สาปแสงรัก บทที่ 23 : ข้อความสุดท้าย
โดย : ตวงทิพย์ ยุวชิต
สาปแสงรัก โดย ตวงทิพย์ ยุวชิต เรื่องรักของผู้ชายธรรมดาที่ต้องคำสาปที่ว่า เมื่อพบรักแท้จะพบแต่ความทุกข์ทรมานไม่รู้จักจบสิ้น “อานุภาพ” ชายที่ไม่มีพลังอำนาจเหมือนชื่อของเขาเลย แถมยังไม่มีของวิเศษ เวทย์มนตร์คาถา แล้วเขาจะเอาอะไรไปสู้กับแรงอาฆาตพยาบาทที่สาปส่งข้ามภพข้ามชาติได้ ติดตามเอาใจช่วยเขาได้ในอ่านเอา anowl.co
ทันทีที่นวลดารารู้ข่าวจากอนุชว่าอานุภาพฟื้นแล้วเธอก็รีบเข้ากรุงเทพฯ มาดูอาการของเขาทันที เมื่อมาถึงเธอก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งในปัจจุบันและอดีตชาติของเธอให้คนรักฟัง เมื่อฟังจบอานุภาพก็เล่าความฝันขณะหลับของเขาให้เธอฟังบ้าง
“ที่แท้คุณก็ไม่เคยผิดสัญญากับฉันเลย….ฉันขอโทษนะที่สาปแช่งคุณ” นวลดาราบอกกับอานุภาพเมื่อฟังเขาเล่าความฝันจบลง
“นายแสงไม่ได้กลับไปหาแม่เดือน ผมก็ผิดสัญญากับคุณเหมือนกัน” อานุภาพบอก
“คุณผิดสัญญาเพราะความจำเป็น แต่ฉันกลับโกรธแค้นสาปแช่งคุณ ถ้าฉันปล่อยวางได้ แล้วแต่งงานกับนายทิวไป ฉันก็คงมีความสุขตามอัตภาพของสาวชาวเกาะในสมัยรัชกาลที่สาม แล้วพอเรามาเจอกันในชาตินี้คุณก็คงไม่ต้องทุกข์ทรมานอย่างนี้ ความแค้นไม่ให้คุณกับใครเลย ยายสอนฉันประจำ แต่ฉันไม่เคยเชื่อจนมาเจอกับตัวเองนี่แหละ”
“ช่างเถอะคุณ…ผมมีอะไรอยากให้คุณดู เราไปที่เกาะเดือนดับกันนะ”
“ไปตอนนี้เลยเหรอคะ” เธอถาม อานุภาพพยักหน้า นวลดาราจึงถามต่อไป “คุณไม่เป็นไรแล้วแน่นะ รอให้หมอมาดูอาการอีกทีก่อนไหม”
“ผมไม่เป็นไรจริงๆ” เขาบอกเธอเสียงหนักแน่น
นวลดาราหรี่ตามองเขา ยิ้มอย่างไม่แน่ใจ
“โธ่คุณ ผมไม่เป็นไรจริงๆ คราวนี้ไม่ได้โกหก ไปกันเลยเถอะ”
นวลดาราขำท่าทางอ้อนวอนเหมือนเด็กๆ ของเขาจึงพยักหน้าในที่สุด
เมื่อมาถึงเกาะเดือนดับอานุภาพก็พานวลดาราตรงมาที่เรือนรับแขกทันที เขาพาเธอขึ้นไปที่ชั้นสองเข้าไปในห้องนอนที่เขาเคยมาพัก
นวลดารากวาดสายตามองรอบห้องก็ไม่พบสิ่งของที่แปลกตาไป เธอจึงถามเขา
“ของที่คุณจะให้ฉันดูอยู่ในห้องนี้เหรอคะ”
“ใช่ แต่คุณต้องออกแรงช่วยผมก่อน”
“ออกแรง…”
“ครับ ออกแรงยกที่นอนออก” เขาบอกเมื่อเดินไปถึงเตียงนอนโบราณหลังเดียวในห้อง
ทั้งสองคนช่วยกันยกที่นอนออกจากเตียง แล้วอานุภาพก็นั่งคุกเข่าลง เขาชี้ให้หญิงสาวดูแผ่นไม้ที่ประกอบเป็นขอบเตียงโบราณหลังนี้ นวลดาราเพิ่งเคยสังเกตว่าเตียงหลังนี้มีขอบเตียงเป็นแผ่นไม้หนาถึงห้านิ้ว อานุภาพชี้ให้เธอดูรอยแตกสองรอยบนแผ่นไม้ รอยแตกนั้นเป็นเส้นตรงจากขอบล่างไปจนเกือบถึงขอบบน รอยแตกทั้งสองเส้นยาวเท่ากันพอดีเป๊ะ และอยู่ห่างกันประมาณเจ็ดถึงแปดนิ้ว
“คุณว่ารอยแตกสองฝั่งนี่เหมือนอะไร” เขาถาม นวลดารายังไม่ทันตอบ เขาก็บอกว่า “ดูนี่นะ”
อานุภาพยื่นมือเข้าไปใต้เตียง เขาใช้นิ้วดันพื้นเตียงขึ้นเล็กน้อย แล้วเลื่อนมันเข้าหาตัว แต่ดูเหมือนจะติดขัด
“ลิ้นชักเหรอคะ” นวลดาราถาม
“ใช่ แต่เตียงนี้น่าจะมีอายุหนึ่งร้อยแปดสิบปีเป็นอย่างน้อย แล้วไม่รู้ว่ามีคนเคยเปิดครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ปิดไว้เป็นร้อยปี จะเปิดทีมันเลยฝืด เดี๋ยวผมต้องลองขยับดูก่อน” อานุภาพบอกขณะพยายามขยับลิ้นชัก
“ฉันจัดห้องนี้เองกับมือ เตียงนี้ฉันก็เป็นคนเลือกซื้อเอง เวลามีแก๊งเพื่อนมาพักที่นี่ฉันก็ชอบมานอนห้องนี้ตลอด แต่ไม่เคยสังเกตว่าขอบเตียงนี้มีลิ้นชักซ่อนอยู่”
“ยังมีอะไรมากกว่านี้อีก แต่เพราะมันไม่ใช่เตียงของคุณ คุณเลยไม่รู้” อานุภาพบอกขณะที่ขยับลิ้นชักได้เล็กน้อยแต่ลิ้นชักฝั่งซ้ายและขวายังเอียง จึงยังเปิดไม่ได้
“แปลว่านี่คือเตียงของ…เตียงของนายแสงเหรอคะ…ไม่น่าเชื่อเลย”
“ถ้าผมบอกคุณว่านายแสง หรือผมในชาติก่อนตายบนเตียงนี้ คุณจะกลัวไหม” อานุภาพถามพร้อมๆกับที่ดันให้ลิ้นชักนั้นเลื่อนออกได้สำเร็จ แล้วหญิงสาวก็ได้เห็นสิ่งที่อยู่ในลิ้นชัก มันคือกล่องเหล็กที่มีแม่กุญแจล็อกไว้
“แล้วเราจะเปิดยังไงล่ะคะ” นวลดาราอดสงสัยไม่ได้
อานุภาพเอามือลูบไปตามหัวเตียงจนพบร่องไม้ลักษณะเป็นตัวยู เขาใช้ปลายเล็บดันร่องไม้บริเวณฐานของตัวยูขึ้น เมื่อแผ่นไม้หลุดออกก็เผยให้เห็นช่องเก็บของเล็กๆ ภายในช่องนั้นมีกุญแจดอกหนึ่ง
“ลึกลับซับซ้อนจริง” หญิงสาวว่า
“ลึกๆ ในใจของผมตอนนั้นอาจจะรู้ว่าบันทึกนี้ต้องผ่านเวลาเกือบสองร้อยปีกว่าจะถึงมือคนที่อยากให้ได้อ่าน ถึงได้ถนอมรักษาไว้อย่างดี”
“คุณอ้าย…” นวลดารามองอานุภาพอย่างมีความหมาย ชั่วขณะหนึ่งเธอเห็นเขาเป็นพี่แสงของเธอ
“คุณควรจะเป็นคนเปิด” อานุภาพหยิบกุญแจออกมาส่งให้นวลดาราแล้วเสียบแผ่นไม้กลับคืนที่หัวเตียงดังเดิม
เมื่อหญิงสาวไขกุญแจเปิดกล่องเหล็กก็พบสมุดบันทึกปกหนัง เก่าคร่ำคร่า สันปกเจาะรูเย็บหน้ากระดาษเข้าด้วยกันด้วยเส้นด้ายที่ทบกันเป็นเส้นหนา
“สมุดบันทึกของพี่แสง…” นวลดารารำพึง
“ใช่ เป็นบันทึกเรื่องราวของเขากับแม่เดือนตั้งแต่พบรักบนเกาะจนพรากจากกัน ตอนท้ายบันทึกเขาก็ฝันไปเองว่าถ้าแต่งงานอยู่กินกับแม่เดือนที่เกาะจะเป็นยังไง หรือไม่ก็คิดฝันเรื่อยไปว่าเธอคงมีความสุขอยู่กับครอบครัว”
นวลดาราฟังอานุภาพพูดด้วยความสงสารจับใจ
“ที่ผมอยากให้คุณอ่านคือบันทึกตอนท้ายสุด” เขาบอกพลางหยิบสมุดบันทึกออกจากกล่องเหล็กส่งให้เธอ
นวลดารารับสมุดบันทึกมาแล้วพลิกไปตอนท้ายของบันทึกตามที่เขาบอก เธอพบว่าลายมือในบันทึกส่วนนี้แตกต่างจากลายมือที่เขียนมาตลอดเล่ม เหมือนคนเขียนเป็นคนละคนกัน เมื่อเธออ่านข้อความที่บันทึกไว้ก็พบว่าเป็นอย่างที่เธอคาดเดา
ฉัน ออสิน ผู้น้องชาย เป็นผู้เขียนหนังสือนี้แทนออแสง ผู้พี่ชายฉัน ด้วยพี่ชายฉันป่วยหนัก เขียนเองมิได้ จึงวานฉันเขียนความต่อนี้ไป
แม่เดือนที่รักของพี่
พี่รู้ข่าวว่าเจ้าถูกถ่วงน้ำตายตกตามออทิวในวันเข้าหอของเจ้า พี่เสียใจนักแล้ว ด้วยเป็นความผิดของพี่ ที่มิรักษาคำมั่นที่ให้ไว้กับเจ้า พี่อยากกลับไปที่เกาะเพ็ง รังรักของเรา ผิว่ามิพบพานเจ้า พี่ก็อยากจักไปตายอยู่กับเจ้า แต่พี่มิมีบุญวาสนาจักได้กลับไป ชาตินี้พี่ไร้สิ้นแล้วซึ่งวาสนา เกิดชาติหน้าฉันใดขอให้พี่ได้ครองคู่อยู่กับเจ้า ขอให้เราได้ครองรักกันทุกภพทุกชาติไป
นวลดาราพลิกหน้าต่อไป ก็พบเพลงยาวที่แสงเคยเขียนให้เดือน
ยามยลเดือน นามเตือนจิต คิดครวญหา
คราคืนแรม สิ้นแสงเดือน เลือนลับลา
คำสัญญา จารใจมั่น มิผันเอย
อีกหน้าหนึ่งเป็นบทกลอนที่แสงเขียนเพื่อตัดสัมพันธ์กับเดือน
ในชาตินี้ พี่สิ้น วาสนา
มิอาจมา เคียงคู่ อยู่เป็นสอง
คำสัญญา จักมา แนบประคอง
เป็นอันต้อง ล้มหาย มลายลาญ
แสนเจ็บปวด รวดร้าว ในคราวนี้
เหมือนใจพี่ ถูกบั่น หั่นประหาร
ถึงกายอยู่ ใจหาย ดังวายปราณ
ขอพบพาน พิศวาส ทุกชาติไป
และมีข้อความที่นายสินบันทึกปิดท้ายไว้ว่า
ทุกวันฉันจักต้องอ่านความในสมุดนี้ให้พี่ฟัง พี่จึงจักหลับลงได้ จำเพาะเรื่องราวที่เกาะเพ็งและเพลงยาวและบทกลอนบทสุดท้ายนั้น พี่ชอบฟังนัก พี่ยังท่องบ่นอยู่จนเพลาจวนสิ้นลม
พี่แสงสิ้นอายุขัยเมื่อคืนเพ็ญ เดือนสาม ปีฉลูตรีศก จุลศักราช 1203 ลุสามเดือนนับจากแม่เดือน หญิงผู้เป็นที่รักของพี่สิ้นอายุขัย
- READ สาปแสงรัก บทที่ 25 : ทุกภพทุกชาติเชี่อมโยงกัน (จบบริบูรณ์)
- READ สาปแสงรัก บทที่ 24 : ท้องฟ้าหลังพายุผ่าน
- READ สาปแสงรัก บทที่ 23 : ข้อความสุดท้าย
- READ สาปแสงรัก บทที่ 22 : เหตุผลที่คนทิ้งกัน
- READ สาปแสงรัก บทที่ 21 : ความจริงเรื่องพ่อ
- READ สาปแสงรัก บทที่ 20 : เหตุซ้ำรอย
- READ สาปแสงรัก บทที่ 19 : กรรมเก่า กรรมใหม่
- READ สาปแสงรัก บทที่ 18 : ระลึกชาติ
- READ สาปแสงรัก บทที่ 17 : เคราะห์ซ้ำกรรมซัด
- READ สาปแสงรัก บทที่ 16 : ความรักของยาย
- READ สาปแสงรัก บทที่ 15 : มาตามสัญญา
- READ สาปแสงรัก บทที่ 14 : ทำไมต้องลืม
- READ สาปแสงรัก บทที่ 13 : ห้ามรัก
- READ สาปแสงรัก บทที่ 12 : จะเป็นจะตายให้มันรู้
- READ สาปแสงรัก บทที่ 11 : หยุดเถอะลูก
- READ สาปแสงรัก บทที่ 10 : เพลงยาว
- READ สาปแสงรัก บทที่ 9 : เดี๋ยวเจ็บ เดี๋ยวไม่เจ็บ
- READ สาปแสงรัก บทที่ 8 : เปิดโปง เปิดใจ
- READ สาปแสงรัก บทที่ 7 : ความรักเพิ่งเริ่มต้น
- READ สาปแสงรัก บทที่ 6 : คลื่นความเจ็บปวด
- READ สาปแสงรัก บทที่ 5 : ถึงเกลียดก็จะรัก
- READ สาปแสงรัก บทที่ 4 : นางในฝัน
- READ สาปแสงรัก บทที่ 3 : เหตุผลที่คนเกลียดกัน
- READ สาปแสงรัก บทที่ 2 : แรกรัก แรกเกลียด
- READ สาปแสงรัก บทที่ 1 : คำทำนายที่ไม่อาจเลี่ยง