พลิกรักทำนายใจ บทที่ 14.1 : ศิลปินหนุ่มผู้ไม่จับกีตาร์อีกเลย

พลิกรักทำนายใจ โดย แสนแก้ว เรื่องราวของสายมูตัวแม่ที่ช่วยเหลือคนอื่นมากมาย แต่ความรักของตัวเองกลับไม่รอดราวกับดวงความรักอาภัพซะเหลือเกิน คงจะมีแค่ ‘พี่ภู’ เท่านั้นที่ดีต่อเธอเอ…เธอผู้รู้ใจลูกค้าดั่งมีตาทิพย์กลับไม่เคยมองเห็นหัวใจเขาเลยสักทีได้อย่างไร นวนิยายอ่านฟรีสนุกๆ ที่อ่านเอามีให้คุณได้อ่านที่ anowl.co

เมื่อถึงเก้าโมงอันเป็นเวลาเริ่มงาน มนชิดาก็ลุกจากโต๊ะทำงานเดินเข้าห้องประชุมเล็ก ตามที่ได้แจ้งลูกทีมไว้ตั้งแต่เมื่อวานว่าเช้านี้จะเรียกประชุม

สมาชิกทีมได้แก่ ลูกแก้ว สาวตุ้ยนุ้ยฝ่ายวัสดุและเฟอร์นิเจอร์ผู้ผลักประตูกระจกออฟฟิศเข้ามาอย่างแรง วิ่งกระเพื่อมหน้าตาตื่น โยนกระเป๋าข้ามพาร์ทิชันลงบนโต๊ะทำงานดังตึ้ง แล้ววิ่งกระหืดกระหอบตามเธอมาติดๆ

สิงโต หนุ่มผมทองนักออกแบบตกแต่งภายในผู้เดินก้าวยาวพลางเคี้ยวข้าวเหนียวหมูปิ้งหนุบหนับ เขารูดหมูไม้สุดท้ายเข้าปากเต็มคำ แล้วโยนถุงกับไม้เสียบลงถังขยะหน้าห้องประชุม

และสุดท้าย ขนมหวาน เจ้าของฉายา ‘อินทีเรียดีไซเนอร์ฟ้าประทาน’ ผู้เดินนวยนาดมาในลุคสดใสจับตา เสื้อเกาะอกกับกระโปรงสั้นเหนือเข่าลายดอกพื้นขาว คลุมทับด้วยเสื้อคลุมตัวยาวถึงข้อเท้าสีเหลืองนีออน มือข้างหนึ่งถือแท็บเล็ต อีกข้างหิ้วถังชานมไข่มุก

วาระการประชุมวันนี้ว่าด้วยโปรเจกต์ล่าสุดที่ทางทีมได้รับมอบหมาย นั่นคือ ปรับปรุงห้องโถงรับแขกที่บ้านของคุณไม้ นักธุรกิจใหญ่ท่านหนึ่ง ในคอนเซปต์ที่คุณไม้ให้มาสั้นๆ ว่า ‘ผมอยากได้แนววินเทจที่ดูโมเดิร์น’

“วินเทจที่ดูโมเดิร์น” ลูกแก้วทวนคำ

“โมเดิร์นที่ดูวินเทจ” สิงโตกัดเล็บ กระดิกขา

ดวงศิริรีบแก้ว่า

“ไม่ๆ วินเทจที่ดูโมเดิร์น ถูกแล้ว”

ลูกแก้วหัวเราะเอิ๊กๆ สิงโตฉกหยิกเอวอวบๆ วูบวาบ หยอกล้อกันไปมา

มนชิดาถอนใจเฮือกเหลือกตามองบน ว่ากันว่าความเพี้ยนกับอัจฉริยะนั้นคั่นไว้แค่เส้นบางๆ ดังนั้นเธอจะพยายามมองทีมของเธอเป็นอัจฉริยะ เป็นดรีมทีมที่สร้างสรรค์งานได้เก๋ที่สุด ล้ำที่สุด ถึงสมาชิกทีมจะสุดขอบโลกกันไปคนละทาง เธอก็จะปาดเหงื่อฟึ้บและยืนยันจะรักทีมของเธอ

หลังจากช่วยกันระดมความคิดและแจกจ่ายงาน วันต่อมากลายเป็นดวงศิริที่เชิญ ‘ดรีมทีม’ เข้าประชุมบ้าง หญิงสาวบอกว่าพร้อมเสนอไอเดียแล้ว

เมื่อองค์ประชุมพร้อม ดวงศิริก็ลุกขึ้นนำเสนองาน

ห้องนั่งเล่นรูปโฉมใหม่ในสไตล์วินเทจแต่โมเดิร์น มีจุดไฮไลต์ที่การยกพื้นขึ้นแล้วเจาะตรงกลางเป็นรูปวงกลม ลดหลั่นเป็นขั้นๆ สามขั้น บุนวมสำหรับนั่งและเป็นพนักพิงโดยรอบ ชวนให้เจ้าของบ้านและสมาชิกในครอบครัว หรือแขกที่มาเยี่ยมเยือนนั่งล้อมวงกัน

โซฟาที่ไม่ได้ตั้งขึ้นบนพื้น แต่เจาะลงข้างล่างนี้ ดวงศิริปลื้มปริ่มสุดๆ เมื่อพูดว่า

“คอนเซปต์นี้ได้มาจาก ‘โคลอสเซียม’ หรืออัฒจันทร์สนามประลองอันเป็นเอกลักษณ์ของประเทศอิตาลี แรงบันดาลใจของภาพยนตร์ชื่อดังมากมาย เช่น แกลดิเอเตอร์”

หนังรางวัลออสการ์นี่แหละ วินเทจที่โมเดิร์น อมตะนิรันดร์กาล!

“ห้องเดิมของคุณไม้เป็นกระจกยาวตลอดแนวในด้านที่เปิดสู่สนามหญ้าใช่ไหม ดังนั้นผนังด้านที่ใกล้กระจกนี้ เราจะทำเป็นชั้นหนังสือใหญ่เต็มผนัง ใช้สีไม้มะฮอกกานีเข้มๆ เพื่อให้ได้ฟิลลิ่งแบบห้องสมุดในเรื่องแฮร์รี พอตเตอร์”

ใช่แล้ว นี่ก็วรรณกรรมเยาวชนอมตะระดับโลกเช่นกัน!

ส่วนผนังอีกด้านที่ยังว่างอยู่ เธอจะเบรกความเคร่งขรึมของห้องสมุดแฮร์รี่ พ็อตเตอร์กับสนามประลองแกลดิเอเตอร์ด้วยชุดโต๊ะเก้าอี้ผ้าลายดอกไม้สไตล์วินเทจ เพนท์ผนังทั้งแถบเป็นรูปช่อดอกกุหลาบ

และไม่ใช่การเพนต์ธรรมดา แต่จะทำกากบาทแบบลายปักครอสติช ใช่แล้ว นี่ก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่สาวๆ ฮิตกันสมัยก่อน จนสมัยนี้ครอสติชได้วนเวียนกลับมาใช้ตกแต่งเสื้อผ้า เช่น ปกเสื้อ อกเสื้อ กระเป๋าของเสื้อหรือชุดกระโปรง

เสื้อผ้าเก่ามาทำใหม่ ตกแต่งงานปักมือพวกนี้ขายตัวละเป็นพันเป็นหมื่น แล้วจะไม่เป็นวินเทจที่โมเดิร์นได้อย่างไร

อีกหนึ่งไฮไลต์คือการวางไฟซ่อนที่เพดาน แนวผนัง กับหลังชุดโซฟาบิลต์อินโคลอสเซียม ชุดไฟนี้เปลี่ยนสีได้สี่ระดับ ขาว วอร์ม ม่วง และน้ำเงิน ตอนกลางวันใช้แสงขาวหรือวอร์ม พอกลางคืนใช้โทนม่วงหรือน้ำเงิน โคลอสเซียมคลาสสิกก็จะกลายเป็นไนต์คลับสุดโมเดิร์นทันตา

จบการนำเสนอ ดวงศิริได้เห็นสิงโตกับลูกแก้วอ้าปากค้าง ขณะที่โปรเจกต์เมเนเจอร์ของทีมเท้าคางหน้าเครียด

ดวงศิริกระตุกยิ้มทีหนึ่ง

“เป็นไง ล้ำใช่ไหมล่ะ”

เหมือนคำพูดเรียกสติ สิงโตกับลูกแก้วสะดุ้ง ปรบมือรัว

“โอ้โฮ คิดได้ยังไงเนี่ยพี่หวาน เก๋สุดๆ”

“ลูกพี่ผม ลูกพี่ผม” สิงโตเป่าปากปิ๊ดปิ้ว

แต่มนชิดาแย้งว่า

“คอนเซปต์น่าสนใจอยู่หรอก แต่แน่ใจเหรอว่าลูกค้าจะชอบลายดอกกุหลาบ ลูกค้าเป็นผู้ชายนะ”

หนุ่มนักออกแบบอีกคนในทีมรีบสนับสนุนลูกพี่

“เดี๋ยวผมเตรียมลายครอสติชไว้หลายๆ ลายให้ลูกค้าเลือกครับ หรือไม่เราทำแนวกระเบื้องโมเสก เป็นรูปโคลอสเซียมดีไหมครับ จะได้ลิงก์กับชุดโซฟา ดูแมนๆ ดีด้วย”

มนชิดาพยักหน้าแบบที่ไม่ได้หมายความว่าเห็นด้วย แต่หมายถึงรับรู้

“แล้วไฟเปลี่ยนสีได้น่ะ ถ้าสมมติลูกค้าเข้าบ้านแล้วไม่อยากเปิด มันจะยังเป็นความโมเดิร์นไหม หรือจะเดิร์นแค่เฉพาะตอนเปิดไฟ ปิดแล้วเป็นวินเทจ”

สิงโตกับลูกแก้วหันขวับไปทางลูกพี่ที่ยืนหน้าจอภาพ รอฟังคำตอบกันตาแป๋ว ส่วนผู้พรีเซนต์เกิดปิ๊งแว้บ เพิ่งได้ไอเดียตอนที่หัวหน้าจอมมารของเธอพูดเมื่อกี้นี้เอง ถึงอย่างนั้นก็ยังทำหน้านิ่ง ยิ้มเรียบ ตีเนียนไปว่า

“เข้าใจถูกแล้วละ วินเทจที่ดูโมเดิร์นก็คือ ถ้าเปิดไฟในห้องจะดูโมเดิร์นขึ้น ปิดไฟก็กลายเป็นวินเทจ ทูอินวัน”

แต่มนชิดาไม่เห็นด้วย

“ทำอย่างนั้นก็เหมือนผลักภาระไปที่ลูกค้าสิ เพิ่มค่าไฟให้ลูกค้าอีก”

“แต่เรามองว่ามันคือทางเลือกนะ สองอารมณ์ได้ในหนึ่งเดียว จริงๆ สี่เลยด้วยซ้ำ”

มนชิดาก็ยังไม่เห็นด้วยอยู่ดี แต่เธอไม่ใช่ลูกค้า บางทีคุณไม้เจ้าของบ้านอาจเห็นด้วยกับดวงศิริก็ได้ เธอจดบันทึกเร็วๆ แล้วสรุปประชุมว่า

“เอาเป็นว่าไอเดียนี้จะเก็บไว้ก่อน พวกเราคิดกันให้เต็มที่ รวมหลายๆ แบบ แล้วไปเสนอลูกค้ากัน”

ราวหนึ่งทุ่มข้างนอกฟ้ามืดแล้ว แต่ในห้องสตูดิโอเปิดไฟสว่างจ้า มนชิดานั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ ใบหน้าแต่งแต้มเครื่องสำอางเข้มจัด สวมชุดกระโปรงสายเดี่ยวสีครีมคลุมเบลเซอร์สีส้มอิฐ จดจ่ออยู่กับโทรศัพท์มือถือ

ชายร่างสูงเพรียวเดินมาจากอีกด้านหนึ่ง เขาสวมเสื้อเชิ้ตกับกางเกงขาสั้นเข้าชุดกันแบบแฟชั่นผู้ชาย เด็กในสตูดิโอต่างยกมือไหว้ สวัสดีครับ สวัสดีค่ะเจ๊เป้

เจ๊เป้สะกิดไหล่มนชิดาไม่เบานัก

“ยัยมายด์ อีกครึ่งชั่วโมงจะขึ้นไลฟ์อยู่แล้วนะ ทำไมหน้านิ่วคิ้วขมวดแบบนี้ล่ะ อย่าบอกนะว่าปวดอึ๊”

มนชิดาหันมองแวบหนึ่ง

“บ้าสิเจ๊ หนูคิดงานอยู่”

“แกสิบ้า คิดงานอะไร เห็นไถเฟซบุ๊กผู้ชาย”

“ลูกค้าน่ะเจ๊ หนูอยากรู้ว่าไลฟ์สไตล์เขาเป็นยังไง ชอบอะไรไม่ชอบอะไร กำลังทำโปรเจกต์แต่งห้องให้เขาน่ะ”

“อืม ถามเขาตรงๆ ไม่ได้เหรอ”

“ถามแล้ว ลูกค้าก็ตอบเท่าที่เขานึกได้แหละ แต่นักออกแบบอย่างพวกหนูต้องมองให้ลึกลงไปกว่านั้น ให้ถึงสิ่งที่เขาต้องการ แต่ไม่รู้ตัวว่าต้องการน่ะเจ๊”

“โฮ้ย ซับซ้อน” เจ๊เป้กระแทกเสียง แต่ค้อมตัวมาเขม้นมองจอโทรศัพท์ “แต่ว่านะ กีตาร์เขาแจ่มทุกตัวเลยนะนั่นน่ะ”

“หืม ไหนเจ๊”

นิ้วยาวแข็งแรงชี้แตะหน้าจอ

“นี่ไง มีอยู่เกือบทุกรูปเลย เห็นไหม”

มนชิดาเบิกตากว้างอย่างสนใจ ที่ผ่านมาเธอสังเกตแค่รสนิยมการแต่งกายของคุณไม้ รวมถึงภรรยาและลูกๆ ของเขา ดูว่าเขาชอบไปไหน ทำกิจกรรมอะไรบ้าง แต่ไม่ยักมองเห็นอย่างที่เจ๊เป้เห็นว่าแทบทุกรูปมีกีตาร์แอบซ่อนอยู่ แม้แต่รูปที่ถ่ายในรถครอบครัวซึ่งกำลังจะไปเที่ยวเขาใหญ่กัน เบาะหลังสุดก็ยังมีกระเป๋ากีตาร์วางรวมกับกระเป๋าเดินทางด้วย

ส่วนเจ๊เป้ นอกจากเป็นเจ้าของแบรนด์เสื้อผ้าและเพจไลฟ์ขายเสื้อผ้าที่มียอดผู้ติดตามหลักแสนแล้ว ยังรักดนตรีและกีตาร์เป็นชีวิตจิตใจ รักจนได้สามีเป็นนักกีตาร์หนุ่มสุดฮอตแถมมาด้วยอีกคน

เจ๊เป้เสริมมาอีกว่า

“กีตาร์บางรุ่นน่ะ ยิ่งเก็บไว้นานราคายิ่งสูงนะ ปล่อยออกมาทีหนึ่งพวกนักสะสมเขาแย่งกันซื้ออุตลุด นี่คุณพี่เขาคงจะชอบมากเลยละ”

มนชิดาเลื่อนดูรูปไปมา กีตาร์สวยๆ ในแต่ละรูปไม่ซ้ำกันเลย

“อืม แล้วแหล่งขายกีตาร์พวกนี้คือที่ไหนเหรอเจ๊”

“พวกคนวงในด้วยกันนี่แหละปล่อย กลุ่มเฟซบุ๊กคนรักกีตาร์อะไรพวกนี้ คนเขาปล่อยของ ตามหาของ นัดดูของกันเป็นเรื่องปกติ กีตาร์ตัวลูกรักของเจ๊ก็ซื้อจากในกลุ่มนี้แหละ คนที่เจ๊ซื้อก็เป็นตัวพ่อในวงการเหมือนกันนะ”

“เรื่องสะสมกีตาร์น่ะเหรอ”

“เปล่า สะสมน่ะไม่เท่าไร แต่เป็นตัวเทพเรื่องทำเอฟเฟกต์กีตาร์”

มนชิดาเอี้ยวมองพี่ชายสุดสวยที่ยืนข้างหลัง “เอฟเฟกต์กีตาร์งั้นเหรอ”

“ไม่รู้จักละสิ”

มนชิดากำลังจะเสิร์ชหาข้อมูล แต่เจ๊เป้เล่าต่อก่อนว่า

“ร้านของเขาก็น่ารักนะ เรียกว่าโฮมแกลเลอรีก็ได้มั้ง วางพวกเครื่องดนตรีเป็นของประดับตกแต่ง น่ารักน่าชัง แต่ที่น่ารักกว่าบ้านก็เจ้าของบ้านนี่แหละ”

เจ๊เป้ปิดปากหัวเราะฮิฮิ มนชิดาหลุดขำ ตีแขนแซวว่า เบาๆ หน่อยเจ๊ มีผัวแล้ว

คนมีผัวสะบัดสะบิ้งนิดหนึ่งพอเป็นพิธีแล้วว่า

“แกลองไปส่องก่อน เพจเอฟเฟ็กต์เขาชื่อ Breakfuzz ส่วนบ้านเขาอยู่ใกล้รถไฟฟ้าใต้ดินนิดเดียว”

“ไปดูได้ใช่ไหมเจ๊ สรุปว่าเป็นบ้านหรือร้านนะ”

“กึ่งบ้านกึ่งร้านบอกไม่ถูก คือไม่ได้เป็นร้านขายของ แต่เขาจัดบ้านไว้รับลูกค้าได้ แกลองไปดูสิ”

นางแบบสาวคำนวณเวลา บางทีเสร็จจากไลฟ์สดวันนี้อาจแวะไปดูสักหน่อย ไม่ได้สนใจกีตาร์สวยๆ ไว้สะสม เอฟเฟกต์กีตาร์ที่เป็นสินค้านั้นไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำ แต่เธอสะดุดใจคำว่า ‘โฮมแกลเลอรี’

อยากรู้ว่าคนที่เก็บสะสมกีตาร์และเครื่องดนตรีต่างๆ เขาจัดบ้านอย่างไร มีอะไรที่ควรรู้เกี่ยวกับการเก็บรักษาเครื่องดนตรีบ้าง และหวังว่าเจ้าของเพจ Breakfuzz คนนั้นที่เจ๊เป้ทำหน้าเคลิ้มฝันตอนพูดถึงจะใจดีกับเธอด้วย คงช่วยให้เธอออกแบบห้องให้คุณไม้ได้ง่ายขึ้น