ดาราอรุณ บทที่ 40 : เหินและสาวคนใหม่

ดาราอรุณ โดย กฤษณา อโศกสิน เรื่องของ ‘ลมเย็น’ หญิงสาวที่เกิดในช่วงเวลาที่ดาวประกายพรึกปรากฏบนฟากฟ้าและ ‘หิ้ง’ ชายหนุ่มที่โชคชะตาพัดพามาให้ได้ใกล้ชิดกัน…เมื่อดาวศุกร์ ดารายามแรกอรุณได้นำทางความรักให้ทุกคนที่เกี่ยวข้อง ดาวศุกร์จึงพาให้ชีวิตของเธอเปล่งประกายไม่ต่างไปจากดาราอรุณและนี่คือนวนิยายที่อ่านเอาภูมิใจนำเสนอ

ขณะที่น้องชายกำลังเริ่มออกรสกับการสนทนา หิ้งกับลมเย็นก็ยังคงช่วยกันหาชื่อที่จะนำมาเป็น ‘แบรนด์’ ถาวรเพื่อสืบทอดเส้นทางอันเป็นอนาคตของ ‘สมุนไพรไทย’ สู่โลกกว้างดังที่เพื่อนของเขาผู้อยู่ในแวดวงงานนี้ รวมทั้งเป็นหนึ่งในผู้ที่กำลังร่วมกันขับเคลื่อนอย่างจริงจังบอกกล่าว

“เย็นลองเอาชื่อคนไงบ้านเรามาบวกกันก็ได้”

“ ชื่อบ้านๆ เนี่ยน่ะเหรอพี่”

“เอ… เรื่องเกี่ยวกับสมุนไพรนี่ไงๆ ก็ต้องบ้านๆ นะ หรูหราสมัยใหม่เมื่อไหร่มันจะฟังดูไม่เข้ากันกับชื่อสมุนไพรทันที…”

“เย็นก็ไม่ใช่นักตั้งชื่อซะด้วย” หล่อนได้แต่ยิ้มอ่อนๆ ถึงอย่างไร ทุกคราวที่มีเขาอยู่ด้วย ก็ช่วยให้ชั่วโมงนาทีของแต่ละการเคลื่อนที่ไปอย่างแปลกใหม่รื่นรมย์ แม้จะซ้ำกับคล้ายวันวาน หากก็ราวกลับไม่ซ้ำ อาจเพราะความล้ำลึกจากความรู้สึกที่เรียกว่าอมฤตแห่งความรักก็เป็นได้

“ไม่ใช่ก็ไม่เป็นไร…ลองตั้งมาแล้วพี่จะเลือก”

“พี่ตั้งด้วยดีกว่า”

“ก็ได้…เราช่วยกัน…อาจจะแค่คนละหนึ่งคำ”

“ถ้างั้นวันนี้เราพยายามตั้งชื่อให้สำเร็จดีกว่านะคะ”

ชายหนุ่มพยักหน้า ต่างก็กำลังรู้สึกว่าชั่วโมงนาทีที่เหลืออยู่อีกราวสิบหน้าวันก่อนที่เค้าจะต้องไปทำงานนี้ ช่างมีค่าหายากกว่าวันเวลาใดที่เคยผ่านมาในชีวิตทั้งชีวิต

มีกระดาษปากกาเตรียมไว้ตรงหน้าของทั้งคู่พร้อมแล้ว

“เอาตัวอักษรชื่อของอาชัดอายาใจมารวมไว้ก็ดี…ลืมถามอาถึงตัวอักษรที่ใช้ตั้งชื่อ เพราะก็มีเดช ศรี มนตรีเหมือนกัน”

“ใช่ค่ะ” ลมเย็นเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าการตั้งชื่อก็สำคัญ “ที่แน่ๆ ก็คือ นอกจากจะต้องเข้ากันดีกับชื่อพ่อแม่แล้ว ยังต้องให้มีสัญลักษณ์ของสมุนไพรอีกด้วยซีคะพี่”

“จริงนะ…รายละเอียดเยอะเหมือนกัน…เดี๋ยวอานวดเสร็จคงต้องคุยกันอีกที”

“ถ้าพี่คิดออกก็จดๆ ไว้ในกระดาษได้เลยนะคะ”

“นี่ไง…คิดออกตัวนึงแล้ว”

“อะไรหรือคะ”

“สมุน” เขาก็เลยตอบหน้าตาเฉย

“พี่น่ะ” ลมเย็นได้แต่ขำ หากก็ลองถามแกล้งๆ “แล้วอีกคำอะไร”

“ไพร”

“พี่หิ้ง” เจ้าตัวเลยรู้ว่าเขาแกล้งยั่ว

“ไพรสมุน”

“ไม่เห็นเพราะเลย” ลมเย็นว่าพลางนั่งนึกในที่สุดก็เดินออกไปที่โต๊ะทำงานของบิดา หยิบหนังสือตำรายาไทย-จีนมาวางตรงหน้าเขาพลางบอก “พี่ดูจากนี่ดีกว่า เผื่อจะเจอชื่อที่เอามาเป็นแบรนด์ได้”

หิ้งจึงพลิกอยู่รายชื่อสมุนไพร แค่ไม่กี่อึดใจเขาก็เอ่ย

“ชื่อบริษัท ‘ข้าวเย็น’ เอามาจากข้าวเย็นเหนือ ข้าวเย็นใต้นี่ไงเย็น…แล้วที่พี่ชอบมากก็เพราะมีชื่อเย็นอยู่ด้วย…มีชื่อแม่…อายาใจอยู่ด้วยอีกคน ถึงไม่มี ช.ช้าง ก็ไม่เป็นไร อาชัดคงไม่ว่าอะไรเพราะยกให้อายาใจทุกเรื่องอยู่แล้ว”

“คงต้องถามพ่ออีกทีว่า ตัวอักษรถูกโฉลกกับแม่กับเย็นไหมน่ะค่ะ”

“แต่จะเลือกเผื่อๆ ไว้ก็ยังได้นะ…เช่นบริษัทบอระเพ็ด…แค่เห็นตัวอักษรก็ขมปี๋ไปถึงไหนๆ” หิ้งยั่วเย้า

“พี่อย่าเป็นนะบอระเพ็ด”

“เผื่อเป็น…ก็ลองเคี้ยวดูซี จะได้รู้ว่าขมขนาดไหน”

“หวังว่าพี่จะไม่ขมนะ”

“ไม่หรอกน่า…เย็น…เอามือมา” ในที่สุดเขาก็ลดเสียงลงคล้ายกระซิบ ดึงมือมาจุมพิตที่นิ้วนางจุ๊บหนึ่งพร้อมลากเสียง “อึ้ม…ชื่นใจ”

“พี่หิ้ง” ลมเย็นได้แต่เขินพร้อมพึมพำ ระบายความกังวลใจให้เขารู้ “เย็นไม่อยากแยกจากพี่เลยนะ…วันที่ 1 พี่ก็ต้องไปทำงานแล้ว…ทีนี้เย็นจะทำยังไงดี…รู้ตัวเองเลยว่า…คงคิดถึงพี่มาก”

“พี่ก็คิดถึงเย็น” เสียงของเค้าเริ่มคลายจากความสุขเมื่อสักครู่เป็นอาวรณ์ “นี่ถ้าพี่เป็นเศรษฐี มีกิจการของตัวเอง จะไม่ยอมทิ้งเย็นไปไหนเป็นอันขาดเลยจริงๆ”

เท่านั้นเอง น้ำในตาก็หยอดไหลเป็นทางลงมาตามร่องแก้มของหญิงสาว ลมเย็นรีบปาดมันออกอย่างท้อใจ

ตระหนักดีแล้วว่า วันเวลาแห่งความเหินห่างกำลังใกล้เข้ามา…มีหญิงสาวสวยการศึกษาดีรอคอยเขาอยู่ข้างหน้า

“เย็น” หิ้งก็เลยคว้าร่างหล่อนเข้ามากอดไว้ทันทีที่แลเห็นหยาดน้ำรินไหล “ไม่เอานะ…ไม่ร้อง…ร้องแบบนี้ พี่เลยใจคอไม่ดีรู้ไหม…”

พลันเขาก็นึกขึ้นมาได้เมื่อเหลือบเห็นตัวอักษรในตำรายา

“ถ้างั้นก็เอาชื่อ เห็ดนมเสือ แก้ไข้พิษทุกชนิดละกันนะ”

คราวนี้ได้ผล ลมเย็นหัวเราะกิ๊กออกมาทันใด

เปรียวอดรู้สึกว้าเหว่ขึ้นมาอย่างกระทันหันมิได้ เมื่อแลเห็นเหินกับสวนสนเริ่มคุยกันออกรสจนคล้ายลืมผู้คนโดยรอบ อันมีนายชัดกำลังนวดให้ลูกค้าที่เตียงนวด นางยาใจกับน้าเยี่ยมเยือนบรรจุยาลงกล่องลงขวดพร้อมติดฉลากดังภาพที่เคยเห็นจนชินตายามมาถึงบ้านนี้

ส่วนข้างในก็คงจะมีชายหนุ่มผู้เป็นแขกประจำบ้าน เนื่องด้วยมา ‘ติดใจ’ รวมไปถึง ‘ติดกาย’ ดังที่เคยผ่านตาเขามาโดยตลอด พร้อมด้วยยอดหญิงของทั้งเขาและชายคนนั้น เป็นเหตุให้ชายผู้มีเจ้าของแล้วคือตัวเขาเองเกิดอาการเศร้าหมองเหมือนคนอกหักจนแทบไม่อยากคิดอ่านทำมาหากิน

นึกไม่ถึงเลยว่า เหตุไฉนจึงเป็นเช่นนี้ไปได้

แต่ท้ายที่สุด คนคู่นั้นที่คล้องแขนกันเดินออกมา ขณะที่นายชัดเสร็จสิ้นจากการนวดลูกค้าพอดี

เหินก็เลยเอ่ยขึ้นเพื่อให้เกียรติผู้ที่พาสวนสนมาบ้านนี้ โดยบอกเปรียวว่า

“เดี๋ยวผมขอเชิญพี่ด้วยนะฮะ…ไปทานอาหารเย็นด้วยกัน ไปกันหมดบ้านนี่ละ” พลางเขาก็หันไปทางนางยาใจและน้าเยี่ยมเยือน “อากับน้าด้วยนะครับ…พี่หิ้งด้วย เย็นด้วย”

“ได้เลยเหิน…ฉันคงกินพุงกางแน่นอน ไม่มีโชคอะไรจะใหญ่เท่าแกเลี้ยงอีกแล้ว…ใช่ไหมเย็น”

เปรียวก็เพียงแค่สบตากับหน้ายิ้มๆ แกมกังวลใจของหญิงสาวที่เขาเผลอไผลชื่นชมผสมกับดื่มลึกโดยมิทันรู้สึกตัวนิดหนึ่ง

หากก็กล้าถาม

“คุณเย็นคงทำงานไม่ว่างเลยใช่ไหมฮะ”

“ค่ะ…ไม่ค่อยว่าง…นอกจากต้องทำตัวให้ว่างเอง”

เพียงเท่านี้ หิ้งก็นึกเขม่นไอ้หมอนี่ขึ้นมาจับใจ

แล้วนี่ก็ยังจะต้องไปนั่งสบตาจ้องหน้า ‘มัน’ ในร้านอาหาร หวังว่ามันคงไม่บังเอิญยั่วกิเลสจนระงับไม่ไหวหรอกนะ

“พ่อคะ…พี่หิ้งกับเย็นกำลังช่วยกันหาชื่อยี่ห้อให้บริษัทของเราที่เราควรจัดตั้งขึ้นมาผลิตยาไทยโบราณตำรับยอดนิยมของพ่อน่ะค่ะ…ตั้งชื่อซะให้เป็นหลักเป็นฐาน เป็นเรื่องเป็นราว เพื่อว่าจะได้กลายเป็นสินค้าส่งออกหรือสินค้ายอดนิยมในอนาคตไงคะ”

นายชัดพลันพยักหน้าอย่างเข้าใจ เพราะเขาเองก็หารือกับภรรยาไว้แล้วเช่นกันว่า ถึงอย่างไรก็จะต้องนำเงินยี่สิบล้านมาสร้างทำแบรนด์ชั้นนำให้ก้าวออกไปสู่โลกกว้าง จนเป็นที่รู้จักของมวลชนให้จงได้

นับเป็นการสร้างมูลค่าให้สมุนไพรไทยเพื่อเกษตรกรไทยโดยตรง

ทั้งนี้ ก็ต้องแล้วแต่แผนงานของแต่ละแห่ง แต่ละภูมิภาคจะผลักดันให้สมุนไทยในจังหวัดของตนกลายเป็นศูนย์กลางของตลาดพืชเศรษฐกิจได้สูงสุดเพียงไร

นับเป็นการจับมือกันก้าวไปข้างหน้า สู่ยุคใหม่ของสมุนไพรอย่างองอาจสง่างามที่สุดเท่าที่โลกอันกว้างขวางจะเปิดทางให้

ลมโชยนั่งเงี่ยหูฟังความเคลื่อนไหวอยู่ชั้นบนอย่างค่อยๆ หมดแรงลงไปทีละน้อย

ไม่มีแม้แต่คนเดียวถามถึงหล่อน

ครั้นเวลาผ่านไปอีกพักหนึ่ง จึงได้ยินเสียงเคาะประตูเบาๆ

“โชย…เหินเขาให้พี่มาชวนโชยไปด้วยนะ…แต่งตัวใหม่ ออกมาเลย จะได้ไปกินอะไรกัน”

เท่านั้นเอง น้ำตาลมโชยก็ทะลักทะลายออกมา

รีบเปิดประตู แล้วร้องเบาๆ

“พี่เย็น” พลางก็โผกอดพี่สาวที่ตนเองนึกอิจฉา

แต่พี่ก็ดีใจหาย ไม่เคยโกรธตอบ

ขออย่างเดียวเท่านั้น คืออย่ามาแย่งชายในดวงใจของพี่

“ไปไป๊…ไปล้างหน้าแต่งตัวใหม่ เราก็เพื่อนก็ญาติกันทั้งนั้นนะโชย…เหินเองเค้าก็ไม่ได้โกรธตอบโชยหรอกนะ…” พี่สาวพูดพลางเดินตามเข้ามาช่วยเลือกเสื้อกางเกงรีดเรียบที่แขวนรออยู่ก่อนหน้าด้วยฝีมือของน้าเยี่ยมเยือน

ครั้นแล้วจึงส่งกางเกงกับเสื้อชุดชมพูให้น้องสาว

“ชุดนี้ดีมาก สวยมาก โชยแต่งหน้านิดนึงนะ จะได้สวยไง โชว์ใครๆ ได้”

ในที่สุด ลมเย็นก็พาน้องผู้ผิดหวังพังทลายจากความรักความเยื่อใย ที่ตนรักเองทำลายเองลงมาพบหน้าทุกคนที่เตรียมตัวไปรับเลี้ยงจากเหิน ณ ภัตตาคารใกล้ๆ บ้าน

เสียงเหินกล่าวต้อนรับอย่างสุภาพบุรุษเคียงคู่กับดวงหน้าของหญิงสาวคนใหม่