แรมสิบห้าค่ำนี้มีปาฏิหาริย์ บทที่ 15 : คำเฉลยแผนการร้าย (2)

แรมสิบห้าค่ำนี้มีปาฏิหาริย์ นวนิยายเรื่องล่าสุดจาก ณรัญชน์ ที่อ่านเอาคัดสรรมานำเสนอ กับเรื่องราวของกระจกโบราณที่สามารถทำนายอนาคตมนุษย์ทุกคนได้อย่างแม่นยำ ‘วิศรุต’ จึงใช้มันมาลิขิตชะตาชีวิตตัวเอง แม้นั่นจะหมายถึงการทำลายล้างคนรอบข้างอย่างโหดเหี้ยม ไม่เว้นแม้แต่ผู้หญิงที่เขารัก นวนิยายออนไลน์จาก www.anowl.co

แม่องุ่นเทขนมที่ซื้อมาใส่จาน จัดอย่างพิถีพิถันก่อนจะยกไปวางบนโต๊ะที่ธิปกใช้รับประทานอาหาร พอเห็นชายหนุ่มเดินนำนาราเข้ามาในห้อง นางก็ร้องเรียก

“คุณหนูมาทานขนมขี้หนูเจ้านี้สิคะ อร๊อยอร่อย มีของชอบของคุณธิปกด้วยนะคะ”

นาราเห็นว่าพี่เลี้ยงอยู่บ้านว่างๆ ไม่มีรายได้เลยพามาสมัครเป็นแม่บ้านที่ห้างเรืองอำพัน นอกจากจะทำหน้าที่ปัดกวาดเช็ดถูแล้ว ยังเป็นธุระคอยจัดหาอาหารกลางวันให้ธิปกในวันที่เขาไม่อยากออกไปรับประทานข้างนอก อย่างวันนี้ แม่องุ่นก็ยิ้มย่องชี้ให้ดูขนมหลายจานที่วางเรียงอยู่บนโต๊ะ ขณะที่นารามองตามอย่างอ่อนใจ

ตั้งแต่ธิปกประกาศตัวเป็นคนรักของเธอ แม่องุ่นก็เอาอกเอาใจเขาจนออกนอกหน้า นารานึกไม่ออกเลยว่าจะพี่เลี้ยงจะอาการหนักขนาดไหนเมื่อถึงวันที่เธอต้องบอกความจริงว่า

“หนูกับคุณธิปกแกล้งเล่นละครเป็นคนรักกันเท่านั้น ที่จริงเขาเป็นเจ้าหนี้ของหนูจ้ะ”

แม่องุ่นทำท่าจะเลี่ยงออกไปจากห้องเพื่อให้เจ้านายรับประทานอาหารได้สะดวก เป็นจังหวะที่นายเกษมซึ่งเป็นหัวหน้าพนักงานรักษาความปลอดภัยของห้างเข้ามาพูดธุระกับธิปกพอดี พอสบตากับพี่เลี้ยงของนารา ใบหน้าสี่เหลี่ยมมีริ้วรอยที่หางตาและมุมปากตามประสาคนวัยห้าสิบเศษก็เผือดสี นายเกษมก้มหน้างุด รีบพูดเรื่องที่ต้องการจนจบ จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาล่าถอยไปอย่างรวดเร็ว

แม่องุ่นมองตามหลังชายวัยกลางคนพร้อมกับทบทวนความทรงจำไปด้วย นางเคยเดินสวนกับนายเกษมสองสามครั้ง ทุกครั้งมักรู้สึกคุ้นหน้าอย่างบอกไม่ถูก ส่วนอีกฝ่ายก็พยายามหลบเลี่ยงไม่ยอมพูดจากับนาง ท่าทางมีพิรุธชอบกล ยิ่งกระตุ้นให้แม่องุ่นกระสับกระส่ายใคร่จะค้นหาความจริงให้จงได้

ตรึกตรองอยู่อึดใจ สมองที่ยังจดจำความแค้นไม่ลืมเลือน ก็ผลักภาพคนคนหนึ่งออกมาสู่แสงสว่าง พี่เลี้ยงของนาราอุทานลั่น

“นึกออกแล้ว ไอ้ตำรวจคนนั้นน่ะเอง”

“มีอะไรหรือพี่” นาราถาม

ใบหน้ายิ้มแย้มของแม่องุ่นเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง

“พี่เอะใจตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอนายเกษมแล้ว ว่าหน้าอย่างนี้พี่เหมือนเคยที่ไหนเห็นมาก่อน เพิ่งนึกได้วันนี้เองว่ามันคือไอ้ตำรวจที่ใส่ร้ายแม่ของคุณหนู ถึงจะแก่ลงไปมากแต่พี่ลืมมันไม่ลงหรอกค่ะ ตอนนั้นพี่สาบานเอาไว้ว่าจะต้องหาตัวมันมาล้างข้อกล่าวหาให้คุณตวงพรให้ได้ แต่เสียดายพี่มันคนจน หนทางเส้นสายอะไรก็ไม่มี เลยต้องปล่อยเลยตามเลย”

นาราเม้มริมฝีปาก ใบหน้าเผือดลงตรงกันข้ามกับดวงตาที่วาวโรจน์ขึ้นเพราะความโกรธแค้นผู้ชายที่แม่องุ่นพูดถึง คละเคล้าไปกับอารมณ์สงสารมารดาผู้วายชนม์ไปแล้ว แม้ก่อนตายตวงพรก็ยังไม่สามารถยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเองได้ เวลานี้ก็เหลือแต่นาราเพียงคนเดียวที่จะทวงความยุติธรรมคืนให้เธอ

“เกิดอะไรขึ้นหรือคุณ” ธิปกยังจับต้นชนปลายไม่ถูก

นาราเห็นว่าการจับตัวนายเกษมไม่ใช่เรื่องง่าย เธอคงต้องขอความร่วมมือจากธิปก จึงยอมเล่าเรื่องในอดีตที่ครั้งหนึ่งเธอเคยเกือบจะเป็นคู่หมั้นของวิศรุตให้เขาฟัง ไล่ไปถึงเหตุการณ์ที่มีตำรวจมาจับคนร้ายในบ้านของนายมงคล และปรักปรำให้นายมงคลเข้าใจผิดว่าตวงพรเป็นคนแจ้งเบาะแส จนนายมงคลบันดาลโทสะขอยกเลิกการหมั้น

เสียงหญิงสาวอ่อนเนือยลงเล็กน้อยเมื่อพูดถึงวาระสุดท้ายของตวงพร หลังจากถูกสุพจน์ที่พานโกรธภรรยาไปด้วยหมางเมินไม่ไยดี มารดาของนาราก็ล้มป่วยและเสียชีวิตไปด้วยความตรอมตรม

พอฟังจบธิปกก็นิ่งอึ้ง อดสงสารตวงพรไม่ได้ถึงแม้เขาจะไม่เคยพบเธอก็ตาม นาราน้ำตาคลอ

“ฉันไม่เข้าใจ แม่ไม่เคยทำร้ายใครและไม่รู้จักนายเกษมด้วย ทำไมเขาถึงต้องหาเรื่องใส่ความแม่” เสียงหญิงสาวสั่นเครืออย่างห้ามไม่อยู่ “เขาทำให้แม่ตรอมใจตายทั้งๆ ที่ไม่มีความผิด ฉันไม่มีวันยกโทษให้เด็ดขาด ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่ามีเรื่องอะไรหรือใครที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้”

ธิปกกุมมือเล็กบางไว้อย่างเป็นห่วง “อย่าเสียใจไปเลยนะคุณ โลกมันก็ซับซ้อนอย่างนี้ละ ไม่ว่าเราจะเป็นคนดีแค่ไหนก็อาจมีภัยมาถึงตัวได้ ถ้าบังเอิญไปอยู่ขวางทางคนชั่วเข้า คุณแม่คุณท่านคงโชคร้ายไปพบคนไม่ดีเข้าเท่านั้นเอง”

“เหมือนคุณที่โชคร้ายไปอยู่ขวางทางคุณวิศรุตสินะ” นาราแค่นยิ้ม “แต่ในเมื่อนายเกษมมาเจอกับฉันก็ต้องถือว่าเป็นคราวเคราะห์ของเขา ถึงเวลาที่เขาจะต้องชดใช้การกระทำของของตัวเองแล้ว”