ร้องไห้หรือถูกรังแก นั่นถือเป็นความผิดของเขาเอง จากนั้นคงถูกกระชากผมและลากออกไปจากที่แห่งนี้เพื่อมิให้สร้างปัญหาแก่ใครแน่นอน

‘ธามทศ อย่าใจลอย มีสติเอาไว้’

เขาบอกตนให้เรียกสมาธิกลับมา ใกล้ได้เวลาแล้ว

เมื่อเห็นว่าในสวนร้างไร้ผู้คนแล้ว ธามทศเดินช้าๆ ไปยังบริเวณทางออกซึ่งเป็นประตูเดียวกับที่เข้ามา ที่ข้างประตูรั้วเหล็กนั่นมีป้ายตั้งพื้นสูงประมาณเมตรครึ่ง ทำหน้าที่แสดงแผนที่รวมถึงรายละเอียดของสวนแห่งนี้

แต่ในช่วงก่อนอาทิตย์จะตกเล็กน้อย มันจะทำหน้าที่มากกว่าบอกทิศทางและเวลาเปิดปิด

เขาเดินไปใกล้ป้ายนั้น จำได้ดีว่าช่วงที่เข้ามามันเป็นสีขาว พร้อมแผนที่สีสวยสะดุดตาแปะหราอยู่ แต่บัดนี้พบว่าป้ายนั้นกลับเป็นป้ายเหล็กที่สนิมเขรอะ แผนที่ที่ติดอยู่นั้นเก่ากึกและฉีกขาด สีซีดจางไปมาก และที่สำคัญที่สุด ตรงส่วนบนของแผนที่นั้นมีปึกกระดาษแปะติดด้วยตะปูอยู่

กระดาษแผ่นแรกนั้นมีตัวหนังสือที่เขียนด้วยหมึกสีแดงว่า

กฎการใช้งาน ‘สวนแสงหวน’ รังหลังอาทิตย์ตกดิน

พริบตานั้นสายตาของเขาก็มองเห็นบางสิ่งที่น่าตกตะลึง

กฎการใช้งานสวนแสงหวนรังหลังอาทิตย์ตกดิน

ถึงท่านผู้มีความประสงค์จะใช้บริการสวนแห่งนี้ภายหลังอาทิตย์ตกดินในแต่ละวัน

ทางเรายินดีที่จะให้บริการท่าน แม้ว่าเราจะไม่แนะนำให้ท่านใช้บริการในเวลานี้ก็ตาม โดยท่านสามารถเล่นกีฬา เดินชมทิวทัศน์ หรือแม้แต่ทานอาหารได้ตามปกติวิสัย เฉกเช่นเดียวกับก่อนพระอาทิตย์ตกดิน อย่างไรก็ตาม เพื่อผลประโยชน์และความปลอดภัยของตัวท่านเอง เราขอให้ท่านปฏิบัติตามกฎของสวนนี้อย่างเคร่งครัด มิเช่นนั้น ทางเราจะไม่สามารถรับรองความปลอดภัยของท่านได้ และทางเราจะไม่ขอรับผิดชอบต่อความเสียหายทั้งทางร่างกาย จิตใจ และทรัพย์สินของท่านแต่อย่างใด

กฎข้อที่

๑. เมื่ออาทิตย์ตกดินแล้วคุณยังอยู่ในเขตสวนแห่งนี้ ท่านมีหน้าที่ต้องทำตามกฎอย่างเคร่งครัด

๒. แตกต่างจากช่วงก่อนอาทิตย์ตกดิน ณ เวลานี้ พื้นที่ของสวนจะถูกแบ่งออกเป็นห้าจุดด้วยกัน หนึ่งคือจุดตรงกลาง เรียกว่าเขต ๑ อีกสี่จุดโดยรอบเรียกว่าเขต ๒-๕

๓. ก่อนเวลาสามทุ่มตรง ท่านสามารถเดินชมทิวทัศน์อันงดงามของเขตทั้ง ๕ ได้ตามอัธยาศัย อย่างไรก็ตาม ห้ามพูดคุย ทักทาย หรือมีปฏิสัมพันธ์อะไรกับผู้ใช้บริการท่านอื่น ไม่ว่าพวกเขาจะมาปรากฏตัวในสภาพใดก็ตาม    หากท่านเผลอตัวมีปฏิสัมพันธ์ออกไป ไม่ว่าจะแค่โบกมือ หรือส่งเสียงตอบรับ พวกเขาจะรู้ทันทีว่าท่านไม่ใช่ผู้อาศัยในสวนแห่งนี้ หากโชคดีพวกเขาจะจ้องมองมาทางท่าน หรือแสดงท่าทีจะทำร้าย แต่หากโชคร้าย และพวกเขาตรงเข้ามาหวังจะสังหาร ขอให้รีบทำตามกฎข้อที่ ๔ โดยทันที

อย่างไรก็ตาม มีบางกรณีที่ผู้ใช้บริการคนอื่นๆ มุ่งหวังจะทำร้ายท่าน แม้ท่านจะไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์อะไรด้วยก็ตาม แม้จะพบได้น้อยแต่ก็เป็นอันตรายถึงชีวิต หากพบเจอกรณีเช่นนี้ ขอให้ท่านใจเย็น และทำตามกฎข้อที่ ๔ เช่นกัน เชื่อเราเถิดว่าเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว

๔. ก่อนเวลาสองทุ่มสี่สิบห้านาที หากท่านเสร็จสิ้น ‘การ’ ใช้บริการสวนของเราแล้ว (หรือหากท่านเผลอมีปฏิสัมพันธ์กับพวกมัน) ท่านสามารถออกจากสวนแห่งนี้ได้ด้วยประตูทางออกหมายเลข ๒

ลักษณะของประตูเป็นประตูรั้วสีดำที่สูงประมาณสองเมตร มีป้ายสีขาวพร้อมตัวอักษรสีแดงว่า ‘ประตูทางออกหมายเลข ๒’ ท่านสามารถเปิดประตูนี้แล้วกลับสู่พื้นที่นอกเขตสวนแสงหวนรังได้ โดยมีรายละเอียดดังนี้

๔.๑ ประตูดังกล่าวจะปรากฏขึ้นโดยไม่มีกฎเกณฑ์ตายตัว บางครั้งจะปรากฏขึ้นหลายครั้งในหนึ่งคืน บางครั้งก็ไม่ปรากฏแม้แต่เงา หากท่านต้องการออกไป กรุณารีบหาประตูหมายเลข ๒ ให้เร็วที่สุด ก่อนที่จะถึงเวลาสองทุ่มสี่สิบห้า เพราะหลังจากเวลานั้น ประตูดังกล่าวจะไม่ปรากฏออกมาอีก ไม่ว่าท่านจะตามหาสักเท่าไรก็ตาม

ทั้งนี้ ห้ามไม่ให้ปีนขึ้นไปบนรั้วเด็ดขาด ไม่ว่าจะมีสิ่งใดขัดขวางที่หน้าประตู ขอให้ท่านพยายามทุกวิถีทางเพื่อออกไปทางประตูเท่านั้น การปีนจะทำให้ท่านหายตัวไปและไม่ได้กลับลงมาอีก

๔.๒ โปรดระวังประตูหมายเลขอื่นๆ ที่อาจจะถูกขีดเขียนให้เข้าใจผิดว่าเป็นประตูหมายเลข ๒ หากท่านเข้าประตูผิดหมายเลข สิ่งที่ท่านพบจะไม่ใช่ทางออกสู่นอกเขตสวน แต่จะเป็นสถานที่ที่ท่านจะพบเจอแต่กับความทรมานและทุกข์เกินกว่าจะเรียกว่ามีชีวิตได้

โดยทั่วไปประตูหมายเลขอื่นๆ นอกจากหมายเลข ๒ จะมีจุดสังเกตอีกอย่าง นั่นคือมักจะมีเสียงโหยหวนด้วยความทรมานมาจากอีกฝั่งของประตู แต่มองลอดออกไปก็จะไม่พบสิ่งใดนอกจากกลุ่มเงาเลือนรางที่กำลังดิ้นไปมาอยู่บนพื้น

๔.๓ หากท่านมีปฏิสัมพันธ์กับพวกมัน และไม่สามารถทำตามกฎข้อที่ ๔ ได้ เราขอแสดงความเสียใจด้วย เราขอแจ้งว่าท่านควรกัดลิ้นหรือใช้อาวุธที่หาได้สังหารตัวเองเสีย เพราะมันจะทรมานน้อยกว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นกับท่านมาก

๕.หากท่านยังไม่ได้ออกจากสวนแห่งนี้หลังเวลาสองทุ่มสี่สิบห้าเป็นต้นไป ท่านจะรู้สึกว่าหนังตาหนักอึ้งเกินจะฝืน ไม่ต้องกังวล ท่านจะหลับใหล และจะลืมตาขึ้นมาในเวลาตีสามตรง โดยพบว่าตัวเองยืนอยู่ที่ใดสักแห่งจากทั้งหมด ๕ เขต  

สิ่งที่ต้องทำนั้นง่ายมาก คือเอาชีวิตรอดมายังเขต ๑ ให้ได้ (อย่าตกใจ จะมีป้ายตั้งพื้นแผนที่แสดงเขตทั้ง ๕ ให้ตามทาง) โดยในเขต ๑ นั้นจะมีประตูทางออกอยู่

อย่างไรก็ตาม ยังมีรายละเอียดที่ท่านต้องทำความเข้าใจ ดังนี้

๕.๑ การเดินทางกลับมายังเขต ๑ นั้น ต้องไล่จากเขตหมายเลขที่มากสู่หมายเลขที่น้อย คือ ๕-๔-๓–๒-๑ แม้ระหว่างทางจะพบทางเชื่อมไปสู่เขตอื่นได้ แต่หากมิใช่เลขที่เรียงลดจากเขตที่ที่ท่านยืนอยู่แล้ว จงอย่าข้ามไป

ด้วยเหตุนี้  อัตราการรอดชีวิตของท่านจึงจะมากขึ้น หากท่านลืมตาขึ้นมาในเขตที่หมายเลขใกล้กับ ๑ หรือท่านอาจลืมตาขึ้นมาในเขต ๑ เลยก็เป็นได้ แต่เป็นกรณีที่พบได้ไม่บ่อยนัก

๕.๒ ทุกเขตจะมีผู้อาศัยในเขตนั้นๆ ซึ่งท่านอาจจะพบหรือไม่พบกับพวกมันก็ได้ หากพบเจอ ขอให้ตั้งสติแล้วหนีเอาตัวรอดจากมันให้ได้ ขณะเดียวกันก็ต้องตามเส้นทางเชื่อมสู่เขตต่อไป ระวังจะรีบร้อนกระทั่งข้ามทางเชื่อมที่ไม่เรียงเขตกัน

๕.๓ กรณีที่ท่านลืมตาขึ้นมาในเขตอื่นที่ไม่อยู่ในเขตทั้ง ๕ นี้ อันเป็นกรณีที่แทบไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เราขอแสดงความเสียใจไว้ล่วงหน้า เพราะไม่เคยมีใครรอดจากกรณีเช่นนี้

ทางเราให้แนะนำท่านนั่งลงกับพื้น รอให้ ‘ผู้อาศัย’ ในเขตนั้นมาสังหารจะเหมาะสมกว่า ไม่มีทางหนี เพราะมันแข็งแรงและเร็วกว่าคนทั่วไปมาก และท่านจะพบว่าตัวเองขยับตัวได้ช้าลงเรื่อยๆ ตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาในเขตดังกล่าว ไม่ต้องกังวล ความจริงมันช่วยให้เจ็บปวดน้อยลงเสียด้วยซ้ำ

๕.๔ แม้ผู้อาศัยในเขตทั้งห้าจะอันตรายและไม่ควรเข้าใกล้ แต่ผู้อาศัยในเขตที่ ๓ นั้นถือว่ามีอันตรายมากที่สุด เธอมีชื่อว่า สุภาพสตรีชุดกิโมโน หรือ สตรีกิโมโน

สุภาพสตรีชุดกิโมโนเป็นผู้หญิงที่สวย แต่งหน้าสีขาว ปากสีแดง เธอจะสวมบางสิ่งที่คล้ายชุดกิโมโน แต่เมื่อคุณจ้องเข้าไปดีๆ จะพบว่าลวดลายของมันไม่คุ้นตา รูปทรงก็ประหลาดนัก เพราะนั่นมิใช่กิโมโน ส่วนจะทำจากอะไรนั้นไม่ต้องสน โดยเธอจะร่ายรำอย่างงดงามและเงียบเชียบ ท่ามกลางหิมะที่โปรยปรายลงมารอบกาย ในมือขวา (หรือซ้าย ตามข้างที่ท่านถนัด) ของสุภาพสตรีนางนี้ จะมีมีดแหลมคมมันปลาบ ที่จะมีขนาดและรูปร่างต่างออกไปในแต่ละครั้ง แต่มันแหลมคมพอจะตัดคอคนได้โดยไม่ลำบากแน่นอน

สิ่งที่ท่านต้องทำเมื่อพบกับเธอ ไม่ว่าจะตำแหน่งใดของเขต ๓ ก็ตาม นั่นคือรีบแยกแยะลวดลายของสิ่งสวมใส่ที่คล้ายกิโมโนนั้นให้ออก มันคือตัวกำหนดพฤติกรรมต่อไปนี้ของท่าน

+ หากสิ่งที่คล้ายกิโมโนที่เธอสวม มีลวดลายปกติ หมายถึงไม่มีการเคลื่อนไหวของลวดลาย สีสันโดยรวมไม่คล้ายคลึงกับเลือด ไม่มีอะไรที่ทำให้รู้สึกได้ว่า นั่นไม่ปกติ เชื่อเถอะ ท่านจะรู้ได้เองว่ามันปกติ 

ถ้าพบลวดลายเช่นนี้ ให้ท่านค่อยๆ เดินผ่านเธอไป เว้นระยะห่างประมาณห้าถึงสิบเมตร ไม่จำเป็นต้องละเอียดขนาดหน่วยมิลลิเมตรหรอก เดินผ่านช้าๆ เมื่อหลุดจากนอกมุมสายตาไป ตรงหน้าท่านจะพบป้ายแขวนจากด้านบนที่ไม่ได้ขึงกับอะไรไว้ เขียนว่า ‘ทางออก’ เมื่อเลยถัดไปจะพบสะพานเชื่อมไปสู่เขตอื่น เท่ากับว่าท่านผ่านเขตนี้ไปได้

 + หากสิ่งที่คล้ายกิโมโนที่เธอสวม มีลวดลายสีแดง ขยับไปมาช้าๆ ขอให้ท่านรีบถอยห่างจากตรงนั้น หนีเอาตัวรอด และมองหาทางออกให้เร็วที่สุด เธอจะวิ่งไล่ตามพร้อมมีดคมกริบ แต่ไม่ต้องกังวลนัก เพราะท่วงท่าของเธอจะเชื่องช้ากว่าคนธรรมดาเล็กน้อย หากยังมีสติอยู่ ท่านน่าจะพอเอาตัวรอดไปได้

+ หากสิ่งที่คล้ายกิโมโนที่เธอสวม มีเลือดเปรอะเปื้อนอยู่เต็มไปหมด ชุ่มถึงขั้นรดราดลงไปยังพื้นซึ่งอันเต็มไปด้วยหิมะ

ท่านอาจจะตกใจว่าพื้นมีหิมะปกคลุมตั้งแต่เมื่อไร ไม่ต้องสนใจ เพราะเมื่อชีพจรของท่านเต้นผิดจังหวะเพียงนิด เธอจะหยุดรำในท่าถือมีดค้างกลางอากาศ จากนั้นจึงปรี่เข้าหาท่านในท่าก้าวเท้าสั้นๆ

ให้ท่านวิ่งหนีสุดชีวิต ไม่ต้องหันกลับมามอง ต่อให้สะดุดหรืออะไรก็ต้องลุกขึ้นแล้ววิ่งต่อ หรือไม่ก็ต้องคลาน หากโชคดี ถึงจุดหนึ่งท่านจะพบป้ายทางออก เลยออกไปจะมีทางเชื่อมสู่เขตอื่น ไปให้ถึงตรงนั้นแล้วท่านจะรอด แม้ว่าไม่เคยมีใครรอดจากกรณีนี้มาก่อนก็ตาม

  และหากท่านรู้สึกได้ว่าถูกปัก แทง หรือเสียบ จากด้านหลัง ให้ท่านนอนคว่ำไปกับพื้นหิมะ มันจะช่วยให้ตายเร็วขึ้น และทรมานน้อยลง

ท่านจะตอบโต้หรือสู้กลับก็ได้แต่เราไม่ขอแนะนำ มันมิใช่มินุษย์ มิใช่นางรำ สิ่งที่สวมก็มิใช่กิโมโน ทั้งหมดมิใช่สิ่งที่ท่านจะต่อกรได้ และมีแต่ทำให้ทรมานขึ้นเท่านั้น

เราหวังอย่างยิ่งว่าท่านจะไม่เจอสุภาพสตรีในรูปแบบนี้

๖. ไม่มีประโยชน์อะไรที่ท่านจะรอให้ดวงอาทิตย์ขึ้น เพราะหลังเวลาตีสามเป็นต้นไป เวลาจะไม่เดินไปไหน

 

ทั้งหมดคือกฎที่ท่านต้องทำตาม เราขออวยพรให้ท่านปลอดภัยกลับไป แล้วหวนกลับมายังสวนนี้เพิ่มชมความงามของธรรมชาติ หรือเพลิดเพลินไปกับการออกกำลังต่างๆ อีกครั้งในโอกาสต่อไป

 

กราบขอบพระคุณ

(คำเตือน หากเดินใกล้หรือไกลจากสุภาพสตรีมากเกินไป ซึ่งก็คือประชิดหรือห่างกันเกินสิบเมตรอย่างเห็นได้ชัด ต่อให้เดินผ่านเธอไปแล้ว คุณก็จะไม่พบทางออก และจำเป็นต้องเดินอ้อมกลับมาใหม่ แต่ส่วนใหญ่ไม่มีใครพลาดหรอก)

(คำเตือน ๒ เคยมีผู้ดื้อดึงที่ลองดี เดินเข้าประชิดเธอหลายครั้งเกินไป และเขาไม่ได้กลับออกมาอีกเลย เสียงจากวิทยุสื่อสารนั้นมีเพียงเสียงกรีดร้องโหยหวนต่อเนื่อง แม้เราจะพบศพของเขาแล้ว แต่เสียงจากปลายสายก็ยังคงดังไม่ยอมหยุดเป็นเวลาหลายวัน เราจึงไม่แนะนำให้ให้ท่านพลาดเกินสองครั้ง)

ใช้ความกลัวเป็นเครื่องมือในการก้าวไปข้างหน้า…ธามทศย้ำกับตนเอง เป็นคำสอนที่มีประโยชน์เพียงหนึ่งเดียวจากผู้เป็นพ่อ