การเดินทางของเด็กน้อยหัวใจครึ่งดวง ตอนที่ 17 : เรื่องของโคจัง

อ่านเอา มี นิยายออนไลน์ ให้คุณได้อ่านเพลิดเพลิน มีคอลัมน์หลากหลายให้ได้เปิดโลก และ “การเดินทางของเด็กน้อยหัวใจครึ่งดวง” เรื่องราวของคุณแม่ชาวไทยในโอซาก้าที่พบว่าลูกน้อยที่กำลังจะลืมตาออกมาดูโลกนี้มีเพียงหัวใจแค่ครึ่งดวง จะเต็มไปด้วยความสุข ความทุกข์และความรู้สึกต่างๆ ที่ถาโถมจนทำให้การเดินทางครั้งนี้ประทับใจไม่รู้ลืม

…………………………………………………

-17-

ฉันรู้จักโคทาโร่คุงครั้งแรก ตอนอายุ ๒ ขวบกว่าๆ เด็กชายคนนี้เป็นขวัญใจนางพยาบาลทั้งหลาย

เพราะนอกจากจะอยู่ในวัยเริ่มพูดแล้ว รอยยิ้มของโคทาโร่คุงยังหวานจับใจ

เดินไปไหน คนก็จะพากันเรียก “โคจังมาแล้ว โคจังมาแล้ว”

เวลาโคจังไปไหน ก็จะเห็นคุณแม่ของเด็กน้อยเดินตามไปทุกที่

ไม่ใช่เพราะคุณแม่ประคบประหงมลูกชายของเธอหรอก

แต่เพราะโคจังต้องพึ่งออกซิเจนตลอดเวลา

ถังออกซิเจนขนาดเล็กที่คุณแม่หอบหิ้วอยู่จึงเปรียบเสมือนปัจจัยที่หกในการใช้ชีวิตของโคจัง

“หัวใจลูกคุณไม่ดีตรงไหนเหรอ?” เสียงใสๆ ของหญิงวัยใกล้กลางคนถามฉัน ระหว่างมื้อกลางวันในห้องพักญาติผู้ป่วย ฉันผละจากข้าวกล่องที่กำลังรีบยัดเข้าปากให้เร็วที่สุดและเงยหน้าขึ้นมา

“หัวใจห้องล่างขวาเล็กกว่าปกติน่ะ เพราะไม่มีลิ้นหัวใจตรงนั้น” ฉันตอบ

“อืม….” แม่ของโคจังทำหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง แล้วพูดต่อว่า “คุณโชคดีนะ”

โชคดี คำนี้อีกแล้ว

คงเหมือนกับที่หมอเรียวบอกเมื่อตอนมิอุเกิด

“แม้ลูกคุณจะเป็นโรคหัวใจที่ร้ายแรง แต่ถือเป็นระดับน้อยของประเภทโรคหัวใจนี้นะ”

นึกถึงคำพูดนี้ทีไร บางครั้งก็อดจะยิ้มเจื่อนให้ตัวเองไม่ได้ “ถ้าเลือกได้ ฉันก็ไม่อยากได้โชคดีแบบนี้หรอกนะ”

แต่ฉันก็เข้าใจประโยคที่ออกมาจากปากของแม่โคจังอย่างสุดซึ้ง

โคจังในวัยหัดเดิน หัดพูด เพิ่งจะผ่านการผ่าตัดหัวใจครั้งที่สี่เมื่อสองเดือนที่แล้ว

หกสิบกว่าวันระหว่างรอยต่อของฤดูหนาวและฤดูใบไม้ผลิ แต่ก็ยังไม่มีวี่แววสัญญาณจะได้ออกจากโรงพยาบาล

“หัวใจของโคจังเป็นเหมือนลูกคุณเลย ต่างแค่ว่าเกิดทางด้านซ้ายของหัวใจเท่านั้น”

“อืม….” ถึงคราวฉันครุ่นคิดบ้าง

“だけ” (อ่านว่า ดาเกะ) แปลว่า ‘เท่านั้น’ ในภาษาไทย

ฉันรู้ดีว่า มันไม่ใช่แค่ ‘เท่านั้น’ หรอก

ตอนฉันได้รู้จักโรคหัวใจของมิอุใหม่ๆ ฉันพยายามที่จะเข้าใจความผิดปกติของหัวใจมิอุให้ได้มากที่สุด

ทำให้ฉันอ่านบทความทางการแพทย์ บล็อก และเว็บบอร์ดต่างประเทศในอินเทอร์เน็ตอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง

พร้อมๆ กับที่รู้จักโรคหัวใจของมิอุ ฉันจึงได้รู้จักโรคหัวใจของโคจังด้วย เพราะทั้งสองโรคต้องใช้วิธีการรักษาคล้ายกัน

ในขณะที่ห้องหัวใจด้านล่างขวาของมิอุไม่สามารถส่งเลือดดำไปยังปอดได้

ห้องหัวใจด้านซ้ายล่างของโคจัง หรือ HLHS (Hypoplastic left heart syndrome) กลับเป็นตรงกันข้าม คือไม่สามารถส่งเลือดแดงไปหล่อเลี้ยงส่วนต่างๆ ของร่างกายได้

และนี่เป็นที่มาของประโยค ‘คุณยังโชคดีนะ’ ที่แม่ของโคจังบอกกับฉัน

“ฉันรู้สึกดีเวลาเล่าเรื่องโรคหัวใจของโคจังให้กับแม่ๆ ที่มีลูกเป็นโรคหัวใจแบบเดียวกัน” แม่โคจังพูดขึ้นมา

“ฉันเข้าใจ ยิ่งลูกของเราเป็นโรคหัวใจแบบรุนแรง เวลาเราอธิบายให้คนอื่นฟัง มันเหมือนเรากำลังอธิบายสมการเลขยากๆ เลยเนอะ” พอมองย้อนกลับไปถึงบทสนทนาวันนั้น ฉันอยากจะพูดต่อเสียเหลือกันว่า มันคงเหมือนกับที่ ลีโอนาร์โด ดิคาปริโอในหนังเรื่อง The Wolf of Wall Street ที่อธิบายคนดูถึงวิธีการโกงตลาดหุ้นของเขาแบบสั้นๆ ว่า “เอาเป็นว่า คุณเข้าใจว่าผมกำลังทำอะไรที่ผิดกฎหมายอยู่ก็แล้วกัน อย่าไปสนใจสาระวิธีการอันซับซ้อนยุ่งยากเกินกว่าจะอธิบายเลย”

หลังจากนั้นสองสัปดาห์ โคจังก็ได้ออกจากโรงพยาบาล

เป็นช่วงเวลาก่อนที่มิอุจะเข้าผ่าตัดครั้งแรกพอดี

แม่โคจังเดินเข้ามาบอกลาฉัน หลังจากเก็บของส่วนตัวของโคจังเข้ากระเป๋าเรียบร้อย

“อีกสามวันใช่มั้ย ที่มิอุจังจะผ่าตัด”

ฉันพยักหน้าให้เธอสั้นๆ ตอบไปว่า “ใช่”

“ตอนเธอสลบแล้ว ยามามูระซัง กระซิบข้างหูมิอุจังนะว่าให้พยายามเข้า อีกครึ่งหนึ่งของมิอุกำลังรอที่จะเล่นกับมิอุจังอยู่” ฉันทำหน้างุนงง ก่อนแม่ของโคจังจะพูดต่อไปว่า “ก็โคทาโร่ไง หัวใจของโคทาโร่กับของมิอุ ถ้ามารวมกันได้ ก็จะเหมือนหัวใจของเด็กปกติทั่วไปแหละ”

ฤดูใบไม้ผลิปีเฮเซที่ ๒๘ โคจังเริ่มฉากใหม่ของชีวิตตัวเองในฐานะนักเรียนประถมหนึ่ง

ยังคงชอบกินนมมากกว่าข้าว ยังคงชอบการ์ตูนเรื่อง Cars ของดิสนีย์ และยังมีรอยยิ้มหวานจับใจไม่เปลี่ยนแปลง