กานต์ปรียา บทที่ 15 : หวังให้ความรักสมบูรณ์แบบด้วยรัก

กานต์ปรียา นิยายสืบสวนดราม่า โดย ดารัช กับเรื่องราวที่ว่าด้วยเส้นบางๆ ระหว่างความรัก ความหลงใหล และการล้ำเส้นสู่ Cyberstalking ที่อาจบานปลายเป็นอาชญากรรม เรื่องราวของความสัมพันธ์ซ่อนเร้น การหายตัวไปอย่างปริศนา และเบาะแสที่อาจเปิดเผยความจริงอันมืดดำในโลกออนไลน์ อ่านได้แล้วที่ อ่านเอา www.anowl.co

สัมผัสเย็นเยียบปลุกกานต์ให้ตื่น ตามด้วยความรู้สึกหนักเบลอที่ศีรษะ เขาหลับตา ซึมซับสัมผัสนุ่มของเตียงนอน กลิ่นดอกไม้อ่อนๆ จากเทียนหอมที่ปรียาจุดทิ้งไว้หลายวันก่อนยังลอยเคว้ง

กานต์สูดลมหายใจลึก พยายามตั้งสติ ภาพตอนโดนพวกนักเลงที่ผับซ้อมย้อนกลับมาอีกรอบ เขาจำได้ว่าเลือดเต็มไปหมด ชายหนุ่มก้มมองสภาพของตัวเอง ตอนนี้เขาสวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยางยืดขาสั้น สะอาดสะอ้าน ตัวแห้งและอบอุ่น มีปลาสเตอร์ยาและกลิ่นยาฆ่าเชื้อตามบริเวณที่เป็นแผล เขายันตัวจะลุกขึ้น แต่มือนุ่มนิ่มยันอกเขาไว้ กานต์จ้องมองใบหน้าอ่อนโยนของเบญญาภา

“ทานซุปร้อนๆ ก่อน จะได้แก้เมาค้างนะคะ” เบญญาภาหยิบถ้วยใส่ซุปที่วางข้างโต๊ะทำงานมาประคองไว้ในมือ แล้ววางบนโต๊ะไม้ข้างเตียง

กานต์ยันกายขึ้นนั่งเอนตัวพิงพนักเตียง โดยมีเบญญาภานั่งหมิ่นๆ บนขอบเตียงด้านหนึ่ง เขาไล่สายตามองเสื้อยืดสีขาวตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นที่หญิงสาวสวม

เบญญาภามองตามสายตาเขา “ตัวกานต์เลอะเลือดแล้วก็อะไรต่อมิอะไร เบญแบกกานต์มาถึงนี่ เลยเหนียวตัว เลยต้องขอยืมเสื้อผ้าปรียาในตู้เสื้อผ้ามาใส่หน่อยนะคะ” เธอออกตัว แล้วยื่นผ้าขนหนูบิดน้ำหมาดมาแตะแก้มเขา กานต์คว้ามือของอีกฝ่ายโดยอัตโนมัติ

“ทำไมเมื่อคืนเบญถึงหาผมเจอ”

เบญญาภายิ้มจาง “กานต์เป็นคนทักแช็ตมาบอกเบญว่าตอนดึกจะขอโทรหา เพราะอยากปรึกษาเรื่องปรียานี่คะ”

กานต์หลับตา ขมวดคิ้ว เขาเป็นคนนัดเบญญาภาว่าจะโทร.หาจริงๆ แม้แต่ก่อนจะเห็นข่าวยืนยันว่าศพที่โดนแยกชิ้นส่วนบนภูเขาคือสายฟ้า ปรียาก็ดูแปลกๆ ในสายตากานต์ คนรักของเขายังคงส่งยิ้มหวาน บอกฝันดีก่อนนอน และบอกรักตอบเวลาเขาบอกว่ารักเธอ แต่กานต์รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล เขาเอาแต่เดาใจปรียาผิด ไม่รู้ว่าเธออยากทานอะไร อยากไปที่ไหน และมักจบลงด้วยสีหน้าแอบหงุดหงิดระคนเบื่อหน่ายของคนรัก ปรียามักบอกว่าไม่มีอะไร ไม่เป็นไร แต่มันมีบางอย่าง

เหมือนกับขวัญตา แม่บุญธรรมของกานต์…

แม่เองก็บอกเขาว่าไม่เป็นไร ไม่มีอะไร แต่กานต์กลับมาได้รู้จากสมุดบันทึกหลังแม่เสียว่านางหวาดกลัวเขามากขึ้นทุกที และไม่อาจเข้าใจความคิดของกานต์ได้เลย กานต์แค่นยิ้ม กะอีแค่เรื่องที่เขาผลักลูกัส เด็กที่เธอจะอุปการะตกบันไดเพื่อให้เธอเปลี่ยนใจมาอุปการะเขาแทน นางขวัญตากลับทำหน้าหวาดกลัวเมื่อสืบรู้ความจริงเข้า คำว่ารักที่แม่บุญธรรมพร่ำบอกเขาก่อนหน้าเลือนหายเพียงชั่วพริบตา

“กานต์ไม่โทรมาซะที เบญเลยลองคิดว่ากานต์น่าจะไปที่ไหน” เบญญาภาอธิบาย “พอแช็ตไปถามปรียาว่ามีอะไรหรือเปล่า ปรียาก็บอกว่าอยากใช้ความคิดอะไรนิดหน่อย”

กานต์ขบกรามแน่น เมื่อนึกถึงสีหน้าอาลัยอาวรณ์ของปรียา ตอนผู้ประกาศข่าวรายงานว่าศพที่พบบนภูเขาคือสายฟ้า ที่คนรักของเขาบอกว่าอยากใช้ความคิด คือการพร่ำเพ้อหาคนตายหรือเปล่า

เบญญาภาดูผงะเมื่อมองหน้าเขา สีหน้าของหญิงสาวทำให้กานต์เผลอนึกถึงแม่บุญธรรมเวลามองเขา…หวาดกลัว ระแวดระวัง ไม่ไว้ใจ…

ฆ่าทิ้งเลยดีไหมนะ

กานต์สะกดความคิดนั้น แค่เรื่องสายฟ้าก็วุ่นวายมากพออยู่แล้ว ตอนนี้เขาไม่กล้าขยับตัวทำอะไรเสี่ยงๆ อีก ชายหนุ่มเอามือลูบใบหน้า ดึงสีหน้าท่าทางของกานต์ผู้แสนขี้อายและแสนดีออกมา

“อุตส่าห์ตามหาผมจนเจอซะด้วย” กานต์ส่งยิ้มให้เธอ

“เวลากานต์ไม่สบายใจ ก็ชอบไปนั่งดื่มเครื่องดื่มกับฟังเพลงในผับนี่คะ” เบญญาภาตอบ “ตอนเราคบกัน กานต์ยังเคยพาเบญไปอยู่เลย”

เขาเคยพาปรียาไปบ่อยยิ่งกว่า แต่คนที่ตามหาเขากลับเป็นเบญญาภา

“กานต์คะ” หญิงสาวตรงหน้าสบตาเขา แววตาห่วงใย “กับปรียา ยังราบรื่นดีไหมคะ”

“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง” กานต์เสียงห้วนจนตัวเขาเองยังตกใจ

“เบญยังรักแล้วก็รอกานต์นะคะ” เธอพูดเสียงเศร้า “แค่อยากจะบอกให้รู้ไว้สักครั้งน่ะค่ะ”

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว ถดตัวออกห่าง “ผมคบกับเพื่อนสนิทคุณอยู่นะ”

“นั่นสิคะ ตอนนั้นกานต์ก็คบกับเพื่อนสนิทของปรียาอยู่เหมือนกัน” หญิงสาวหัวเราะขื่น ลุกขึ้นยืน ปรายตามองซุปในถ้วยที่คงเย็นชืดหมดแล้ว “ยังไงก็ทานซุปด้วยนะคะ วันนี้เบญต้องทำงานกะดึก ไว้มีอะไรจะปรึกษาค่อยคุยกันทีหลังนะคะ”

กานต์มองตามเบญญาภาที่ผลุนผลันออกจากห้องนอน ไหล่ของเธอคู้ลงราวแบกความทุกข์หนักหน่วง เขาถอนหายใจ ทำไมกานต์จะไม่รู้ว่าหญิงสาวยังไม่เคยลืมเขา กระนั้นกานต์ทำได้เพียงพึมพำขอบคุณและขอโทษเบญญาภาที่ริมฝีปาก พร้อมทั้งหลอกใช้เธอ ขอความช่วยเหลือเรื่องปรียาจากเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

กานต์ถอนหายใจ เขาเดินไปเปิดคอมพิวเตอร์ ทำกิจวัตรเดิมๆ ทุกครั้งยามตื่นนอน นั่นคือเช็กการโต้ตอบในบัญชีโซเชียลมีเดียทั้งหมดของปรียา เขาล็อกอินรหัสผ่านของหญิงสาวค้างเอาไว้ในโน้ตบุ๊ก เพื่อให้สามารถติดตามความคิดของคนรักได้ตลอดเวลา เขาคือกานต์ที่แสนดีและเข้าอกเข้าใจของเธอ และกานต์ก็อยากเป็นเช่นนั้นต่อไป

เขาไล่เช็กข้อความ…มีการคุยงานในไลน์บ้าง และก็มีแชร์เพลงหน้าฟีด ช่วงนี้ปรียาชอบฟังเพลงของนักร้องหน้าใหม่กลุ่มหนึ่ง กานต์ท่องชื่อวงดนตรีไว้ในใจเพื่อหาอีเวนต์หรือคอนเสิร์ตไว้ชวนคนรักไปด้วยกัน

เขาเอนตัวพิงเก้าอี้นวม ยังคงปวดระบมอยู่นิดหน่อย ชายหนุ่มมองโทรศัพท์ ไม่แน่ใจว่าควรโทร.หาปรียาเลยไหม เธอไม่ได้แช็ตอะไรกับเบญญาภาเรื่องเขาเลย กานต์ไม่รู้แล้วว่าจะต้องทำยังไงปรียาจึงจะส่งยิ้มและเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานอีก

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว ความรู้สึกติดขัดเหมือนเวลาก้างปลาติดฟัน เอาปลายลิ้นดุนเหมือนจะหลุดแต่ก็ไม่หลุดจางหายไป เขารู้แล้วว่าความรู้สึกแปลกๆ และไม่สบายใจของตัวเอง จนอยากปรึกษาเบญญาภาคืออะไร…

ปรียาไม่โพสต์สเตตัสอะไรเลย ไม่แช็ตอะไรเรื่องของกานต์ หรือแม้แต่เรื่องส่วนตัวเลย คนรักของเขามักแชร์ทุกอย่างกับเพื่อนสนิทอย่างเบญญาภา มักโพสต์ตลอดว่าตัวเองอยากไปไหน อยากกินอะไร อยากทำอะไร

แต่ช่วงหลังๆ มานี้ เธอกลับไม่โพสต์อะไรเลย ไม่แชทอะไรกับใครเลย!

‘กานต์ไม่โทรมาซะที เบญเลยลองคิดว่ากานต์น่าจะไปที่ไหน พอแช็ตไปถามปรียาว่ามีอะไรหรือเปล่า ปรียาก็บอกว่าอยากใช้ความคิดอะไรนิดหน่อย’ คำพูดของเบญญาภาย้อนกลับมาในหัว กานต์ทะลึ่งตัวพรวด เช็กกล่องข้อความของปรียากับเบญญาภา แต่ไม่มีข้อความอะไรเลย จะบอกว่าปรียาลบแช็ตทันทีที่คุยก็ไม่น่าใช่

กานต์กำมือ จิกเล็บไปในเนื้อ ให้ความเจ็บประคองสติ

ต้องใช่แน่ๆ ปรียามีแอ็กหลุม สร้างแอ็กเคานต์ลับไม่ระบุตัวตนแยกออกต่างหาก เปิดเผยความคิดและตัวตนในที่ที่กานต์ไม่รู้จัก!

กานต์หายใจถี่รัว ไม่อาจจินตนาการภาพปรียาที่ถอยห่างเขาไปทุกที สีหน้าผิดหวังและไม่พอใจตอนที่เขาไม่อาจเข้าใจเธอย้อนกลับมา เขาเพียงหวังให้ความรักสมบูรณ์แบบด้วยความรัก แต่คนที่เขารักลับห่างไกลออกไปทุกที

“สินค้าทั้งหมดสามร้อยยี่สิบห้าบาทค่ะ” เบญญาภาแจ้งยอดหลังสแกนสินค้าด้วยเครื่องยิงบาร์โคด พลางพยายามสะบัดศีรษะไล่ความง่วงงุน

หญิงสาวทำงานกะดึกติดกันสามคืนเพราะเพื่อนอีกคนขอสลับกะเนื่องจากเป็นวันเกิดแฟน วันหยุดอันมีค่าหนึ่งวันใช้ไปกับการนอนที่ยังรู้สึกว่าไม่เต็มอิ่มเลย จากนั้นก็มาเข้ากะเช้าต่ออีกสามวัน ซึ่งวันนี้เป็นวันที่สามพอดี หญิงสาวรู้สึกล้าเป็นอย่างมาก คิดถึงฟูกนอนที่บ้านใจจะขาด

“อีกนิดจะหลับคาเคาน์เตอร์แคชเชียร์แล้วนั่น” เสียงพูดกลั้วหัวเราะของลูกค้าทำให้เบญญาภาสะดุ้งตื่น พอมองอีกฝ่ายก็เห็นกานต์ยืนมองยิ้มๆ ชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวยัดชายเสื้อในกางเกงสแล็กสีดำ ดูสะอาดสะอ้านและเนี้ยบกริบไปทุกระเบียดนิ้ว

“กานต์!” เธอร้องทัก เอามือเกาศีรษะแก้เขิน “ไปไงมาไงคะนี่”

“บังเอิญแวะมา เลยสงสัยว่าเบญเข้ากะอยู่รึเปล่า” กานต์ตอบ “จริงๆ ผมมีเรื่องจะปรึกษาด้วย”

เบญญาภาเบนความสนใจมายังชายหนุ่ม ในหัวนึกถึงข้อความในแช็ตอินสตาแกรมที่ปรียาบอกเธอไม่นานมานี้

‘เบญ ฉันว่าจะขอเลิกกับกานต์’

บัญชีที่ปรียาทักดีเอ็มมาไม่ใช่บัญชีปกติ แต่เป็นหนึ่งในแอ็กหลุมที่เจ้าตัวสมัครไว้นานแล้ว และมักใช้โพสต์ระบายเรื่องต่างๆ ใช้ชื่อ VanillaLove123 หน้าโปรไฟล์เป็นรูปหมาน้อยสวมแว่นกันแดด ขาหน้าถือไอศกรีมรสวานิลลาซึ่งเป็นรสชาติที่ปรียาชอบ

VanillaLove123 : เบญ ฉันว่าจะขอเลิกกับกานต์

 Ben Benyapa : ทำไมล่ะ เกิดอะไรขึ้น ก่อนหน้านี้ยังบอกว่ากานต์คือคนที่ใช่อยู่เลย

เบญญาภาไพล่นึกไปถึงคำถามที่เธอถามกลับเพื่อนสนิท แต่ปรียาไม่ได้ตอบข้อความ คงเพราะเจ้าตัวเองยังลังเล

เธอลอบมองหนุ่มพนักงานออฟฟิศท่าทางขี้อายตรงหน้า เท่าที่ฟังจากปรียา กานต์เป็นหนุ่มแสนดีที่คอยอยู่เคียงข้างและเข้าอกเข้าใจเพื่อนสนิทของเธอไปทุกอย่าง แถมยังไม่เจ้าชู้เหมือนแฟนเก่าอย่างสายฟ้า จะว่าไป เรื่องที่กานต์เป็นแฟนหนุ่มแสนดีนั้นเธอรู้ดีกว่าใคร

หญิงสาวถอนหายใจ ไม่ว่ายังไง เวลาเดินด้วยกัน สายตาของใครๆ ย่อมเบนไปหาสาวสวยอย่างปรียาก่อนเสมอ เบญญาภารู้ตั้งแต่ตอนที่กานต์เจอเพื่อนรักของเธอครั้งแรก ว่าเขาหมดรักเธอแล้ว

ปรียาแย่งกานต์ไปเพื่อจะมาบอกเธอแบบนี้เหรอ พอคิด งูร้ายในใจก็บิดตัวด้วยความริษยา ใช่ว่าจะไม่มีคนมาขายขนมจีบ พี่ทักษ์หรือกรทักษ์ ผู้จัดการมินิมาร์ตมักคอยห่วงใยและซื้อของบำรุงสุขภาพมาให้เธอเป็นพิเศษจนพนักงานในมินิมาร์ตทุกคนรับรู้ความรู้สึกของเขา แต่เบญญาภายังคงคิดถึงคนรักเก่าอย่างกานต์

แม้จะไม่พอใจกับข้อความของปรียา กระนั้นตัวเธอก็เข้าใจเพื่อนสนิทดี ปรียาเป็นคนที่ชัดเจนกับความรู้สึกของตัวเองมาตลอด อีกอย่าง เรื่องของความรักก็เป็นอะไรที่พูดยาก ทำไมเราจึงรักคนคนหนึ่ง แทนที่จะเป็นอีกคน สำหรับเธอแล้วมันคือปัญหาโลกแตกแบบเดียวกับเวลามีคนถามว่าไก่กับไข่อะไรเกิดก่อนนั่นแหละ

มีเรื่องมากมายที่ถ้าพยายามอย่างเต็มที่ อาจจะสำเร็จ ไม่ว่าจะเรื่องงาน การเรียน การออกกำลังกาย ดูแลผิวพรรณ แต่กับเรื่องของความรัก ไม่ว่าจะพยายามโดยทุ่มเททั้งหัวใจลงไปขนาดไหน ถ้าไม่ใช่ก็คือไม่ใช่…

“ว่าแต่กานต์มีอะไรจะคุยกับเบญเหรอคะ” เบญญาภาถามพลางหันไปทักทายเพื่อนร่วมงานที่มารับกะต่อจากเธอ “อ๊ะ! รอเบญแปบนึงนะคะ เบญจะเลิกงานแล้ว” พอเห็นกานต์พยักหน้ารับ เธอก็หันไปส่งกะให้รุ่นน้องหนุ่มรูปร่างผอมบาง

นัยน์ตาพราวของรุ่นน้องที่มาต่อกะทำให้เบญญาภาถลึงตา แค่มองหน้าก็รู้เลยว่าอีกฝ่ายกำลังเปรียบเทียบระหว่างกานต์กับกรทักษ์ ผู้จัดการมินิมาร์ต ใช่ว่าเบญญาภาไม่พยายามเปิดโอกาสให้ตัวเอง เธอกล่าวขอบคุณทุกครั้งเวลากรทักษ์ทำอะไรให้ พยายามไปไหนมาไหนกับเขา แต่เวลาเลิกงาน เปิดประตูห้องพัก เห็นห้องที่เคยอยู่กับกานต์ เธอก็ไม่อยากเริ่มต้นใหม่กับใครทั้งนั้น เธอไม่ได้รอกานต์ หญิงสาวเพียงแค่ยังไม่หายดีและอยากรักษาแผลใจเงียบๆ

“ผมคิดว่าปรียาดูพยายามตีตัวออกหากจากผม พักหลังๆ มานี้ปรียาไม่ยอมเจอผมเลย” คำพูดที่กานต์โพล่งขึ้นดึงเบญญาภากลับมาจากห้วงความคิด ใบหน้าคมคายของกานต์หมองคล้ำจนเธอนึกสงสาร

แม้จะง่วงแสนง่วง แต่เธอไม่สามารถปล่อยกานต์ที่ซึมกะทือไว้คนเดียวได้ ชายหนุ่มชวนเธอไปทานข้าว โดยพาเบญญาภาไปทานอาหารที่ร้านเรือนไทยบรรยากาศเป็นส่วนตัวชื่อร้านเรือนดอกบัว ตัวร้านเป็นเรือนไม้ยกพื้นสูง เรียงเป็นรูปตัวยูล้อมบึงน้ำประดิษฐ์ มีดอกบัวและเรือลำเล็กไว้ให้นักท่องเที่ยวถ่ายรูป ร้านแบ่งโซนระหว่างอาหารและมุมคาเฟ่ของหวานกับเครื่องดื่ม กานต์พาเบญญาภามานั่งตรงส่วนทานอาหารที่สามารถเห็นมุมแสดงดนตรีสดได้ชัด นักดนตรีสาวร้องเพลงสากลที่กำลังนิยมในช่วงนี้ เสียงกังวานใส

หลังสั่งอาหาร เขาก็เอาแต่นั่งนิ่ง คนหลอดน้ำดื่มในแก้วทรงสูงเล่น

เบญญาภามองบรรยากาศของร้าน ตัวร้านจัดแต่งไฟประดับสวยงาม ให้ความรู้สึกโรแมนติก พอรวมกับดนตรีสด ยิ่งสร้างบรรยากาศไปอีก หญิงสาวถอนใจเมื่อคิดว่าไม่ได้มาทานอาหารที่ร้านนอกบ้านแบบนี้นานมากแล้วตั้งแต่เลิกกับกานต์ เธอเอาแต่ทำงาน หวังให้ตัวเองยุ่งเข้าไว้ หลังๆ เบญญาภายุ่งและเพลียจนจำอะไรไม่ค่อยได้ ปรียามักพูดถึงอะไรบางอย่างที่เบญญาภาไม่รู้เลยว่าเธอพิมพ์ตอบเพื่อนสนิทไปแบบนั้นตอนไหน

จะว่าไปหลังๆ นี้เธอรู้สึกว่ามีข้อความที่ตัวเองไม่ได้พิมพ์อยู่บ่อยๆ แต่คิดว่าอาจจะเหนื่อยกับงาน พอพิมพ์อะไรตอบปรียาไปแล้วตัวเองก็คงลืมไปเลย

“เบญครับ” กานต์เรียก ชายหนุ่มกุมมือเธอไว้ ดวงตาอ้อนวอน “ช่วยผมหน่อยเถอะนะ ปรียาน่ะฟังแต่เบญคนเดียว ช่วยพูดให้เขาใจอ่อนกับผมหน่อย ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีอยู่แล้วเชียว ทำไมจู่ๆ ถึงรู้สึกเหมือนกลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกันแบบนี้ คิดยังไงก็ไม่เข้าใจเลย”

เบญญาภามองใบหน้าอมทุกข์ของอีกฝ่าย ปรียามักเล่าถึงกานต์ว่าเขาดีกับเธอ คอยเป็นห่วง และมักยิ้มแย้มให้เธอเสมอ แต่เพื่อนสนิทอย่างเบญญาภากลับเห็นแต่ใบหน้าเศร้าสร้อยของกานต์ เขามักมาหาเธอ ชวนเธอเป็นเพื่อนดื่มเวลาทุกข์ใจเรื่องปรียา ตัวเธอในฐานะคนกลางไม่รู้จะทำอย่างไร ทำได้แค่รับฟังทั้งสองฝ่าย

“เบญจะลองคุยกับปรียาให้นะคะกานต์” เธอปลอบอีกฝ่าย ท่าทางเซื่องซึมของกานต์ทำให้หญิงสาวขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เพราะบางทีคนเราก็อยากจมอยู่กับความเศร้าเพียงลำพัง

หลังสำรวจตัวเองในกระจก เบญญาภาก็หยิบโทรศัพท์มาถือมาเช็กข้อความตามความเคยชิน หญิงสาวขมวดคิ้วเมื่อเห็นข้อความที่ตัวเองพิมพ์ไปหาปรียา ทั้งที่มั่นใจว่าไม่ได้ส่งไปแน่ๆ

‘ปรียา ทำไมคิดจะเลิกกับกานต์ล่ะ อย่าเงียบสิ ตอบสิ!’

เบญญาภาขมวดคิ้วให้ข้อความที่ให้ความรู้สึกเกรี้ยวกราด ในขณะที่กำลังสับสนว่าตัวเองพิมพ์ทักแช็ตเพื่อนสนิทไปตอนไหน ปรียาก็ส่งลิงก์ยูทูบมาให้ พอกดไปดูก็เห็นว่าเป็นการรายงานข่าวของสถานีโทรทัศน์ช่องหนึ่ง

ฉากด้านหลังเป็นทางขึ้นภูเขาที่เบญญาภาไม่คุ้นชื่อ คงเพราะไม่ใช่สถานที่ท่องเที่ยวโด่งดัง อธิน ผู้ประกาศข่าวชื่อดัง แต่งกายทะมัดทะแมงกำลังรายงานข่าวความคืบหน้าคดีฆ่าหั่นศพที่ภูเขาหลังป่าชุมชน ใกล้กับโรงแรมเซเรเนด ตัวเธอยังเคยไปแสดงความคิดเห็นไม่พอใจปฏิบัติงานล่าช้าของเจ้าหน้าที่ตำรวจอยู่บ่อยๆ ในข่าวระบุว่าทางตำรวจยืนยันว่าเหยื่อของคดีนี้คือนายสายฟ้า บทบูรณ์!

เบญญาภาแทบทำมือถือร่วงหลุดมือ หญิงสาวใจสั่นไปหมด ความคิดตอนนี้ตีกันยุ่ง สายฟ้าตายแล้วเนี่ยนะ ไม่ใช่ว่าไอ้นักเขียนชีกอนั่นมัวแต่วุ่นกับการไล่ตามก้นสาวๆ อยู่หรอกเหรอ

แถมยัง…โรงแรมเซเรเนดงั้นเหรอ…

เธอคุ้นชื่อโรงแรมนี้พอตัว โรงแรมเปิดใหม่ชานเมืองเป็นที่สำหรับแขกที่ต้องการความสงบเป็นส่วนตัว บรรยากาศของโรงแรมเท่าที่หญิงสาวเคยกูเกิลดูนั้นสวยมากทีเดียว พวกรีวิวต่างๆ ก็ออกมาดี เธอเคยเห็นมาริษา-ยูทูบเบอร์ชื่อดังที่ตัวเองติดตามไปพักที่โรงแรม มีทำคลิปรีวิวร้านขนมในโรงแรม และคลิปปาร์ตี้ชุดนอนที่ถ่ายในห้องพัก

หญิงสาวรีบพิมพ์ข้อความตอบกลับในแช็ตเฟซบุ๊ก

Ben Benyapa : ปรียา แกโอเคไหม ศพนั่น…พี่สายฟ้าจริงๆ ใช่ไหม

ปรียา เปี่ยมปภานัน : เบญ…

เบญญาภาขมวดคิ้วเมื่อเห็นปรียาพิมพ์ชื่อเธอ แล้วก็มีข้อความกำลังพิมพ์นานมาก เหมือนว่าเพื่อนสนิทของเธอกำลังพิมพ์ข้อความ ลบออก แล้วพิมพ์ใหม่อีกที

Ben Benyapa : มีอะไรเนี่ย แกทำฉันอยากรู้นะ

เบญญาภาเดินมาหากานต์ที่โต๊ะอาหาร มือยังสั่นน้อยๆ กับเรื่องที่ปรียาบอก ยิ่งข้อความล่าสุดยิ่งแล้วใหญ่ ทำเอาตัวเธอถึงกับมองหน้าแฟนหนุ่มของเพื่อนรักไม่ติด

“กะ…กานต์” เธอพยายามเค้นเสียง “พอดีเบญติดธุระ อยู่ทานข้าวไม่ได้แล้ว ถะ…ถ้ากานต์จะคุยเรื่องปรียา อะ…เอาไว้วันหลังนะคะ”

ทว่า กานต์แทบไม่ได้สนใจเธอเลย เขาเอาแต่ง่วนกับการอ่านข้อความในโทรศัพท์มือถือของตัวเอง

“กานต์” เบญญาภาเรียกอีกครั้ง คราวนี้กานต์เงยหน้ามองเธอ สีหน้าที่มองมาราวจะฆ่าคนได้ ชวนให้รู้สึกเย็นยะเยือกจนหญิงสาวเผลอถอยเท้าออกห่าง ชนเข้ากับบริกรหนุ่มที่ถือจานอาหารมาเสิร์ฟจนสปาเกตตีซอสมะเขือเทศกุ้งสองจานตกแตกเกลื่อนพื้น

“ขอโทษครับ” บริกรหนุ่มพูด มือข้างหนึ่งจับตัวเบญญาภาเอาไว้ หญิงสาวจ้องเขาอย่างเหม่อลอย

“คุณลูกค้า ไหวไหมครับ” อีกฝ่ายถาม

“เป็นอะไรน่ะเบญ ไม่สบายเหรอ” กานต์เดินมาช่วยพยุง เบญญาภาพยายามขืนตัวแต่ไม่มีแรงต่อต้าน

“ขอโทษด้วยนะครับ อาหารหกหมดแล้ว เดี๋ยวผมให้พ่อครัวทำให้ใหม่นะครับ” พนักงานเสิร์ฟกล่าว มองเบญญาภาด้วยท่าทางกังวล

“ไม่เป็นไรน้อง” กานต์ส่ายหน้า “ไม่ต้องแล้ว เดี๋ยวพี่เช็กบิลเลย” เขายื่นแบงก์สีเทาให้พนักงาน “ไม่ต้องทอนนะ”

บริกรส่ายหน้า “ไม่ได้ครับ แค่น้ำสองแก้ว จ่ายแบบนี้เยอะไปครับ”

“บอกว่าไม่ต้องทอนก็ไม่ต้องทอนสิ!” กานต์ตวาดจนแม้แต่เบญญาภายังสะดุ้ง มือที่ประคองบีบแขนเธอแน่นจนหญิงสาวตกใจ

“ขอบคุณครับ” บริกรหนุ่มกล่าวอย่างสุภาพ “คุณลูกค้ารีบพาพี่ผู้หญิงไปพักเถอะครับ หน้าซีดมากเลย ยังไงถ้าจะนั่งพักที่ร้านก่อนก็ได้..”

“อย่าเสือก” กานต์กระแทกเสียง แล้วประคองเธอออกมา หญิงสาวพยายามขืนตัวแต่ร่างกายไร้เรี่ยวแรง ในหัวนึกถึงประโยคล่าสุดในแช็ตที่ปรียาส่งมา

‘เบญ…มีใครก็ไม่รู้สวมรอยใช้บัญชีโซเชียลของพี่สายฟ้า แล้วอีกอย่าง…ก่อนหน้านี้กานต์ไปสัมมนาแถวๆ โรงแรมเซเรเนด ฉันรู้ว่ามันไม่เกี่ยวกัน แต่ฉันอดคิดไม่ได้ว่า…’

เพื่อนสนิทของเบญญาภาทิ้งช่วงเนิ่นนาน แล้วพิมพ์ต่อ

‘ไม่รู้ว่าฉันเป็นบ้าอะไรแล้ว ฉันคิดว่ากานต์มีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของพี่สายฟ้า’