กรุ่นกลิ่นผกาแก้ว บทที่ 11 : ยวนสวาท (2)

กรุ่นกลิ่นผกาแก้ว โดย ชีวาพร เรื่องราวของสองพี่น้องที่ชีวิตแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน คนหนึ่งใบหน้างดงามโดดเด่นเป็นที่ปรารถนาของผู้คน อีกคนใบหน้าสามัญและยังมีชะตากาลกิณีติดตัวมาตั้งแต่เกิด ชีวิตของทั้งคู่จะดำเนินไปในทิศทางใด อ่านเรื่องราวของพวกเธอได้ในเว็บไซต์อ่านเอา anowl.co และเพจ anowldotco

“กูจะไปอาบน้ำก่อน พวกมึงก็ไปพักได้ ไม่ต้องตามมาให้มากความ”

“ขอรับ”

เสียงสนทนาของคุณทองและบ่าวคนสนิทดังขึ้นที่ท่าน้ำ ผกากรองที่นั่งหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ยกมุมปากขึ้นปลดสไบโยนเข้าพงหญ้า เปลี่ยนผ้านุ่งเป็นโจงอกแล้วก้าวลงไปในแม่น้ำ รอจังหวะที่เหมาะคุณทองเดินมาในระยะสายตาก็ยกตัวขึ้นจากน้ำ ให้แสงจันทร์ส่องผิวกายเหลืองนวลตา มือเรียวหยิบมะขามเปียกมาขัดผิว ถกชายผ้านุ่งขึ้นเผยเรียวขาขาวตั้งแต่ปลายเท้าจรดโคนขาอ่อน ก่อนจะใช้ขันกะลาตักน้ำมาล้างตัว

ซ่า…เสียงคล้ายคนตักน้ำอาบดังมาจากที่ท่า ทำให้คิ้วหนาของคุณทองขมวดเข้าหากัน เพ่งสายตาจดจ้องพร้อมกับตวาดเสียงก้อง

“ไอ้อีคนใดมาอาบน้ำที่ท่านี้ มิรู้หรือว่า…”

คำตำหนิยังออกมาไม่สิ้นประโยค คุณทองก็ถูกเรือนร่างของแม่ผกากรองสะกดสายตา

“ที่ท่าน้ำด้านหลังบ่าวชายอาบน้ำกันเต็มไปหมด บ่าวไม่รู้ว่าคุณทองจักลงมาอาบน้ำเพลานี้จึงมาแอบใช้ ขออภัยด้วยเจ้าค่ะ”

ผกากรองเอ่ยเสียงสั่นตัวงอ ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นชวนให้เวทนาสงสาร หากแต่ยามที่แสงจันทร์สาดส่องสะท้อนใบหน้าที่งดงามของแม่ผกากรอง หัวใจของคุณทองก็เต้นระรัว ยิ่งยามที่นางจงใจขยับตัวเผยเรียวขาที่เนียนละเอียด ยิ่งทำให้คุณทองหลงลืมตน ปลดปล่อยให้อารมณ์นำพา เดินเข้ามากระชากคนเข้าแนบชิดกดใบหน้าซุกไซ้ตามลำคอขาว พร้อมกับดึงกระชากผ้าโจงบนตัวของหญิงสาวออกจากอก วางมือบีบเคล้นก้อนเนื้อนุ่มที่เย้ายวนตา

“อะ! ว้าย…คุณทองทำเยี่ยงนี้มิได้นะเจ้าคะ”

ผกากรองปล่อยให้คุณทองสัมผัสแนบชิด จนร่างกายของเขาร้อนรุ่ม เต็มไปด้วยความปรารถนายากจะหยุดมือจึงแสร้งเอ่ยห้ามปราม

“ทำไมจะมิได้ มึงเป็นบ่าวในเรือนกู กูจะเอาทำเมียเหตุใดจะมิได้”

“แต่…บ่าว…บ่าวเป็นคนของเรือนเล็กเจ้าค่ะ”

คนของเรือนเล็ก ย่อมหมายถึงคนของไอ้เงิน พี่ชายที่เกิดจากบ่าวหน้าห้องมารดา แต่ยิ่งรู้ว่าหญิงงามตรงหน้าเป็นคนของพี่ชายชั้นต่ำ ในใจของคุณทองก็ยิ่งเกิดความปรารถนาอยากแย่งชิง

“หากกูจักเอา ใครก็ขวางไม่ได้”

เพียะ! แก้มนวลของผกากรองชาไปทั้งแถบ ทว่าเมื่อสัมผัสได้ถึงความตื่นตัวของชายหนุ่มหลังจากลงมือทำร้ายเธอ ผกากรองก็เข้าใจความชื่นชอบในรสรักของคุณทองในทันที

“คุณทองอย่าทำบ่าวเลยเจ้าค่ะ ปล่อยบ่าวไปเถิด หากคุณเงินรู้เข้า…”

“รู้แล้วมันจะทำอะไรกูได้ ถ้ากูจะเอา คนอย่างไอ้เงินกล้าไม่ให้หรือ”

คุณทองตวาดก้องจับผกากรองที่กึ่งเปลือยพาดบ่าพาขึ้นเรือน ผกากรองแสร้งขัดขืนเล็กน้อย ไม่นานนักก็ถูกจับโยนลงบนเตียงนุ่ม ดวงตาเรียวกวาดมองรอบตัวด้วยท่าทางตื่นตระหนก หากแต่ในใจกลับยินดียิ่ง แค่หอนอนของคุณทองก็กว้างกว่าเรือนเล็กทั้งเรือนแล้ว ที่ตรงนี้ต่างหากเล่าที่เหมาะสมกับเธอ

“คุณทองปล่อยบ่าวเถิดนะเจ้าคะ”

คุณทองมองดูหญิงสาวที่ขยับตัวถอยหนีจนชนหัวเตียงแล้วยิ้มเหี้ยม ปลดผ้าคาดเอวออกมาจับสองแขนมัดรวมยึดตรึงกับเตียง แล้วกระชากผ้านุ่งผืนเดียวออกจากกายสาว รอยรักมากมายที่ปรากฏบนเนื้อตัวของผกากรองบ่งบอกชัดแจ้งว่าพี่ชายชั้นต่ำของเขาหลงใหลหญิงสาวตรงหน้าเพียงใด

“กูอยากรู้นัก หากไอ้เงินมันรู้ว่ากูเอาผู้หญิงของมันมาทำเมีย มันจะรู้สึกเยี่ยงไร”

ผกากรองย่อมอ่านสายตาของชายตรงหน้าออก เธอแสร้งทำเป็นตื่นกลัวร่ำไห้ ยิ่งเห็นว่าผกากรองอ่อนแอหวาดกลัวมากเพียงใด คุณทองก็ยิ่งอยากครอบครองเธอมากขึ้นเท่านั้น ไม่เสียเวลาเล้าโลมใดๆ ก็กระโจนเข้าแทรกกายครอบครองเธออย่างหยาบกระด้างรุนแรงในทันที

“คุณทองอย่าทำบ่าวเจ้าค่ะ บ่าวเจ็บ”

“หึ! ปากร้องว่าอย่าแต่ตอดรัดกูเสียแน่น ช่างเป็นหญิงที่เร้าใจกูนัก”

ดวงตาคมมองหญิงสาวที่ตนยึดตรึงแล้วยิ้มอย่างพอใจ เขาไม่ใช่ไก่อ่อนเยี่ยงพี่ชายชั้นต่ำ ย่อมรับรู้ได้ว่าหญิงสาวตรงหน้ากำลังเสแสร้งแกล้งหวาดกลัว แต่ยิ่งรู้เขาก็ยิ่งพอใจ มือหนาจับผมของผกากรองกระชากจนใบหน้างามแหงนขึ้น โน้มใบหน้าลงกดแนบริมฝีปากบังคับเธอรับรสจุมพิตที่รุนแรงจากเขา

“อื้ม…เก่งถูกใจกูนัก มิน่าเล่าไอ้เงินจึงหลงใหลยิ่ง”

เพราะมีนิสัยการร่วมรักอันหยาบกระด้าง ที่ผ่านมาแม้แต่หญิงในโรงรับชำเราบุรุษก็ไม่อาจรับแรงรักของคุณทองไหว เมื่อพบคนที่ถูกใจเยี่ยงผกากรองจึงทำให้คุณทองอยากยึดครองเธอมาเป็นของตนเอง

“คุณทองปล่อยบ่าวกลับเรือนเล็กเถิดเจ้าค่ะ บ่าวไม่อยากทำให้คุณทองกับคุณเงินผิดใจกันเพราะบ่าว”

ผกากรองที่นอนซบบนอกเปลือยของคุณทองเอ่ยบอก ทว่ายิ่งเธอร้องบอกให้เขาปล่อย คุณทองกลับยิ่งไม่อยากปล่อย มือหนาโอบรัดเอวบางเข้าแนบชิด กดจุมพิตเร่าร้อนเริ่มบทรักกับผกากรองต่ออีกครั้ง มุมปากของหญิงสาวยกขึ้นอย่างพึงพอใจ อิงแอบปรนเปรอรสรักให้คุณทองอย่างถึงใจไม่แพ้กัน

จวบจนตะวันฉายแสงคุณเงินตื่นขึ้นมาพร้อมกับเตียงที่ว่างเปล่าก็ขมวดคิ้วแน่นเดินออกจากหอนอนร้องเรียกหาเมียรัก

“แม่ผกากรอง!”

“เรียกให้ตายมันก็มิโผล่หัวมาดอก”

ใบหน้าคมหันไปตามเสียงของมารดาที่เดินขึ้นเรือนมา จดจ้องด้วยแววตาเต็มไปด้วยความสงสัย

“แม่ทำอะไรผกากรอง”

“เฮอะ! แม่รึจะกล้าแตะเมียสุดที่รักของคุณเงิน”

“เยี่ยงนั้นแม่ผกากรองอยู่ที่ใด”

“อยู่ที่ใดรึ ก็อยู่บนเตียงคุณทองอย่างไรเล่า”

อวบเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดูแคลน ก่อนจะหันมาทอดสายตามองลูกชายด้วยแววตาเห็นใจ พ่อเงินนั้นเป็นคนไร้เล่ห์เหลี่ยม จะตามไม่ทันหญิงมากเล่ห์เยี่ยงผกากรองก็ไม่แปลกนัก

“แม่บอกแล้วใช่หรือไม่ อีหญิงจัญไรเยี่ยงนั้นมันมิได้รักใคร่คุณเงินอย่างแท้จริง มันก็แค่…”

“ไม่จริง! ผกากรองรักและเทิดทูนฉันจากใจจริง ต้องเป็นคุณทองบังคับฝืนใจนางแน่ ฉันไม่ยอม!”

ตั้งแต่เล็กจนโต คุณทองมีนิสัยชอบแย่งชิงของของเขา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ขอเพียงสามารถทำให้เขาเสียหน้าคุณทองจะลงมือแบบไร้ไมตรีเสมอ ก่อนหน้านี้เขาไม่คิดถือสาเพราะอย่างไรก็เป็นพี่น้องร่วมบิดา แต่เรื่องของแม่ผกากรองเขาไม่อาจยินยอมได้ พูดจบคุณเงินก็ก้าวลงเรือนเล็กมุ่งตรงไปยังเรือนใหญ่ อวบรีบเข้าไปขวางทางห้ามปรามในทันที

“คุณเงินจะไปที่ใดกัน”

“ฉันก็จะไปเอาเมียของฉันคืนอย่างไรเล่า”

“ไม่ได้! อย่าไปนะคุณเงิน ลืมไปแล้วรึว่าแม่นายเรไรห้ามมิให้คุณเงินขึ้นเรือนใหญ่โดยมิได้รับอนุญาต”

“เยี่ยงนั้นฉันก็จักไปขออนุญาตบนเรือนเสียคราเดียวกัน”

“คุณเงิน!”

อวบตวาดก้อง เพลานี้เศรษฐีเพชรไม่อยู่ ทุกเรื่องเล็กใหญ่ในเรือนล้วนเป็นแม่นายเรไรดูแลจัดการ หากปล่อยให้คุณเงินขึ้นไปอาละวาดแย่งคนบนเรือนใหญ่ อีกฝ่ายต้องฉกฉวยโอกาสนี้เล่นงานตนและลูกชายอย่างแน่นอน