เปลือกมุกสีชมพู บทที่ 11 : Sweet Betrayal การหักหลังอันแสนหวาน

เปลือกมุกสีชมพู โดย ขวัญอินทร์ นวนิยายดราม่าเข้มข้นที่อ่านเอานำมาให้ได้อ่านออนไลน์ เรื่องราวที่จะแสดงให้เห็นว่าเราอาจไม่เคยมองเห็นเนื้อแท้ของใครได้เลย ถ้าเราเลือกมองแค่เพียงเปลือก ความสำเร็จ ความล้มเหลว และภาพจำที่ผู้อื่นตีกรอบให้ เราจึงไม่ควรด่วนตัดสินใคร เพราะสุดท้ายผลกรรมจะเปิดโปงทุกอย่างไม่ช้าก็เร็ว

ดาร์กรัม อมาเร็ตโต น้ำเชอร์รี น้ำมะนาวสด โซดาหรือโทนิค น้ำแข็งก้อน

“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ แหม เสียดายจัง นึกว่าเราจะได้ร่วมทุนกัน ไม่เป็นไรค่ะ ฟ้าเข้าใจ ถ้าอย่างนั้นแค่นี้ก่อนนะคะ พอดีฟ้ามีนัดค่ะ ค่า ขอบคุณเช่นกันค่ะ” เธอข่มเสียงพูดให้ปกติที่สุด ทั้งที่ตาแดงก่ำ น้ำตาไหล เสียใจ เจ็บใจที่โดนปฏิเสธ เขาให้เหตุผลว่าตอนนี้บริษัทยังไม่สะดวกร่วมทุนเพราะกำลังลงทุนก่อสร้างคอนโดฯ คำอธิบายของเขามีเหตุผล แต่ไม่อาจข่มความรู้สึกผิดหวังของฟ้าพราวได้

ต้นบุญวางสายไปนานแล้ว แต่เธอยังนิ่งอยู่ที่เดิม มองดูเงาสะท้อนตัวเองผ่านบานหน้าต่างออฟฟิศ ภาพผู้หญิงทรงภูมิมีความรู้ ในชุดสูทราคาแพงที่เธอซื้อจากเมืองนอก ร่างกายค่อยๆ สั่นสะท้าน หายใจกระชั้น จนอกกระเพื่อม กำหมัดแน่น

เธอจะไม่มีวันล้มเด็ดขาด และเธอจะให้บทเรียนกับทุกคนที่ปฏิเสธเธอ

หญิงสาวบอกกับตัวเองซ้ำๆ จนลมหายใจที่สะท้อนแรงค่อยๆ คลายลง สายตายังคงจับนิ่งที่เงาสะท้อนตัวเอง จนกระทั่งทุกอย่างเป็นปกติ เธอตัดสินใจโทร.หาเอกมัย ทางเลือกอีกทางที่รอเธออยู่

ครึ่งชั่วโมงต่อมาฟ้าพราวก็ได้นั่งอยู่ตรงหน้า ส.ส.เจนภพ เธอเคยเจอท่านแค่ครั้งสองครั้ง แต่ก็ไม่สนิทสนม ส.ส.เจนภพท่านเป็นนักการเมืองที่อารมณ์ดีพูดเก่ง หรือจะคิดแบบอคติคือกะล่อน แต่วันนี้หลังจากได้พูดคุยกันเธอรู้สึกว่า เขามีบางสิ่งเหมือนกับเธอ หรือจะพูดอีกทีภาษาตรงๆ คือผีย่อมเห็นผีนั่นเอง

เป้าหมายของ ส.ส.เจนภพคือการสร้างเมืองใหม่ในพื้นที่รอบนอก เขาจึงลงสมัคร ส.ส.ในเขตพื้นที่แถบนั้น ส่วนในเขตเทศบาลนั้นเขามองว่านายกเทศมนตรีดูแลดีอยู่แล้ว

“ผมรู้นะว่า ทุกวันนี้คนอื่นเห็นผลงานเทศบาลก็เพราะการวางแผนประชาสัมพันธ์ของคุณ”

“ดูเหมือนท่านจะสนใจงานเทศบาลจังเลยนะคะ”

“ผมเพียงแต่เสียดาย ที่นโยบายบางอย่างถ้าได้นำมาใช้กับเทศบาลได้ก็คงดีกว่านี้” ส.ส.เจนภพพูดขึ้น ตั้งแต่เธอมาทานข้าวกับเขาดูเหมือนว่าเขาจะพูดถึงแต่เรื่องการเมือง ไม่ได้พูดถึงเรื่องการร่วมทุนเลยสักครั้ง แรกๆ ฟ้าพราวรู้สึกอึดอัดใจ แต่อะไรบางอย่างในบทสนทนาทำให้เธอเห็นด้วย

“เช่นอะไรบ้างคะ” ฟ้าพราวถามเสียงเรียบ

ส.ส.เจนภพหัวเราะในลำคอก่อนตอบอย่างใจเย็นว่า

“เอาไว้เราร่วมทีมกันเมื่อไหร่ผมจะบอกคุณ”

“ร่วมทีม” เธอสบตาเอกมัยเป็นเชิงถามว่าใช่เรื่องที่เขาบอกก่อนหน้านี้หรือเปล่า เอกมัยไม่ตอบเขาผายมือไปทาง ส.ส.เจนภพ บอกกลายๆ ว่าให้รอฟังจากท่านต่อไป

“ผมทราบเรื่องที่คุณต้องการหาคนมาร่วมทุนโครงการอาคารพาณิชย์ และผมก็สนใจมาก แต่ก่อนที่จะร่วมทุนกัน ผมขอถามแค่ว่า คุณสนใจจะลงสมัครชิงนายกเทศบาลในนามของผมหรือเปล่า”

ฟ้าพราวนิ่งงัน ภายในใจเต้นระทึกเหมือนกำลังออกรบ เธอบอกไม่ถูกว่าตนเองรู้สึกอย่างไรกันแน่ คิดว่าเขาดูถูกที่เอาเงินมาล่อเพื่อให้เธอทรยศพี่น้อง หรือดีใจที่เขาเห็นความสามารถของตัวเอง

“คืองี้ฟ้า ท่านเจนภพสนใจการเมืองท้องถิ่น และอยากหาคนที่เหมาะสมลงสมัคร สท” เอกมัยช่วยทวนคำพูดอีกครั้ง

”และคนที่ผมคิดว่าเหมาะสมคือคุณ คุณฟ้า” ส.ส.เจนภพพูดน้ำเสียงจริงจัง รอยยิ้มพอใจผุดขึ้นที่ริมฝีปากเมื่อเห็นว่าหญิงสาวสวยสง่าที่นั่งอยู่ตรงหน้าไม่มีท่าทีแสดงอารมณ์ใด เพราะสิ่งที่เขาเสนอนั้นทั้งน่าตกใจและดีใจในเวลาเดียวกัน

“ทำไมถึงคิดว่าฟ้าเหมาะสมล่ะคะ”

ส.ส.เจนภพยิ้มพอใจจนเกือบหัวเราะ เมื่อได้ยินคำถามตรงไปตรงมาจากฟ้าพราว หญิงสาวคนนี้ช่างเด็ดดวงจริงๆ ใจเหี้ยม ไม่พูดถึงญาติพี่น้องตัวเองเลยสักคำ ทั้งที่สิ่งที่เขาขอคือการลงแข่งขันเลือกตั้งกับญาติของตัวเอง และเขาก็รู้ว่าควรตอบเธอเช่นไรเพื่อให้ถูกใจ

“คุณเป็นคนรุ่นใหม่ สวย เก่ง ฉลาด ชาติตระกูลดี และที่สำคัญตำแหน่งนี้ควรลูกหลานนายกฉกรรจ์ ไม่ใช่หรือ”

คำตอบนั้นจุดประกายวาววับในดวงตาฟ้าพราว ใช่ แต่ ส.ส.ไกรไม่เคยสนับสนุนเธอเลยทั้งที่เธอเหนือกว่าก้องเกียรติ

“ถ้าฟ้าไม่ตกลง ท่านจะยังร่วมทุนกับฟ้ามั้ยคะ” ฟ้าพราวยังเหลี่ยมจัดแพรวพราว ช่วยไม่ได้ที่ ส.ส.เจนภพส่งไพ่เหนือกว่าให้เธอ และเธอก็ไม่ลังเลที่จะใช้มัน อย่างน้อยการต่อรองครั้งนี้เธอก็ไม่ได้แลกด้วยความรู้สึกหมดท่าจากการล้มละลาย

“คุณก็เข้าใจดีว่าความลับทางการเมืองมันมีมูลค่าเกินกว่าอะไรทั้งหมด ผมคงสุ่มสี่สุ่มห้าให้คนนอกรู้เรื่องไม่ได้หรอก ถ้าคุณตกลงร่วมทีมกับผม เงินทุนก้อนนี้จะถูกส่งให้คุณฟ้าบริหารได้ตามใจ” ส.ส.เจนภพยิ้มเย็น

ฟ้าพราวไม่สงสัยอีกต่อไป เพราะสิ่งที่เธอคิดเป็นจริง ส.ส.เจนภพต้องการให้บริษัทเธอเป็นที่ฟอกเงิน และเธอก็เป็นเครื่องฟอกชั้นดี ไม่มีใครสงสัย เอกมัยก็คงรู้เห็นเป็นใจด้วย

ช่วงความคิดหนึ่งเธอสงสัยว่าเอกมัยหลอกล่อให้เธอมาสู่กับดักนี้ ถ้าเธอปฏิเสธแล้วลองไปยื่นกู้ที่อื่นอาจพอมีทาง แต่ทว่า…มันก็ต้องใช้คืนอยู่ดี โครงการเสร็จก็ไม่รู้ว่าจะขายได้หรือเปล่า และเหนือสิ่งอื่นใดเธอจะได้มีโอกาสผงาดในฐานะนักการเมืองท้องถิ่นที่มีพรรคระดับประเทศหนุนหลัง โอกาสช่างได้มาอย่างง่ายดาย ถึงแม้ว่าต้องเสี่ยงกับการเป็นเครื่องฟอกเงิน

“ว่าไงฟ้า บ่ายสามท่านต้องไปงานนะ” เอกมัยซึ่งนั่งเงียบมาตลอดพูดขึ้น

“เฮ้ย ของแบบนี้เร่งไม่ได้หรอกเอก คุณกลับไปปรึกษาใครก่อนก็ได้นะ แต่ถ้าตัดสินใจวันนี้ คุณจะเปลี่ยนใจไม่ได้อีก”

“ห้าสิบล้านค่ะ ฟ้าขอเงินหมุนในธุรกิจห้าสิบล้าน”

“ผมให้งวดแรกยี่สิบล้าน ระหว่างเลือกตั้งสิบล้าน ที่เหลืออีกยี่สิบล้านจะให้หลังเลือกตั้งเสร็จ แม้ว่าผลการเลือกตั้งจะออกมาเป็นยังไงก็ตาม”

“ฟ้าขออ่านสัญญาก่อนได้มั้ยคะ”

ส.ส.เจนภพยิ้มเย็นเมื่อได้ยินคำตอบ ดูเหมือนเอกมัยเตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว ฟ้าพราวนึกสงสัยว่าเพื่อนเธอเข้าวงการพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ก็นะ พนักงานธนาคารจะก้าวหน้าได้ก็ต้องหาเงินฝากให้ธนาคารเยอะๆ แล้วคนอย่างเอกมัยจะรู้จักคนร่ำรวยเท่าไรกันเชียว ถ้าไม่เล่นสีเทาแบบนี้ก็คงไม่มีทางได้ก้าวหน้า

เธออ่านสัญญาคร่าวๆ ซึ่งก็เป็นสัญญาร่วมทุนกับบริษัทอสังหาของเธอ ในสัญญาระบุว่าเธอจะเป็นผู้บริหารธุรกิจคนเดียว ผลตอบแทนที่ ส.ส.เจนภพจะได้รับคือห้าเปอร์เซ็นต์ของยอดขายทั้งหมดเมื่อขายโครงการได้

“ห้าสิบล้านคงไม่พอจะให้โครงการเสร็จหรอกค่ะ และยอดขายห้าเปอร์เซ็นต์ก็…”

“โธ่ คุณฟ้า ให้ผมถอนทุนคืนก่อนสิครับ แล้วเราค่อยมาว่ากันอีกที ผมไม่เคยให้เพื่อนร่วมทีมลำบากเหมือนกับญาติคุณทำหรอก” ส.ส.เจนภพพูดจี้ใจดำฟ้าพราว ใครๆ ก็รู้ว่าเทศบาลระดับอำเภอเศรษฐกิจอย่างอำเภอหาดบุรีงบประมาณมหาศาลแค่ไหน แต่นายกกรณ์ไม่เคยกระเด็นมาให้หลานสาวเลย

“ฟ้าขอเงินหมุนเวียนงวดแรกสามสิบล้านเข้าบริษัท อีกยี่สิบล้านท่านโอนเข้าบัญชีฟ้าก่อนวันเลือกตั้ง โครงการเสร็จผลตอบแทนสามเปอร์เซ็นต์” ฟ้าพราวต่อรอง แค่ให้เห็นว่าเธอไม่ได้สิ้นไร้ไม้ตอกจนต้องยอมเขาทุกอย่าง

“ผมตกลง” ส.ส.เจนภพนิ่งไปอึดใจหนึ่ง ถ้าแผนการสำเร็จเงินจำนวนนี้คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม

ฟ้าพราวเซ็นสัญญา ลายเซ็นของเธอถูกขีดลงไปบนกระดาษ เธอรู้สึกเหมือนกำลังขี่หลังเสือ แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะ ในเมื่อเสือมันให้ในสิ่งที่ต้องการ เธอไม่คิดจะปรึกษาคุณขจี เพราะถึงอย่างไรแม่ก็ไม่เคยช่วยอะไรเธอได้อยู่แล้ว และการที่ได้เห็นเธอเล่นการเมืองคือสิ่งที่แม่ต้องการมาตลอด เธอรู้ว่าแรงกระเพื่อมมันมีมากแค่ไหน ญาติพี่น้องฝั่งตาไกรคงโกรธจนไม่ได้ไปเผาผีกัน แต่เธอไม่แคร์ อย่างดีก็โดนนินทาตามงาน พอเจอหน้ากันทุกคนก็ยังยิ้มแย้มให้กัน สังคมเช่นนี้เธอเคยชินเสียแล้ว เพราะเห็นมาตั้งแต่เล็กจนโต