ฝุ่นในสายลม บทที่ 7 : อาคันตุกะยามวิกาล

ฝุ่นในสายลม โดย ม.มธุการี เรื่องราวของลัทธิประหลาดกับความเชื่อของคนที่กระตุ้นสัญชาตญาณนักข่าวของภาวิน เขาจึงแฝงตัวเข้าไปสืบความลับของลัทธินี้ แต่ตัวคนเดียวอาจทำไม่สำเร็จ มีเพียงฝนดาว หญิงสาวที่สูญเสียญาติสนิทไปกับลัทธินี้ที่อาจจะช่วยเขาไขปริศนาอันดำมืดนี้ได้ อ่านนิยายสนุกๆ เรื่องนี้ได้ที่เพจอ่านเอาและเว็บไซต์ anowl.co

ฝนดาวกลับถึงบ้านวันนั้นตอนค่ำและป้าจิตก็กำลังเตรียมอาหารค่ำอยู่พอดี

“กำลังเป็นห่วงอยู่ดีเดียว กินอะไรมารึยัง วันนี้ป้าเหลือไก่ทอดมาจากตลาด

กินกับน้ำพริกปลาย่างของเราเข้ากันดี”

ป้านั่งบนเพิงใต้ถุนบ้าน หน้าตาเบ่งบานเหมือนเพิ่งจะอาบน้ำมาหมาดๆ ประแป้งขาวพร้อยตามใบหน้าและลำคอ กลิ่นแป้งหอมๆ ที่หล่อนเริ่มคุ้นชินกับมัน

ในวัยห้าสิบกว่าป้าดูสาวเกินวัยและสวยเสียด้วย โดยมีตำแหน่งอดีตนางงามประจำหมู่บ้านเป็นหลักประกัน

“ประชุมที่โรงแรมเจ้านายกว่าจะได้กลับ พอดีเขาเลี้ยงข้าวเย็นด้วย” หล่อนบอกไป

“ก็ดีนี่นะเจ้านายแบบนี้ แล้วค่าแรงเขาจ่ายดีไหม” ป้าถามอย่างสนใจ

“ค่าแรงวันละแค่สามร้อยเอง”

“ต๊าย ทำไมน้อย เรียนมาก็ตั้งมากมาย ค่าแรงสู้ไอ้ปึ้ดข้างบ้านไม่ได้เลย มันทำงานขุดดินเงินเดือนมากกว่าแกอีกนะฝน”

“ช่วงฝึกงานป้า อีกหน่อยฝนได้งานสื่อหลักรายได้ต้องดีกว่านี้แน่ ตอนนี้แต่ทนๆ ไปก่อน งานก็ไม่หนักอะไร แต่ไปทำข่าวที่เกาะ เพราะมีคนเคยไปร้องเรียนเรื่องลัทธิอุบาทว์หลอกลวงประชาชน”

“อย่าไปยุ่งกับพวกมันเชียวนาลัทธินั่น” ป้าแทบจะร้องกรี๊ด “เขาลือกันทั้งนั้นว่าเป็นพวกต่างดาวและแอบลักพาตัวคนไป หายไปเยอะแยะ บางรายไม่เคยได้กลับมาเลยก็มี ส่วนใหญ่เอาไปแต่เด็กๆ พ่อแม่ตามหากันให้วุ่น”

“ป้าแน่ใจหรือว่าเป็นมนุษย์ต่างดาวอะ เด็กถูกลักพาตัวไปจากพวกค้ามนุษย์ก็มีดาษดื่นไป”

“ในหมู่บ้านนี้มันไม่เคยปรากฏหรอกเมื่อก่อนนี้น่ะ ตั้งแต่ลัทธินี้มันเข้ามาอยู่เท่านั้นแหละ ที่เด็กๆ เริ่มหายตัวไปทีละคนสองคน ทำไมฝนไม่ลองไปสัมภาษณ์พ่อแม่เด็กดูมั่ง”

“เจ้านายฝนเขาไม่ยอมทำข่าวที่ไม่มีหลักฐานอะไรแน่ชัดหรอก อีกอย่างเรากำลังจะแฝงตัวเข้าไปสืบหาข้อเท็จจริงเกี่ยวกับลัทธินี้ และเอามาตีแผ่ให้โลกรู้ค่ะป้า คงทำอะไรโจ่งแจ้งไม่ได้เพราะเดี๋ยวพวกมันจะไหวตัวทัน แต่ฝนจะลองเสนอเรื่องนี้ดู เผื่อเจ้านายฝนจะสนใจให้ทำข่าว”

“ยังไงป้าก็อยากให้เราระวังตัวให้มากเลย เพราะลัทธินี้มันลัทธิอันตราย เพื่อนป้าบางคนเข้าไปร่วมกับเขาแล้วไม่เห็นมีใครได้ออกมาสักคน ลูกหลานตามตัวก็ไม่เจอ เหมือนมันจะเอาคนไปกักขังไว้อย่างนั้นแหละ ยิ่งใครรวยๆ มันจะรีดไถจนหมดเนื้อหมดตัว”

“มีเมียนักการเมืองคนนึงหายเข้าไปในลัทธินี้เหมือนกัน”

“นั่นไง”

“แต่ฝนจะระวังตัว ป้าไม่ต้องห่วงหรอก มีพี่นนช่วยคุ้มกันอยู่ทั้งคน”

“พูดถึงนนป้าก็สงสารมันเหมือนกันนะ กลับมาอยู่กับพ่อกับพี่ชาย แต่พี่ชายก็ติดยาบ้างอมแงม งานการไม่ทำ หลอนอาละวาดจนชาวบ้านแถวนี้เขาเอือมกันทั้งนั้น ป้ากลัวนะว่ามันจะฆ่ากันตายสักวัน นนมันยิ่งหัวร้อน”

“ไม่เห็นพี่นนเล่าให้ฟัง”

“ใครมันอยากจะเล่าเรื่องในบ้าน ญาติก็ญาติเหอะ ใจป้าอยากให้มันกลับไปอยู่กรุงเทพซะ แล้วอีกนานไหมกว่าจะเสร็จเรื่องเสร็จราว”

“หัวหน้าฝนให้เวลาแค่อาทิตย์เดียว ถึงต้องเร่งมือทำงานกันไงป้า เพราะมาอยู่อย่างนี้เขาก็ต้องเสียค่าใช้จ่ายรายวัน ไหนจะค่าโรงแรมอะไรอีก นี่พรุ่งนี้ฝนต้องไปแคมปิงคืนนึงที่เกาะ จะตามไปถ่ายรูปจานบินกัน เห็นว่ามันลงมาที่นั่น”

“จะไปค้างคืน” ป้ามองอย่างห่วงใย “สองคนเท่านั้นหรือ”

“พี่นนไปด้วยไง ไปกันสามคนค่ะ ป้าอย่าห่วงเลย เขามีเต็นท์ให้เช่า ไม่ได้ปะปนกัน ต่างคนต่างอยู่คนละเต็นท์” หล่อนโกหกตาใส

“แล้วเจ้านายฝนคนนี้อายุเท่าไหร่ ไว้ใจเขาได้มากน้อยแค่ไหน พวกที่ชอบมาหาเศษหาเลยกับลูกน้องก็เยอะนะสมัยนี้ป้าว่า”

ฝนดาวนิ่งคิด ตามอายุการทำงานน่าจะอายุสามสิบต้นๆ แก่กว่าพี่นนแค่ไม่กี่ปี เพราะเขาเคยทำงานสื่อหลักมาก่อนนั่นเอง หล่อนเคยเห็นหน้าตอนที่เขาไปทำข่าวต่างจังหวัดไกลๆ ตอนนั้นหล่อนยังเรียนอยู่แค่ชั้นมัธยม แล้วต่อมาเขาก็ออกไปเป็นนักข่าวอิสระ ห่างหายไปจากหน้าจอแก้วนับแต่นั้น…    มารู้อีกทีตอนพี่นนไปทำงานกับเขาและฝากฝังหล่อนเข้าฝึกงานตอนเรียนจบ จะว่าไปชั่วโมงบินของเขาเองก็ไม่ได้มากมายขนาดจะมาเทรนอะไรหล่อนได้ แถมยังขี้บ่นและขี้เหนียวบรรลัย

“ว่าไง อายุเท่าไหร่แล้วนายคนนี้” ป้าถามย้ำเมื่อเห็นหล่อนเงียบไปนาน

“น่าจะเฉียดๆ หกสิบปีแล้วป้า จะเกษียณแล้วมั้ง” โกหกตาใสได้อีกเพราะไม่อยากให้ป้าเป็นห่วง

“ขี้บ่นก็เท่านั้น แถมยังขี้เหนียว ฝนได้ค่าอาหารวันละห้าสิบเอง สามมื้อเลยนะ”

“งั้นทำไมไม่เอาไก่ย่างที่ป้าทำไปกินพรุ่งนี้ แบ่งเจ้านายเราด้วยจะได้ไม่ต้องไปซื้อหาให้สิ้นเปลือง ไก่ย่างเหลือตั้งเยอะแยะ ป้าแถมน้ำพริกให้อีกหลายๆ ขวด ข้าวบ้านเราก็ตั้งหลายกระสอบ หุงไปเผื่อเจ้านายเราด้วย ช่วยกันประหยัดน่ะมันดีแล้ว ยิ่งสมัยนี้นะ ป้าละสงสารคนแก่ๆ ใกล้จะเกษียณ กลัวจะอดตาย”

“อย่าไปสงสารเขาเลยป้า เขาคงไม่อดตายง่ายๆ หรอก ป้าเองก็ยังขายของที่ตลาดไม่ค่อยจะได้ไม่ใช่เหรอ แล้ววันนี้ขายได้ค่าร้านรึเปล่า”

“เอาน่า พอกินพอใช้ไปวันๆ ว่าแต่ลุงแกเงินเดือนออกแล้วป่านนี้ยังไม่ถึงมือป้าเลย พักนี้ใช้เงินเปลือง รึว่าจะไปแอบมีอีหนู”

“แก่จะเกษียณอยู่แล้วน่าป้า ท่าทางลุงรักป้าดีออก”

“ไว้ใจได้ที่ไหนกัน หลายวันมานี่กลับบ้านดึกชอบกล ฝนอาจจะต้องช่วยป้าตามสืบลุงดูมั่งก็ดีนะ วันไหนว่างๆ สักวัน จะตามไปสืบดูถึงโรงพักเลยว่าเข้าเวรดึกจริงรึเปล่า”

ป้าเริ่มมีอะไรแปลกๆ มาให้หล่อนคิด เพราะมันไม่ใช่นิสัยป้าสักนิดเรื่องหึง หวง อยู่กินกันมาจนจะสามสิบปีได้แล้วมั้ง และลุงก็ดูจะรักป้าเสมอต้นเสมอปลายดีในสายตาของหล่อน

สัญญาณมือถือดังขึ้นและฝนดาวก็เปิดดู หัวหน้าส่งข้อความมานั่นเอง

…กาแฟที่สั่งซื้ออยู่ที่ไหน…

เป็นคำถามห้วนแค่นั้น

และฝนดาวก็รีบส่งข้อความตอบกลับไป

…อยู่ในตู้เย็นค่ะ กลัวแมลงสาบมันจะแอบมาแทะเอา…

หายเงียบไปครู่หนึ่งก็ส่งข้อความกลับมาอีก

…แสนรู้นักนะเรา…

แสนรู้…พูดยังกะเราเป็นหมา…

ภาวินส่ายหัวขณะชงกาแฟให้ตัวเอง มีลูกน้องเด็กก็แบบนี้เอง

จิบกาแฟและดูใบเสร็จไปด้วย กาแฟขวดเล็กแค่นี้ทำไมถึงได้แพงหูฉี่ น่าจะไปซื้อมาจากตลาดหน้าคุกนั่นเอง แถมรสชาติก็ไม่ได้วิเศษไปกว่าของฟรีจากโรงแรมสักนิด

กลายเป็นว่าคืนนั้นเขาต้องนอนตาแข็งเพราะฤทธิ์กาแฟที่ดื่มเข้าไป เปิดมือถือดูภาพถ่ายที่โหลดเข้ามาจากฝีมือการแอบถ่ายของลูกน้อง กานนถ่ายได้ภาพประตูทางเข้าลัทธิแห่งนั้นและมี รปภ.ตรวจค้นของในเป้และกระเป๋าถืออย่างเอาเป็นเอาตาย คงกลัวว่าจะมีคนเอาระเบิดเข้าไปวางหรือไม่ก็กลัวเหตุยิงกราด อาจจะสร้างศัตรูเอาไว้เยอะมากนั่นเอง จากบรรดาญาติพี่น้องของคนที่สูญเสียญาติสนิทมิตรสหายให้กับลัทธิอุบาทว์นั่น

มันเริ่มชุกชุมมากขึ้นทุกทีด้วยเหตุผลที่เขาเองก็ไม่อาจที่จะเข้าใจ…

เผลอหลับไปเมื่อดึกมากแล้วและมาสะดุ้งตื่นเหมือนมีใครเดินไปมาอยู่ในห้อง เขางัวเงียลืมตาขึ้นมอง มีคนเข้ามาในห้องจริงๆ เงาปรากฏวูบวาบขึ้นที่โน่นที่นี่ ขยับกายจะลุกขึ้นนั่งก็เหมือนร่างทั้งร่างจะเป็นอัมพาตไปชั่วขณะ เขาเคลื่อนไหวอะไรไม่ได้นอกจากกลอกตามองเงามืดทะมึนที่่เดินผ่านไปมา

จะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจากพวกขโมย…

เขามองตามเงานั้นไปเหมือนอยู่ในสภาพครึ่งหลับครึ่งตื่น ขนลุกซู่เมื่อเห็นเงาที่ว่าเดินผ่านทะลุผนังห้องอีกด้านหนึ่งและหายวับไปกับตา…