การเดินทางของเด็กน้อยหัวใจครึ่งดวง ตอนที่ 18 : พระเจ้ากับเทวดาน้อย

อ่านเอา มี นิยายออนไลน์ ให้คุณได้อ่านเพลิดเพลิน มีคอลัมน์หลากหลายให้ได้เปิดโลก และ “การเดินทางของเด็กน้อยหัวใจครึ่งดวง” เรื่องราวของคุณแม่ชาวไทยในโอซาก้าที่พบว่าลูกน้อยที่กำลังจะลืมตาออกมาดูโลกนี้มีเพียงหัวใจแค่ครึ่งดวง จะเต็มไปด้วยความสุข ความทุกข์และความรู้สึกต่างๆ ที่ถาโถมจนทำให้การเดินทางครั้งนี้ประทับใจไม่รู้ลืม

…………………………………………………

-18-

“ตามความเชื่อของคนไทย สื่งที่กำลังเกิดขึ้นกับครอบครัวเรา เป็นเพราะกรรมที่เราเคยทำใช่มั้ย?”

สามีเอ่ยถามกับฉัน ในวันหนึ่งที่ใบไม้รอบข้างกำลังเริ่มผลัดสี

“ก็คงเป็นอย่างนั้นแหละมั้ง” แม้ฉันจะไม่ใช่พุทธศาสนิกชนที่เคร่งครัด แต่ก็ยอมรับว่าความเชื่อเรื่องกรรมเวรนั้น ยังอิงแอบซุกอยู่ใต้สำนึกของฉันอยู่บ้าง

“แล้วอย่างนี้ เธอคิดว่าใครทำไม่ดีมากที่สุดล่ะ ลูกของเราอย่างนั้นเหรอ?” สามีถามตอบ

“ไม่รู้สิ” ฉันตอบไปสั้นๆ

บางคำถาม ไม่จำเป็นต้องมีคำตอบที่แน่ชัด

หรือแม้เราจะรู้ถึงคำตอบที่มีอยู่ แต่เราก็เลือกที่จะปล่อยผ่านไป

ฉันเคยคิด คิดว่า กรรมเวรที่เราสามคน — พ่อ แม่ ลูก — มีต่อกันในอดีตส่งผลให้ปัจจุบันของพวกเราเป็นเช่นนี้

มิอุอาจเป็นคนที่ก่อกรรมไว้มากที่สุด เธอต้องผ่านความเจ็บปวดทางร่างกายมากมายในช่วงเริ่มต้นของชีวิต รวมถึงความเจ็บปวดทางจิตใจที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต

แต่บางครั้ง ฉันก็ฉุกคิด อาจจะเป็นฉันเองต่างหาก ที่ก่อกรรมไว้มากที่สุด

เรามักได้ยินที่หลายคนบอกว่า “เมื่อลูกเจ็บ คนเป็นพ่อแม่นั้นเจ็บมากกว่า”

แต่ก็นั่นแหละ ฉันรู้ดี ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น ไม่สามารถูกพิจารณาในเชิงสัมพัทธ์ได้

เราสามคนล้วนเจ็บปวดด้วยกันทั้งสิ้น

หลังจากสามีตั้งคำถามเกี่ยวกับเวรกรรมได้ไม่นาน

ค่ำวันหนึ่ง สามีฉันกลับบ้านมา แต่ยังคงยืนอยู่หน้าประตูบ้านอยู่พักใหญ่

ฉันถามเขาว่าทำไมไม่เข้ามาในบ้านสักที มัวทำอะไรอยู่

พอชะโงกหน้าออกไป ฉันถึงกับชะงัก

“ร้องไห้ทำไมน่ะ?”

“เปล่าๆ ใครร้องไห้ ผมไม่ได้ร้องไห้เลย” เขาพูดพลางใช้มือเช็ดน้ำตาไปพลาง

สามีฉันก็เหมือนผู้ชายทั่วไป ที่นานๆ ต่อมร้องไห้ถึงจะทำงานที

ตั้งแต่รู้จักกันมา แทบจะนับครั้งได้เวลาเห็นเขาร้องไห้

ตั้งแต่เราสองคนรับรู้เรื่องความผิดปกติทางหัวใจกับลูกในท้อง

น้ำตาของเราสองคนที่ไหลรินออกมาก็เกิดขึ้นอยู่เกือบทุกวัน

สำหรับฉัน อาจจะพยายามสะกดตัวเองไม่ให้รู้สึกเศร้ากับสิ่งที่จะเกิดขึ้น เพราะไม่อยากกระทบกับลูกในท้อง

แต่กับสามี เป็นเวลาเกือบหนึ่งสัปดาห์ที่กลับบ้านทีไร เขาจะยืนร้องไห้อยู่ตรงประตูบ้าน พอถามก็บอกเหมือนเดิมว่า “ผมไม่ได้ร้องไห้นะ ผมไม่ได้ร้องไห้”

ฉันปล่อยให้เขาร้องไห้อยู่อย่างนั้น

ไม่มีปฏิกริยาใดๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่มีทั้งคำต่อว่าหรือคำปลอบใจ

ฉันปล่อยให้เป็นแบบนั้นทุกวัน

จนกระทั่งวันนั้น

หลังจากเขาเช็ดน้ำตา ถอดรองเท้า เดินฉับๆ เข้ามาในบ้านแล้ว

สามีเดินเข้ามาในครัว ขณะที่ฉันสาละวนเตรียมอาหารเย็นให้เขาอยู่

เสียงเตาแก๊สกำลังทำงาน พร้อมๆ กับเสียงพัดลมไล่อากาศ

“วันนี้ ผมไม่ได้ร้องไห้ เพราะผมเสียใจเหมือนทุกครั้งนะ”

“แล้วเพราะอะไรล่ะ” ฉันละสายตาจากกระทะมองไปที่เขา

“คุณรู้มั้ย ลูกของเราที่กำลังจะเกิดขึ้นมาน่ะ เขาต้องเป็นเด็กดีแน่ๆ  ถึงแม้หัวใจเค้าจะมีปัญหา แต่ลูกจะต้องเป็นเด็กมีจิตใจดีแน่นอน”

“ทำไมรู้มั้ย?” เอ่ยถึงตรงนั้น สามีฉันก็หยุดพูด น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากเบ้าอีกครั้ง เขาสูดหายใจเต็มปอด พยายามไม่ให้น้ำตาไหลออกมามากขึ้น

“วันนี้ผมอ่านเจอมาถึงความเชื่อที่ว่า ก่อนที่จะเกิดชีวิตบนโลก พระเจ้าจะถามเทวดาน้อยๆ ว่า เพราะธรรมชาติไม่สมบูรณ์แบบเสมอไป มันจึงเป็นไปไม่ได้ที่เทวดาน้อยทุกองค์จะไปเกิดบนโลกมนุษย์โดยไม่มีปัญหาอะไรเลย จะต้องมีเทวดาบางองค์ที่ต้องเสียสละ แบกรับความไม่สมบูรณ์ไว้ เพื่อให้คนอื่นเกิดมาสมบูรณ์ แล้วใครจะเป็นผู้เสียสละขอให้บอกกับพระเจ้ามา”

สามีพูดจบ พร้อมกับเสียงร้องไห้ที่สะอื้น

ฉันได้ยินเสียงร้องไห้ของสามี เสียงร้องไห้ของฉันแข่งกับเสียงเตาแก๊สและเสียงพัดลมไล่อากาศ

ผ่านมาหลายปีแล้ว

แต่เหตุการณ์ในคืนนั้นยังคงอยู่ในความทรงจำของฉันเสมอ

ในสังคมญี่ปุ่น ที่ประชากรส่วนใหญ่เป็นคนไม่มีศาสนา

ไม่ใช่พวกเขาไม่เชื่อเรื่องเวรกรรม แต่เพราะไม่มีความเชื่อเรื่องนี้ในสังคมญี่ปุ่นต่างหาก

ความเชื่อในลักษณะเรื่องเล่าเทวดาน้อยผู้เสียสละจึงเกิดขึ้นเพื่อให้คนเป็นพ่อแม่ได้บรรเทาความเจ็บปวด

หากวันใดที่ฉันอยากทำร้ายตัวเอง ฉันจะคิดถึงความเชื่อเรื่องเวรกรรม

หากวันใดที่ฉันเศร้า ฉันจะคิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้น

และเมื่อถึงเวลา ไม่ฉันก็สามีคงจะเล่าเรื่องความเสียสละของเทวดาองค์น้อยให้มิอุฟัง

สักวัน