การเดินทางของเด็กน้อยหัวใจครึ่งดวง ตอนที่ 22 : รำลึก เหตุการณ์สึนามิ ๑๑ มีนาคม

อ่านเอา มี นิยายออนไลน์ ให้คุณได้อ่านเพลิดเพลิน มีคอลัมน์หลากหลายให้ได้เปิดโลก และ “การเดินทางของเด็กน้อยหัวใจครึ่งดวง” เรื่องราวของคุณแม่ชาวไทยในโอซาก้าที่พบว่าลูกน้อยที่กำลังจะลืมตาออกมาดูโลกนี้มีเพียงหัวใจแค่ครึ่งดวง จะเต็มไปด้วยความสุข ความทุกข์และความรู้สึกต่างๆ ที่ถาโถมจนทำให้การเดินทางครั้งนี้ประทับใจไม่รู้ลืม

…………………………………………………

-22-

๑๑ มีนาคม ปีเฮเซที่ ๒๓

เกือบหนึ่งเดือนหลังจากฉันคลอดมิอุออกมา

วันนั้น ฉันและโอก้าซังไปเยี่ยมมิอุที่แผนกโรคหัวใจเด็กตามปกติ

โอก้าซังขับรถมารับฉันที่คอนโดฯ แต่เช้า เป็นเช้าที่อากาศดีมาก

เราสองคนคุยกันในรถว่า อากาศที่อุ่นขึ้นเป็นสัญญาณบอกว่าฤดูใบไม้ผลิกำลังจะเยื้องกรายเข้ามาแล้ว

สำหรับคนญี่ปุ่น ฤดูใบไม้ผลิเป็นช่วงเวลาของการเริ่มต้นสิ่งใหม่

ชีวิตใหม่ ทั้งฤดูการศึกษาใหม่ รวมไปถึง การก้าวสู่วัยทำงานของเหล่าผู้จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยทั้งหลาย นอกจากนี้ ยังเป็นช่วงเวลาของการได้ลิ้มรสพืชพรรณผลไม้ของฤดูอีกด้วย

คนญี่ปุ่นมักจะพูดกันว่า ฤดูใบไม้ผลิเป็นฤดูของการรื่นรมย์ในการลิ้มรสอาหาร ตามวิทยุและทีวีจะพูดแชวเชิงขำขันว่า ให้ระวังการกินในช่วงนี้ เพราะเป็นช่วงที่วัตถุดิบของกินทั้งหลายอร่อยที่สุดในรอบปี หากเอนจอยอีตติ้งมาก จะทำให้น้ำหนักขึ้นได้

แต่ปลายฤดูหนาวของปีนั้น เกิดอุทกภัยครั้งใหญ่ในหลายรอบสิบปีของญี่ปุ่น เหตุการณ์ที่ทำให้ฤดูใบไม้ผลิของคนญี่ปุ่นต่างไปจากเดิม

ตอนที่เกิดเหตุการณ์แผ่นดินไหว ฉันและโอก้าซังนั่งเล่นกับมิอุอยู่ที่เตียงคนไข้ อยู่ๆ เหล่าพยาบาลต่างพูดคุยกันด้วยเสียงดังกว่าปกติ ไม่ใช่เพียงแค่พยาบาลเท่านั้น ทั้งหมอและญาติคนไข้ในแผนกโรคหัวใจเด็กต่างผละจากเตียงคนไข้ เพื่อไปที่ห้องของเล่นเด็ก ปกติทีวีประจำห้องนั้น จะเปิดเฉพาะรายการเด็กตอนเช้าและเย็น รวมถึงดีวีดีสำหรับเด็ก แต่วันนั้น ทุกสายตาต่างจับจ้องไปที่รายงานข่าวแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ในรอบหลายสิบปีของญี่ปุ่น

หลายคนคิดว่า คงเป็นแผ่นดินไหวที่รุนแรงมากกว่าปกติ

“ปกติฝั่งมหาสมุทรแปซิฟิกมักจะมีแผ่นดินไหวเกิดขึ้นอยู่แล้วนี่ เดี๋ยวทุกอย่างคงกลับคืนสู่ภาวะปกติละมั้ง”

โอก้าซังบอกกันฉัน

แต่เมื่อพวกเรากลับถึงบ้าน, เพียงแค่หนึ่งชั่วโมงหลังจากคำพูดของโอก้าซัง

ข่าวทีวีบอกพวกเราว่า แผ่นดินไหวครั้งนี้นำมาซึ่งความสูญเสียครั้งใหญ่มากกว่าที่พวกเราคิด

เป็นเวลาหลายอาทิตย์ที่หนังสือพิมพ์ตีพิมพ์รายชื่อบุคคลเสียชีวิตและสูญหายจากเหตุการณ์แผ่นดินไหวและสึนามิ เหมือนจะเป็นกิจวัตรของฉันในช่วงนั้นที่ต้องคอยไล่ดูชื่อและอายุผู้สูญหาย

ในจำนวนนั้นมีเด็กเกิดใหม่อายุไม่กี่เดือนหลายสิบคนเลยทีเดียว

ในขณะเดียวกันกับที่ฉันรู้สึกเศร้าสลดกับชีวิตที่ดับไป ฉันอดรู้สึกเห็นแก่ตัวที่ฉวยเอาเหตุการณ์ครั้งนี้มาปลอบใจกับสิ่งที่ตัวเองกำลังเผชิญอยู่ไม่ได้ “เด็กบางคน เกิดมาบนโลกนี้อย่างแข็งแรง ปราศจากโรคประจำตัวใดๆ แต่ชีวิตของพวกเขากลับสั้นเสียเหลือเกิน”

๑๑ มีนาคม ปีเฮเซที่ ๓๐

๗ ปี หลังจากฉันคลอดมิอุออกมา

สังคมญี่ปุ่นยังไม่สามารถฟื้นตัวจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อ ๗ ปีก่อนได้ทั้งหมด ผู้ประสบภัยบางส่วนยังต้องอาศัยอยู่ในที่อาศัยชั่วคราว โดยไม่รู้อนาคตว่าจะสามารถย้ายออกไปอยู่ในสถานที่ที่ดีกว่าที่เป็นอยู่ในปัจจุบันเมื่อไร และพวกเขาจะสามารถกลับไปยังบ้านเกิดของตัวเองได้หรือไม่ สำหรับคนที่ตัดสินใจย้ายไปอยู่ยังภูมิภาคอื่นของประเทศ หลายคนยังมีความรู้สึกเปราะบางทางจิตใจต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

แม้จะผ่านไปหลายปี ความคำนึงถึงต่อเหตุการณ์แผ่นดินไหวและสึนามิที่โทโฮคุยังคงไม่เลือนรางไปตามกาลเวลา ฉันยังคงสามารถรับรู้ถึงความเป็นไปในพื้นที่เกิดเหตุและชีวิตผู้ประสบภัยหลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นผ่านสื่อญี่ปุ่นอยู่เป็นเนืองๆ

มองย้อนกลับไปถึงความรู้สึกของตัวเองในทุกปีของการรำลึกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ความรู้สึกที่หากจะเอ่ย, คงเกิดขึ้นคู่ขนานกับเหตุการณ์มากมายเพื่อต่อชีวิตมิอุ

ฉันพบว่าตัวเองได้เรียนรู้อะไรบางอย่าง

สิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับคนอื่นไม่สามารถลดทอนความเศร้าสลดที่เกิดกับตัวเองได้ อย่างมากที่สุด มันเป็นเพียงแค่สิ่งปลอบประโลมใจให้เรารู้สึกดีขึ้น ณ เวลานั้นเท่านั้น หากอยากลดความเลวร้ายใน ‘ความโชคร้าย’ ของตัวเอง การยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างตรงไปตรงมา คงเป็นวิธีที่ดีที่สุด เหมือนเป็นจุดเริ่มต้นของหนทางที่นำเราไปสู่การมีสติ เรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน

ฉันออกเดินจากจุดเริ่มต้นมาได้สักพักแล้ว

แม้จะไม่รู้ว่าเส้นชัยอยู่ที่หนใด, หรือมันอาจไม่มีอยู่เลยก็ได้

กระนั้น ฉันก็สามารถที่จะอิ่มเอมเปรมใจกับทุกฤดูใบไม้ผลิที่ผ่านมาและกำลังจะมาถึง

ฉันเพียงแต่ปรารถนาว่าผู้ประสบภัยจากเหตุการณ์ ณ วันนี้เมื่อ ๗ ปีที่แล้ว จะเป็นอย่างนั้นเช่นกัน