เปลือกมุกสีชมพู บทที่ 8 : White Lies โกหกสีขาว

เปลือกมุกสีชมพู โดย ขวัญอินทร์ นวนิยายดราม่าเข้มข้นที่อ่านเอานำมาให้ได้อ่านออนไลน์ เรื่องราวที่จะแสดงให้เห็นว่าเราอาจไม่เคยมองเห็นเนื้อแท้ของใครได้เลย ถ้าเราเลือกมองแค่เพียงเปลือก ความสำเร็จ ความล้มเหลว และภาพจำที่ผู้อื่นตีกรอบให้ เราจึงไม่ควรด่วนตัดสินใคร เพราะสุดท้ายผลกรรมจะเปิดโปงทุกอย่างไม่ช้าก็เร็ว

จินผสมน้ำสตรอว์เบอร์รี เจือขมเปลือกส้ม เล็กน้อย

ออกจากบริษัทของฟ้าพราว เธอก็พาเขาไปทานข้าวที่ทะเลสาบประจำจังหวัด บรรยากาศยามเย็น ลมพัดโชย ตะวันยอแสงนวลตา ก่อนเปลี่ยนเป็นพลบค่ำจนเห็นดาวเต็มฟ้า เป็นช่วงเวลาที่เขารู้สึกอภิรมย์ที่สุด เขารู้สึกสนิทกับฟ้าพราวมากขึ้น ในฐานะคนรุ่นราวคราวเดียวกัน จึงมีจุดเชื่อมโยงสถานการณ์ช่วงเวลานั้นได้พูด เขาเรียนโรงเรียนเอกชน มัธยมชายล้วน ส่วนเธอเรียนโรงเรียนมัธยมชื่อดังระดับภาค ซึ่งมีแต่หัวกะทิเท่านั้นที่สอบได้ แต่ส่วนใหญ่ฟ้าพราวจะพูดเรื่องการเมืองท้องถิ่นเสียมากกว่า

“ฟ้าคุยแต่เรื่องการเมือง คุณต้นคงเบื่อแย่” ฟ้าพราวรีบออกตัว

“โอ๊ะ ไม่ครับ สนุกดี คุณฟ้าเก่งมากนะครับ รู้จักแก้ปัญหาช่วยคุณกรณ์ได้เยอะเลย”

“ค่ะ ฟ้าเห็นว่าอากรณ์คือตัวแทนของตระกูลนี่คะ ยังไงเราก็ต้องไม่ทำให้เสียชื่อตระกูล” ฟ้าพราวยิ้มภูมิใจกับความเป็นเลือดนักการเมืองของตัวเอง ถ้าเพียงแต่…อากระจ่างพ่อของมุกอันดาไม่ทำเสียเรื่อง ป่านนี้เธอคงได้ลงสมัคร สท.แทนท่านไปแล้ว เพราะเธอเชื่อว่ามุกอันดาไม่มีวันสนใจเรื่องการเมือง

“เกือบลืมไป คุณต้นพามุกอันดาไปดูที่ดินหรือยังคะ”

ฟ้าพราวถาม ใบหน้าเธอยังเต็มไปด้วยรอยยิ้มไม่เห็นร่องรอยความเสียใจเหมือนวันที่เปิดพินัยกรรม ซึ่งถ้าเขาเป็นคุณนวลพรรณ เขาก็คงให้ที่ดินมุกอันดาเพราะดูจากงานที่ทำแล้วมุกอันดาน่าห่วงกว่าฟ้าพราวมาก

“ยังครับ ผมว่าจะติดต่อไปวันสองวันนี้แหละ”

“นัดดีๆ นะคะ รายนั้นเป็นคนกลางคืน กลับดึกตื่นสาย” ฟ้าพราวพูดเสียงเยาะ “ถ้ายัยมุกแสดงกิริยาไม่ดีใส่คุณต้น บอกฟ้าได้นะคะ ฟ้าจะจัดการให้” ฟ้าพราวพูดเสียงเข้มขึ้น แววตาเธอดูเข้มขึ้นเมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ จากนั้นก็เล่าวีรกรรมมุกอันดาให้เขาฟัง ซึ่งเขาจึงได้แต่ยิ้มเพราะไม่อยากร่วมวิจารณ์ด้วย

คิดดูนะคะคุณต้น ตอนเรียนมัธยมต้น แอบขี่มอเตอร์ไซค์ไปส่งเหล้าให้เพื่อนจนโดนตำรวจจับ

ม.ปลายหนีไปเที่ยวผับมีเรื่องตบตี เดือดร้อนแม่ต้องไปประกันตัว

หนักสุดก็ไปเรียนเป็นบาร์เทนเดอร์นี่แหละค่ะ

ไม่รู้เพราะฟ้าพราวพูดถึงน้องสาวมากเกินไปจนทำให้คิดถึงหรืออย่างไร พอทานข้าวเสร็จเธอก็ชวนเขาไปหาอะไรดื่มที่บาร์จับจิต

“คุณต้นจะได้นัดมุกเสียเลย ฟ้าจะไปเป็นเพื่อนเองค่ะ” ฟ้าพราวให้เหตุผล ซึ่งเขาก็เต็มใจอยู่แล้ว เพราะไม่สนิทกับมุกอันดาเท่าฟ้าพราว

คืนนี้บาร์จับจิตลูกค้าน้อยกว่าทุกครั้งที่เขามา ที่นั่งตรงบาร์ว่างเหมาะกับการได้คุยกับบาร์เทนเดอร์ผมสีชมพู เธอแต่งกายด้วยชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว สวมกั๊กสีดำ ผมเรียบแปล้ ดูเนี้ยบทุกกระเบียดนิ้วเหมือนกับป้อมชัย

“รับเครื่องดื่มอะไรดีคะ” มุกอันดามีสีหน้าแปลกใจเมื่อเห็นลูกค้าเป็นพี่สาวตัวเอง ตั้งแต่เปิดพินัยกรรมวันนั้นก็แทบไม่ได้เห็นหน้ากันเลยทั้งที่อยู่บ้านเดียวกัน

“มีอะไรแนะนำบ้างล่ะ นอกจากเหล้าขาวจิ้มเกลือ” ฟ้าพราวพูดเสียงเยาะ ไอ้เหล้าขาวจิ้มเกลือที่เธอว่าคือเครื่องดื่มประจำของชาวบ้านจนๆ

“หวานอมขมกลืนมั้ยคะ” มุกอันดาบอกยิ้มยั่ว ควงกระบอกแซคโชว์ลีลา ขณะอธิบายสรรพคุณ “Bitter Sweet จินผสมน้ำสตรอว์เบอร์รี เจือขมเปลือกส้มเล็กน้อย”

ฟ้าพราวสะอึก ไม่แน่ใจว่ามุกอันดาพูดเยาะเรื่องพินัยกรรมหรือเปล่า ต้นบุญเองก็ทำหน้าไม่ถูกใจเมื่อได้ยินชื่อเครื่องดื่ม ระอากับความแสบทรวงของมุกอันดา เขาตัดสินใจรีบสั่งเครื่องดื่มไม่รอให้มุกอันดาแนะนำ

“ของผมขอเป็น…”

“มาการิโต้ ชาพีชเหมือนเดิมมั้ยคะ” มุกอันดาพูดยิ้มๆ จงใจบอกให้ฟ้าพราวรู้ว่าเขาเป็นลูกค้าประจำ ซึ่งก็ได้ผลเพราะพี่สาวเธอทำตาโต สีหน้าแปลกใจเมื่อได้ยินคำว่า เหมือนเดิม

“ครับ” ต้นบุญหัวเราะเขิน ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าตื่นเต้นที่บาร์เทนเดอร์รู้ใจ

“คุณมาตอนสามทุ่ม แสดงว่าเพิ่งทานข้าวมา จึงอยากสั่งเครื่องดื่มเบาๆ ช่วยย่อยอาหารก่อนนอน ซึ่งจะมีอะไรดีไปกว่ามาการิโต้ ผสมจินเล็กน้อย ที่สำคัญน้ำชาพีชผสมมะนาว ลดกลิ่นคาวดีค่ะ”

มุกอันดายิ้มหวานมาทางฟ้าพราว พร้อมกับเสิร์ฟเครื่องดื่มหวานอมขมกลืน ที่เจ้าตัวว่าสีของมันสวยดูคลาสสิก จนฟ้าพราวลืมนึกถึงชื่อของมัน เพราะรู้อยู่แล้วว่าเป็นชื่อหลอกด่าของน้องสาว

ฟ้าพราวมองไปรอบๆ ยอมรับในใจว่าบาร์นี้ไม่เลว ดูดีมีระดับต่างจากร้านเหล้าทั่วไป น้องสาวเธอก็ดูคล่องแคล่วเก่งทางด้านนี้สมกับที่โตมากับวงเหล้า

“มุก คุณต้นจะมานัดวันดูที่ดิน เธอว่างวันไหน“

“ดูทำไมคะ” มุกอันดาถามเสียงเรียบ

“ดูให้รู้ว่าอยู่ตรงไหนน่ะสิ” ฟ้าพราวตอบ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มุกยังไม่คิดจะทำอะไร”

“ไม่ได้สิ คุณต้นไม่ได้ว่างรอเธอทุกวันหรอกนะ” ฟ้าพราวเอ็ด ทำสุ้มเสียงเหมือนดุเด็กน้อย

สำหรับมุกอันดาถือว่ากำลังด้อยค่า เธอจึงไหวไหล่เล็กน้อยแสดงอาการเหมือนไม่แคร์ ในใจอยากจะถามว่าพี่ฟ้าเกี่ยวอะไรด้วยแต่นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เธออยู่ในบาร์

“วันไหนก็ได้ครับ ผมก็ไม่รีบ เพียงแต่อยากทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายให้เรียบร้อย”

“งั้นไปพรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ” มุกอันดารับปากง่ายดาย

“ผมว่างช่วงเช้าครับ ช่วงบ่ายติดธุระ ถ้าจะไปก็ต้องไปตั้งแต่เช้าตรู่”

“เอ พรุ่งนี้ฟ้าติดประชุมตอนเช้า เอาไงดี”

“ก็ไม่ต้องไปสิคะ ที่ดินนั่นไม่ใช่ของพี่ซะหน่อย” มุกอันดาพูดตรงไปตรงมา สีหน้าเฉยเมย ทำเป็นเหมือนไม่รู้ว่าคำพูดนั้นไม่ไว้หน้าฟ้าพราวสักนิด

ภายใต้แสงสลัวของบาร์ ไม่อาจเห็นหน้าฟ้าพราวได้ว่ารู้สึกอย่างไร หากคนฟังอย่างต้นบุญเขารู้สึกหน้าร้อนผ่าว ทั้งเสียใจและเสียหน้าแทนฟ้าพราวที่ถูกน้องสาวปฏิเสธไปอย่างไม่ไยดี และตอนนี้เขาโกรธเธอมาก

“ฟ้าไปรอที่รถนะคะ!” ฟ้าพราวบอกเสียงสั่น ผุดลุกขึ้นเดินเชิดหน้าออกไป

“ไม่อยากให้พี่ฟ้าไปก็ไม่เห็นจะต้องพูดรุนแรงให้ต้องเสียใจกันเลยนะครับ” ต้นบุญเอ่ยตำหนิ ทั้งน้ำเสียงและสายตา ขณะส่งบัตรเครดิตเพื่อชำระเงิน

“ไม่ใช่เสียใจหรอกค่ะ โกรธเพราะเสียหน้ามากกว่า ขอบคุณนะคะ โอกาสหน้าเชิญใหม่” มุกอันดาบอก ขณะส่งบัตรเครดิตคืนให้เขาพร้อมรอยยิ้มหวาน

“พรุ่งนี้หกโมงครึ่งเจอกัน!” ต้นบุญดึงบัตรจากมือเธอ จงใจให้รู้ว่าเขาไม่พอใจ

“เอ้ย! ไม่ไหวนะคุณ” มุกอันดาอุทานไล่หลัง เขายิ้มสะใจที่ได้เอาคืนแทนฟ้าพราว

ต้นบุญเดินออกมาจากร้าน ก็พบว่าฟ้าพราวไปยืนรอที่รถแล้ว

“ฟ้ายุ่งไม่เข้าเรื่องเลยนะคะ ไม่ใช่ที่ดินตัวเองเสียหน่อย” ฟ้าพราวบอกเสียงขื่น เบื้องหลังความเสียหน้า ปฏิเสธไม่ได้ว่ามีความเสียใจซ่อนอยู่

“อย่าถือสาน้องเลยนะครับ ผมว่าเค้าเป็นคนพูดไม่คิดมากกว่า” ต้นบุญทำได้แค่เพียงไกล่เกลี่ยไม่ให้พี่น้องผิดใจกันมากไปกว่านี้

“เค้าคงกลัวว่าฟ้าจะไปแย่งที่ดิน โถ ที่แค่กระผีกเดียว คุณยายให้เพราะเวทนาที่มีพ่อแบบอาจ่างหรอกค่ะ” ฟ้าพราวพูด สายตาเยาะเย้ยเมื่อมองเข้าไปในร้าน ซึ่งคนที่เธอพูดถึงไม่มีทางได้ยิน

ต้นบุญนิ่งอึ้ง ไม่คิดว่าคำพูดแบบนี้จะออกจากปากฟ้าพราว ฝ่ายนั้นคงรู้สึกตัวว่าพูดเกินไปจึงหันมากลบเกลื่อน ฝืนยิ้มให้เขาก่อนเดินนำไปที่รถ

โชคดีนะไอ้ต้น ที่พรุ่งนี้สองสาวนี้ไม่ไปด้วยกัน ถ้าไม่อย่างนั้นเขาคนกลางคงโดนลูกหลงไปด้วย เขาคิดในใจขณะเดินตามเธอไปที่รถ