ดาราอรุณ บทที่ 45 : พบเพื่อนเก่า (จบบริบูรณ์)

ดาราอรุณ โดย กฤษณา อโศกสิน เรื่องของ ‘ลมเย็น’ หญิงสาวที่เกิดในช่วงเวลาที่ดาวประกายพรึกปรากฏบนฟากฟ้าและ ‘หิ้ง’ ชายหนุ่มที่โชคชะตาพัดพามาให้ได้ใกล้ชิดกัน…เมื่อดาวศุกร์ ดารายามแรกอรุณได้นำทางความรักให้ทุกคนที่เกี่ยวข้อง ดาวศุกร์จึงพาให้ชีวิตของเธอเปล่งประกายไม่ต่างไปจากดาราอรุณและนี่คือนวนิยายที่อ่านเอาภูมิใจนำเสนอ

ในที่สุด ลมเย็นก็เป็นผู้กำเงินทั้งแคชเชียร์เช็คและเงินสดไว้ในกระเป๋าถือ มีนายชัดและหิ้งขนาบข้าง

“ไปเลยนะฮะ คุณเย็น” เปรียวเอ่ยขึ้น เมื่อต่างก็เดินออกจากสำนักงาน “เอาเงินไปฝากให้คุณอาเดี๋ยวนี้เลย…ตอนแรกผมก็ตั้งใจว่าจะชวนไปทานกลางวันกัน…แต่ก็อย่าเลย…ไว้วันหลังดีกว่า…จะได้ชวนคุณโชยกับคุณฟุ้งด้วย…”

“ดีเหมือนกันค่ะ…ถ้างั้น ลาคุณป้าเลยนะคะ…ขอบพระคุณมากค่ะที่กรุณาซื้อที่ของแม่” หญิงสาวเดินเข้าไปกราบถึงต้นแขนคุณปรียาผู้ถือซองใส่โฉนดกอดไว้อย่างแน่น “วันหลัง หนูไปคุยกับคุณป้าที่บ้านอีกก็ได้ค่ะ”

“นั่นน่ะซี ไงๆ เราก็ต้องปรึกษากันอีก…นะคะ…คุณชัด คุณยาใจ”

หิ้งก็เลยทำความเคารพหญิงสาวสูงวัยด้วยใจจริง แม้จะนึกเขม่นคนเป็นลูกตลอดเวลาที่นั่งเรียงหน้าพร้อมกันอยู่ตรงหน้าเคาน์เตอร์เจ้าหน้าที่ ก็พยายามระงับไว้

ทนายวสันต์เตรียมทุกสิ่งไว้อย่างเรียบร้อย จึงไม่มีเอกสารใดไม่ครบ…ครบจนแม้แต่ลมเย็นและนายชัดก็ต้องหันไปขอบคุณเขาและพันศร

“แล้วพบกันใหม่นะคะ”

“บางที ผมอาจพาพี่สาวไปดูหมอนะฮะ” เขาบอกชายสูงวัยอย่างสุภาพ

หลังจากนั้น จึงต่างก็แยกกันไป ต่างก็เอมอิ่มปริ่มใจไปด้วยกัน

คนหนึ่งได้เงิน อีกคนได้ที่ดิน

“พอคะ” ลมเย็นเอ่ยขึ้น หลังจากพามารดานำแคชเชียร์เช็คและเงินสดไปฝากธนาคารในนามนางยาใจเรียบร้อยแล้ว กลับออกมากินอาหารกลางวันด้วยกัน “พ่อคิดชื่อแบรนด์ของเราได้ละยังคะ”

“ก็หิ้งกะเย็นล่ะ ได้ไหม” อีกฝ่ายย้อนถามกริ่มๆ

นางยาใจอิ่มเอิบสดชื่นจนเห็นได้ชัด วันนี้นางแต่งตัวเพียบ นุ่งผ้าสิ้นไหมยาวสีน้ำตาลเข้มริ้วเขียวเล็กๆ ของสุรินทร์ สวมเสื้อป่านลูกไม้เบาบางสีนวล

เกล้าผมขึ้นไปเป็นมวยแล้วเสียบปิ่นปักผมโบราณที่นายชัดซื้อให้เมื่อครั้งยังหนุ่มสาวอยู่ด้วยกัน เป็นชาวเมืองสมุทรสงครามด้วยกัน อพยพมาตั้งรกราก ณ ชานกรุงเทพพร้อมกัน พร้อมกับครอบครัวนายหัน ท่ามกลางความเวิ้งว้างว่างเปล่าของผืนดินที่คุณสวัสดิ์และคุณอาภรณ์ สองสามีภรรยามาบุกเบิกตัดแบ่งพื้นที่นับร้อยแปลงเพื่อเนรมิตหมู่บ้านขนาดใหญ่กว้างขวางทันสมัยด้วยการตัดถนนให้โออ่า ไม่แออัดยัดเยียดจนขาดความสุขสบายขึ้นมาแข่งกับความไม่มีอะไรสมัยนั้น จนกระทั่งกลายเป็นเงินเป็นทองขึ้นมาอย่างไม่คาดฝันสมัยนี้

ทั้งพ่อและแม่แต่งตัวโก้ ไม่ดูเป็นคนบ้านนอกอีกต่อไป ลมเย็นพินิจพลางนึกอาดูร

นี่ถ้าลุงหัน พ่อของพี่หิ้งจะไม่เป็นคนขี้โมโห เอาแต่ใจ

นาทีนี้ สองครอบครัวจะสมานสมัครกันเป็นอย่างดีเพียงไหนยังนึกไม่ออก

“เย็นกำลังคิดว่าจะเอาชื่อ ‘งาช้าง’ ที่น้องสนเอามาให้วันก่อนดีไหม”

“ขำ” พ่อของหล่อนหัวเราะเต็มที่

วันนี้ ทุกคนมีแต่ยิ้มพริ้มพรายบนริมฝีปาก

หิ้งก็เลยบอก

“ของผมก็ยังนึกไม่ออกนอกจาก ‘ข้าวเย็น’ ที่เคยนำเสนอนั่นละฮะ”

“เย็นนั่งพลิกดูชื่อสมุนไพรตั้งครึ่งค่อนวัน ก็ไม่มีชื่อไหนเข้าตาเลยซักชื่อเดียวพ่อ…หมดปัญญาเลยละค่ะ”

“ลองบอกมาใหม่ซิ จะเข้าหูไหม”

“ลูกจันทร์  แก่นจันทร์ พอได้ อังกาบพอไหวไหม อบเชยเทศ กระวาน มะแว้ง สลัดได มะขามแขก เถาวัลย์เปรียง ลูกยอ อัญชันขาว”

นายชัดฟังลูกสาวจาระไนแล้วยิ้มกริ่ม

“เฮ้อ…นี่ขนาดพ่อคุ้นกับชื่อพวกนี้นะ ก็ยังไม่ตกลงเลย”

“แล้วพ่อจะเอาชื่อไหนล่ะ หาจนอ่อนใจแล้วนะ”

“หิ้งล่ะ” เขาก็เลยพยักหน้าถามชายหนุ่ม ผู้กำลังเอร็ดอร่อยกับอาหารในจาน

“ไม่มีเลยฮะอา…ผมก็เต็มใจแค่ข้าวเย็นอย่างที่ว่าไว้น่ะฮะ”

“แม่ล่ะ” นายชัดเลยถามเมียบ้าง

แต่นางยาใจสายหน้ายิ้มๆ

“ฉันจะมีปัญญาตั้งชื่ออะไร้ หัวทึบจะแย่”

“แต่สมองไวบางอย่าง” คู่ชีวิตของเธอสัพยอก

“มันก็ต้องมีมั่งละพ่อ ไม่งั้นก็ตามพ่อไม่ทันละซี” อีกฝ่ายย้อนทันที

“นี่…นี่…มันต้องยังงี้ พ่อถึงจะเงียบ” ลูกสาวยั่วเย้า

นายชัดรอจนตนเองกินเสร็จ ดื่มน้ำ เช็คปาก เรียบร้อยแล้วจึงเอ่ย

“ที่จริงก็ได้ชื่อแล้วตั้งแต่เมื่อคืน แต่ก็คิดว่า รอให้เสร็จเรื่องโอนที่ซะก่อนแล้วค่อยประกาศ”

“ชื่ออะไรเหรอคะพ่อ” ลมเย็นถามอย่างตื่นเต้น

“นั่นซีอา…อยากทราบจังว่าชื่ออะไร” หิ้ง บัดนี้คิดอยู่เสมอว่า เขาคือ ‘หนึ่ง’ ในครอบครัวนายชัด คำนวญปรางค์ พอๆ กับเป็นหนึ่งในครอบครัวเจนสวัสดิ์ จึงกระตือรือล้นสนใจต่อทุกเหตุการณ์และทุกความสนใจ ไม่พอใจของครอบครัวลมเย็น

“ฟังให้ดีๆ นะ” อีกฝ่ายย้ำ มียิ้มอยู่บนริมฝีปาก “ไม่จำเป็นต้องตั้งชื่อตามหลักการตั้งชื่อ เพราะพ่อจะตั้งว่า

“บริษัท ดาวศุกร์ สมุนไพรไทย”

วันนี้ วันที่ 1 กันยายน เป็นวันเริ่มงานใหม่ คือเป็นพนักงานคนหนึ่งของบริษัทไทยพลังงาน อันเป็นหนึ่งในบริษัทใหญ่สิบบริษัทที่ดำเนินการเกี่ยวกับการบริหารอุตสาหกรรมพลังงานเพื่อให้บริการประชาชนอย่างครบวงจร

ดังนั้น ‘งาน’ สำคัญจึงกำลังรอเขาอยู่ตรงหน้า

ลมเย็นจึงอาสาขับรถไปส่งเขา…หลังจากฝากเขากลับกับเหินชั่วคราว เนื่องด้วยหิ้งตั้งใจจะไม่ใช้รถของพ่อ เพื่อตัดเสียงต่อว่าด่ากราดที่อาจจะดังขึ้นได้ในนาทีใดนาทีหนึ่งในเวลาถัดไป

รถของหล่อนและสวนสนซ่อมเสร็จก่อนไปสำนักงานที่ดิน ดังนั้น เช้านี้ หล่อนจึงมีรถไปส่งชายคนแรกและจะเป็นคนสุดท้ายในชีวิตที่หล่อนเริ่มรักสนิทติดใจตรึงนัยน์ตาแต่แรกเห็น

แม้เขาเองก็เช่นกัน ต่างคนต่างก็รู้ใจว่าทั้งเป็นห่วง หวงหึง มิพึงเห็นเขาไปกับหญิงอื่น เขาเองก็ไม่พึงเห็นหล่อนคุยกับชายใด

ก็พ่อบอกแล้วไงว่า ‘ดาวศุกร์’ กุมลัคนา คนคนนั้นมีเสน่ห์แต่ขี้หึงนัมเบอร์วัน

แล้วนี่…อย่าว่าแต่หล่อนจะนึกถึงการพบปะปราศรัยกับเหล่าผู้หญิงเพื่อนใหม่ในที่ทำงานที่เขากำลังจะก้าวเข้าไป เขาเองก็ห่วงใยว่าระหว่างเขาไม่อยู่ จะมีผู้ชาย ‘คนนั้น’ แอบมาเหยาะน้ำตาลและน้ำตาไว้กับลมเย็นหรือไม่

ณ บัดนี้ ภายในรถ จึงมีแต่หนุ่มกับสาวผู้กำลังหวาดระแวงกันและกัน

“พี่หิ้งสัญญากับเย็นได้ไหม…ถ้าพี่เจอผู้หญิงคนใหม่ แล้วอยากเปลี่ยนใจ ก็บอกเย็นได้นะ”

“ถ้างั้นพี่ก็ต้องให้เย็นสัญญาเหมือนกันสิครับผม” หิ้งกำลังระงมทั้งงานและรักล้น จึงเหมือนคนใจคอไม่อยู่กับตัวเลยเช้านี้ “แค่จะตั้งสติทำงานที่ไม่รู้ว่าเขาจะให้ทำอะไร ก็ยังใจเต้นแทบแย่อยู่แล้ว ยังจะมีเรื่องหมอนั่นหมอโน่นมาวอแวเย็นตอนพี่ไม่อยู่อีก…โธ่เอ๊ย…แล้วนี่จะเอาชีวิตรอดไหมเรา”

ลมเย็นก็เลยหัวเราะกิ๊กขณะกุมพวงมาลัยพารถแลบ่นฝ่ากลุ่มรถที่ทยอยกันออกจากบ้านตั้งแต่หกนาฬิกาหรือก่อนหน้านั้นเล็กน้อย เพราะมีอุปสรรคต้องการสร้างที่ยังไม่เสร็จอยู่ตรงหน้า

“เฮ้อ…เลยต่างคนต่างหวงต่างห่วง” ลมเย็นทอดเสียงแผ่วเบา “แล้วนี่พี่จะกลับค่ำมากไหมคะ”

“พี่จะกลับไปกินข้าวบ้านนะเย็น ไม่กวนน้าละครับ…เกรงใจที่สุด…แล้วพี่จะค่อยๆ คิดอีกทีว่าจะยังอยู่กับพ่อดีหรือ…หรือ…”

“พี่” ลมเย็นก็เลยร้องเสียงแหลม “ห้ามพี่ย้ายไปอยู่คอนโดนะ…ถ้าย้าย…”

เท่านั้นเอง…น้ำตาหล่อนก็ไหลรินลงมาจนชายหนุ่มตกใจ

“ไม่เอานะเย็น ไม่ร้อง…โธ่โธ่…พี่คงย้ายไม่ได้ง่ายๆ หรอกครับ” เขาก็เลยโอบคอหล่อนไว้ ดึงเข้ามาจุมพิตอย่างดูดดื่ม “ย้ายได้ไง” คิดถึงเย็นตายเลย ตายดับจริงๆ เลย”

ว่าพลาง เขาก็จูบอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

“ไปทำงาน…เอ้ย…ทดลองงานสามเดือนนะเย็นนะ ถ้าเขาเกิดไม่พอใจให้พี่ออก เย็นอย่าร้องไห้ละกัน  เพราะกระผมออกเพราะทนความกดดันบางอย่างมิไหว” ชายหนุ่มทำเสียงโหยไห้

ลมเย็นเลยหัวเราะออกมาได้

“ว่าแต่ว่า เสาร์นี้ พี่จะขอเลี้ยงฉลองที่ฟุ้งช่วยน้องของเย็นเอาไว้ไง…ขอบคุณเขามากจริงๆ เพราะดูเหมือนโชยจะเริ่มดีขึ้น รู้สึกไหม”

“ค่ะ…ก็รู้สึก…คือเขาเงียบไป” หญิงสาวก็เลยได้เปลี่ยนเรื่องจากตนเองและเขาไปยังน้องสาว

ลมโชยเฉยไป…แม้กระทั่งการรวมตัวกันไปซื้อขายที่ดิน หล่อนก็ดูเหมือนไม่ยินดียินร้าย จนทุกคนแปลกใจ

แต่นายชัดไม่สงสัย

เนื่องด้วยในยามนี้ ‘ดาวศุกร์จร’ เป็นราชาโชคทับลัคนาของหล่อนที่อยู่ราศีกรกฎ ตรีโกณถึงดาวศุกร์เดิมที่อยู่พิจิก ศุกร์ราชาโชคที่กุมลัคน์ พฤหัส (5) ราศีมีนเป็นศุภะแก่ลัคน์มีอิทธิพลเพียงพอที่จะพลิกหัวใจหล่อนจากร้ายกลายเป็นสำนึกในบาปบุญคุณโทษ

อย่างดีก็ชั่วขณะหนึ่ง หรือถ้าโชคช่วยก็จะระลึกได้ตลอดไป

อันเป็นข่าวใหญ่ที่เยี่ยมยิ่งไม่แพ้ข่าวดีใดๆ ที่ครอบครัวได้รับในยามนี้

ลมเย็นส่งหิ้งที่ทำงานเสร็จสรรพก็ขับรถกลับบ้าน

เพียงแต่ถึงหน้าบ้าน ก็แลเห็นชายคนหนึ่งกำลังยืนรีรอ ครั้นหันมาพบหล่อนเข้าก็ดีใจ เปล่งเสียงออกมา

“หนูเย็น”

หล่อนจึงพนมมือไหว้

“ลุงมีธุระกับเย็นหรือคะ”

“อยากเจอชัดสักหน่อยน่ะหนู อยากขอบใจเขาหน่อยที่ช่วยอุปถัมภ์บำรุงลูกชายลุง…หิ้งกะเหินให้อยู่เย็นเป็นสุข สบายทั้งกายใจ”

นายหันเช้านี้ดูเปลี่ยนไป เป็นใครอีกคนที่ลมเย็นเกือบจะไม่รู้จัก

แต่หล่อนก็เชื้อเชิญเขาอย่างสุภาพให้เข้าบ้าน

ไปพบนายชัดเพื่อนเก่า

 – จบบริบูรณ์ –