เมื่อลูกค้าไม่ใช่พระเจ้า 1

“อเมริกันคัน” เรื่องราวเกี่ยวกับอเมริกาในบางแง่มุมในอเมริกาที่หลายคนไม่เคยรู้หรือเคยรับรู้มาบ้าง แต่อาจมองไม่เห็นภาพรวมชัดเจน เจริญขวัญ แพรกทอง บลาฮาสสกี้ เจ้าของคอลัมน์ที่เขียนลงในต่วยตูนมาถึง 10 ปี นำมาเขียนเล่าสู่กันฟังแบบสนุกๆ เหมือนการเล่าให้เพื่อนฟัง โดยคงบุคลิก “ต่วยตูน” ดั้งเดิมเอาไว้คือสาระและบันเทิง

เดือนแรกของการใช้ชีวิตในอเมริกา ทุกอย่างตื่นตาตื่นใจไปหมด เพราะยังเห่ออยู่  แต่พอย่างเข้าเดือนที่สอง ฉันเริ่มประสาทกินกับการเจอหน้าสามีแบบ 24/7  เลยหางาน Handmade ของไทย รวมทั้งเครื่องเงินต่างๆ ไปขายที่ตลาดนัดในเมือง

ทุกวันที่มีตลาดนัดคืออังคาร พฤหัส และเสาร์  สามีขับรถไปส่งแต่เช้ามืด  ช่วยแบกกล่องบรรจุสินค้าอันได้แก่ ผ้าพันคอไหม เครื่องประดับเงิน ถุงย่าม กระเป๋าสะพายแบบฮิปปี้มาช่วยจัดแผง ซึ่งต้องจัดใหม่ทุกหนจนเหงื่อหยดเหงื่อย้อย จัดแผงเสร็จแล้ว สามีโบกมือลาไปทำงานเขียนที่บ้าน ทิ้งให้แม่ค้าใหม่หมาดนั่งขายลำพัง ภาษาอังกฤษก็พูดไปตามสติสัมปะชัญญะเวลานั้น แต่ก็ขายได้เรื่อยๆ

ฉันค้าขายชายเฟือยในตลาดเกือบปี ประจวบกับความสันหลังยาวตามนิสัยเดิมเริ่มออกลาย เลยมองหาร้านอย่างเป็นหลักเป็นฐาน จะได้ไม่ต้องแหกขี้ตาตื่นมาตอนตีห้าแล้วร่อนเร่พเนจรจัดแผงไปรอบๆ ตลาดเหมือนผีไม่มีศาล

จนมาเจอทำเลดีอยู่แห่งหนึ่ง ใกล้มหาวิทยาลัยและติดกับร้านอาหารจีน ซึ่งประเด็นหลังนี้ฉันชอบมากที่สุด    เลยรวบรวมเงินมาเช่าร้าน  วางมัดจำหลายเงินอยู่ แถมค่าเช่าใช่ว่าจะถูก แต่มาถึงขนาดนี้แล้ว ชีวิตต้องดิ้นรนหาทางไปต่อ แบบ The Show must go on ตามที่ฝรั่งว่าไว้

ลูกค้าที่เข้ามาอุดหนุนแต่ละรายก็พิสดารอย่างหาตัวจับได้ยาก มีอยู่วันหนึ่ง คุณชายผิวหมึกเปิดประตูพรวดเข้ามา ด้วยความเป็นสาวไทยใจงามเลยถามเสียงอ่อนเสียงหวานไปว่า

“คุณยูจะเอาอะไรจ๊ะ”

พ่อตูดหมึกยิงฟันขาวจั๊วะบาดตาแมลงสาบตัวเมีย     ชี้มือชี้ไม้ไปที่รูปพระบิณฑบาตร ซึ่งเป็นรูปที่ฉันซื้อมาประดับร้านจากเมืองไทย เป็นรูปพระภิกษุบ้านเราถือบาตรเดินเรียงรายยามเช้า ด้วยความไม่แน่ใจ เลยถามอีกทีว่า คุณเอ็งท่านยูจะเอาอะไรกันแน่ พ่อหมึกชี้หมับอีกรอบแล้วบอก

“กังฟูไฟต์ติ้ง”

คราวนี้ฉันนี่แหละที่เป็นฝ่ายงง  นี่รูปพระภิกษุเห็นๆ จะมากังฟูไฟต์ติ้งอะไรตรงนี้    อย่ากระนั้นเลย ลองถามมัน เอ๊ย คุณลูกค้าอีกทีจะดีกว่า เอ๊ะ…หรือว่าภาษาเราไม่ดีหนอ  ไม่ว่าจะถามกี่หน พ่อคุณก็พูดแต่ว่า

“กังฟู”

อดรนทนไม่ไหวเลยสวนไปว่า

“ไอ้ที่ยูจะเอานี่อะไร ที่นี่ไม่มีพระไว้ให้ซื้อนะเว้ย ถึงซื้อก็ไม่ได้ เพราะมีแต่พระที่เป็นคน เหมือนไอเหมือนยูนี่แหละ จะมาเที่ยวอุ้มไปเฉยๆ ไม่ได้หรอก  คนเค้ามีพ่อมีแม่” (ประโยคหลังนี่ฉันพูดเอง)

หลังจากส่งภาษาอยู่นานพอสมควร พ่อมืดพูดอายๆ ว่า

“ไออยากได้จีวร”

“ห๋า..ยูอยากได้อะไรนะ”

“ไออยากได้จีวร ไม่เคยเห็นเหรอที่พระจีนใส่แล้วเก่งวิทยายุทธ์ไง เหมือนหนังจีนกำลังภายในที่ไอเคยดู เลยอยากใส่มั่ง เจ๋งดีอ่ะ.. อะโจ๊อะเจ๊ฉึกฉึก”

ว่าแล้วก็ทำท่ามวยงูประกอบ  ฉันยืนตาปริบๆ อยู่ครู่หนึ่ง แล้วบอกตรงๆว่า

“เชิญยู (มึง) ออกจากร้านไปเลยนะ”

ให้ตายเถอะวะ..ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งจะเจอคนมาขอซื้อจีวรเพื่อเอาไปใส่เดินเล่นเป็นแฟชั่น ความบ้าที่มาเยือนในรูปแบบลูกค้ายังมีอีกมาก เดี๋ยวยกตัวอย่างอีกสักรายเป็นไง ใครที่เคยฝันอยากเปิดร้านเดินกรีดกรายที่เมืองนอกอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้หลังจากอ่านเรื่องนี้จบ

วันหนึ่งในฤดูร้อน ลูกค้ารายล่าสุดเพิ่งออกจากร้านไป ตอนนั้นเป็นเวลาเกือบห้าโมงแล้ว ร้านฉันเปิดตั้งแต่ 10.00-19.00 ทุกวัน ไม่เว้นแม้วันอาทิตย์ เพราะความงกของเจ้าของร้าน ช่วงหน้าร้อนแบบนี้แหละที่กลางวันจะยาวนานกว่ากลางคืน กว่าพระอาทิตย์จะตกดินก็สี่ทุ่มกว่าโน่นเลย เพราะฉะนั้นทุ่มหนึ่งช่วงหน้าร้อนยังสว่างโร่เหมือนสี่โมงเย็นบ้านเรา

หลังจากส่งลูกค้าออกจากร้านเสร็จ ทันใดนั้นฝรั่งแร้งทึ้งนางหนึ่งก็ผลักประตูแอ๊ดดดดเข้ามา..(หากใครที่นึกภาพนางฝรั่งคนนี้ไม่ออกให้นึกหน้าแม่มดเอาไว้ เพราะผมเผ้ากระเซิง ตาขวาง ซ้ำมีกลิ่นสาบๆ โชยมาให้รู้สึกสดชื่นอยู่ตลอดเวลา)

นางยืนนิ่งเงียบ ไม่ปริปากพูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว นิ่งอยู่แบบนั้นราวห้านาทีเห็นจะได้ แล้วนางก็หลุดปากออกมาว่า

“ขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้มั้ย ไอทะเลาะกับสามีมา”

พูดจบ กลิ่นเหล้าโชยหึ่งออกมาปนกับกลิ่นเน่าๆ แบบศพหรือปลาเน่าอะไรทำนองนั้น เล่นเอาขนลุกเกรียวแบบไม่มีสาเหตุ

นาทีนั้นคิดว่าตัวเองอยู่ในฉากหนังผีลี้ลับสยองขวัญทำนอง “แดนสนธยา” หรือ “ผีหลอกวิญญาณหลอน”   เพราะกลิ่นสาบสางของนางแม่มดฝรั่งนางนี้เป็นกลิ่นที่สามารถล้มช้างได้เลย เป็นกลิ่นที่เน่าเหม็นยิ่งกว่าอะไรอื่นใดในโลก

อีกอย่างเริ่มไม่แน่ใจด้วยว่าซากผ่ายผอมกระดูกปูดโปนที่ยืนตรงหน้านี่เป็นผีหรือคน ความกลัวแบบไม่มีเหตุผลปราดเข้าจับขั้วหัวใจ กลั้นใจบอกไปว่า

“ที่นี่ไม่มีหรอก ร้านไอจนมาก เลยไม่ได้ติดโทรศัพท์ อีกอย่างไอจะปิดร้านแล้ว”

แล้วเดินห่างออกมา   เลี่ยงไปยืนคุมโต๊ะที่วางเครื่องคิดเงินและมีเงินอยู่ในนั้น ในใจคิดว่า

“ไม่รู้ล่ะว่ามึงเป็นผีหรือคน แต่ถ้ามึงปล้น    กูจะยกไอ้เครื่องนี่ทุ่มหัวให้ด่าวดิ้น”

นางผีเน่ายืนลังเลอยู่สักพัก   ก็ยอมล่าถอยออกจากร้านไป แต่หลังจากกวาดตาไปรอบๆ ร้านแล้วคิดว่า ร้านนี้ไม่มีค่าควรแก่การปล้น พอนางออกไปแล้ว ฉันวิ่งแจ้นไปล็อคประตูร้านทันที ปิดมันตั้งแต่ห้าโมงเย็นนี่แหละวะ

เรื่องโหดมันฮาของลูกค้าประหลาดแต่ละรายนี่ให้เล่าสามวันก็ไม่จบ ถือเป็นประสบการณ์ชีวิตแปลกๆ ที่ไม่คิดว่าชาตินี้จะได้เจอ