พยับฟ้าโพยมดิน บทที่ 30.1 : รังเซ เน

พยับฟ้าพโยมดิน นวนิยายจากอ่านเอา โดย พงศกร เมื่อน้องชายฝาแฝดหายตัวไปอย่างลึกลับในหมู่บ้านกลางหุบเขาของภูฏาน เขาจำเป็นต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อตามหาก่อนที่จะสายเกินไป เขาต้องยอมรับความช่วยเหลือจากนารีญาหญิงสาวที่ตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขาตั้งแต่แรกเจอพ่วงไปด้วย เธอคนนี้อาจเป็นคนเดียวที่ไขปริศนาต่างๆ และพาเขาไปพบกับน้องชายได้

“รังเซ เน” ดวงตาของล่องเมฆเบิกกว้าง อยู่ๆ เขาก็นึกถึงถ้ำศักดิ์สิทธิ์แห่งนั้นขึ้นมาได้

เพราะถ้าจะพูดถึงถ้ำที่มีโพรงทะลุถึงกันมากมาย และมีลำธารใต้ดินอยู่ด้วยละก็ รังเซ เน คือถ้ำในซัมเซอันดับแรกที่ล่องเมฆจะคิดถึง

ตอนมาถึงซัมเซใหม่ๆ ยังเชนพาเขาไปที่นั่น

รังเซ เน อยู่ไกลจากตัวเมืองออกไป เดินทางเข้าถึงได้ลำบาก แต่เมื่อไปถึงที่นั่น ล่องเมฆก็ต้องอ้าปากค้างด้วยความตื่นเต้น เพราะที่ปรากฏตรงหน้าเป็นถ้ำขนาดมหึมา สามารถจุคนได้นับร้อย

ภูฏานมีถ้ำกระจัดกระจายอยู่เป็นจำนวนมาก มีทั้งขนาดใหญ่และเล็ก

ถ้ำส่วนใหญ่ในภูฏานเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ เนื่องจากเป็นสถานที่ปฏิบัติธรรมของพระอริยะและครุทั้งหลาย ด้วยเหตุนี้ ถ้ำต่างๆ ที่มีพระมาปฏิบัติธรรมเจริญสมาธิ จึงได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ประหนึ่งปูชนียสถานสำคัญ

รังเซ เนอยู่ในพื้นที่ที่ถือได้ว่ายากจนที่สุดในซัมเซ

ยังเชนพาล่องเมฆออกเดินทางจากบ้านของเธอที่เมืองเชงมารี ซึ่งเป็นเมืองเล็กๆ ในซัมเซ และเป็นเมืองที่ตั้งอยู่ใกล้กับถ้ำรังเซ เนมากที่สุด

จากเชงมารี พวกเขาเดินทางถึงหมู่บ้านชื่อลัมจี และโกวชูตามลำดับ ยังเชนพาล่องเมฆปีนขึ้นเขาที่มีหิมะปกคลุมอยู่บนยอด และค้างคืนที่บ้านเพื่อนของเธอที่โกวชูหนึ่งคืน ครั้นพอแสงเงินแสงทองจับขอบฟ้า ยังเชนก็ปลุกเขาให้ลุกขึ้นแล้วเดินทางต่อ

ทั้งสองมาถึงรังเซ เนเมื่อพลบค่ำ ที่นั่นมีผู้คนตั้งถิ่นฐานอยู่ราวยี่สิบครอบครัว

แต่ที่ทำให้ล่องเมฆถึงกับอ้าปากค้างด้วยความตื่นตะลึงก็คือผู้คนจำนวนมากที่มุ่งหน้ามาที่ถ้ำแห่งนั้น

‘วันนี้เป็นวันรอบรอบการประสูติของท่านครุปัทมสัมภวะ’ ยังเชนกระซิบเล่า ขณะที่ล่องเมฆกวาดตามองไปรอบๆ ด้วยความตื่นเต้น เพราะผู้คนจำนวนนับร้อยที่มาชุมนุมกันในโถงถ้ำรังเช เน ต่างสวมชุดประจำชาติสีสันสวยงามเพื่อเฉลิมฉลอง ในมือของทุกคนถือลำไม้ไผ่ที่ตัดเป็นท่อนบรรจุน้ำมันเนย จุดไฟให้ความสว่างประหนึ่งประทีปดวงน้อย

‘ผู้แสวงบุญจากทั่วประเทศ ต่างเดินทางมาที่รังเซ เน ในวันนี้ เพื่อสวดมนต์ภาวนา ให้เกิดสิริมงคล’

ยังเชนส่งประทีปน้ำมันเนยให้ล่องเมฆ นำเขาสวดมนต์ แล้วพาชายหนุ่มไปวางประทีปที่แท่นบูชา ทั่วทั้งโถงถ้ำสว่างไสวไปด้วยเปลวประทีป

ด้านหลังแท่นบูชามีหินงอกขนาดใหญ่ รูปร่างคล้ายกับสถูป ทางด้านหลังของสถูปหินนั้นเป็นอุโมงค์แคบๆ ที่มีเชือกกั้น

‘เจ้าหน้าที่เอามากั้นไว้ เพราะกลัวว่าคนจะเดินเล่นเข้าไปแล้วเกิดหลงทาง โพรงถ้ำเหล่านั้นลึกและสลับซับซ้อน ไม่มีใครรู้ว่าไปสิ้นสุดที่ไหน แถมยังมีทางแยกจำนวนมาก เชื่อมโยงถึงกันราวใยแมงมุม บางตำนานเล่าว่า เส้นทางในถ้ำพวกนี้เชื่อมต่อไปไกล สามารถใช้เป็นเส้นทางเดินไปได้ถึงเมืองอื่นเลยนะ’ ยังเชนเล่าเมื่อเห็นสายตาสงสัยของล่องเมฆ ‘พ่อของฉันเล่าว่า ข้างในมีธารน้ำไหลมารวมกันเป็นทะเลสาบขนาดย่อมด้วย…นี่ไง…ลองเงี่ยหูฟังสิ ได้ยินเสียงน้ำไหลไหม’

เขาทำตามยังเชนว่า และได้ยินเสียงน้ำไหลรินเป็นจังหวะเบาๆ มาจากที่ไกล

นั่นเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่ล่องเมฆได้ไปยังถ้ำศักดิ์สิทธิ์ เพราะหลังจากนั้นเขาก็มัวยุ่งอยู่กับการทำวิจัย จนไม่มีเวลาได้ไปเที่ยวที่ไหนอีก

…ธารน้ำ ทะเลสาบ…

ล่องเมฆจำได้แม่น

ถ้าหากลิ่วลมถูกกระแสน้ำซัดไปในโพรงถ้ำที่ทั้งเล็ก แคบ มืดดำ…เป็นไปได้มากที่สุด ที่จะเป็นเส้นทางหนึ่งของรังเซ เน…

เขาผุดลุกขึ้นจากที่นอนรวดเร็ว เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดโก Gho รัดกุม

เขาเลือกโกสีเข้ม เพื่อให้กลืนไปกับเงามืดของยามราตรี

ล่องเมฆแนบสายตากับประตูห้องนอนของยังเชนเพื่อให้แน่ใจอีกครั้ง ก็พบว่าอีกฝ่ายยังนอนหลับสนิท เขาถอนใจยาว ตัดสินใจเดินออกจากบ้านไปเงียบๆ

เมื่อยังเชนตื่นขึ้นแล้วพบว่าเขาไม่ยอมทำตามสิ่งที่เธอบอก หญิงสาวคงจะโกรธมาก และนั่นอาจเป็นจุดแตกหักระหว่างเธอกับเขา

เขายังอยากจะกลับมาหายังเชน กลับมาอยู่กับเธอที่นี่ตามสัญญา แต่ตอนนี้ขอไปช่วยลิ่วลม ช่วยให้เห็นว่าพี่ชายของเขาปลอดภัยเสียก่อน เมื่อลิ่วลมปลอดภัยแล้ว เขาจะอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ลิ่วลมฟังเองว่าเกิดอะไรขึ้น เขาถึงได้ขาดการติดต่อไป

แต่ไม่รู้ว่าเขาจะมีโอกาสนั้นไหม

พอได้รู้จักกันมากขึ้น ล่องเมฆพบว่ายังเชนเป็นคนแข็งๆ ไม่ยืดหยุ่นกับอะไรทั้งสิ้น เมื่อเธอเชื่ออะไร เธอจะเชื่อเช่นนั้นตลอดไป

หากไม่ว่ายังเชนจะเป็นคนอย่างไร ล่องเมฆก็ยังรักเธอ

และล่องเมฆเชื่อว่า ยังเชนก็รักเขาเช่นกัน

แต่ถ้าหากจำเป็นต้องเลือกระหว่างครอบครัวกับคนรักละก็…ต่อให้รักยังเชนอย่างไร ล่องเมฆก็ขอเลือกครอบครัว

ยังเชนเองก็เช่นกัน ถ้าถึงคราวต้องเลือก…เธอจะเลือกสิ่งที่ยิ่งใหญ่ยิ่งกว่าครอบครัวและคนรัก

เสียใจ แต่ก็เข้าใจ คนเราทุกคนมีเหตุผลและการตัดสินใจที่แตกต่างกัน เรื่องแบบนี้ไม่มีใครถูก ไม่มีใครผิด ในเมื่อแต่ละคนได้ตัดสินใจไปแล้ว ก็ต้องยอมรับเส้นทางที่จะตามมา

ล่องเมฆเปิดประตูก้าวออกไป หยุดยืนอยู่หน้าบ้านไม้อายุนับร้อยปี ที่ปลูกในรูปแบบดั้งเดิมของภูฏาน ลวดลายสลักเสลาและเขียนสีเป็นรูปมังกรนั้นเก่าแก่ ทว่าสีสันยังคงงดงาม เพราะได้รับการดูแลรักษาเป็นอย่างดี

ยังเชนเล่าว่าปู่ของปู่ของเธอเป็นคนปลูกบ้านหลังนี้ในหมู่บ้านที่ห่างไกล เพื่อวัตถุประสงค์สำคัญที่ครอบครัวของเธอทำหน้าที่สืบต่อกันมานาน

ล่องเมฆยกมือขึ้นวาดเป็นวงกลมในอากาศ ทำใจให้เป็นสมาธิและสร้างหมอกหนาทึบให้ปกคลุมบ้านของยังเชนเอาไว้

เขาขยับเดินไปอีกนิดหนึ่ง แล้วยกมือทั้งสองข้างขึ้นประกบกัน โบกไปมาเหนือศีรษะ และไม่ถึงอึดใจถัดมา เหนือบริเวณบ้านก็เกิดมีเมฆฝนดำทะมึนล้อมไว้อีกชั้น

ล่องเมฆมองผลงานของตัวเองด้วยสายตาพึงใจ

ขณะที่เดินไปข้างหน้า…ฝนที่เขาสร้างขึ้นมาก็เริ่มลงเม็ด…ตกกระหน่ำหนัก ล้อมบ้านที่มียังเชนนอนหลับอยู่ข้างใน เป็นกำแพงถัดจากสายหมอกอีกชั้นหนึ่ง

มีเพียงวิธีนี้เท่านั้น ที่จะสกัดยังเชนเอาไว้ได้!