แรมสิบห้าค่ำนี้มีปาฏิหาริย์ บทที่ 16 : ฝันร้ายในอดีต (2)

แรมสิบห้าค่ำนี้มีปาฏิหาริย์ นวนิยายเรื่องล่าสุดจาก ณรัญชน์ ที่อ่านเอาคัดสรรมานำเสนอ กับเรื่องราวของกระจกโบราณที่สามารถทำนายอนาคตมนุษย์ทุกคนได้อย่างแม่นยำ ‘วิศรุต’ จึงใช้มันมาลิขิตชะตาชีวิตตัวเอง แม้นั่นจะหมายถึงการทำลายล้างคนรอบข้างอย่างโหดเหี้ยม ไม่เว้นแม้แต่ผู้หญิงที่เขารัก นวนิยายออนไลน์จาก www.anowl.co

ภาพอนาคตทั้งหมดเคลื่อนคล้อยไปอย่างรวดเร็วราวกับการไหลบ่าของสายน้ำ ก่อนที่นิมิตในประกายเลื่อมพรายจะดับวูบลง ทิ้งให้กันต์นิ่งงันอยู่ในความเงียบสงัดเพียงลำพัง

นิมิตที่เพิ่งผ่านตาเขาไปคือเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นกับธิปก โชคดีเหลือเกินที่เขาหมั่นใช้ไขฟู่ตรวจสอบอนาคตของคู่แข่งอยู่เสมอ เพราะต้องการรู้ล่วงหน้าว่าธิปกจะสั่งสินค้าอะไรมาขาย ถึงได้เห็นว่าอีกไม่นาน ธิปกกับนาราจะได้รู้ประวัติของนายเกษม จากนั้นก็จะใช้อดีตตำรวจเป็นเครื่องมือวางกับดักหลอกล่อเขาให้ตกหลุมพราง ถ้าแผนนี้สำเร็จ เขาจะกลายเป็นคนที่นาราและนายมงคลจงเกลียดจงชังไปอีกนานแสนนาน

แต่มีหรือกันต์จะงอมืองอเท้ารอรับความพ่ายแพ้ หากไม่สามารถหลบเลี่ยงอนาคตที่ไม่พึงปรารถนา ก็เสียแรงที่ครอบครองคันฉ่องอาถรรพ์น่ะสิ!

กันต์เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ หลับตา ใช้เวลาไตร่ตรองเรื่องราวทุกแง่มุม ก่อนที่มุมปากจะค่อยๆ ยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม…

ถ้าวางแผนให้รอบคอบสักหน่อย เหตุการณ์นี้จะเป็นประโยชน์กับเขามากมายอย่างคิดไม่ถึงเลยทีเดียว กันต์จะสามารถซ้อนแผนทำให้นาราหันไปเกลียดธิปก และจะย้ำหัวตะปูให้นายมงคลยิ่งชิงชังชายหนุ่มผู้นั้น ไม่มีวันญาติดีด้วยอีกเลยจนวันตาย

เพื่อหลอกนายมงคลและนาราให้เชื่อสนิทวิธีการจึงค่อนข้างซับซ้อน แรกสุดกันต์ปล่อยให้เหตุการณ์ดำเนินไปตามครรลองของมัน จนกระทั่งนายเกษมนำความลับมาข่มขู่เขา กันต์ก็ยื่นข้อเสนอว่าจะเพิ่มเงินให้อีกเป็นเท่าตัว แลกกับการที่อีกฝ่ายยอมร่วมแสดงละครตามที่เขากำหนด

แม้แต่อันธพาลที่กันต์จ้างมาซ้อมอดีตตำรวจก็ได้รับคำสั่งให้แกล้งงุ่มง่ามหนีไม่ทัน เพื่อให้ลูกน้องของปฐมจับตัวได้ ก่อนจะพาไปซักถามที่โกดังเก็บสินค้าของห้างไดมอนด์เหมือนที่กันต์เห็นในนิมิต

นายยอด หัวหน้ากลุ่มอันธพาลทำเป็นกลัวคำข่มขู่จนยอมสารภาพว่ากันต์นั่นเองคือคนจ้างพวกตนมาทำร้ายนายเกษม พอได้ยินอดีตตำรวจก็ทำท่าแค้นจัด เขาแผดเสียงตามที่กันต์กำชับไว้

“ไอ้วิศรุตมันกลัวผมจะเปิดโปงความระยำของมันละสิ ถึงอยากจะปิดปากผม เอาละ ผมจะบอกให้ก็ได้ เมื่อสิบปีก่อนมันนั่นละจ้างผมให้ใส่ร้ายผู้หญิงที่ชื่อตวงพร ที่ผมไปจับคนร้ายในบ้านคุณมงคล มันก็เป็นคนให้เบาะแส”

นายยอดจุ๊ปาก ลากเสียงยียวนอย่างน่าหมั่นไส้ “ก็แกทะลึ่งไปข่มขู่คุณเขาก็ต้องเจ็บตัวอย่างนี้ละ คนใหญ่โตอย่างนั้นเขาไม่กลัวแกหรอกโว้ย เขามีเงินทองมีอำนาจพอจะเล่นงานแกให้จมดิน ต่อให้ไม่ใช่พวกฉันก็ต้องมีคนอื่นมากระทืบแกอยู่ดี”

นายเกษมฮึดฮัด ทั้งๆ ที่เจ็บระบมไปหมดเขาก็ยังมีแรงพอจะกรากเข้าไปกระชากคอเสื้อนายยอด อีกฝ่ายดิ้นรนจะให้หลุดจากการจับกุมเลยถูกผลักจนหน้าคะมำ ลูกน้องของปฐมต้องรีบเข้ามารั้งนายเกษมไว้ ช่วยกันลากออกไปอย่างทุลักทุเล

ระหว่างล้มไม่เป็นท่านี่เองวัตถุเล็กๆ ชิ้นหนึ่งหล่นก็ออกมาจากกระเป๋าของนายยอด กลิ้งหลุนๆ ไปบนพื้น แต่ไม่รอดพ้นจากสายตาฉับไวของนารา เธอหยิบขึ้นมาดู ฉับพลันหัวใจก็กระตุกวูบเมื่อพบว่าแหวนทองหนักเพียงหนึ่งสลึงฝังพลอยแดงเล็กๆ วงนี้ ไม่ใช่แค่คุ้นตา แต่พูดได้เต็มปากว่าเป็นสิ่งที่เธอเห็นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

ปฐมหยิบแหวนไปจากมือหญิงสาว มองอยู่อึดใจก็หันไปถามธิปก

“นี่มันแหวนของคุณธิปกนี่ครับ ทำไมไปอยู่กับนายยอดได้”

เครื่องประดับในมือปฐมเป็นของรักของพ่อธิปก ไม่ได้มีราคาค่างวดนักหรอก แต่ธิปกก็ใส่ติดนิ้วมาตลอดหลายปีเพื่อรำลึกถึงบิดาผู้ล่วงลับ เมื่อครั้งที่เขาอยู่ในบ้านของนายมงคล ปฐมเคยเห็นมันที่นิ้วชายหนุ่มมานับครั้งไม่ถ้วน จึงจำได้อย่างแม่นยำ

“มันหายไปเมื่อเช้านี้เอง ผมก็ไม่รู้ว่าเอาไปวางลืมไว้ที่ไหน”

ธิปกบอกตามตรง แต่ความคลางแคลงในใจปฐมถูกจุดขึ้นเสียแล้ว เขาเหลือบมองนายยอดอยู่ครู่หนึ่ง สมองอันฉับไวสมกับเป็นคนสนิทของนายมงคลทำงานอย่างรวดเร็ว

“ไอ้ยอดบอกว่ามันรับคำสั่งมาจากคุณวิศรุต แสดงว่าต้องไม่เคยเจอกับคุณธิปกมาก่อน แล้วแหวนของคุณจะไปอยู่ที่มันได้ยังไง เอ…ผมว่ามันชักจะยังไงๆ อยู่นะ”

เอาเข้าจริงปฐมก็ไม่อยากเชื่อนักว่าวิศรุตซึ่งขณะเกิดเหตุเมื่อสิบกว่าปีก่อน ยังเป็นเพียงเด็กหนุ่มวัยสิบหกปี จะเก่งกาจถึงขนาดวางแผนให้ตำรวจมาจับคนในบ้านปู่ของตัวเอง เพื่อใส่ร้ายตวงพร เมื่อมาพบเบาะแสใหม่ที่ชี้ว่าธิปกอาจจะเกี่ยวข้องกับอันธพาลกลุ่มนี้ ในความคิดของเขาดูจะเป็นไปได้มากกว่า เพราะเขาก็รู้เท่าๆ กับทุกคนว่าวิศรุตเป็นผู้ค้นพบการทุจริตของธิปก นับได้ว่ามีเรื่องโกรธแค้นกันอยู่ ถ้าธิปกจะจ้างนายยอดให้ใส่ร้ายวิศรุตก็คงไม่น่าแปลกใจนัก

เพื่อจะพิสูจน์ข้อสงสัยนายปฐมจึงเปรยขึ้นลอยๆ

“เอาอย่างนี้ ลากไอ้พวกนี้ไปส่งตำรวจให้หมด แล้วแจ้งความว่ามันขโมยแหวนของคุณธิปกไป ให้ติดตะรางสักสองสามปีจะได้เข็ด”

นายยอดสะดุ้งเฮือก พรรคพวกของเขาร้องโอดครวญไปตามๆ กัน

ปฐมยิ้มในหน้าแล้วส่งเสียงข่มขวัญต่อไปอีก

“ทางที่ดีแจ้งความจับมันหลายๆ ข้อหาดีกว่า ไอ้พวกนี้มันเป็นพวกกเฬวราก ติดคุกนานเท่าไรแผ่นดินก็สูงขึ้นเท่านั้น” เขาหันไปหานายเกษมที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่กับพื้น ยื่นข้อเสนอยิ้มๆ “แกเป็นเจ้าทุกข์รายใหญ่ที่สุด ถ้าแกยอมแจ้งความว่าไอ้พวกนี้มันพยายามฆ่าแก มันชักมีดออกมาจะแทงแกด้วย บอกตำรวจตามนี้ฉันจะพูดกับคุณมงคลให้ท่านตบรางวัลให้สักห้าพันบาท สนใจไหมล่ะ”

ลงว่ามีเงินเสียอย่างจะจ้างผีให้โม่แป้งก็ยังได้ ยิ่งเป็นผีตะกละอย่างนายเกษมเงินห้าพันบาทมากพอจะสั่งหันซ้ายหันขวาได้เลยทีเดียว นายยอดเข้าใจความจริงข้อนี้ดี เขารีบถลาไปหาธิปก ละล่ำละลักด้วยเสียงร้อนรน

“คุณธิปก คุณต้องช่วยผมกับลูกน้องนะ เพราะผมทำงานให้คุณหรอกไม่อย่างนั้นก็ไม่ต้องมาเสี่ยงคุกเสี่ยงตะราง”

ความหมายของประโยคนั้นเท่ากับชี้ตัวผู้บงการดีๆ นี่เอง ธิปกยืนตะลึงมองนายยอดอย่างคาดไม่ถึง ส่วนปฐมยิ้มกริ่ม

“หมายความว่ายังไง อธิบายมาให้ชัดๆ ซิ ถ้าแกพูดความจริงเรื่องจับส่งตำรวจฉันจะละเว้นให้”

ธิปกเหลียวไปมองนารา สังเกตได้ถึงอารมณ์ตกใจระคนพิศวงของหญิงสาว ทว่านอกจากจะไม่คัดค้านแล้วนารายังตั้งใจฟังอย่างจดจ่อ แสดงว่าเธอก็อยากรู้เรื่องจากนายยอดเช่นกัน เขาได้แต่กล้ำกลืนความอึดอัดลงไป เดาออกว่าชะรอยตนคงถูกใครบางคนจัดฉากเล่นงานเข้าอีกแล้ว

และถ้าจะให้ทาย ตัวการก็คงไม่พ้นวิศรุตอีกตามเคย…

คำสารภาพของนายยอดตอกย้ำการคาดเดาของธิปกให้หนักแน่นยิ่งขึ้น

“คุณธิปกสั่งผมมาซ้อมไอ้เกษม กำชับว่าจะไปหลอกคุณมงคลให้ส่งคนมาดูสถานการณ์ ให้พวกผมแกล้งทำเป็นหนีไม่ทันถูกจับได้ แล้วพอลูกน้องของคุณมงคลถามก็ให้ผมบอกว่าคุณวิศรุตเป็นคนจ้าง”

“ไม่จริง นายโกหก” ธิปกค้านทันที แต่นายยอดก็ยอดสมชื่อ เขาสวนกลับว่า

“ผมมีหลักฐานไม่ได้พูดลอยๆ ทุกคนก็เห็นแล้วว่าแหวนทองของคุณธิปกอยู่กับผม เพราะตอนคุณธิปกมาจ้างผมเผลอทำตกไว้ ถ้าหากคุณธิปกไม่เคยเจอผมมาก่อน ผมจะเอาแหวนมาได้ยังไงล่ะจริงไหม”

ปฐมพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับนายยอด สายตาที่ปรายมาทางธิปกมีนัยคล้ายจะบอกว่า ‘นั่นไง นึกแล้วไม่มีผิด’

ธิปกอ่านความคิดคนสนิทของนายมงคลออกเหมือนอ่านหนังสือง่ายๆ สักเล่ม ใบหน้าจึงร้อนผ่าวขึ้นมาเล็กน้อย กระนั้นชายหนุ่มก็ยังมีความหวังว่านาราจะไม่หลงกลไปตามลมปากของอันธพาลคนนี้

ต่อให้เขาไม่มีหลักฐานมาหักล้างคำพูดของนายยอด แต่นาราก็ควรเชื่อมั่นในตัวเขามิใช่หรือ…

แต่แล้วท่ามกลางความไม่คาดฝันของชายหนุ่ม นาราก็ถามขึ้น

“ถ้าจะให้เรื่องราวสอดคล้องกัน คุณธิปกจะจ้างแต่พวกนายยอดกลุ่มเดียวไม่ได้ จะต้องจ้างนายเกษมด้วย ถ้าอย่างนั้นคุณธิปกก็สั่งให้นายเกษมพูดว่าคุณวิศรุตเป็นคนใส่ร้ายแม่ตวงพรของฉันด้วยใช่ไหม”

ธิปกเบิกตากว้างมองนาราเหมือนไม่เชื่อหู เกือบจะคิดว่าฟังผิดไปเสียแล้ว ส่วนนายยอดโพล่งตอบออกมาทันที

“ผมว่าต้องใช่ คุณธิปกบอกผมว่าเวลาซ้อมไอ้เกษมให้ทำท่าเหมือนกระทืบเต็มที่ แต่จริงๆ ให้ออมแรงไว้อย่าให้เจ็บหนัก และอย่าให้ถูกที่สำคัญด้วย ถ้าไอ้เกษมไม่ได้เป็นคนของคุณธิปก คุณธิปกจะสั่งอย่างนี้หรือ”

“นี่ไง ไอ้พวกนี้มันยืนยันแล้วว่าแกเป็นพวกเดียวกับมัน ยังจะโกหกอะไรอีก” ปฐมไม่ยอมมองหน้าธิปกเมื่อหันไปขู่นายเกษม “บอกความจริงมา ไม่อย่างนั้นฉันจะบอกคุณวิศรุตว่าแกใส่ร้ายท่าน ท่านจะทำอะไรกับแกบ้างรอดูก็แล้วกัน”

เกษมชำเลืองมองใบหน้าเคร่งขรึมของธิปกด้วยท่าทางขลาดๆ แต่ในใจลอบยิ้ม พอเห็นว่าได้โอกาสเหมาะแล้วเขาก็สะบัดเสียง

“ก็รู้ทุกอย่างแล้วนี่ยังจะมาถามอะไรอีก เอาละเมื่ออยากให้พูดนักก็จะบอกให้ คุณธิปกนี่ละจ้างผมให้ใส่ร้ายคุณวิศรุต ผมเป็นลูกจ้างทำงานอยู่ที่ห้างคุณธิปก เจ้านายสั่งให้ทำอะไรผมก็ต้องทำ”

“โกหก! นายใส่ร้ายฉัน” ธิปกอุทานออกมา “ฉันไม่เคยจ้างนายไปทำเรื่องชั่วๆ พวกนั้น”

นายเกษมหลบตาชายหนุ่ม บ่นอุบอิบแต่ได้ยินกันทั่ว “ตัวคุณสั่งผมเองแท้ๆ ตอนนี้พอความแตกขึ้นมาจะให้ผมทำยังไงเล่า จะให้รับผิดแทนหรือ”

ด้านในของโกดังมีห้องเล็กๆ ห้องหนึ่ง สำหรับให้เจ้าหน้าที่เข้าไปนั่งคิดบัญชีหลังจากตรวจเช็กสินค้า ฉับพลันประตูห้องก็เปิดออกในลักษณะเกือบจะเป็นกระชาก นายมงคลที่นั่งฟังการซักถามอยู่ข้างในเดินหน้าบึ้งออกมา เขาเงื้อมือฟาดฉาดลงบนใบหน้าธิปกเต็มแรง

“ไอ้เนรคุณ ฉันได้ยินหมดแล้ว แกกล้าใส่ร้ายหลานชายฉัน แกคงแค้นที่วิศรุตเคยเปิดโปงว่าแกโกงบริษัทละสิ”

ธิปกหน้าหัน แก้มซีกที่ถูกทำร้ายแดงก่ำเห็นเป็นรอยนิ้วอย่างชัดเจน กระนั้นความเจ็บบนผิวกายก็ยังไม่ได้ครึ่งของความเจ็บปวดในใจ

“ผมไม่ได้ทำอย่างที่พวกนี้พูด” เขายืนกรานแม้จะรู้ว่าไม่มีประโยชน์ จริงดังคาด นายมงคลคว้าแหวนทองมาจากมือปฐม ปาใส่หน้าชายหนุ่ม

“แหวนของพ่อแกที่แกใส่ติดนิ้วทุกวันนี่ละคือหลักฐานว่าแกต้องเคยเจอกับไอ้นักเลงนี่ และเป็นคนจ้างมัน ไม่อย่างนั้นอยู่ดีๆ แหวนแกจะไปอยู่ที่มันได้ยังไง หรือแกจะบอกว่าไอ้กุ๊ยพวกนี้จ้องจะขโมยแหวนกระจอกๆของแก ซ้ำวิศรุตยังจำเพาะต้องจ้างพวกมันมากระทืบไอ้เกษมด้วย”

เขายกมือชี้หน้านายเกษม กระชากเสียงบริภาษต่อ

“ไอ้เกษมนี่ก็อีกคน ทีแรกฉันก็สงสัยอยู่แล้วเชียวเพราะวิศรุตไม่เคยมีเรื่องเกลียดชังตวงพรเลย แต่มันกลับบอกว่าวิศรุตเป็นคนจ้างมันมาจับคนในบ้านฉันเพื่อใส่ร้ายตวงพร ที่แท้ก็เป็นแผนของแกที่จะปั่นหัวฉันน่ะเอง”

ธิปกขบกรามกรอดด้วยความอัดอั้นตันใจ เขาอยากยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเอง แต่ก็รู้ว่าเวลานี้ไม่ว่าจะพูดอย่างไรย่อมถูกมองเป็นคำแก้ตัวไปหมด แม้แต่นาราก็ยังยืนเฉยไม่ช่วยแก้ต่างเลยสักคำ

หรือว่านาราจะโกรธ! ถ้าเธอเชื่อคำพูดของนายยอดกับนายเกษม นาราก็คงมองว่าธิปกเอาเรื่องตวงพรมาเป็นเครื่องมือใส่ร้ายวิศรุต ทำให้เธอที่หวังจะรู้ความจริงว่าใครคือคนใส่ร้ายแม่เกือบถูกหลอกให้ไขว้เขวไปด้วย

เพียงแค่คิดธิปกก็แทบยืนไม่ติด อยากจะถามว่านาราคิดอย่างนั้นด้วยหรือเปล่า ทว่าผู้เป็นเป้าแห่งความกังวลของเขาเพ่งความสนใจไปที่นายเกษมเพียงคนเดียว นาราทำหน้าเครียด ตั้งคำถามอีกข้อที่ยังคาใจอยู่

“ถ้าคุณวิศรุตไม่ได้เป็นคนจ้างนายให้ใส่ร้ายแม่ของฉัน อย่างนั้นคนที่จ้างนายจริงๆ แล้วเป็นใคร บอกมา”

กันต์คาดการณ์ไว้ล่วงหน้าว่านาราจะต้องถามคำถามนี้ จึงเตรียมคำตอบไว้ให้นายเกษมแล้ว

“คนที่จ้างฉันเมื่อสิบปีก่อนคือคุณวรรณา เป็นเมียหลวงของผัวแม่ตวงพร คงจะหมั่นไส้อยากเขี่ยเมียน้อยให้กระเด็นพ้นทางกระมัง” นายเกษมบอก คลึงแก้มที่ถูกต่อยแล้วทำหน้าเบ้ “ฉันก็บอกเรื่องที่รู้หมดแล้ว ช่วยพาไปหาหมอทีได้ไหม ไอ้พวกนี้มันมือหนักตีนหนักเล่นเอาระบมไปทั้งตัว”

ทุกคนทำหูทวนลมกับคำร้องขอนั้น ปฐมเห็นเจ้านายของเขายืนหน้าถมึงทึงด้วยโทสะก็เข้ามาประคอง ระยะหลังนายมงคลมีอาการของโรคหัวใจอ่อนๆ อย่างเห็นได้ชัด ไม่เหมาะจะมีเรื่องเครียดมารบกวนจิตใจ

“เรากลับกันเถอะครับนาย ไอ้พวกนี้ก็ปล่อยให้คุณธิปกดูแลกันไปเอง” ปฐมชวนเจ้านายของเขา

เขารู้เท่าๆ กับทุกคนว่าถึงแม้ธิปกจะวางแผนเล่นงานวิศรุต แต่ในเมื่อยังไม่มีใครเสียหาย อย่างไรเสียนายมงคลก็ต้องเห็นแก่หน้านายปกรณ์ซึ่งเป็นนักธุรกิจในวงการเดียวกัน ยอมปล่อยธิปกไปโดยไม่เอาเรื่อง เพียงแต่นับจากนี้ความชิงชังที่มีให้ชายหนุ่มคงทวีคูณขึ้นอีกหลายเท่า ถึงขั้นไม่เผาผีกันเลยทีเดียว

นายมงคลแค่นเสียง “หึ” ในลำคอ ยอมจะให้คนสนิทประคองเดินผ่านธิปกไปโดยไม่มองหน้า มีนาราเดินตามไปติดๆ สีหน้าราบเรียบนั้นยากจะบอกว่าเธอกำลังรู้สึกอยางไร ทว่าคนที่เห็นกลับเจ็บแปลบราวกับถูกแทงเข้ากลางอก

หรือแม้แต่นาราก็พลอยเชื่อคำพูดที่พวกนายเกษมใส่ร้ายเขาไปด้วย

นั่นสินะ…มีทั้งพยานหลักฐานครบถ้วนขนาดนี้ ใครล่ะจะคิดเป็นอื่นไปได้!