แรมสิบห้าค่ำนี้มีปาฏิหาริย์ บทที่ 22 : จุดจบคำลวง (1)

แรมสิบห้าค่ำนี้มีปาฏิหาริย์ นวนิยายเรื่องล่าสุดจาก ณรัญชน์ ที่อ่านเอาคัดสรรมานำเสนอ กับเรื่องราวของกระจกโบราณที่สามารถทำนายอนาคตมนุษย์ทุกคนได้อย่างแม่นยำ ‘วิศรุต’ จึงใช้มันมาลิขิตชะตาชีวิตตัวเอง แม้นั่นจะหมายถึงการทำลายล้างคนรอบข้างอย่างโหดเหี้ยม ไม่เว้นแม้แต่ผู้หญิงที่เขารัก นวนิยายออนไลน์จาก www.anowl.co

พระจันทร์ครึ่งเสี้ยวลอยเด่นอยู่กลางเวิ้งฟ้า ทิ้งแสงสีเงินยวงซีดจางลงปกคลุมหลังคาบ้านเช่าของนารา รอบด้านสงัดวังเวง บ้านอีกหลังที่อยู่ติดกันก็ดับไฟมืดมิดราวกับบ้านร้าง ยังดีที่มีแสงสว่างจากหลอดไฟริมรั้วและประตูที่นาราเปิดทิ้งไว้ ช่วยให้บริเวณนั้นไม่น่ากลัวจนเกินไปนัก

ท่ามกลางความมืดนั้นเอง หญิงสาวร่างเล็กคนหนึ่งก็เปิดประตูบ้านออกมา สายตากวาดไปทั่วเหมือนกำลังมองหาใครสักคน พอเห็นรพีพรรณถือถังน้ำมันก๊าดยืนรออยู่นอกรั้วซึ่งใส่แม่กุญแจอยู่ ก็เดินไปไขกุญแจให้หญิงสาว ก่อนจะบอกด้วยใบหน้าซีดเผือด

“ฉันใส่ยานอนหลับให้สองคนนั้นกิน ตอนนี้หลับไปแล้ว เรารีบทำงานให้เสร็จเร็วๆ แล้วไปกันเถิด”

รพีพรรณเดินไปถึงตัวบ้าน เปิดจุกถังน้ำมันแล้วสาดของเหลวที่อยู่ข้างในไปบนผนัง หน้าต่างและประตูจนทั่ว จากนั้นก็หยิบกลักไม้ขีดออกมาส่งให้เพื่อน

กมลเนตรมองกล่องไม้เล็กๆ นั้นด้วยสายตาแบบเดียวกับมองระเบิดสักลูก

“ฉันไม่อยากทำ เธอจุดไฟเองไม่ได้หรือ”

“เราตกลงกันแล้วนะ เธอจะมาบิดพลิ้วอะไรเวลานี้” เสียงกระซิบของรพีพรรณดุดันขณะยัดเยียดกล่องไม้ขีดเข้าไปในมือกมลเนตร สำทับซ้ำเมื่ออีกฝ่ายทำท่าอิดออด

“อย่าลืมสิว่านาราจะต้องหายไปจากโลก ความลับของเราถึงจะปลอดภัย”

รพีพรรณใช้คำว่า ‘ความลับของเรา’ แทนที่จะเป็น ‘ความลับของฉัน’ นั่นเพราะหลังจากจับได้ว่ากมลเนตรได้ยินคำสนทนาระหว่างเธอกับวิศรุต รพีพรรณก็เกิดความคิดที่แหลมคมกว่าการกำจัดญาติซึ่งเป็นทั้งเพื่อนและบ่าวผู้ซื่อสัตย์ของเธอมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยทิ้งไป

จุดเริ่มต้นของความคิดนี้ มาจากคำขู่ของวิศรุตที่พูดใส่หน้าหญิงสาวว่าจะเปิดโปงตัวจริงของคนที่บริจาคเลือดให้หม่อมภรณี รพีพรรณบอกตัวเองว่าคำขู่ของชายหนุ่มจะไม่มีความหมายเลย หากไม่สามารถพิสูจน์ความจริงได้ แต่เพราะโลกนี้มีนารารพีพรรณถึงต้องตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

โชคดีที่วิศรุตอยู่ในสภาพนกปีกหักไม่มีพิษสงเหลืออีกต่อไปแล้ว แต่ถ้าวันหนึ่งเพื่อนๆ ที่คบหาอย่างฉาบฉวยในวงสังคมบังเอิญมารู้เข้าล่ะ รพีพรรณจะเอาอะไรไปต่อกรกับสาวๆ ลูกผู้ลากมากดีพวกนั้น

ทางเดียวที่เธอจะปลอดภัยไม่ต้องผุดลุกผุดนั่งคอยหวาดระแวง คือนาราจะต้องหายไปตลอดกาล พอจับได้ว่ากมลเนตรมาได้ยินความลับ รพีพรรณจึงถือโอกาสเกลี้ยกล่อมอีกฝ่าย ยกเอาผลประโยชน์ที่กมลเนตรจะได้รับมาเป็นตัวล่อ ซึ่งก็ทำได้ไม่ยากเลยเพราะจนถึงทุกวันนี้กมลเนตรก็ยังถูกนินทาไม่สร่างซาในเรื่องที่เป็นเมียน้อยของนายจำนง

‘ถึงตอนนี้เธอจะกำลังลำบากแต่ฉันช่วยเธอได้นะเนตร ฉันเป็นคนโปรดของหม่อมภรณี ชีวิตมีแต่จะรุ่งเรืองขึ้นไปเรื่อยๆ เธอก็เห็น ยิ่งต่อไปถ้าฉันแต่งงานกับคุณชายอิทธิพันธ์… ’ รพีพรรณเอ่ยชื่อหม่อมราชวงศ์หนุ่มที่มาติดพันตนเอง ‘ฉันจะให้เธอไปอยู่ที่วังด้วย พาเธอออกงานสังคมให้เจอคนใหญ่คนโต เธอจะรุ่งเรืองเหมือนฉัน ไม่ต้องเป็นขี้ปากคนอย่างทุกวันนี้ แต่ถ้าฉันถูกเปิดโปงจนตกต่ำลงไปใครที่ไหนจะมาช่วยเธอ เธอก็ต้องจมโคลนไปทั้งชาติไม่มีวันโงหัวขึ้นมาได้อีก’

กมลเนตรนิ่งฟังอย่างตั้งใจ ใช่ว่าเธอจะไม่โกรธแค้นเมื่อคิดว่ารพีพรรณเป็นคนฆ่านายจำนง แต่จะมีประโยชน์อะไรที่จะมัวจมปลักอยู่กับความแค้น เวลานี้รพีพรรณเป็นความหวังเดียวที่จะทำให้กมลเนตรกลับมายืนหยัดในสังคมได้ใหม่ และยังจะมีอนาคตสดใสรออยู่ในวันข้างหน้าอีกด้วย

รพีพรรณชำเลืองมองเพื่อน พอแน่ใจว่าคล้องบ่วงร้อยรัดกมลเนตรไว้อย่างเหนียวแน่นจนดิ้นไม่หลุดแล้ว หญิงสาวก็ชี้ให้กมลเนตรเห็นถึงความจริงว่านาราอันตรายเพียงใดต่อพวกเธอทั้งสอง

‘ตราบใดที่นารายังอยู่ ก็อาจมีคนเปิดเผยความจริงเมื่อไรก็ได้ ถึงวันนั้นฉันจะต้องสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง และเธอก็จะต้องพลอยหมดอนาคตไปกับฉันด้วยนะเนตร’

‘เธอจะทำอะไรหรือรพี’

ดวงตารพีพรรณฉายแววชิงชังจับใจขณะกระซิบแผนการให้กมลเนตรรู้ เป็นวิธีง่ายๆ ไม่มีบาดแผล ไม่ต้องเห็นเลือดให้สยดสยอง เพียงแต่กมลเนตรต้องเล่นละครให้แนบเนียนพอจะหลอกคนฉลาดอย่างนารา จนไว้ใจยอมร่วมทานอาหารและให้นอนค้างคืนที่บ้านด้วยเท่านั้น

เพื่อให้นารายอมมองข้ามความเป็นปรปักษ์ที่สั่งสมมานานหลายปี ข้ออ้างที่จะยกมาบังหน้าต้องมีน้ำหนักมากพอ ไม่มีเรื่องไหนจะเหมาะเท่ากับความจริงที่ว่ารพีพรรณสวมรอยเป็นคนให้เลือดแทนนาราอีกแล้ว รพีพรรณเชื่อว่าผลประโยชน์มหาศาลที่อยู่เบื้องหลังจะดึงดูดใจน้องสาวได้อย่างง่ายดาย

ก็ใครล่ะจะไม่ตาลุกวาวถ้ารู้ว่ามีโอกาสได้เป็นคนโปรดของหม่อมภรณี

กมลเนตรถึงขนาดลงทุนกระแทกตัวกับต้นไม้ ทั้งๆ ที่เจ็บจนน้ำตาร่วง เพราะนาราย่อมจะระแวงไม่เชื่อคำพูดของคู่อริ ต้องมีหลักฐานให้เห็นว่ากมลเนตรแตกหักกับรพีพรรณจริงๆ เสียก่อน ถึงจะทำลายกำแพงในใจอีกฝ่ายได้

และก็นับว่าหญิงสาวเดินหมากได้ถูกต้อง พอเห็นรอยช้ำบนแขนกมลเนตรนาราก็ตายใจ ยอมเชื่อคำบอกเล่าทั้งหมดและชวนให้กมลเนตรมาซ่อนตัวอยู่ที่บ้านเป็นการชั่วคราว

ขณะที่รินน้ำให้นารากับแม่องุ่น กมลเนตรแอบใส่ยานอนหลับลงไปด้วย เพื่อให้สองนายบ่าวดำดิ่งลงสู่นิทรารมณ์อย่างล้ำลึกชนิดที่ต่อให้ไฟไหม้บ้านก็จะไม่ตื่นขึ้นมา และบัดนี้ไม้ขีดที่จะปลิดชีวิตทั้งคู่ก็อยู่ในมือกมลเนตรแล้ว

รพีพรรณมองเพื่อนด้วยแววตาคมเฉียบ เร่งเร้าไม่ขาดปาก

“เธอไม่อยากเริ่มต้นชีวิตใหม่หรือเนตร ความสุขความสบายกำลังรอเธออยู่นะ ขอแค่ไม่มีนาราสักคน”

กมลเนตรมือสั่น ทั้งๆ ที่กลัวใจแทบขาดแต่เมื่อขัดรพีพรรณไม่ได้ก็กัดฟันขีดไม้ขีด แล้วโยนก้านไม้เล็กๆที่มีเปลวไฟสว่างโรจน์ตรงปลายไปที่ประตูบ้าน

เปลวไฟลุกพรึ่บขึ้นทันทีเมื่อกระทบถูกน้ำมันก๊าดที่รพีพรรณสาดเตรียมไว้ ก่อนจะลามเลียไปตามบานประตูและหน้าต่างอย่างรวดเร็ว รพีพรรณรีบฉุดกมลเนตรให้วิ่งตามกันไปขึ้นรถที่จอดอยู่นอกรั้ว แล้วขับออกไปโดยไม่รอช้า

ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองบ้านไม้ที่กำลังถูกไฟลุกท่วมอยู่ด้านหลัง