เปลือกมุกสีชมพู บทที่ 14 : Poisoned Apple แอปเปิ้ลพิษ

เปลือกมุกสีชมพู โดย ขวัญอินทร์ นวนิยายดราม่าเข้มข้นที่อ่านเอานำมาให้ได้อ่านออนไลน์ เรื่องราวที่จะแสดงให้เห็นว่าเราอาจไม่เคยมองเห็นเนื้อแท้ของใครได้เลย ถ้าเราเลือกมองแค่เพียงเปลือก ความสำเร็จ ความล้มเหลว และภาพจำที่ผู้อื่นตีกรอบให้ เราจึงไม่ควรด่วนตัดสินใคร เพราะสุดท้ายผลกรรมจะเปิดโปงทุกอย่างไม่ช้าก็เร็ว

วานิลลาวอดก้า เหล้าแอปเปิล เหล้ารสส้ม โซดามะนาว น้ำแข็ง

สองวันต่อมา ต้นบุญวางอีโก้โทร.นัดบริษัทอิสระก่อสร้าง จำกัด ซึ่งเป็นบริษัทที่เขาปฏิเสธไปในตอนแรก เขาใช้สัญญาก่อสร้างเดิมที่เคยคุยกับบริษัทแรก ซึ่งบริษัทนี้ก็ตกลงโดยไม่ลังเล การเจรจาผ่านไปด้วยดีจนเขาเบาใจ ช่วงบ่ายเขามีนัดกับครอบครัวน้าลีหรือคุณลีลาวดี น้องสาวแท้ๆ ของแม่ ระหว่างนี้เขาจึงอยากชวนมุกอันดาทานข้าวเที่ยงด้วยกัน เพื่อขอบคุณสำหรับเรื่องเมื่อคืนก่อนที่อุตส่าห์นั่งฟังเขาพล่ามทั้งคืน

ยังไม่ทันได้โทร.หามุกอันดา เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากฟ้าพราว แปลกใจเล็กน้อยเพราะตั้งแต่วันทำบุญร้อยวันคุณนวลพรรณก็ไม่ได้ติดต่อเธออีกเลย เธอเองก็เงียบไปคิดว่าคงยุ่งกับการหาเสียง

“ดื่มกาแฟกันมั้ยคะคุณต้น วันนี้ฟ้าว่าง”

ฟ้าพราวเอ่ยปากชวน ทันทีที่เขารับสาย เขานิ่งไปชั่งใจว่าจะตอบอย่างไรดี จะว่าไปเขาก็ว่างเพราะก็ไม่ได้นัดมุกอันดาเอาไว้

“ผมกำลังจะไปทานข้าวครับ”

“งั้นดีเลยค่ะ ฟ้าก็ยังไม่ทานข้าวเหมือนกัน” ฝ่ายนั้นตอบกลับเสียงสดใสขึ้น

หลังจากนั้นไม่ถึงชั่วโมงเขากับฟ้าพราวก็ไปนั่งทานข้าวและดื่มกาแฟ ภายในห้างสรรพสินค้าใหญ่ ทันสมัยที่สุดในตอนนี้

“คุณฟ้าเป็นยังไงบ้างครับ หาเสียงเหนื่อยมั้ยครับ” เขาถามขึ้นหลังจากสั่งอาหารเสร็จแล้ว หญิงสาวดูผอมลงกว่าที่เคยเจอครั้งล่าสุด ซึ่งตอนนั้นเขาแวะเข้าไปยื่นใบขออนุญาตที่เทศบาล ส่วนเธอกำลังเข้าไปเก็บของที่นั่นพอดี แต่เพราะต่างคนต่างติดธุระจึงไม่ได้คุยกัน

“เหนื่อยค่ะ เหนื่อยมาก” ฟ้าพราวลากเสียงยาว พยายามทำตัวไม่ให้เครียดจนเกินไป

“พักผ่อนบ้างนะครับ เดี๋ยวจะไม่สบาย ไหนจะเรื่องหาเสียง ไหนจะเรื่องโครงการพาณิชย์อีก” เขาเป็นห่วงจากใจจริง เมื่อคิดถึงภาระที่เธอแบกรับอยู่ ทั้งชื่นชมและเห็นใจในคราวเดียว

“ขอบคุณค่ะ ตอนนี้ก็ได้บริษัทรับเหมาแล้ว คราวนี้เป็นมืออาชีพค่ะ คงไม่ซ้ำรอยเดิม” เธอพูดติดตลกก่อนถามต่อว่า “คอนโดคุณต้นล่ะคะเรียบร้อยดีมั้ย”

“ยินดีด้วยครับ ต่างกับผมเลย ผมเพิ่งโดนบริษัทรับเหมาเท แต่ตอนนี้ทำสัญญากับเจ้าใหม่เรียบร้อยแล้วครับ”

“หรือค่ะ แย่จังเลยนะคะ ชื่อบริษัทอะไรนะคะ เผื่อฟ้าจะได้ระวัง” ฟ้าพราวถามเหมือนชวนคุยมากกว่าอยากรู้จริงจัง แต่ทันทีที่เขาบอกชื่อบริษัทไปเธอก็มีสีหน้าตื่น “บริษัทที่ฟ้าเพิ่งเซ็นสัญญาไปนี่คะ”

ต้นบุญรู้สึกเหมือนถูกน็อกกลางอากาศ พอๆ กับที่โดนเหล้าแรงน็อกจนหลับคาโต๊ะ มีบางอย่างตงิดในใจ ฟ้าพราวอ้างว่าไม่รู้แต่เขาจำได้ว่าเคยบอกเรื่องนี้กับเธอตอนที่ไปดูอาคารพาณิชย์ครั้งแรก

“ฟ้าไม่รู้จริงๆ ค่ะ เพราสอสอเจนภพเป็นคนติดต่อให้ ยังไงฟ้าต้องขอโทษด้วยนะคะ แหม ถ้าไม่ติดว่ากลัวผิดสัญญาจ้างฟ้าจะยกเลิกสัญญาเลยเชียว” ฟ้าพราวเป็นเดือดเป็นร้อนท่าทางสำนึกผิด จนเขารู้สึกละอายที่อคติกับเธอเกิน

“ไม่โกรธฟ้านะคะ” ฟ้าพราวขอโทษขอโพยอีกครั้ง

“ผมจะโกรธคุณฟ้าทำไมล่ะครับ” ตอนนี้เขาแค่รู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนไก่อ่อนในวงการไม่ทันเหลี่ยมคนเท่านั้น “ถ้าเป็นบริษัทนี้คุณฟ้าก็ระวังให้ดีนะครับ เพราะต้นทุนที่ทางนั้นเรียกสูงเกินจริงมาก ผมยังคิดเลยว่าจะมีใครยอมให้ชาร์จค่าของเกือบสามเปอร์เซ็นต์ ยังไงก็คำนวณต้นทุนดีๆ นะครับ”

เขาสังเกตว่าฟ้าพราวหน้าเสียเล็กน้อยก่อนปรับสีหน้าได้อย่างรวดเร็ว เปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มขอบคุณเขาอีกครั้ง ถึงแม้จะไม่ติดใจแต่ก็ยอมรับว่าการทานอาหารมื้อนี้มันกร่อยสนิท จนเธอรู้สึก

“ฟ้ารู้สึกผิดจังเลย เย็นนี้ขอเลี้ยงข้าวเพื่อไถ่โทษได้มั้ยคะ”

“ผมมีนัดทานข้าวกับน้าลีครับ”

“งั้นดีเลยค่ะ ฟ้าจะได้ให้ช่วยหาเสียงด้วย”

“จะดีหรือครับ เอาไว้วันหน้าดีกว่าผมเกรงใจ”

“ถ้าไม่ให้ไปถือว่ายังโกรธนะคะ” แววตาสวยคู่นั้นขอลุแก่โทษจนเขาใจอ่อน หรือโดนต้อนให้จนมุมก็ไม่แน่ใจนัก

“ครับ” ต้นบุญตอบรับ คิดถึงฉากต่อไปว่าน้าลีคงดีใจที่ฟ้าพราวไปด้วย จากนั้นก็ต้องไปรายงานแม่ว่าเขากับฟ้าพราวเดตกัน ใจเขาตอนนี้อยากชวนมุกอันดาไปด้วย แต่ก็กลัวว่าหากสองสาวปะทะเขาจะเอาไม่อยู่ แล้วไหนจะน้าลีอีก นึกสภาพตอนนั้นเขาคงได้กระโดดหนีลงทะเลสาบแน่

“คุณต้นได้ข่าวมุกบ้างไหมคะ” ฟ้าพราวเอ่ยขึ้นหลังจากที่เขาดูเงียบไป

“เจอครับ เมื่อวานนี้เอง”

“เจอที่ร้านหรือคะ”

“ครับ” มีอะไรหลายอย่างที่ทำให้เขาไม่อยากขยายเพิ่มจึงตอบให้สั้นที่สุด

“วันหลังฟ้าจะพาไปดื่มที่ใหม่ค่ะ รับรองว่าดีกว่าบาร์จับจิตแน่นอน” ฟ้าพราวเข้าใจไปว่าเขาแค่ไปดื่ม จึงตัดสินใจเล่าเรื่องมุกอันดาให้เขาฟัง

“มุกทะเลาะกับฟ้า ตอนนี้ย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้วค่ะ”

ตอนนี้เองที่เขาคิดว่าจะเชื่อมความสัมพันธ์หรือวางเฉยเรื่องของสองพี่น้องนี้ดี จึงนิ่งฟังฟ้าพราวเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง แต่ดันเป็นหนังคนละม้วนกับที่มุกอันดาเล่า

“ฟ้าเตือนมุกว่าอย่าทำงานกลางคืนค่ะ ตอนนี้อากรณ์โกรธพวกเรามาก ฟ้ากลัวว่าจะเอาเรื่องมุกมาโจมตีฟ้า”

“มุกอันดาก็ไม่ได้มีอะไรเสียหายนี่ครับ” ต้นบุญนิ่วหน้าออกรับแทน เธอเลิกคิ้วเชิงถาม แววตาครุ่นคิดสงสัย

“ไม่เสียหายหรือคะ ทำงานกลางคืนแบบนั้น อย่าอ้างว่าเป็นบาร์เทนเดอร์นะคะ คนที่นี่จะมีสักกี่คนเชียวที่สั่งค็อกเทลราคาแพง ส่วนใหญ่ก็สั่งเหล้านี่แหละค่ะ แล้วตอนนี้ก็ไม่รู้ย้ายไปอยู่กับเสี่ยคนไหน”

“ไม่ได้อยู่กับเสี่ยที่ไหนหรอกครับ มุกย้ายไปอยู่ที่ร้าน พอดีพี่ป้อมแบ่งให้เช่าห้องนึง” เขาจำต้องบอกความจริง เพราะกลัวว่าฟ้าพราวจะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้

คำอธิบายของเขาทำให้ฟ้าพราวนิ่งงัน เธอรู้สึกเหมือนว่าต้นบุญจะรู้เรื่องของมุกอันดาอยู่แล้ว แต่ไม่ยอมบอกเพราะอยากหลอกถามเธอ ชายหนุ่มดูห่วงใยมุกอันดาจนเธอรู้สึกระแวง เธอคงยุ่งเรื่องหาเสียงจนไม่รู้ว่าทั้งสองสนิทกัน

“ก็ดีค่ะ ฟ้าก็ขอให้เป็นอย่างนั้น แต่คุณต้นคะ ไม่มีใครรู้เรื่องเหลวแหลกของมุกดีไปกว่าฟ้ากับแม่หรอกค่ะ” เธอกล่าวทิ้งท้ายไว้แค่นั้น จากนั้นก็ตัดบทคุยเรื่องอื่น ไม่ชักจูงเข้ามาคุยเรื่องของมุกอันดาอีกเลย

ความรู้สึกระหว่างเขากับฟ้าพราวดีขึ้นเล็กน้อยระหว่างทานอาหารค่ำที่ริมทะเลสาบกับครอบครัวน้าลี อาจเป็นเพราะได้ย้อนความทรงจำดีๆ ตอนมาที่นี่กับเธอครั้งแรก อีกทั้งน้าลีก็ชื่นชมเธอจนออกนอกหน้า เมื่อรู้ว่าเธอเล่นการเมือง

ฟ้าขอบคุณนะคะที่เข้าใจ ฟ้าโดนถล่มเรื่องพี่น้องเยอะมากค่ะ จนแทบไม่เหลือใครแม้น้องสาวตัวเอง ฟ้าพราวยกมือไหว้น้าลีก่อนกลับอย่างนอบน้อม น้ำเสียงสั่นเครือจนเขารู้สึกเห็นใจไปด้วย จะว่าไปมันก็เป็นสิทธิ์ของเธอที่จะลงสมัคร การจะไปโจมตีว่าเธอทรยศคนในตระกูลนั้นเขาไม่ค่อยเห็นด้วย เพียงแต่ไม่อยากสนับสนุนเท่านั้น

“น้าลีเป็นหัวคะแนนฟ้าพราวไปเรียบร้อยแล้วครับ”

หลังจากแยกจากฟ้าพราวเขาก็กลับมาคอนโดฯ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็โทร.ไปคุยกับพ่อเพื่อรายงานเรื่องวันนี้ เขาเริ่มจากเล่าเรื่องเบาๆ ของน้าลีก่อน แล้วจึงเล่าเรื่องตกลงทำสัญญากับบริษัทอิสระก่อสร้างพรุ่งนี้เช้า แล้วกลับมาเล่าเรื่องสำคัญที่เขาสงสัยที่สุด

“ผมพูดอะไรกับใคร ตอนไหน ทำไมผมจะจำไม่ได้ เพราะงั้นผมเลยมั่นใจว่า ฟ้าพราวจงใจปาดหน้าแย่งบริษัทนั้นแน่”

“ถ้าเป็นจริง ฟ้าพราวก็ถอดนิสัยแม่มาไม่มีผิดเพี้ยน ชอบเอาชนะ นึกถึงแต่ตัวเองไม่สนใจคนอื่น นี่ก็คงโกรธที่เราไม่ร่วมทุนด้วย เลยขอเอาคืนบ้าง ต้นก็อย่าคิดมาก คิดเสียว่าได้เรียนรู้ใจคน คราวหลังก็ให้ระวังหน่อย อย่าบอกความลับเครื่องธุรกิจกับใครง่ายๆ”

“ครับ” ต้นบุญรับคำถือว่าเป็นบทเรียน อย่างน้อยเขาก็ได้เรียนรู้เขี้ยวเล็บของแม่เสือดาว ถ้าเธอจะเขี้ยวแบบนี้เห็นทีเขาต้องบอกมุกอันดาว่าไม่ต้องห่วงพี่สาวอีกแล้วละ

ภูวดลวางสายจากลูกชายแล้วก็คิดถึงเรื่องในอดีตสมัยที่ตนเองอยู่ที่บ้านคุณนวลพรรณ ตอนนั้นคุณขจีได้ชื่อว่าเป็นลูกสาวกำนันใหญ่ของตำบลหาดบุรี ที่ดินแถบนั้นเป็นของกำนันกรรณทั้งหมด คุณไกรผู้เป็นน้องชายยังมีอำนาจบารมีที่ดินไม่เท่าพี่ชายเลย เพราะมัวไปรับราชการจังหวัด ประกอบกับที่ดินของคุณนวลพรรณเศรษฐีใหญ่ของตำบลท่าช้างด้วยแล้วก็ยิ่งทำให้ร่ำรวยยิ่งขึ้น

มีลาภเสื่อมลาภมียศเสื่อมยศดังคำพระว่าไว้ เขาเห็นวันที่ตระกูลนี้รุ่งโรจน์ และเสื่อมถอยจนไม่เหลืออะไร เริ่มจากคุณฉกรรจ์ลงเล่นการเมืองสมัครนายกเทศมนตรีสองครั้งต้องขายที่ดินเป็นร้อยไร่ แต่ต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่าคุณฉกรรจ์นั้นเป็นคนใจซื่อมือสะอาด รักศักดิ์ศรีเรื่องโกงกินจึงไม่มีเรื่องด่างพร้อย เงินทองเลยร่อยหรอไปกับการเลี้ยงดูปูเสื่อพวกพี่น้อง

และที่ทำให้แทบหมดตัว คือจากการที่คุณกระจ่างโดนคดีขณะเป็นนายกเทศมนตรีแทนพ่อได้ไม่ถึงสองปี เรื่องการหลอกซื้อที่ดินชาวบ้านในราคาถูก โดยการอ้างว่าเทศบาลจะมีการก่อสร้างบ่อบำบัดน้ำเสีย ทั้งที่ความจริงแล้วโครงการยังไม่อนุมัติ ชาวบ้านพอรู้ว่าที่ดินถูกนำไปขายต่อในราคาแพงจึงเข้าร้องเรียนกรมปกครอง ตอนนั้นกระจ่างโดนโจมตีจากทุกฝ่ายและยังถูกดำเนินคดีใช้อำนาจโดยมิชอบฉ้อโกงประชาชน

คุณนวลซึ่งเพิ่งเสียสามีไปไม่นาน ต้องช่วยลูกชายด้วยการขายที่ดินชดเชยให้ชาวบ้านเพื่อแลกกับการที่กระจ่างไม่ถูกดำเนินคดี แต่เขาก็ไม่สามารถบริหารงานในเทศบาลได้อีกต่อไป ส.ส.ไกรจึงให้อากรณ์ลงสมัครซ่อม ซึ่งก็ได้รับเลือกในที่สุด และอยู่ยาวมาสองสมัยจนถึงตอนนี้ ที่ลูกหลานต้องกลับมาแย่งชิงกันอีกครั้ง

เขารู้แค่ว่าที่ดินในส่วนของคุณกระจ่างแปลงที่สวยๆ ถูกขายเพื่อชดเชยค่าเสียหายให้ชาวบ้านจนหมด แต่ในที่สุดที่ดินที่เขากว้านซื้อก็ถูกสร้างบ่อบำบัดน้ำเสียจนได้ แต่นั่นหลังจากที่คุณกระจ่างเสียชีวิต เขาจึงไม่เข้าใจว่าทำไมมุกอันดาไม่ได้อะไรเลย และคุณนวลพรรณก็รู้จึงได้แอบซื้อที่ดินชดเชยให้กับเธอ