พยับฟ้าโพยมดิน บทที่ 37.2 : ผมเสียใจ

พยับฟ้าพโยมดิน นวนิยายจากอ่านเอา โดย พงศกร เมื่อน้องชายฝาแฝดหายตัวไปอย่างลึกลับในหมู่บ้านกลางหุบเขาของภูฏาน เขาจำเป็นต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อตามหาก่อนที่จะสายเกินไป เขาต้องยอมรับความช่วยเหลือจากนารีญาหญิงสาวที่ตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขาตั้งแต่แรกเจอพ่วงไปด้วย เธอคนนี้อาจเป็นคนเดียวที่ไขปริศนาต่างๆ และพาเขาไปพบกับน้องชายได้

“อืม…เอ๊ะ…”

จู่ๆ ล่องเมฆก็ยกมือขึ้นแตะศีรษะ เขารู้สึกเหมือนได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังอยู่เบาๆ ภายในหู…หรือว่า…หรือว่าลิ่วลมติดต่อมา

“เป็นอะไรไปเมฆ” ยังเชนหันมาถาม

หลังจากส่งคุณย่าโซเทน ทินเลย์กลับถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว พวกเขาทั้งหมดกำลังมุ่งหน้าไปยังหุบเขาเลือดมังกร

เชวังให้นำรถไปจอดไว้ที่กระท่อมในหมู่บ้านโกวชู จากนั้นทุกคนก็เดินทางต่อด้วยม้า มุ่งหน้าไปตามเส้นทางลัดที่มีรายละเอียดปรากฏอยู่ในพยับฟ้าโพยมดิน แม้ตอนนี้ผ้าจะไม่อยู่ในมือ หากคนในพื้นที่พอจะรู้จักเส้นทางนี้ หากการเดินทางเป็นไปด้วยความเร็วเช่นนี้ เชวังคาดว่าจะไปถึงหุบเขาเลือดมังกรก่อนพวกคนร้าย

หลังจากเดินทางกันมาได้หลายชั่วโมง เชวังเห็นทุกคนเริ่มมีท่าทางอิดโรย จึงอนุญาตให้หยุดพัก ตอนที่ล่องเมฆ ‘สัมผัส’ กระแสจิตของลิ่วลมนั้น เยชิและคินซากำลังช่วยกันแจกน้ำดื่มให้ทุกคนพอดี

“ไม่สบายหรือเปล่าคุณ” นารีญานิ่วหน้า

“ไม่…ไม่เป็นไรครับ”เขาส่ายหน้า ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเลี่ยงไปจากกลุ่ม ด้วยไม่อยากให้มีเสียงอื่นรบกวน เขาอยากให้แน่ใจว่าเสียงที่กำลังอึงอลในหัวของเขาคือเสียงของลิ่วลมจริงๆ

…เมฆ…เมฆ…

“ลม”

ไม่ผิดแล้ว…

ไม่ใช่หูแว่วหรือคิดไปเอง ลิ่วลมกำลังพยายามติดต่อเขามา หลังจากที่ทั้งสองไม่ได้ติดต่อกันผ่านพลังจิตมานานหลายสัปดาห์

ยังเชนทำท่าเหมือนจะเดินตามล่องเมฆไป หากเชวังดึงแขนหลานสาวเอาไว้ และส่ายหน้าเป็นทำนองห้าม

…ลม…ลม…

เขาหลับตานิ่ง ส่งใจติดต่อลิ่วลม

…เป็นอย่างไร โอเคไหม อยู่ที่ไหน…

…อันตราย…ลิ่วลมตอบกลับมา…พวกมันกำลังไปที่หุบเขาเลือดมังกร อย่าตามมา อย่าตกหลุมพรางของพวกมัน

แต่มันเอานายขึ้นมาขู่พวกเรา…ล่องเมฆร้อนใจ

อย่ามา ฉันจะหาทางเอาตัวรอดเอง…ลิ่วลมยังยืนยัน

นายสู้พวกมันไม่ได้หรอก พวกมันมีอาวุธและมากันหลายคน…ล่องเมฆไม่ตกลงด้วยกับพี่ชาย

ฉันจะหาทางจนได้แหละ…ลิ่วลมพยายามโน้มน้าวใจน้องชาย

ทำไมนายถึงไม่ยอมให้พวกเราไป…ล่องเมฆเริ่มสงสัย…นายเห็นใช่ไหม…

เอ้อ…คราวนี้ลิ่วลมอึกอัก และนั่นคือคำตอบ

ในนิมิต…นายเห็นอะไร…ล่องเมฆคาดคั้นถาม

แค่นี้ก่อนนะ พวกมันกลับมาแล้ว…ลิ่วลมเลี่ยงไปไม่ยอมตอบ

พี่ชายของเขาตัดกระแสการติดต่อลงในทันใดนั้น ไม่ว่าล่องเมฆจะส่งกระแสจิตเรียกลิ่วลมอีกกี่ครั้ง หากไม่มีการตอบรับจากผู้เป็นพี่ชาย

ตลอดเวลาที่ล่องเมฆสื่อสารกับลิ่วลม พฤติกรรมทั้งหมดของเขาอยู่ในสายตาของยังเชนที่มองมาอย่างจับสังเกต ร่างสูงใหญ่ของล่องเมฆเดินกลับไปกลับมา และยังเชนเดาได้ว่าเขากำลังพยายามสื่อสารกับพี่ชายฝาแฝด

“พี่ของคุณว่าอย่างไร” ทันทีที่เขาเดินกลับมาสมทบกับทุกคน ยังเชนก็เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา พอได้ยินกันแค่สองคน

“ทำไมถึงรู้ว่าผมคุยกับเขา” ล่องเมฆย้อนถาม

“ฉันไม่ได้ตาบอดสักหน่อย” ยังเชนจ้องมองเขาแน่วนิ่ง “ว่าแต่…ลิ่วลมปลอดภัยดีไหม”

“เขาไม่ได้บอกผม” ล่องเมฆส่ายหน้า “แต่ถ้าติดต่อผมได้แบบนี้ แปลว่าเขาน่าจะยังโอเค พวกมันยังไม่ได้ทำอะไรเขา”

“ยังไงก็ต้องหาทางเอาตัวเขากลับมาให้ได้” ยังเชนว่า

“ยังเชน” ล่องเมฆคว้ามือของหญิงสาวมาจับไว้แน่น “ผมขอโทษนะ”

“ขอโทษเรื่องอะไร” ยังเชนเลิกคิ้ว

“ทุกเรื่อง” น้ำเสียงของเขาหนักแน่น “โดยเฉพาะเรื่องที่ผมหนีออกมา ผมแค่อยากช่วยลิ่วลม เพราะผมสัมผัสได้ว่าเขากำลังตกอยู่ในอันตราย แต่ผมไม่คิดเลยว่าสิ่งที่ทำลงไป จะนำความเดือดร้อนมาให้พวกคุณ และพัลเดน”

“ไม่เกี่ยวกับคุณหรอก” ยังเชนว่า “ฉันเป็นคนพาพัลเดนออกมาเอง”

“แต่คุณพาพัลเดนออกมา ก็เพราะจะช่วยลิ่วลม” ล่องเมฆจ้องหน้าหญิงสาวแน่วนิ่ง

“ถ้าฉันไม่ช่วย กว่าจะไปถึงโรงพยาบาล พี่ของคุณก็คงไม่รอด” ยังเชนตอบตรงๆ “ฉันไม่ใช่คนดีนักหรอก แต่ฉันทนเห็นคนตายไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้”

“คุณไม่โกรธผมแล้วหรือ” เขาถาม

“ตอนแรกก็โกรธมาก แต่ตอนนี้ไม่แล้วละ” ยังเชนถอนใจ “ตอนที่เห็นหมวกโทจัพถูกถอดทิ้งไว้ ฉันรู้แล้วว่าคุณเลือกพี่ชาย…ฉันโกรธที่คุณหนีฉันไปโดยไม่บอกกล่าว แถมยังสร้างหมอกและฝนกักฉันเอาไว้ในกระท่อมอีกด้วย…แต่พอมาย้อนคิดดูดีๆ แล้ว ฉันก็ได้คำตอบ เพราะถ้าฉันเป็นคุณ…ฉันก็คงทำแบบเดียวกันนั่นละ”

“แล้วระหว่างเรา…” เขาอดถามมิได้

“ระหว่างเรางั้นหรือ…” ล่องเมฆถอนใจยาว “ฉันก็อยู่ดูแลพัลเดนต่อไป ส่วนคุณก็กลับอังกฤษหรือเมืองไทยไป ฉันจะไม่กักตัวคุณเอาไว้ที่นี่แล้ว คุณควรมีอิสระได้ทำทุกอย่างตามใจปรารถนา”

“แล้วความทรงจำของผม…” ล่องเมฆหวั่นใจ เขารู้ว่ายังเชนมีวิธีลบความจำของผู้คน ตราบใดที่เขารู้เรื่องของพัลเดน พัลเดนย่อมไม่ปลอดภัย

“ก็ต้องลบทิ้งไป เหมือนที่เราเคยคุยกันเอาไว้” ยังเชนตอบเสียงหนักแน่น

“ผมไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเลย” ล่องเมฆเสียงอ่อนแรง

“ไม่เป็นไรหรอกน่ะ” ยังเชนยิ้มเศร้า “เพราะถึงตอนนั้น คุณจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเราเคยรู้จักกัน แล้วคุณจะเศร้าไปทำไม…”