หมาขี้ย้อน

“อเมริกันคัน” เรื่องราวเกี่ยวกับอเมริกาในบางแง่มุมในอเมริกาที่หลายคนไม่เคยรู้หรือเคยรับรู้มาบ้าง แต่อาจมองไม่เห็นภาพรวมชัดเจน เจริญขวัญ แพรกทอง บลาฮาสสกี้ เจ้าของคอลัมน์ที่เขียนลงในต่วยตูนมาถึง 10 ปี นำมาเขียนเล่าสู่กันฟังแบบสนุกๆ เหมือนการเล่าให้เพื่อนฟัง โดยคงบุคลิก “ต่วยตูน” ดั้งเดิมเอาไว้คือสาระและบันเทิง

ปัจจัยการใช้ชีวิตอันแสนสุขของอเมริกันมักประกอบด้วยบ้านหนึ่งหลัง รถสองคัน ลูกสองคนและหมาอย่างน้อยหนึ่งตัว ถึงจะเข้าคอนเซปต์ครอบครัวสุขสันต์แบบอเมริกัน ใครไม่ชอบหมาก็อนุโลมให้เป็นแมวแทน เพราะเรื่องความรักความชอบนั้นห้ามกันยาก คนรักหมาก็แสนรัก แทบจะทูลเกล้าทูลถวายกลายเป็นทาสหมาทั้งนั้น พวกรักแมวก็ยอมให้แมวขึ้นเป็นใหญ่ในบ้านจนกลายเป็นทาสแมวไปตามกัน

คนอเมริกันรักหมา ส่วนมากแล้วให้หมาใช้นามสกุลตัวเองเสียด้วย อย่างเวลาไปหาสัตวแพทย์ หมาแต่ละตัวถูกขานชื่อโก้หร่านด้วยชื่อต้น ตามด้วยนามสกุลเจ้าของ พร้อมป้ายห้อยคอบอกชื่อ นามสกุล พร้อมเบอร์โทร.   ผลิตภัณฑ์ใดอยากให้สินค้าของตนเป็นที่จดจำ ก็หาทางเอาหมามาถ่ายประกอบด้วย จะว่าไปแล้วเหมือนสูตรสำเร็จ เพราะโฆษณาไหนที่มีหมาทั้งตัวชูโรงและตัวประกอบ ล้วนเป็นที่จดจำได้ทั้งสิ้น

แต่มะริกันชนทั้งหลายเมื่อมาเมืองไทย นอกจากวัฒนธรรมมและอากาศร้อนแทบบ้าในบ้านเราแล้ว บางคนอาจตื่นใจกับบรรดาหมาจรจัดทั้งหลายที่นั่งๆ นอนๆ ตามท้องถนน เรื่องนี้อเมริกันถือเป็นสิ่งมหัศจรรย์ติดอันดับโลกเลยทีเดียว โดยเฉพาะฝรั่งที่บ้าน ไม่เคยเห็นหมาขี้เรื้อนมาก่อนในชีวิต ถึงกับถ่ายรูปหมาขี้เรื้อนไว้เป็นร้อยๆ รูป ไม่รู้เห็นดีอะไรในตัวหมาขี้เรื้อน ที่ทั้งเน่าเฟะพุพอง นอนเกาขี้เรื้อนแกรกๆ ตามถนนหนทางทั้งในพระนครและต่างจังหวัด

สุดท้ายฝรั่งหันมาถามว่า ไอ้ตัวที่ดูคล้ายๆหมา แต่หน้าตาตลก มีน้ำหนองเยิ้มๆ พวกนี้ เรียกเป็นภาษาไทยว่ายังไง พลางชี้หมับไปยังไอ้หมาเจ้ากรรมที่กำลังส่งกลิ่นเรื้อนๆ โชยเข้าจมูกเป็นระยะ จากนั้นลงทุนนั่งยองๆ เพ่งขี้เรื้อนหมาอย่างเอาเป็นเอาตาย

“เค้าเรียก..หมาขี้เรื้อน”

“อ๋า… หมาขี้ย้อน”

เอาวะ… หมาขี้ย้อนก็หมาขี้ย้อน !

เห็นว่าสนอกสนใจหมาขี้เรื้อน จึงถือโอกาสเล่าให้ฟังว่า มีอยู่ปีหนึ่งที่ประธานาธิบดีแห่งสหรัฐอเมริกามาเยือนเมืองไทยโดยเครื่องบินส่วนตัวแอร์ฟอร์ซวัน เลยขนบรรดาหน่วยรักษาความปลอดภัยมาด้วยเพียบ ในจำนวนนี้รวมหมาตำรวจซึ่งส่วนมากเป็นหมาอัลเซเชียนมาด้วยหลายตัว

ก่อนที่ประธานาธิบดีจะเข้าร่วมการประชุม หน่วยรักษาความปลอดภัยระดับสูงสุดก็จะปล่อยเจ้าหมาอัลเซเชียนเหล่านี้วิ่งพล่านไปรอบๆ คอยดมกลิ่นสิ่งแปลกปลอม เช่น วัตถุระเบิด หรือวัตถุเคมีต่างๆ เพื่อรักษาความปลอดภัยอย่างเข้มข้นให้แก่บุรุษอันดับหนึ่งของโลกในการประชุมหนนั้น

ฝูงหมาตำรวจวิ่งวนไปรอบๆ อาคารอย่างกระเหี้ยนกระหือรือ ฉับพลันทันใดนั้นเอง หมาขี้เรื้อนตัวหนึ่งเดินโซซัดโซเซเกาขี้เรื้อนสุยๆ ผ่านมา ไอ้หมาตำรวจทั้งฝูงถึงกับชะงักกึก ยืนเบิ่งมองหมาขี้เรื้อนไทยอย่างตะลึงพรึงเพริดจนหางชี้ชัน ส่วนหมาไทยได้แต่ยิ้มอายๆ พลางก้มลงเลียน้ำเหลืองแผล็บๆ เท่านั้นแหละ ฝูงหมาตำรวจอเมริกันถึงกับวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน ส่งเสียงร้องโหยหวนหวาดกลัวสุดขีดเพราะคิดว่า “ผีหลอก”

หลังจากถ่ายรูปมะหมาหนังหน้าเน่าจนหนำใจแล้ว ฝรั่งลงความเห็นว่า หมาขี้ย้อนพวกนี้เป็นหมาที่ขี้เกียจบัดซบ เพราะแทบไม่เคยลุกหรือขยับขึ้นมาเห่าหอนเลย ส่วนมากมักนอนรวมตัวกันอยู่หน้าร้าน 7-Eleven หรือไม่ก็ตามวัด โดยมีพระคอยเอาข้าวให้กินทุกเย็น แต่พระก็ไม่ใช่เจ้าของหมาขี้ย้อนเหล่านั้น จึงถือว่าพวกมันเป็นหมาสาธารณะ ใครจะไปจับเล่นก็วัดดวงเอาเอง เพราะอาจโดนหมางับเอาได้ หากอยากผูกมิตร จำเป็นต้องใช้ตัวช่วยอย่างน่องไก่ย่างทุกครั้ง

ฝรั่งที่บ้านนั้นชอบหมาขี้เรื้อนเป็นพิเศษ แต่ยังออกเสียงเรียกว่า ‘หมาขี้ย้อน’ เหมือนเดิม ขนาดกลับมาอเมริกาตั้งหลายปี ยังบอกว่าอยากเห็นหมาขี้ย้อนในอเมริกาเลย เพราะถือเป็นสิ่งหายาก

จริงๆ มีหมาถูกทอดทิ้งมากมายในอเมริกา ทั้งทิ้งเปิดเผยและแอบทิ้ง ทิ้งแบบเปิดเผยนั้นคือการประกาศหาบ้านใหม่ให้หมาที่ตัวเองเลี้ยงไว้ตามโซเชียลมีเดียต่างๆ ส่วนมากมักขอค่าย้ายบ้านใหม่ แหม… เรียกซะหรูเลย พูดอย่างบ้านๆ คือขอค่าตัวหมานั่นแหละ บางรายเรียกค่าตัวหมาแพงมาก บางคนก็เรียกพอเป็นพิธี แค่อยากให้แน่ใจว่า คนที่มารับหมาของตัวไปเลี้ยงจะรักใคร่ดูแลจริง

หมาที่นำมาลงประกาศมีทั้งหมาสายพันธุ์แท้และพวกพันทางผสมกัน บางคนไม่เรียกร้องเงินแต่อย่างใด เพราะตัวเองเลี้ยงไม่ได้ด้วยเหตุผลนานาประการ เช่น ต้องขายบ้านแล้วย้ายไปอยู่อพาร์ตเมนต์ที่ห้ามเลี้ยงหมา หรือมีลูกแล้วแพ้ขนหมา รวมถึงเบื่อหน้าหมาจนหาทางโละไปไกลๆ โดยที่อาจจะได้เงินมานิดหน่อย หากเอาหมาไปให้สถานสงเคราะห์คงไม่ได้เงิน เลยเอามาประกาศรับเลี้ยงตามเว็บไซต์ดีกว่า เคยเห็นเจ้าของหมามีลูกหมาราคาแพงสายพันธุ์แท้แจกฟรีโดยไม่คิดมูลค่าแต่อย่างใด หวังแค่ว่าอยากให้ลูกหมาเหล่านั้นมีบ้านดีๆ จะว่าไปแล้วทุกอย่างนั้นขึ้นอยู่กับจังหวะเวลา

การประกาศหาหมาจากเว็บไซต์แบบนี้บางทีก็เสี่ยงเหมือนกัน เพราะมีพวกสิบแปดมงกุฎเอารูปหมาแพงๆ น่ารักๆ จากอินเทอร์เนตแล้วหลอกให้โอนเงินก่อนเป็นค่าจอง จากนั้นก็หายสาบสูญไปตลอดกาล เป็นข่าวอื้อฉาวอยู่บ่อยๆ ในอเมริกา

ส่วนที่บอกว่าแอบทิ้งคือเอาหมาไปปล่อยไว้ตามถนนบ้าง ผูกล่ามไว้กับต้นไม้บ้าง บางทีเจ้าหน้าที่ต้องไปช่วยหมาที่ถูกล่ามไว้กับต้นไม้หรือรั้วช่วงหิมะตก หากสืบหาตัวเจ้าของได้ เจ้าของมีความผิดตามกฎหมาย เพราะกฎหมายที่นี่คุ้มครองสัตว์เลี้ยง

ยังมีอีกกรณีหนึ่งคือกึ่งทิ้ง นั่นคือการอุ้มหมาที่เราไม่อยากเลี้ยงไปให้สถานสงเคราะห์สัตว์ อาจจะไม่อยากถูกประณาม ส่วนมากมักบอกว่าเจอหมาตัวนี้ที่นั่นที่นี่ บางคนก็บอกตรงๆ ว่าขี้เกียจเลี้ยง แล้วทิ้งไว้เลย ทางสถานสงเคราะห์จะเอามาใส่กรงเรียงเป็นแถว ให้คนมาเลือกรับไปเลี้ยง ซึ่งต้องจ่ายค่าตัวอยู่ดี แต่ถูกกว่า ‘ค่าหาบ้านใหม่’ มาก

ถ้าไม่เรื่องมากเรื่องสายพันธุ์ที่ชอบและไม่ค่อยมีเงิน หรือบางคนอยากช่วยเหลือหมาก็ตรงไปที่สถานสงเคราะห์ต่างๆ ในเมือง หมาในสถานสงเคราะห์เหล่านี้มีที่มาแตกต่างกัน บางตัวเจ้าของพามาปล่อยเอง แต่ส่วนมากแล้วเป็นหมาจรจัดอยู่ตามถนนหนทาง ซึ่งเพื่อนบ้านจะโทร.แจ้งทางการให้ไปจับมารวมกันในเชลเตอร์

หมาที่ถูกทิ้งมากที่สุดคือหมาพันธุ์พิตบูล ส่วนอีกพันธุ์ที่ถูกทิ้งเยอะมากคือชิวาว่า เพิ่งคุยกับสัตวแพทย์คนหนึ่งที่เพิ่งย้ายมาจากแอริโซนา เธอยอมนับว่าเจอแต่สองสายพันธุ์นี้แหละที่ถูกทิ้งมากที่สุด หมาพิตบูลถูกผสมเพื่อใช้ในการต่อสู้ทั้งยังมีข่าวว่าทำร้ายเด็กและเจ้าของบ่อยๆ เลยทำให้เจ้าของเกิดความกลัวขึ้นมาจึงตัดสินใจทิ้งหมา จะโทษหมาก็ไม่ถูกหรอก ต้องโทษการเลี้ยงดูของเจ้าของหมามากกว่า ส่วนชิวาว่านั้นถูกผสมมากเกินไปจนสุดท้ายกลายเป็นหมาถูกทิ้งในที่สุด ปรากฎการณ์ ‘หมาขี้เรื้อน’ จึงแทบไม่เห็นในอเมริกา หมาขี้ย้อนเลยกลายเป็นความทรงจำนำกลิ่นหอมประทับใจฝรั่งในเรือนมาจนทุกวันนี้