จิตสังหรณ์

อ่านเอาขอแบ่งปันเรื่องเล่าจากเงาสนธยา เรื่องลี้ลับจากประสบการณ์ตรงของ ภัทรภร มนุษย์ฟรีแลนซ์ ที่ตระเวนเดินทางทำงานไปทั่วทิศและมักได้ของแถมเป็นการพบปะทักทายจากเหล่าเพื่อนต่างมิติ และ ทรรศิตา มนุษย์ผู้ใช้ชีวิตเป็นจาริกชนคนเดินทางแสวงหาความหมายชีวิตระหว่างอดีตกับปัจจุบัน และมักผูกพันกับเรื่องลี้ลับบางอย่างเกินคาดเดา

สถานที่แห่งนั้นค่อยๆ ปรากฏขึ้นมาให้เห็นทีละส่วนเริ่มจากซุ้มประตูเก่าทรงโบราณสูงใหญ่ตั้งอยู่เหนือถนนดินทรายเจือด้วยหินกรวดสีแดงอิฐทอดสายยาวเข้าไปเบื้องหน้าผ่านต้นโพที่มีขนาดใหญ่มหึมาสองต้นยืนต้นอยู่ทั้งฝั่งซ้ายและขวา กิ่งก้านสาขาของมันแผ่ขยายประสานกันออกไปเป็นบริเวณกว้างเบื้องบนจนทำให้บริเวณนั้นดูมืดครึ้มไปหมด

ปลายสุดของถนนปรากฏวิหารหลังใหญ่อันมีหลังคาซ้อนลดหลั่นกันขึ้นไปถึงสามชั้น ช่อฟ้าและใบระกาฉาบสีทองสุกเปล่งประกายระยิบระยับตัดกับท้องฟ้าสีหม่นที่ค่อยๆ สว่างขึ้นมาเรื่อยๆ ประตูวิหารถูกเปิดออกกว้างจนสามารถมองลึกเข้าไปจนเห็นถึงภายใน ปรากฏพระประธานปางมารวิชัยประดิษฐานอยู่บนแท่นชุกชี แสงเทียนถูกจุดบนแท่นบูชาอันเรียกว่าสัตภัณฑ์สาดเปลวรัศมีตกกระทบพระประธานทำให้ดูขรึมขลัง บรรยากาศเงียบสงบนิ่งน่าศรัทธาแม้มองจากที่ไกล

ด้านหน้าวิหารหลังนั้นถัดจากต้นโพออกไปค่อยๆ ปรากฏหมู่ต้นมะพร้าวยืนต้นสูงลิ่วกระจายไปทั่วบริเวณลานทรายหน้าวิหาร ด้านขวาของวิหารปรากฏกุฏิไม้เก่าสองชั้นหลังหนึ่งทอดตัวยาวออกไปหลายห้อง ที่เด่นสะดุดตาที่สุดน่าจะเป็นระเบียงลูกกรงไม้บนชั้นสองเพราะถูกวางเป็นระเบียบดูงดงาม และเมื่อฉันหันมองกลับมาที่ต้นโพอีกครั้ง ในร่มเงาอันมืดครึ้มนั้น ปรากฏร่างสูงใหญ่ของชายผู้มีผ้าโพกศีรษะคนหนึ่งยืนจ้องเขม็งมองมาอยู่ ฉันขนลุกและรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว ขณะที่ตกตะลึงความมืดก็วูบเข้ามาอีกครั้งจนดับภาพนั้นให้หายวับไป!

ฉันฝันเห็นสถานที่เหล่านี้บ่อยครั้งในวัยเด็กนับตั้งแต่จำความได้ จนบางทีฉันก็อยากให้สถานที่ดังกล่าวเป็นจริงขึ้นมาบ้างก็คงจะดี

ในวัยเด็กฉันมักล่วงรู้เหตุการณ์แปลกๆ ล่วงหน้าเสมอ มันมักจะผ่านเข้ามาเมื่อมีเรื่องราวหรือเหตุการณ์อะไรสักอย่างเข้ามากระทบจิตใจ ซึ่งฉันมาศึกษาภายหลังเขาเรียกกันว่า ‘จิตสังหรณ์’

ตอนฉันเกิดมีคนเฒ่าคนแก่ในหมู่บ้านบอกว่าชาติที่แล้วฉันเกิดเป็นช้าง เพราะบนสันใบหูทั้งสองข้างของฉันเป็นรูเหมือนถูกเจาะมาตั้งแต่เกิดแต่ไม่ทะลุ ท่านว่าชาติที่แล้วฉันถูกนายควาญช้างใช้ตะขอช้างสับหูไว้ เรื่องนี้ ฉันเองเคยเกือบตายเพราะช้างมาแล้วครั้งหนึ่ง แม่เล่าให้ฟังว่า ตอนฉันอายุปีกว่าๆ แม่เผลอวางฉันให้นั่งเล่นดินทรายริมทางสัญจรภายในหมู่บ้าน ส่วนแม่กำลังเอาอาหารให้หมูกินอยู่ใต้ถุนยุ้งฉางข้าว ขณะนั้นเองแม่ได้ยินเสียงป้าคนหนึ่งตะโกนร้องเรียกออกมาจากบนเรือนซึ่งอยู่ถัดไปไม่ไกลด้วยความตกใจว่า

“ช้างๆ! อีผง เร็ว! ช้างๆ!” พอได้ยินเสียงแม่เงยหน้าขึ้นมองตามกลับไปก็ถึงกับตกใจเกือบสิ้นสติ เพราะเห็นช้างของลุงพันที่แกเลี้ยงไว้ในหมู่บ้านกำลังวิ่งตะบึงตามทางตรงเข้ามาด้วยความตกใจอะไรสักอย่างและเกือบจะถึงตัวฉันที่กำลังนั่งเล่นทรายอยู่ วินาทีนั้นเอง! แม่ตัดสินใจวิ่งกระโดดเข้าไปดึงเอาตัวฉันเข้ามากอดจนล้มกลิ้งไปตามพื้นดินทราย แม่บอกว่าช้างตัวนั้นวิ่งเฉียดหลังแม่ไประยะห่างแค่คืบเดียว ความรักของแม่ช่วยฉันให้รอดพ้นความตายจากช้างเชือกนั้น ต่อมามีแม่มดคนทรงบอกว่าในตัวฉันมีแม่ช้างในอดีตคุ้มครองอยู่ หลายครั้งที่ฉันป่วยและเพ้อด้วยพิษไข้มักเห็นหน้าผู้หญิงผมยาวหน้าขาวโพลนจุดเทียนมาส่องดูหน้าฉันในยามวิกาลเสมอ

ในวัยเด็กมีอยู่สิ่งหนึ่งที่ฉันรู้สึกไม่ชอบเอาเสียเลยคือ ต้องสะพายข้องหรือถือถังพลาสติกเดินตามพ่อไปจับปลาจับกบตามป่าตามทุ่งนาในเวลากลางคืนเมื่อถึงฤดูฝน แม้ไม่อยากไปหากก็จำใจต้องไปเพราะไม่อาจขัดใจพ่อได้ด้วยเป็นลูกชายคนโต มีอยู่ครั้งหนึ่งหลังฝนหยุดตกไม่นาน พ่อมาปลุกฉันให้ลุกขึ้นกลางดึกเพื่อออกไปจับปลาเช่นเคย แม้จะง่วงและไม่อยากไปก็จำต้องลุกสะพายข้องตามพ่อออกไป ในขณะที่เดินไปนั้นในใจของฉันรู้สึกโกรธให้ตัวเองที่มีชีวิตแบบนี้และอยากหนีไปให้ไกลที่สุด ฉับพลัน! ฉันรู้สึกสัมผัสถึงอะไรบางอย่างที่กำลังเกิดขึ้น นอกจากแสงสว่างวงสั้นๆ จากตะเกียงเจ้าพายุที่พ่อถือ รายรอบฉันเต็มไปด้วยเงามืดของต้นไม้ หมู่พงหญ้าป่าข้าวและทุ่งนากลางความมืดสลัว คลับคล้ายฉันเห็นเงากู่เจดีย์เก่าอันถูกเถาวัลย์รกครึ้มเลื้อยปกคลุมปรากฏอยู่เบื้องหน้า ฉันหยุดชะงักทันที

ชั่ววาบนั้นเอง! สายตาของฉันก็พลันหันขึ้นไปเห็นดาวบนท้องฟ้าคู่หนึ่งกำลังเปลี่ยนทิศทางกัน ดวงบนหมุนเวียนลงมาอยู่ล่าง ส่วนดาวดวงล่างหมุนขึ้นไปแทนด้านบน ขณะที่ตะลึงอยู่นั้นฉันเจ็บแปลบที่ข้อเท้าขวาจนต้องร้องออกมา พ่อหยุดและใช้ตะเกียงส่องดู เห็นเงี่ยงเบ็ดดักปลาตัวหนึ่งปักข้อเท้าฉันอยู่ ขณะที่พ่อกำลังเอาเงี่ยงเบ็ดออกให้ ฉันเจ็บมาก แต่ก็กลับมีลางสังหรณ์ใจว่า ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะมาจับปลากับพ่อ ซึ่งก็เป็นจริง พ่อไม่เคยพาฉันมาจับปลาอีกเลย หรืออาจจะเป็นเพราะว่า ฉันได้เล่าสิ่งที่ฉันเห็นในคืนนั้นให้พ่อฟังในอีกหลายวันต่อมา

ในช่วงเรียนประถมปลายวันหนึ่งมีเพื่อนชื่อแดงมาเล่าให้ฟังว่า ได้ยินแม่ของเพื่อนร่วมห้องอีกคนชื่อ บุญส่ง ได้มาเล่าความฝันของตนให้แม่ของแดงฟังว่า แกฝันเห็นลูกชายนอนอยู่บนแคร่ไม้ไผ่แล้วมีคนหามมาหาแก พอฉันได้ฟังจู่ๆ ก็พูดขึ้นทันทีทันใดว่า “อีกไม่นานบุญส่งจะตาย!” ทำให้แดงและเพื่อนทุกคนที่นั่งฟังอยู่ตรงนั้นก็ถึงกับอึ้งไป จนกระทั่งอีกสามปีต่อมา บุญส่ง ก็ตายจริงด้วยอุบัติเหตุและถูกหามมาบ้านจริงๆ!

เหตุการณ์แปลกๆ ลักษณะเช่นนี้เกิดขึ้นอีกหลายครั้ง ปากฉันพูดหรือทักท้วงสิ่งใดมักจะเป็นจริงเสมอไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง หรือมีบางเหตุการณ์เกิดขึ้นแล้วฉันรู้สึกเหมือนกับว่าฉันได้เคยผ่านเหตุการณ์เหล่านั้นมาแล้วครั้งหนึ่ง และบางครั้งมีบางสถานที่ที่ฉันได้ไปพบเจอแม้ไม่เคยเห็นมาก่อน หากกลับรู้สึกคุ้นเคยอย่างแปลกประหลาดจนต้องกดตรงหัวใจตนเองไว้มิให้เต้นแรง

วันเวลาผ่านไป เมื่ออายุมากขึ้นฉันรู้จักผู้คนมากมาย นับถือกันทั้งเป็นเพื่อน พี่น้อง ลูกศิษย์ มีหลายครั้งที่ทักทายร่ำลาจากกันแล้วรู้สึกใจหายผิดปกติ หากฉันมิเคยปริปากท้วงเพราะกลัวสิ่งที่จิตสังหรณ์บอก และก็เป็นตัวฉันนั้นเองที่ต้องมานั่งร้องไห้เงียบๆ เพียงคนเดียวเมื่อเหตุการณ์เหล่านั้นมาถึง!

แต่เหตุการณ์ที่ทำให้ฉันต้องตะลึงและตกใจถึงขีดสุด ได้เกิดขึ้นเมื่อปี 2540 ในวันที่ฉันได้ย้ายจากสุรินทร์ขึ้นมาเชียงใหม่เป็นครั้งแรก หลังจากได้บวชเรียนมาแล้วเก้าปีเพื่อมาศึกษาระดับปริญญาตรีต่อที่นี่ พระอาจารย์ของฉันท่านพามาส่งให้อยู่จำพรรษา ณ วัดนอกเมืองแห่งหนึ่ง และวินาทีแรกที่ลงจากรถเดินเข้ามาในวัด ฉันก็ถึงกับเข่าอ่อนทรุดนั่งลงกับพื้นดินและตัวสั่นด้วยใจเต้นแรง

ภาพตรงหน้าคือภาพที่ฉันฝันเห็นมาตลอดตั้งแต่เด็กจนโตเป็นผู้ใหญ่ ถนนที่โรยด้วยดินทรายปนหินกรวด วิหารเก่าตรงหน้า กุฏิไม้สองชั้นหลังใหญ่อันมีระเบียงลูกกรงเรียงรายสวยงาม ต้นมะพร้าวตามลานวัดและต้นโพใหญ่สองต้น ทุกอย่างตรงตามความฝัน หากเหลือเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่ยังไม่ปรากฏจนกระทั่งทุกวันนี้ นั่นคือ ภาพชายร่างสูงใหญ่ที่มีศีรษะโพกพันด้วยผ้ายืนจ้องมองฉันอยู่ใต้ต้นโพกลางเงามืด เขาหายไปไหน!