ซ่อนรักในรอยกาล “ลวปุระ ทวารวดี” บทที่ 19 : ขันทีชาวลัวะ (1)

ซ่อนรักในรอยกาล โดย พิมพ์อักษรา กับผลงานนวนิยายอิงประวัติศาสตร์อ่านง่าย ว่าด้วยทฤษฎีหนึ่งในตำนานประวัติพระนางจามเทวีกับพระสวามีที่แทบไร้หลักฐาน ผ่านเกมการเมืองในอาณาจักรทวารวดี อันมีชายปริศนาแฝงตัวเข้ามาอยู่เบื้องหลังเกมชิงบัลลังก์ครั้งใหญ่นี้ ติดตามได้ในเพจ อ่านเอา และ anowl.co

“ราตรีก่อนนั้น เราฝัน…ถึงเจ้าพี่เขน”

พระนางทรงปรารภกับพระพี่เลี้ยงทั้งสอง “ในฝันนั้นเจ้าพี่อยู่ในป่าใหญ่ เขียวชอุ่มอุดมสมบูรณ์ยิ่ง มีลำธารสายน้อยไหลผ่านอยู่เบื้องหลัง เจ้าพี่ตรัสกับเราว่า…พี่จักตามธารสายนี้ไปพบวาน้อยที่แดนเหนือ”

คุณท้าวพี่เลี้ยงนิ่งฟังไม่ขัดด้วยคุ้นเคยกับลางสังหรณ์ประเภทต่างๆ ของพระนางดี

“ตื่นมาเช้านี้มีเหตุให้พวกเราต้องหยุดพักตั้งค่ายกันยังแก่งอุมหลุแห่งนี้ ที่มีธารน้ำสายเล็กสายน้อยแตกจากแม่ระมิงค์มากมาย เราเห็นว่าเป็นนิมิตสำคัญแน่แท้ จึงจักขอทำตามลางนั้นด้วยการเดินตามลำธารสายหนึ่งขึ้นไป จึ่งบอกพวกพี่ไว้เสียก่อนจักได้มิเป็นห่วง หากเราหายไปนานเกินสามสิบบาท พี่จงไปตามเราผ่านละหานน้ำสายนั้นเถิด”

เมื่อจบการแสดงหน้าพระพักตร์ของชาวลัวะ เจ้าหญิงชวาลาจึงทรงดำเนินลัดเลาะไปตามลำน้ำสายหนึ่งที่เสี่ยงเลือกตามลางนิมิต พระหัตถ์ข้างหนึ่งจับกระชับกริชข้างพระโสณีเพื่อระวังภัย ยิ่งลึกขึ้น ไกลขึ้นเท่าไร ก็ยิ่งสงัดเงียบเท่านั้น

พระบาทหยุดลงหน้าแอ่งธารน้อยอันแตกร่างจากสายน้ำนั้น อัศจรรย์ใจต่อทัศนียภาพดุจภาพฝัน ทั้งร่มไม้ทอดยาวไปในโค้งน้ำ พราวพร่างด้วยบุปผาสีชมพู ทั้งวงธารโอบล้อมมวลพฤกษาหลากรูปร่างสีสันที่พระนางไม่เคยพบพานมาก่อน…

และเมื่อกวาดพระเนตรดื่มด่ำ พิมพ์ประทับภาพอันงดงามตรึงใจไว้นั้น ก็กลับทอดพระเนตรเห็นภาพที่มิเคยคิดว่าจักได้เห็นอีกแล้ว

เบื้องหน้าพระนาง ณ​ ฝั่งตรงข้ามแอ่งธารสะอาดใส ปรากฏบุรุษร่างสูงโปร่ง หากดูแข็งแรงด้วยริ้วคลื่นแห่งกล้ามเนื้อได้สัดส่วนสมบูรณ์ทั้งตัว กระนั้นยังมิเทียบเท่าดวงหน้าโค้งมน แก้มอิ่มเล็กน้อยอันช่วยลดทอนดวงตาคมกริบดุจนัยน์ตาพญาเหยี่ยวและคิ้วเข้มหนาให้อ่อนละมุนลงได้ กอปรกับเรือนผมดำขลับหยักศกน้อยๆ ยาวเคลียบ่าที่ยามนี้เปียกชื้นน้ำนั้นก็ช่างเหมือน…

ดวงหทัยชวาลาแทบจักหยุดเต้นลงตรงนั้น…

“เจ้าพี่เขน…” พระวรกายสั่นเทิ้ม “เจ้าพี่ของน้องจริงๆ ด้วย”

ริมฝีปากบุรุษผู้เหมือนภัสดาพระนางอย่างยิ่งเผยอออกเล็กน้อยแล้วกลับหุบลงดังเดิม…ยิ่งทรงมั่นพระทัย โอษฐ์บางอย่างนั้นหามีผู้ใดอีกแล้วนอกจากเจ้าพี่เขน

“เจ้าพี่มาหาน้องจริงๆ”

ชวาลามิสนสิ่งใดอีกแล้ว ทรงก้าวบาทลุยผ่านละหานน้ำฝ่าตรงเข้าประชิดอีกฝ่าย ทอดพระเนตรบุรุษตรงหน้าเต็มตา สบนัยนาที่ทรงคิดถึงอยู่ทุกห้วงทิวาราตรีแล้วผวาเข้ากอดทันใด

“เจ้าพี่เขน…เจ้าพี่ของน้อง” พระนางกันแสง “น้องคิดถึงเจ้าพี่เหลือเกิน เจ้าพี่…หนีมาหรือเพคะ”

อีกฝ่ายกลับเกร็งร่างราวทำตัวไม่ถูก ก่อนค่อยๆ ยันร่างพระนางออกช้าๆ กล่าวตะกุกตะกัก

“เจ้า…ท่าน เป็นใครฤๅ เรา…ข้า มิใช่เจ้าพี่…เขน”

พระนางชวาลาชะงัก “มิใช่เจ้าพี่เขนได้อย่างไร”

“ก็… มิใช่”

จอมนางแห่งละโว้สบนัยนาคู่นั้นอย่างค้นคว้า “เจ้าพี่… มิต้องการให้แผนรั่วไหลเช่นนั้นฤๅ”

“แผน…แผนอันใด”

“น้องนึกอยู่แล้ว…ชายเลี้ยงม้าหน้าด่างผู้นั้นช่างเต็มไปด้วยพิรุธ” ชวาลารู้สึกฝืดพระศอในบัดดล

“เจ้าพี่คงเห็นมันฉลาด ทั้งยังหน่วยก้านรูปร่างผิวพรรณละม้ายเจ้าพี่กระมัง จึงฝึกฝนถ่ายทอดวิชาให้มันทุกสิ่ง” ทรงเริ่มปะติดปะต่อชิ้นส่วนที่ขาดหายไปได้ทันใด “เพื่อให้มันเป็นตัวตายตัวแทนของเจ้าพี่ใช่หรือไม่เพคะ…โอ ทรงทำสิ่งใดลงไปรู้ตัวหรือไม่ เจ้าพี่ยอมเสี่ยงให้ชายไม่มีหัวนอนปลายเท้าขึ้นเป็นกษัตริย์ลวปุระเช่นนั้นหรือ”

“ท่าน…พูดเรื่องอันใด ข้า…ไม่เข้าใจ”

“เจ้าพี่ปลอมเป็นชายเลี้ยงม้าตามขบวนน้องมา มิน่าเล่า มันถึงได้รอบรู้ไปเสียทุกเรื่อง แต่…ช่างเสี่ยงอันตรายเหลือเกินเพคะ” พระนางตกตะลึงกับสิ่งที่เพิ่งค้นพบ “เจ้าพี่จะแน่ใจได้อย่างไรว่าชายผู้นั้นจักทำแนบเนียนไปได้ตลอดรอดฝั่งโดยมิถูกจับได้เสียก่อน ถึงจักให้พระฤๅษีกวดขันจริยาวัตรก็ตามเถิด โอ…ท่านสุกกทันตะก็รู้เห็นเป็นใจกับแผนนี้เช่นนั้นฤๅ แล้วใบหน้าของมันเล่าจักเหมือนได้อย่างไร…”

อีกฝ่ายหน้าซีดเผือด

“ตอนถูกควบคุมตัวในชวัลรวี น้องเคยได้ยินอยู่บ้างว่าเจ้าพี่ไว้ใจให้อัศวบาลผู้นั้นปลอมแปลงตัวเพื่อสืบข่าวจากตำหนักต่างๆ ชะรอยมันจักมีหัวเรื่องการอำพรางใบหน้าเป็นคนโน้นคนนี้กระมัง…เจ้าพี่จึงหวังให้มันปลอมหน้าตาเป็นเจ้าพี่ได้เช่นนั้นหรือ…” พระนางทรงเงียบไปอึดใจ ก่อนตรัสอย่างหวาดหวั่น

“ทรงทิ้งละโว้แล้วฤๅ”

“ข้าไม่รู้ว่าท่านพูดเรื่องใดอยู่ ข้า…มิใช่…เจ้าพี่”

“เช่นนั้นท่านเป็นใครเล่า”

“ข้าเป็นลัวะบ้านป่า”

“ลัวะบ้านป่าจักหน้าเหมือนสวามีข้าได้อย่างไร” พระนางเริ่มกริ้ว “เจ้าพี่ก็ทรงทราบดีว่ามิเคยปดน้องได้แต่ไหนแต่ไร…” หากรับสั่งแล้วก็ชะงักไป “แต่ก็ทรงปกปิดน้องมาได้ยาวนานถึงเพียงนี้”

“ข้าบอกแล้วว่ามิใช่”

“เจ้าพี่!” พระนางร้อง “จนป่านนี้ยังต้องปิดบังอีกหรือเพคะ เรื่องใหญ่ถึงเพียงนี้…ทรงให้คนเลี้ยงม้าเป็นตัวตายตัวแทนขึ้นเป็นราชันละโว้ เช่นนี้น้องควรยินดีที่เจ้าพี่รักน้องจนยอมเสี่ยงทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างมา หรือเสียใจที่ทรงทิ้งบ้านทิ้งเมืองไว้เบื้องหลัง เท่ากับมิทรงไยดีราชธานีลวปุระอีกแล้ว”

“ทำไมดื้ออย่างนี้” บุรุษผู้นั้นเอ่ยกึ่งดุกึ่งรำคาญด้วยวาจาแปลกประหลาด “จะให้ข้าเป็นเจ้าพี่ของเจ้าให้ได้เลยหรือ เหตุใดมิคิดบ้างว่าข้าเป็นตัวตายตัวแทนที่เจ้าชายกัษษกรส่งมาบ้างล่ะ พระองค์จะกล้าเสี่ยงทิ้งบัลลังก์ให้คนแปลกหน้าไปได้อย่างไร ก็ต้องส่งคนอื่นมาแทนอย่างไรเล่า”

“นั่นปะไร…ท่านเอ่ยนามเจ้าชายกัษษกรออกมาแล้ว” ชวาลาร้องอย่างมีชัย “แล้วก็จงตอบน้องมาที ว่าเช่นนั้นเหตุใดเจ้าชายกัษษกรจักต้องส่งคนหน้าเหมือนพระองค์มาในขบวนด้วยเล่า แลก็ใช่ว่าจะมีใครหน้าเหมือนกันได้ง่ายดายนัก มิใช่ฝาแฝดกันสักหน่อย”

พระนางสบตาอีกฝ่ายอย่างเว้าวอน สวมกอดอีกหน

“เจ้าพี่อย่าปฏิเสธน้องอีกเลย ไม่มีวันใดที่น้องมินึกถึงเจ้าพี่”

“ข้า…ไม่ใช่” เขาเอ่ยตะกุกตะกัก “ไม่ใช่จริงๆ”

“มิใช่แล้วไยจึงกอดน้องไว้ มิผลักไสออกเสียเล่า”

บุรุษปริศนารีบผละอ้อมกอดทันที “ขอประทานอภัยเถิด”

เจ้าหญิงชวาลาทรงนิ่งพินิจชายตรงหน้าอย่างถี่ถ้วนอีกหน นอกจากผิวขาวผ่องกว่าภัสดาของพระนางแล้ว ไม่มีสิ่งใดบนเรือนกายสมบูรณ์งามตรงหน้าที่จักมิใช่เจ้าชายกัษษกร…แต่เหตุใด