โรงน้ำชาความทรงจำสีอำพัน บทที่ 23 : การจากลาครั้งสุดท้าย (1)

โรงน้ำชาความทรงจำสีอำพัน นิยายโรแมนติกแฟนตาซีที่มีกลิ่นอายจีนโบราณ ผลงานรางวัลรองชนะเลิศโครงการอ่านเอาก้าวแรกปี 4 ของ ปีกดอกไม้ หรือ รสริน พระปริยัติ อ่านเอานำมาให้ทุกท่านได้เพลิดเพลินไปกับบรรยากาศของโรงน้ำชาและเรื่องราวของผู้คนที่นี่ รวมถึงปริศนาเบื้องหลังของน้ำชาความทรงจำนี้ อ่านได้แล้วที่เว็บไซต์อ่านเอา anowl.co

โรงน้ำชาหลังฟ้าสางยังคงสงบเงียบ ฝนที่ตกเมื่อคืนหยาดหยดลงมาตามร่องกระเบื้องอย่างช้าๆ สัมผัสกับใบสีเขียวอ่อนของยอดหญ้า หลังจากตกๆ หยุดๆ มาหลายวันสุดท้ายพายุฝนก็ผ่านไป

แสงแดดเริ่มแผดแสงออกมาหลังจากเก็บตัวเงียบเชียบ เมื่อถึงยามสายซึ่งตรงกับเวลาพยากรณ์สองคนก็พร้อมอยู่แล้วที่หออำพัน

ดวงตาของเฉินเอินไหวระริกเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ขณะเขารินน้ำสีอำพันออกมาจากป้านชา มือหนาสั่นเทาทั้งที่พยายามควบคุมแต่ไม่อาจควบคุมได้

กิริยานี้ของเขาฉายชัดอยู่ในแววตาเรียบเฉยของเธอ

มโนชาคล้ายปล่อยวางแล้วทุกสิ่ง

มือบางของเธอยกถ้วยชาลวดลายคล้ายดวงตาสวรรค์ขึ้นมา สูดกลิ่นหอมประหลาดที่ไม่เคยได้กลิ่นมาก่อน ภาพสุดท้ายก่อนหลับตาคือใบหน้าของเขาซึ่งดูคล้ายสับสนปนเสียใจ มโนชากลั้นใจดื่มลงไปในครั้งเดียว

รถยนต์คันใหม่เอี่ยมติดป้ายทะเบียนสีเขียววิ่งเข้ามาในเขตโรงน้ำชาอย่างช้าๆ เพื่อรับคนคนหนึ่งออกไป รถคันนั้นยังไม่ทันจะจากไป หญิงสาวยังไม่ทันจะได้ขึ้นรถก็มีรถยนต์คันกลางเก่ากลางใหม่สภาพมอซออีกคันวิ่งเข้ามาจอดใกล้ๆ กันด้วยความเร็วที่เรียกว่าไม่เบานัก หากเป็นฤดูร้อนที่ดินแห้งไม่อุ้มน้ำป่านนี้ฝุ่นคงฟุ้งขึ้นมาจนตลบ แต่นี่เพิ่งจะผ่านฝนมาไม่นานเลยไม่สร้างความเสียหายอะไรไว้มากนัก

สารวัตรพร้อมรบหอบเอกสารปึกใหญ่ที่วางสะเปะสะปะไม่เป็นระเบียบลงมาจากรถอย่างทุลักทุเล ใช้เท้าปิดประตูรถและหันหน้าจะมุ่งตรงไปยังบ้านพักด้านในแต่เกิดเปลี่ยนใจจะไปที่ร้านแทนเลยทำให้ชนกับคนที่ไม่คิดว่าเขาจะเปลี่ยนทิศกะทันหัน

กระดาษที่หอบมาบางส่วนร่วงพื้น บางส่วนปลิวว่อนกระจัดกระจาย ส่วนคนก็มีสีหน้าดูไม่ได้

มโนชาช่วยเขาเก็บเงียบๆ ส่วนอีกคนปากก็พร่ำบ่นว่าลูกน้องไม่รู้จักจัดใส่แฟ้มให้ดี สักเดี๋ยวก็เอ่ยขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่

“ไม่เป็นไรค่ะ ซินไปก่อนนะคะสารวัตร”

กระดาษแผ่นสุดท้ายถูกวางบนกองเอกสารแล้วเธอก็เดินขึ้นรถซึ่งจอดรออยู่ พริบตาเดียวรถก็เคลื่อนตัวออกไปอย่างไม่ไยดี ปล่อยรถอีกคันของนายตำรวจถูกทิ้งไว้ท่ามกลางป่าเขาและไร่ข้าวโพด

เฉินเอินเดินลงมาชั้นล่าง เปิดประตูให้นายตำรวจหนุ่มใหญ่ด้วยตัวเอง

“นั่นมโนชา…” เพราะมือไม่ว่างคนที่อยู่ในชุดเครื่องแบบถึงใช้หน้าบ่ายออกไปทางที่รถเพิ่งจะขับไป

เฉินเอินไม่ได้พูดอะไร การกล่าวถึงเธอดูคล้ายจะทำให้เขาพังทลาย เท่าที่ยืนอยู่และมีกำลังออกมารับแขกได้นี้ก็เรียกได้ว่าใช้แรงกายแรงใจที่เหลือทั้งหมดแล้ว

“พูดธุระกันเถอะ” เจ้าของโรงน้ำชากล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

เพราะเอกสารที่หอบมาปะปนกันไปหมดสารวัตรพร้อมรบเลยต้องเริ่มต้นจัดใหม่พร้อมให้ข้อมูลเรื่องที่ถูกไหว้วานให้ไปสืบหามา เขารู้ว่าเรื่องนี้สำคัญแต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร

ดวงตาของนายตำรวจกวาดมองไปรอบกายไม่พบใครดูแล้วน่าใจหายอย่างบอกไม่ถูก เขาถามว่าเมื่อไรคนที่นี่จะกลับมาในเมื่อไม่มีอันตรายใดๆ แล้วคิดว่าโรงน้ำชาก็คงจะกลับมาเปิดได้

สำหรับเฉินเอินทุกสิ่งทุกอย่างขึ้นอยู่กับข้อมูลที่จะได้รับนี้ เพราะหากว่าสามารถค้นพบทายาทของสกุลหงจริงการเปิดดำเนินการของโรงน้ำชาสำหรับเขาย่อมไม่มีอีก และมโนชาก็จะเป็นคนสุดท้ายที่ได้รับน้ำชาความทรงจำนั้น

มโนชานั่งอยู่เบาะหลังด้วยลำตัวตั้งตรง ใบหน้าเรียบเฉยสีหน้าว่างเปล่าในตอนก่อนนี้ ตอนนี้เธอทำมันไม่ได้อีกแล้ว ความรู้สึกแสบร้อนผุดขึ้นมาในดวงตา สุดท้ายความพยายามทั้งหมดที่พยายามเก็บกักความเศร้าเสียใจก็พังครืนลงในนาทีนี้

ภาพทั้งหลายหลั่งไหลเข้ามาจนเธอรู้สึกอึดอัดกระทั่งอยากอาเจียนและอยากร้องไห้ไปพร้อมๆ กัน ภาพเหล่านั้นยังคงเข้ามาเรื่อยๆ ไม่หยุดหย่อนจนกระทั่งถึงตอนนี้

เฉินเอินไม่อาจรู้ว่าสิ่งที่เธอเลือกคือไม่ได้เลือกจะลบเขาออกไปจากความทรงจำของเธอ แต่เธอเลือกซื้อความทรงจำเกี่ยวกับตัวเขาทั้งหมด เธออยากรู้เรื่องราวทุกอย่าง อยากรู้จักตัวตนของเขา ได้พบเห็นสิ่งที่เขาเห็นเพื่อที่จะได้เข้าใจ แม้รักครั้งนี้จะไม่สมหวัง แต่อย่างน้อยเธอก็ยังอยากจดจำมันเอาไว้

เธอได้เห็นเรื่องราวของเขา ภาพมากมายเหมือนหนังที่ฉายอยู่ บางช่วงชัดเจน บางช่วงก็เลือนรางคล้ายถ่ายจากฟิล์มเนกาทีฟ เธอได้เห็นเขาในทุกช่วงชีวิต การพบเจอและพลัดพรากซึ่งเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า การเปลี่ยนแปลงและความเจ็บปวดที่ต้องยอมรับสภาพจากความเปลี่ยนแปลงนั้น ภาพของตัวเธอเองที่มองผ่านมุมมองของเขา ทุกเหตุการณ์ทุกความรู้สึก ความรู้สึกผิดที่คอยกัดกินใจ ความเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้า ความอ้างว้างเหล่านั้น เธอล้วนสัมผัสได้

คำพูดของเขาเมื่อคืนนี้ที่เอ่ยพูดกับเธอในตอนที่เธอหลับใหล เขาพูดว่าเขารักเธอ

มโนชาร้องไห้ออกมา เฉินเอินคนนั้นช่างโง่เง่าเหลือเกิน

สิ่งที่เขาพูดกับเธอ คำบอกรักอันแสนหวานซึ่งเธอจะไม่มีวันได้รู้เลยหากเธอเลือกที่จะจำหน่ายความทรงจำทั้งหมดทิ้งไป เขาบอกว่าจะไปรอเธอยังโลกหน้า บอกว่าเขาเตรียมพร้อมแล้วที่จะตาย แล้วเธอก็ยังจะจากไปทั้งอย่างนี้…

มือบางยกขึ้นมาจับตรงหน้าอกรู้สึกเจ็บจนทนไม่ไหว เธอกำแน่นลงตรงนั้นจนเสื้อที่ใส่อยู่ยับย่นและปลายนิ้วเป็นสีขาวซีด เสียงสะอื้นยังดังอย่างต่อเนื่องจนคนขับรถซึ่งคอยเฝ้ามองอยู่ด้วยความรู้สึกไม่ดีชักจะหวาดหวั่น เขาจอดรถก่อนจะหันมาถามอย่างระมัดระวังว่าเธอเป็นอะไรไหม

มโนชาไม่อาจตอบได้ เธอไม่อาจบอกออกไปว่าเธอไม่เป็นไร

เฉินเอินคนนั้น เขาคิดจะทิ้งทุกอย่างบนโลกแล้วจากไปอย่างไร้ร่องรอย แม้แต่ในความทรงจำของเธอ เขาก็จะกลายเป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่ง เป็นเจ้านายเธอ เจ้าของโรงน้ำชาที่ไม่ได้มีความหมายใดเป็นพิเศษ สุดท้ายแม้แต่ใบหน้าของเขาเธอก็จะจำไม่ได้

คนขับรถในตอนนี้ไม่อาจนั่งอยู่เฉยได้อีกต่อไป เขาเดินลงจากรถอย่างกระวนกระวายเพราะไม่รู้จะทำยังไง เขาเพิ่งจะมารับงานนี้ได้ไม่นานนักก็มาเจอเรื่องที่ทำให้กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้ แม้แต่ตัวเขาเองที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรยังอดสะเทือนใจไปด้วยไม่ได้ มือหนาเลยกดโทรศัพท์ไปยังสำนักงานเพื่อปรึกษาว่าควรจะรับมือกับลูกค้าแบบนี้ยังไงดี สุดท้ายเขาก็ได้แต่นั่งรอจนกว่าพายุจะสงบและลมฝนในห้องโดยสารภายในรถยนต์พัดผ่านไป

เป็นเวลานานทีเดียวกว่ามโนชาจะตั้งสติได้ บางอย่างที่เมื่อคลื่นอารมณ์ผ่านพ้นไปเธอถึงเพิ่งจะสังเกตเห็น เธอพยายามหวนนึกปะติดปะต่อภาพจิกซอว์ในสมองของตัวเองและของเขา

กระดาษแผ่นนั้นที่มโนชาช่วยพร้อมรบเก็บขึ้นมา ข้อความที่สองคนคุยกันที่โรงน้ำชาในวันที่เธอจากไปเป็นครั้งแรกเรื่องโรงเจถูกไฟไหม้ สุดท้ายดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง

ภาพไฟกำลังโหมลุกไหม้นั้นชัดเจนเหมือนเพิ่งผ่านมาเมื่อวาน ที่ผ่านมามันซ่อนตัวหลบลึกอยู่ในเศษเสี้ยวส่วนหนึ่งของสมอง เด็กหญิงมโนชาอยู่ในตอนนั้นด้วยและเป็นตอนที่เธอเองได้เสียพ่อแม่ไป ยังมีอีกเศษเสี้ยวซึ่งฝังลึกกว่านั้น แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาคิดอะไรที่ไม่เกี่ยวข้องมโนชาจึงปัดมันทิ้งไปทันทีแล้วกลับมาโฟกัสกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

สาแหรกตระกูลของคนสกุลหงที่เขาเคยให้เธอแปล ทั้งที่เธอควรจะคิดออก สกุลหงมาอยู่เมืองไทยเรียกตามสำนวนแต้จิ๋วย่อมไม่ใช่ ‘หง’ แต่เป็น ‘อั๊ง’ ซึ่งก็คือแซ่ของอาม่า

อาม่าที่รับเด็กกำพร้าพ่อแม่มาอุปการะเลี้ยงดูให้ความรักให้การศึกษา อาม่าคนที่สืบสายเลือดมาจากผู้ก่อตั้งโรงเจคือคนที่เฉินเอินเอ่ยพูดกับสารวัตรพร้อมรบว่าเขากำลังตามหา

เมื่อตามหาจนพบแล้ว เมื่อเขาจัดการทุกอย่างเสร็จ เขาก็พร้อมที่จะเดินจากโลกนี้ไป…

มโนชาในตอนที่รับน้ำชายังไม่ทันตั้งตัว สมองเธอยังมึนงงจากข้อมูลมากมาย และหัวใจยังคงหนึบชาจากความเจ็บปวด ต่อเมื่อทุกอย่างเข้ารูปเข้ารอยเธอถึงได้เห็นถึงความเกี่ยวโยงทั้งหมด

ที่ผ่านมาเธอไม่เคยเชื่อเรื่องลิขิตสวรรค์หรือโชคชะตา ไม่เคยคิดว่าคนที่ได้พบกันต้องมีวาสนาต่อกันมา แต่วันนี้ทุกอย่างกลับทำให้เห็นแล้วว่ามันถูกวางเอาไว้หมดแล้ว

“กลับไปที่โรงน้ำชาได้ไหมคะ” มโนชาร้องออกมาอย่างร้อนรน

คนขับรถซึ่งนั่งลงกับพื้นอย่างคอตกกลุ้มอกกลุ้มใจไม่รู้จะจัดการยังไงเมื่อได้ยินก็ผงกหัวขึ้น เขาแสดงท่าทีลังเลให้เห็น แต่เพียงครู่เดียวก็พยักหน้าและกลับขึ้นรถก่อนจะวกกลับไปยังที่ที่มันจากมา

มโนชาตกลงกับคนขับรถว่าเมื่อเขาส่งเธอลงก็ให้กลับไปได้เลยไม่ต้องรอ ซึ่งอีกฝ่ายก็ต้องให้เธอที่เพิ่งผ่านพ้นการร้องไห้มาอย่างหนักโทร.ไปยืนยันกับทางสำนักงานเช่ารถว่าเปลี่ยนใจและจะไม่เดินทางไปกรุงเทพฯ แล้ว

รถสองคันไม่ได้มีวาสนาต่อกัน เมื่อคันหนึ่งออกไปคันหนึ่งก็เข้ามา เป็นอย่างนี้ถึงสองครั้งสองครา

สารวัตรพร้อมรบเมื่อเสร็จธุระก็จากไปไม่วายบ่นในใจว่าเฉินเอินพอใช้สะพานเสร็จก็รีบร้อนถอนทิ้ง เขาคิดว่าจะค้างสักคืนพรุ่งนี้ค่อยเดินทางต่อไปเชียงใหม่ เฝ้ารอให้อีกฝ่ายเอ่ยชวนแต่ไร้คำพูดใดๆ แม้แต่น้ำชาก็ยังไม่ชงให้

คนที่ถูกตำหนิจะรู้ตัวหรือก็ไม่เพราะเขานั่งเหม่อลอยราวไร้ชีวิตอยู่ในหออำพันแต่เพียงลำพัง คล้ายกำแพงที่ผ่านแดดผ่านฝนผ่านพายุโหมกระหน่ำจนอ่อนแอเปราะบาง ใกล้จะทลายเต็มทน แต่แม้ในใจปิดกั้นไม่รับรู้หูของเขายังคงรับสัมผัสได้ดี เสียงรถที่เข้ามาจอดหลังจากขับออกไป เขาคิดว่าน่าจะเป็นพร้อมรบที่น่าจะลืมอะไรสักอย่าง

ประตูหออำพันค่อยๆ ขยับเคลื่อนเปิดออก แต่คนที่ปรากฏให้เห็นหลังประตูกลับเป็นมโนชา!