ฝุ่นในสายลม บทที่ 29 : ร่องรอยของกานน

ฝุ่นในสายลม โดย ม.มธุการี เรื่องราวของลัทธิประหลาดกับความเชื่อของคนที่กระตุ้นสัญชาตญาณนักข่าวของภาวิน เขาจึงแฝงตัวเข้าไปสืบความลับของลัทธินี้ แต่ตัวคนเดียวอาจทำไม่สำเร็จ มีเพียงฝนดาว หญิงสาวที่สูญเสียญาติสนิทไปกับลัทธินี้ที่อาจจะช่วยเขาไขปริศนาอันดำมืดนี้ได้ อ่านนิยายสนุกๆ เรื่องนี้ได้ที่เพจอ่านเอาและเว็บไซต์ anowl.co

ฝนดาวกลับมาถึงบ้านก็พบว่าป้ายังไม่กลับ หล่อนรีบโทร.ถึงแม่ที่กรุงเทพฯ และแม่ก็ถามอย่างห่วงใย

“จะกลับเมื่ื่อไหร่ลูก ไหนว่าจะไปแค่ไม่กี่วัน”

“คงต้องเลื่อนเวลากลับไปแล้วค่ะแม่ เพราะตอนนี้มีเรื่องยุ่งเยอะแยะไปหมดเลย พี่นนมาหายตัวไปอีก กำลังตามหาตัวกันให้วุ่น”

“อ้าว แล้วหายไปได้ยังไงกัน”

“ยังไม่มีใครรู้ แต่ตำรวจน่าจะสงสัยพี่ดำรงอยู่ตอนนี้ เพราะเขามีปัญหากันอยู่”

“เห็นป้าเราเคยเล่าว่าดำรงเค้าติดยาอยู่ไม่ใช่เหรอ เรื่องนั้นด้วยรึเปล่า”

“นั่นแหละ คลั่งยาหนักมาก ขนาดทำร้ายพ่อ ฝนว่าพี่นนคงทนไม่ได้”

“เลยกลายเป็นเรื่องใหญ่ แต่แม่ไม่เห็นมีข่าวทางนี้”

“ตอนนี้เป็นแค่ข่าวเล็กๆ ในท้องถิ่น ไม่ได้กระจายตัวไปไกลค่ะ แค่คนหาย ยังไม่เจอเลือด ไม่เจอศพอะไรทั้งนั้น มันเลยไม่ได้เป็นข่าวอะไรใหญ่โต”

“ยังไงฝนต้องระวังตัวนะลูก มีอะไรแล้วอย่าลืมส่งข่าว แม่เองก็คอยถามไถ่กับป้าเขาตลอดเวลา คุณพ่อเองก็เป็นห่วง”

“ค่ะ แม่บอกพ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะคะถ้าฝนไม่ได้ติดต่อไป เพราะงานยุ่งมากเลย แล้วฝนจะรีบกลับกรุงเทพ”

บอกแม่ไปอย่างนั้นเองก่อนวางสาย เพราะรู้ว่าแม่ห่วงหล่อนมากมายขนาดไหนเรื่องที่เดินทางมาฝึกงานไกลขนาดนั้น ส่วนพ่อไม่ต้องพูดถึง หลังจากแยกกันอยู่กับแม่ได้หลายปีพ่อกับหล่อน ก็มีความสัมพันธ์แบบห่างๆ ไม่ต่างอะไรกับคนแปลกหน้า…

เสียงป้ากลับมาแล้วและคุยกับลุงอยู่ข้างล่าง ไม่มีการทะเลาะกันเช่นทุกครั้ง

เป็นนานกว่าป้าจะเดินขึ้นมาคุยกับหล่อนในห้องพัก สีหน้าป้าบ่งบอกถึงความตื่นกลัวอย่างเห็นได้ชัด

“ตายแล้ว ป้าเพิ่งจะรู้เรื่องจากลุง ทำไมมันเป็นอย่างนั้นไปได้ ทำไมดำรงมันถึงได้บ้าถึงขนาดนั้น”

“ยังไม่รู้เลยป้าว่าเกิดอะไรขึ้น พี่ดำรงอาจจะไม่ได้ทำอะไรก็ได้”

“จะมีใครนอกจากมัน เห็นลุงว่าเจ้าหน้าที่เข้าไปค้นบ้านค้นช่องแล้วนี่ เจอมีดกับจอบเปื้อนเลือดเขาเลยเก็บไว้เป็นหลักฐาน ตอนนี้กำลังตามหาศพนนมันอยู่ สันนิษฐานกันว่าน่าจะถูกฝังในไร่นั่นแหละ เขากำลังระดมคนค้นหากันอยู่”

ฝนดาวใจหายวาบแค่ได้ยิน

“พี่ดำรงสารภาพแล้วหรือป้า”

“ยังอะดิ พูดจาไม่เป็นเรื่องเป็นราวเพราะยังไม่สร่างยาบ้า ตอนนี้ตำรวจยังคุมตัวไว้สอบปากคำ ส่วนพ่อก็ให้ศูนย์เลี้ยงดูคนชรารับไปดูแล เพราะเห็นว่ามีบาดแผลเต็มตัวไปหมด คงถูกไอ้ดำรงมันทำร้ายมานานมาก ทำมั้ย…มันถึงได้มีเวรมีกรรมกันมากมายถึงขนาดนั้น ไม่นานก็คงสารภาพออกมาหรอก รอให้มันหายบ้าเสียก่อน”

ป้าออกจากห้องไปแล้วฝนดาวจึงโทร.ถึงหัวหน้า เล่าให้เขาฟังถึงสิ่งที่หล่อนรับรู้มาจากป้า

“เจอมีดเปื้อนเลือดด้วยหรือ” เขาถามย้ำมา

“กับจอบด้วยค่ะ ตอนนี้เจ้าหน้าที่เขากำลังรวบรวมหลักฐานอยู่ เขาเข้าไปค้นหมด ส่วนพ่อพี่นนก็ต้องเข้าไปอยู่ในสถานสงเคราะห์คนชรา เพราะเนื้อตัวมีแต่บาดแผลที่ถูกพี่ดำรงทำร้าย”

ฝนดาวได้ยินเสียงเขาถอนใจยาวเหยียดมาตามสาย ไม่พูดอะไรอีกนอกจากถอนใจ

“ฝนโทรมาแค่นี้นะคะ หัวหน้าจะได้พักผ่อน”

“ขอบใจที่โทรมา”

ต่างคนต่างเงียบ ต่างฝ่ายต่างรอให้อีกฝ่ายวางสายไปก่อน

หล่อนเป็นฝ่ายวางสายในที่สุดและภาวินก็ได้ยินเสียงสัญญาณที่ตัดขาดหายไป

กดปิดโทรศัพท์เพียงแค่นั้นและวางไว้กับอก แค่อยากได้ยินเสียงใครบางคนที่เป็นความอุ่นหัวใจ…

มีเรื่องร้ายๆ เกิดขึ้นและรุนแรงมากเกินไปจนยากที่เขาจะทำใจให้ยอมรับได้ในเวลาอันรวดเร็ว

จากคนหายเป็นคนตายแล้วอย่างนั้นหรือ…

ก็เพิ่งจะเห็นกันอยู่เมื่อวันวาน…

แต่ตอนนี้เจ้าหน้าที่เจอมีดเปื้อนเลือดกับจอบแล้ว หลักฐานใหม่ที่ต้องรอการพิสูจน์และเขาก็ยังไม่อยากที่จะปลงใจเชื่ออะไรในตอนนี้

เปิดไฟนอนและภายในห้องก็สว่างจัดจ้า เป็นคืนที่เขาไม่ได้ตั้งกล้องถ่ายอะไรทั้งนั้น เงาวูบปรากฏที่ผ้าม่านในทุกครั้งที่มีเสียงรถราวิ่งวนผ่านไปมา แสงและเสียงน่าจะเป็นเพื่อนนอนที่ดีที่สุดในยามนี้ เขาฝันร้ายติดต่อกันมาหลายคืนมากเกินไป…

อดไม่ได้ที่จะคิดทบทวนไปถึงความฝันเมื่อคืนที่ผ่านมา ภาพกานนพลัดหายเข้าไปในหลุมดำมืดทะมึนและเขาก็ช่วยฝ่ายนั้นเอาไว้ไม่ได้

หรือว่านั่นจะเป็นลางร้ายบอกเหตุทั้งหมด…