พยับฟ้าโพยมดิน บทที่ 21.2 : หาดทราย สามลม สองเรา

พยับฟ้าพโยมดิน นวนิยายจากอ่านเอา โดย พงศกร เมื่อน้องชายฝาแฝดหายตัวไปอย่างลึกลับในหมู่บ้านกลางหุบเขาของภูฏาน เขาจำเป็นต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อตามหาก่อนที่จะสายเกินไป เขาต้องยอมรับความช่วยเหลือจากนารีญาหญิงสาวที่ตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขาตั้งแต่แรกเจอพ่วงไปด้วย เธอคนนี้อาจเป็นคนเดียวที่ไขปริศนาต่างๆ และพาเขาไปพบกับน้องชายได้

“เชวัง”

อัญญาวีร์เป็นคนแรกที่วิ่งมาดูนายแพทย์หนุ่ม หัวไหล่ของเขาชุ่มไปด้วยเลือด และสีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความห่วงใย ความเย็นชาเหมือนน้ำแข็งละลายหายไปแล้วในตอนนั้น

“ให้ฉันดูแผลหน่อย”

“ผมไม่เป็นไร” เชวังฝืน

“อย่าดื้อ” อัญญาวีร์เอ็ด ตอนนี้ทุกคนอยู่ห่างจากหุบเขาที่เต็มไปด้วยเห็ดเพชฌฆาตออกมาไกลแล้ว เธอและทุกคนจึงถอดหน้ากาก N – 95 ออก ทำให้หายใจสะดวกขึ้น “มาให้ดูหน่อย”

เขายอมเดินไปหาอัญญาวีร์ในที่สุด อาจารย์ของลิ่วลมบอกให้เชวังนั่งลงที่โขดหินใหญ่หน้าถ้ำ เยชิหยิบชุดปฐมพยาบาลออกมาจากเป้ของเขา อัญญาวีร์ใช้กรรไกรตัดแขนเสื้อข้างที่เชวังได้รับบาดเจ็บ และตรวจดูบาดแผลก่อนจะถอนใจยาวอย่างโล่งอก

“แค่เฉียดไปเท่านั้น”

“เสียใจละสิ กระสุนไม่ฝังใน” เชวังพึมพำ เป็นครั้งแรกที่ลิ่วลมเห็นอารมณ์อีกด้านหนึ่งของผู้ชายคนนี้

“โอ๊ย” เชวังร้องเสียงดัง เมื่ออัญญาวีร์แกล้งกดสำลีชุบแอลกอฮอล์ลงไปบนแผลแรงๆ “เจ็บนะคุณ จะฆ่ากันหรือไง”

“ใช่” อัญญาวีร์จ้องหน้าเขา “ฉันจะฆ่าคุณให้ตายคามือของฉันนี่แหละ…ดีไหม”

“คนใจร้าย” เขาเม้มริมฝีปากแน่น

“ใจเสาะ” อัญญาวีร์แกล้งเอ็ด “ตอนเหยียบหอยเม่น เจ็บกว่านี้ตั้งเยอะ”

“คุณ…ยังจำได้หรือ” เชวังพึมพำ ดวงตาคู่คมมองแลเลยไปทางอื่น

“ฉันไม่เคยลืม…” อัญญาวีร์พึมพำ ขณะที่ภาพในอดีตเมื่อสิบกว่าปีที่ผ่านมา หวนกลับมาในห้วงคำนึงของเธออีกครั้ง…

เชวัง ทินเลย์มาจากประเทศในอ้อมกอดของหิมาลัย ภูฏานไม่มีทางออกทะเล ดังนั้น เมื่อมีโอกาสได้หยุดพัก สถานที่ที่เขาอยากไปเที่ยวมากที่สุดจึงเป็นชายทะเล

‘ทะเลที่ไหนก็ได้ ถ้ามีคุณไปด้วย’ เขาตอบเมื่ออัญญาวีร์ถามว่าอยากไปเที่ยวทะเลฝั่งอ่าวไทยหรือฝั่งอันดามัน

‘มีเวลาแค่ไม่กี่วัน ไปสมุยก็แล้วกัน’ อัญญาวีร์ว่า

‘ดีๆ’ ดวงตาของชายหนุ่มเปล่งประกาย ‘ผมอยากไปสมุย’

‘ไปเครื่องบินนะ จะได้ประหยัดเวลา’ อัญญาวีร์ตัดสินใจให้

‘อืม…’ เชวังมีท่าทางลังเล ‘ไปรถหรือรถไฟไม่ได้หรือ’

‘ไปได้ แต่ต้องไปต่อเรือเฟอร์รี่ ใช้เวลานานกว่า’ อัญญาวีร์อธิบาย ‘คุณมีวันหยุดแค่สามวันเอง ฉันว่าไปเครื่องบินดีที่สุด’

‘แต่…’ เชวังถอนเบาๆ

‘อยากดูวิวสองข้างทางหรือไง’ อัญญาวีร์สงสัย

‘เปล่า’ เขาสั่นหน้าแล้วนิ่งไป

และอัญญาวีร์ก็นึกออกในตอนนั้นเองว่า เชวังคงกังวลเรื่องค่าใช้จ่าย

แม้จะเป็นหมอ แต่เชวังไม่ได้มีเงินทองมากมายนัก เขาได้ทุนเรียนก็จริง แต่เงินที่ได้เพียงพอสำหรับเป็นค่าใช้จ่ายรายเดือน ไม่มากพอจะเหลือให้ใช้ฟุ่มเฟือย หรือไปเที่ยวที่หรูๆ ได้

เชวังไม่ได้ไปอยู่เวรพิเศษ หรือเปิดคลินิกส่วนตัวเหมือนอย่างเพื่อนหมอคนไทย เขาเป็นแพทย์ต่างชาติ ทำแบบนั้นไม่ได้ ดังนั้น ชายหนุ่มจึงไม่มีรายได้พิเศษอะไรนอกจากเงินเดือนจากรัฐบาล

‘ไปเถอะ’ อัญญาวีร์คะยั้นคะยอ ‘ฉันออกค่าตั๋ว ค่าโรงแรมให้ คุณค่อยพาฉันเที่ยวภูฏานเป็นการตอบแทน ตกลงไหม’

‘ไม่ดีหรอก’ เชวังส่ายหน้า

‘ดี’ อัญญาวีร์เน้นเสียง ‘ฉันเป็นเจ้าบ้าน ทริปนี้ให้ฉันดูแล ตกลงตามนี้’

‘อืม’ เชวังยังครุ่นคิด อัญญาวีร์เอื้อมมือไปตีแขนเขาแล้วออกคำสั่งว่า

‘เลิกคิดเยอะได้แล้ว…เอาอย่างนี้แหละ ฉันจะได้รีบจองตั๋ว หน้าที่ของคุณคือเตรียมไปเที่ยว ห้ามบ่น ห้ามมีเงื่อนไขอะไรอีก’

ในที่สุด ทริปสมุยก็เกิดขึ้น เป็นครั้งแรกที่เชวังได้หยุดพักผ่อนจริงๆ หลังจากทำงานหนักติดต่อกันมานานหลายเดือน

อัญญาวีร์เช่ารถที่สนามบิน จะได้เดินทางไปไหนมาไหนได้สะดวกไม่ต้องเสียเวลาเรียกรถรับจ้าง หญิงสาวเลือกโรงแรมที่อยู่ติดชายทะเลแถวหาดละไม แทนที่จะเป็นหาดเฉวงที่นักท่องเที่ยวส่วนมากนิยม

โรงแรมที่อัญญาวีร์จองมาเป็นโรงแรมขนาดเล็กๆ ไม่ได้หรูหราอะไรมากนัก ทว่าตกแต่งสวยงามและอยู่สบาย อาหารอร่อย ถึงจะตกลงเป็นแฟนกันแล้ว แต่อัญญาวีร์ไม่อยากให้คนนินทา ไม่อยากให้คุณจันทราผู้เป็นมารดากังวล เลยจองห้องพักเอาไว้สองห้อง สำหรับเขาหนึ่งห้องและตัวเองหนึ่งห้อง

หลังจากเก็บกระเป๋าเรียบร้อย ทั้งสองก็เตรียมตัวลงไปเล่นน้ำที่ชายหาด

‘เชวัง’ อัญญาวีร์อ้าปากค้าง ‘คุณจะลงน้ำด้วยชุดนั้นจริงๆ หรือ’

‘ทำไมล่ะครับ’ เชวังก้มมองตัวเอง เขาสวมกางเกงผ้าร่มขาสามส่วน สวมเสื้อยืดแขนยาวปกปิดท่อนแขน ขณะที่อัญญาวีร์สวมเสื้อยืดแขนกุดและกางเกงขาสั้น เผยให้เห็นต้นแขนและต้นขาแข็งแรง

‘แต่งแบบนี้ลงทะเลไม่ได้หรือ’ เขาเลิกคิ้ว

‘ลงได้ค่า ไม่มีใครห้ามหรอก ฉันแค่นึกว่าคุณจะใส่กางเกงว่ายน้ำ กางเกงขาสั้น ถอดเสื้อ อะไรงี้’ อัญญาวีร์หัวเราะเบาๆ

‘ไม่เอาหรอก’ เขาส่ายหน้าดิก ‘ผมไม่ชิน’

รู้อยู่หรอกว่าเชวังรู้สึกอายถ้าจะต้องเปิดเผยเนื้อตัวในที่สาธารณะ ไมใช่เพราะว่าหุ่นของเขาไม่ดี ตรงกันข้าม เธอเคยเห็นเชวังถอดเสื้อหนหนึ่งโดยบังเอิญ วันนั้นชายหนุ่มไปออกกำลังกายที่ฟิตเนส กล้ามแขน กล้ามไหล่ กล้ามอก ของเขาสวยงามแข็งแรง อวดคนอื่นได้สบายๆ แต่เป็นเพราะวัฒนธรรมต่างหาก ที่ทำให้เขาระมัดระวัง

จากโรงแรมเดินไปชายหาดไม่ไกลนัก เชวังเดินฮัมเพลงของศิลปินคนโปรดของเขาไปตลอดทาง

‘หาดทราย สามลม สองเรา’ อัญญาวีร์หัวเราะคิกคัก ‘ฉันชอบเพลงนี้’

‘ผมก็ชอบ ผมชอบเพลงของพี่เบิร์ดทุกเพลง เพลงนี้เหมาะกับวันนี้ที่สุด…คุณว่าไหม’ ด้วยความช่วยเหลือของอัญญาวีร์ ทำให้วันนี้เชวังฟัง พูด อ่าน และเขียนภาษาไทยคล่องแคล่ว

เขาหัวเราะเสียงดังอย่างมีความสุข เสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่ปรากฏบนดวงหน้าเข้มคมสัน ทำให้เชวังดูอ่อนเยาว์ราวเด็กหนุ่ม

ผู้คนที่ชายหาดบางตา อาจเพราะใกล้จะค่ำ

สายลมเย็นพัดผ่านมาไม่ขาดสาย เมฆเบื้องบนเริ่มก่อตัวหนาหนัก บ่งบอกว่าอีกไม่นานอาจจะเกิดมีฝนตก

‘กลับกันเถอะคุณ’ อัญญาวีร์กวักมือเรียก เชวังกำลังเดินออกไปไกลทางโขดหินที่โผล่ขึ้นมากลางทะเลแล้วมีช่องว่างตรงกลางเหมือนโดนัต  เขากำลังก้มมองอะไรบางอย่างในน้ำทะเลตรงนั้น ‘อากาศแบบนี้ อีกสักประเดี๋ยวแมงกะพรุนจะขึ้นกันมาเยอะแยะ’

‘โอ๊ย’ ยังไม่ทันขาดคำของอัญญาวีร์ เชวังก็ร้องเสียงดังลั่น

‘นั่นไง’ อัญญาวีร์ส่ายหน้า ‘โดนแล้วใช่ไหม’

‘โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย’ เชวังไม่ตอบ ทว่ากระโดดโหยงเหยงเหมือนจะหลบอะไรสักอย่าง แต่ว่ายิ่งหลบเหมือนยิ่งเจ็บ

‘ตายแล้ว’

อัญญาวีร์วิ่งไปดู เห็นเชวังกำลังยืนอยู่ท่ามกลางดงหอยเม่น เท้าเปลือยเปล่าของเขาเหยียบลงไปบนหนามแหลมยาวสีน้ำตาลอมดำ หนามของหอยเม่นเปราะยิ่งกว่าชอล์กเขียนกระดาน ยิ่งเหยียบก็ยิ่งหัก และตำฝังเข้าไปอยู่ในเนื้อ

เธอฉุดเขาขึ้นมาบนโขดหิน เชวังหน้าบิดเบี้ยวเพราะปวด ด้วยทุกครั้งที่ลงน้ำหนัก หนามของหอยเม่นจะยิ่งฝังลึก อัญญาวีร์เห็นเศษหนามของหอยเม่นฝังอยู่เต็มฝ่าเท้าทั้งสองข้าง

‘อดทนหน่อยนะ’ อัญญาวีร์เอื้อมมือไปหยิบหินขึ้นมาก้อนหนึ่ง แล้วทุบลงไปบนฝ่าเท้าของเชวัง

‘โอ๊ย’ เชวังโวยวาย ‘จะฆ่ากันหรือไง ผมเจ็บนะ’

‘ใจเสาะ’ อัญญาวีร์เอ็ด

‘ก็คุณเล่นทุบเท้าผม’ เชวังโวยวาย ขณะที่อัญญาวีร์ยังไม่หยุด ‘โอ๊ย เจ็บ’

‘นี่แหละ วิธีปฐมพยาบาลเวลาโดนหอยเม่นตำ’ อัญญาวีร์อธิบาย อยากหัวเราะก็อยาก แต่พอเห็นหน้าตาเจ็บปวดของอีกฝ่ายแล้วก็อดสงสารไม่ได้

‘ถ้าไม่ทำแบบนี้ คืนนี้คุณได้ระบมทั้งคืนแน่ๆ…’

‘ผมไม่ระบมจากหอยเม่น แต่ระบมเพราะโดนเอาหินทุบแทน’ เชวังยังไม่หยุดโวยวาย

‘บ่นนัก เดี๋ยวไม่ทุบให้แล้วนะ’ อัญญาวีร์แกล้งทำท่าเหมือนจะโยนหินทิ้งลงไปในทะเล

‘ก็ได้ ก็ได้ ผมยอมแล้ว’ เชวังร้องห้าม เขาเอื้อมมือไปเหนี่ยวมือของหญิงสาวเอาไว้ ‘เชิญทุบตามสบาย เอาจนกว่าคุณจะพอใจเลยอัญญาวีร์ คนใจร้าย…’