การเดินทางของเด็กน้อยหัวใจครึ่งดวง ตอนที่ 19 : คางูยะฮิเมะ เจ้าหญิงจากดวงจันทร์

อ่านเอา มี นิยายออนไลน์ ให้คุณได้อ่านเพลิดเพลิน มีคอลัมน์หลากหลายให้ได้เปิดโลก และ “การเดินทางของเด็กน้อยหัวใจครึ่งดวง” เรื่องราวของคุณแม่ชาวไทยในโอซาก้าที่พบว่าลูกน้อยที่กำลังจะลืมตาออกมาดูโลกนี้มีเพียงหัวใจแค่ครึ่งดวง จะเต็มไปด้วยความสุข ความทุกข์และความรู้สึกต่างๆ ที่ถาโถมจนทำให้การเดินทางครั้งนี้ประทับใจไม่รู้ลืม

…………………………………………………

-19-

๑.

๑๗ นาฬิกา ๓๓ นาที หลังจากตระเวนสวัสดีปีใหม่ญาติสนิทมิตรสหายทั่วโอซาก้า ฉันนั่งอยู่ตรงเบาะคนขับ เหยียบคันเร่ง มุ่งหน้ากลับบ้านตัวเอง สามีฉันเมาแอ๋อยู่เบาะข้างหลัง แม้ว่าปีที่ผ่านมา เราจะถกเถียงกันมากมายเพียงใด แต่ฉันก็ต้องขอบคุณเขาจากใจ ที่เป็นพ่อที่ดีสำหรับมิอุตลอดมา

โมงยามใกล้ค่ำมาทุกที ในฤดูหนาวเช่นนี้ ท้องฟ้าในเวลาเพียงห้าโมงเศษก็นำความรัตติกาลมาให้ยลโฉมเสียแล้ว ฉันเหลือบมองเนวิเกเตอร์ประจำรถ อีกยี่สิบนาทีเราจะถึงบ้าน มิอุโพล่งขึ้นมาว่า “อาหารเย็นวันนี้คืออะไร?”

ฉันได้แต่หัวเราะในใจ ฉันรู้ดี ลูกสาวที่จะอายุหกขวบในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านั้น เธออิ่มยิ่งกว่าอิ่ม

ช่วงเวลาปีใหม่เป็นห้วงเวลาพิเศษ มิอุสามารถกินอะไรเท่าที่อยากทาน ตั้งแต่เช้ายันค่ำ กระเพาะอาหารของเธออัดแน่นไปด้วยขนมและอาหารจากบ้านของญาติทั้งหลาย

มิวาย คุณย่าทวดของเธอบอกพวกเราก่อนจะลาจากให้หาอะไรอร่อยๆ กันสำหรับเย็นนี้ พลางยื่นซองเงินแต๊ะเอียปีใหม่ให้พวกเรา

ลูกสาวฉันนับวันจะเป็นยิ่งซึมซับความเป็นญี่ปุ่นขึ้นมากทุกขณะ การที่เธอเอ่ยคำบอกว่า “วันนี้พวกเราจะทานอะไรเป็นอาหารค่ำนั้น” ฉันสามารถแปลได้อีกความหมายว่า “มิอุอยากกินซูชิที่มิอุชอบ”

โอเค เราคงไม่สามารถถึงบ้านภายในยี่สิบนาทีอย่างที่เนวิเกเตอร์บอก ฉันเลี้ยวรถเข้าสู่ถนน มุ่งตรงไปยังร้านซูชิใกล้บ้านที่มิอุชอบ เราเสียเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงกับเซตซูชิอันน้อยห่อกลับบ้าน เพลานี้คนญี่ปุ่นที่ประชากรมากมายดั่งมด ออกมาหาความสำราญกับอาหารนอกบ้านยิ่งนัก

ฉันเลี้ยวรถออกจากร้านซูชิ พลางมองขึ้นไปบนท้องฟ้าอันมืดมิด พระจันทร์เสี้ยวกับดาวดวงหนึ่งข้างๆ ส่องแสงระยิบระยับจับใจฉันเสียเหลือเกิน

ฉันหันไปหามิอุ ในขณะที่สามียังคงนอนหลับเมาแอ๋จากการกระหน่ำแอลกอฮอล์มาตลอดวัน “มิอุ ดูพระจันทร์สิ มันแปลกมากเลย มีดาวเล็กๆ อยู่ข้างๆ ด้วยนะ”

ลูกสาวยิ้มให้ฉัน, เธอยิ้มและบอกว่า “มันน่ารักมากๆ เลยล่ะหม่าม้า”

๒.

ฉันนึกย้อนไป สองเดือนที่แล้ว เดือนพฤษจิกายน ปีเฮเซที่ ๒๘

การแสดงประจำปีของโรงเรียนอนุบาลโฮชิโนะฮิคาริ

ชั้นเรียนอนุบาล ๓ ของมิอุ มีการแสดงละคร ‘เจ้าหญิงไม้ไผ่ หรือเจ้าหญิงคางูยะฮิเมะ’ เรื่องราวของเด็กสาวที่เกิดจากกระบอกไม้ไผ่ คู่สามีภรรยาคุณลุงและคุณป้าเป็นคนค้นพบทารกหญิงตัวน้อยที่ส่องแสงเปล่งประกายจากกระบอกไม้ไผ่ พวกเขาอุ้มชูเลี้ยงดูเธอจนเติบใหญ่ เป็นสาวสวยสะพรั่ง และเป็นที่หมายปองของซามูไรทั้งหลาย หากแต่เธอมิใช่ มนุษย์ทั่วไป เมื่อกำหนดเวลามาถึง เหล่าเทวดาทั้งหลาย ต่างเริงระบำมายังพื้นโลกเพื่อนำพาเจ้าหญิงของพวกเขากลับไปยังดวงจันทร์

บทบาทของมิอุที่ได้รับคือคุณยาย

ฉันล้อเธอเล่นว่า “งั้นมิอุก็เป็นคุณยายสองปีติดกันเลยสิ” เพราะการแสดงปีที่แล้ว เธอก็รับบทเป็นคุณยายเหมือนกัน แม้ว่าจะต่างเรื่องราวกัน มิอุเธอคงอยากเป็นคางูยะฮิเมะ เหมือนเด็กคนอื่นๆ เพียงแต่เธอเป่ายิ้งฉุบแพ้ ทำให้ได้เธอต้องรับบทคุณยาย

กระนั้น เธอก็บอกฉันว่า “ไม่เป็นไรหรอก เพราะมิอุได้คู่กับเชียจัง” เพื่อนสนิทของเธอที่รับบทคางูยะฮิเมะ

การแสดงผ่านพ้นไปด้วยดี มันต้องดีสิ เพราะมิอุทุ่มเทฝึกซ้อมการแสดงเอาเสียขนาดนั้น

๓.

เย็นหลังวันการแสดง ระหว่างมื้ออาหารค่ำวันนั้น พวกเราต่างพูดคุยเกี่ยวกับการแสดงอย่างออกรส

สำหรับเด็กอนุบาลสาม ฉันคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ต้องท่องจำบทพูดและบทเพลงสำหรับการแสดงละครครั้งนี้ แต่มิอุและเพื่อนร่วมชั้นของเธอก็ทำได้ดีทีเดียว

อยู่ๆ สามีของฉันก็พูดขึ้นตอนที่ฉันกำลังเก็บข้าวของบนโต๊ะ “ถึงมิอุจะไม่ได้เป็นคางูยะฮิเมะในการแสดงครั้งนี้แต่มิอุก็เป็นเจ้าหญิงแห่งดวงจันทร์ของผมนะ”

ฉันหันไปถามสามีว่าเขาหมายความว่าอย่างไร เขาเพียงตอบกลับมาว่า “ผมไม่รู้เลยว่า มิอุจะกลับไปดวงจันทร์ของเธอเมื่อไร” เขาพูดพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นรอบขอบดวงตา

ฉันรับฟังและบอกกลับเขาไปว่า “แต่เธออาจจะได้กลับดวงจันทร์ไปก่อนมิอุนะ”

เขา, ผู้ซึ่งเหนื่อยล้ากับการเป็นอยู่ในสังคมนี้, หัวเราะ หึหึในลำคอ ก่อนตอบกลับว่า “งั้นผมขอเป็นคุณลุงที่คอยส่งเธอกลับดวงจันทร์ละกัน”

“ผมต้องเป็นให้ได้ และคุณก็เช่นกัน เราจะเป็นโอจิซังและโอบ้าจังของเจ้าหญิงมิอุ, เจ้าหญิงแห่งดวงจันทร์ของพวกเรา”

บันทึกไว้ ณ ปลายปีเฮเซที่ ๒๘ ปีซึ่งไม่มีอะไรเกิดขึ้นให้เราได้จดจำมากมาย

นอกจากโอกาสที่ยังได้สัมผัสถึงกลิ่นอายของมิอุーคางูยะฮิเมะของพวกเราーอยู่