ชมา 5 ชีวิต บทที่ 17.1 : ลาก่อนโอโตซัง

ชมา 5 ชีวิต เรื่องราวของลูกแมวขาวดำทักซิโด้ที่ได้ไปเจอเจ้าของในชาติที่แล้วและชาติที่สอง รวมถึงชาติที่หนึ่ง แถมยังพบว่าแขกที่มาเที่ยวฟาร์มเสตย์ก็ดันเป็นเจ้าของตัวมันในชาติที่สาม! ชมารู้ทันที่ว่าเรื่องไม่ธรรมดากำลังจะเกิดขึ้น! พบกับนวนิยายเรื่อง ชมา 5 ชีวิต โดย คีตาญชลี แสงสังข์ ที่อ่านเอานำมาให้ทุกคนได้อ่านใน anowl.co

ตอนนั้นผมยืนอยู่กับฟ้าใส แฟนต้า และโต จู่ๆ บุญรอก็วิ่งมาบอกว่า เป้เก็บข้าวของและกำลังจะออกไปจากที่นี่แล้ว

“ไปไหน”

“ไม่รู้ครับ แต่เห็นว่าจะไปแล้ว”

“ฮะ…พ่อเป้เป็นอะไรหรือเปล่า”

“ไม่รู้ครับ คุณโตไปดูดีกว่าไหมครับ”

โตทิ้งทุกอย่างที่กำลังทำอยู่ แล้ววิ่งตรงไปยังบ้านพักของเป้ทันที

เท้าของโตก้าวเร็วจนฟ้าใสและแฟนต้าต้องออกวิ่งเหยาะๆ ในบางช่วง เพื่อจะตามเขาให้ทัน ส่วนผมนั้นถึงจะมีถึงสี่ขาแต่ก็สั้นที่สุด จึงต้องควบตีนทั้งสี่อย่างเร็วที่สุด

อย่างหนึ่งที่ผมมั่นใจแน่ๆ คือเป้จะไม่มีวันทิ้งผมเอาไว้ที่นี่ แต่ผมก็อยากตามไปให้ทันรู้อยู่ดีว่าทำไมเขาจึงตัดสินใจฉับพลันจนไม่มีใครได้ตั้งตัว

พวกเราเดินเร็วๆ ผ่านเล้าไก่ ต้นกล้าซึ่งกำลังให้อาหารไก่อยู่ร้องทัก แต่ไม่มีใครมีเวลาหยุดตอบ

บ้านหลังที่สิบใกล้ปลายเท้าเข้ามาทุกขณะ แม้บรรยากาศจะตึงเครียด แต่การได้ออกวิ่งเป็นขบวนจู่ๆ ก็ทำให้ผมนึกสนุก

“พี่ฟ้าใสเดี๋ยว พี่ฟ้า” แฟนต้าเรียก ฟ้าใสไม่ลดความเร็ว ผมปล่อยให้โตวิ่งนำหน้า ส่วนตัวเองชะรอฝีเท้าเลือกจะหยุดฟังสิ่งที่แฟนต้ากำลังจะพูด

“มีอะไรเหรอ”

“หยุดเดี๋ยวได้ไหมพี่”

“ค่อยว่ากัน พี่ขอไปดูพี่เป้ก่อน”

“พี่ฟ้าใส” คราวนี้แฟนต้าตะโกน “ต้าไม่ได้เป็นผู้หญิงที่เกิดผิดร่าง” ฟ้าใสซึ่งเดินนำอยู่สามสี่ก้าวหยุดกึก

“ถ้าพี่เป้จะออกจากที่นี่เพราะเรื่องที่คิดไม่ตรงกับพี่ ต้าอยากให้พี่ๆ ค่อยๆ พูดค่อยจากัน ต้ารู้ว่าพี่ทั้งคู่รักต้า เป็นห่วงต้า ช่วงที่ผ่านมาต้าถามตัวเองหลายเรื่อง ตอนนี้ต้าได้คำตอบแล้ว ถึงมันจะไม่ชัดเจนนัก แต่ต้าคิดว่าต้ามีความสุขที่ตัวเองเป็นอยู่ตอนนี้”

แฟนต้าก้าวเข้ามายืนตรงหน้าฟ้าใส

“ต้าไม่ได้รู้สึกผิดที่ทำให้พวกพี่ทะเลาะกันถึงพูดออกมาแบบนี้ ต้าคิดแบบนี้จริงๆ”

ฟ้าใสยืนนิ่ง ผมไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่

“ก่อนหน้านี้ต้าสับสน ต้าคิดว่าในเมื่อเราไม่ได้ชอบผู้ชายก็แปลว่าเราอยากจะเป็นเป็นผู้หญิง แต่วันนั้นต้าฟังพี่คนหนึ่งที่พูดในไลฟ์สดเรื่อง สุ ขะ อะไรสักอย่างของพวกตุ๊ด ทอม…ที่พี่เปิดให้ต้าฟัง”

“สุขภาวะของเพศทางเลือก”

“ใช่ๆ พี่คนหนึ่งพูดว่าเขาไม่ได้เป็นผู้ชาย และเขาก็ไม่ได้อยากเป็นผู้หญิง เขาไม่ได้ต้องการให้สังคมยอมรับเขาในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง แต่อยากให้มีพื้นที่ตรงกลางเพื่อให้คนอย่างเขามีที่ยืนเป็นของตัวเอง” แฟนต้าเอามือแตะอกตัวเอง “ต้าไม่ได้บอกว่าไม่มีผู้หญิงที่เกิดผิดร่างแบบที่พี่ฟ้าใสพยายามช่วยนะพี่ เพียงแต่ต้าคิดว่าต้าเป็นกะเทยไม่ได้เป็นผู้หญิง และตอนนี้ต้ารู้สึกมีความสุขกับการเป็นตัวเองแบบนี้”

“จ้ะ” ฟ้าใสยิ้ม “พี่ดีใจที่ได้ยินแบบนี้” แฟนต้ามีสีหน้างุนงง แน่ละ คนที่พยายามช่วยให้เขาได้เป็นผู้หญิงและเถียงกับเป้อย่างเอาเป็นเอาตาย จู่ๆ ก็เข้าใจอะไรขึ้นมาง่ายๆ

“แต่พี่อยากจะให้ต้าจำเอาไว้อย่างหนึ่ง เรื่องทั้งหมดมันไม่เกี่ยวกับเรื่องของต้าหรอกนะ พี่ไม่ได้แกล้งพูดให้ต้าสบายใจเหมือนกัน แต่มันไม่เกี่ยวจริงๆ” ฟ้าใสลูบหัวแฟนต้า แล้วหันหลังออกวิ่ง ผมเห็นต้นกล้ากระหืดกระหอบตามมา แฟนต้าเลยตะโกนไล่หลังฟ้าใสไปว่า “อย่าให้พี่เป้หลุดมือไปนะพี่” จากนั้นเขาก็หันกลับไปยิ้มให้เพื่อนซี้ที่โตขึ้นมาราวคู่แฝดแล้วบอกอย่างมั่นใจว่า

“ฉันจะหยุดเทกฮอร์โมนแล้วนะ”

“ฮะ…”

“ไม่ได้จะรอชาติหน้าหรอกนะ เพียงแต่ตอนนี้ฉันอยากเป็นของฉันอย่างนี้”

“ฮือ” ต้นกล้าพยักหน้ายิ้มกว้าง ตอบรับว่าเขาดีใจแค่ไหนที่ได้ยินแบบนี้ ก่อนจะชี้มือไปในทิศทางที่ฟ้าใสวิ่งหายไปเป็นเชิงถามว่าเกิดอะไรขึ้น

“พี่เป้น่ะ อยู่ๆ ก็เก็บข้าวของจะออกจากที่นี่ อาโตวิ่งไปดูแล้ว”

แฟนต้าเล่าเร็วๆ ต้นกล้าหน้าตื่น แล้วเด็กหนุ่มทั้งสองก็สับเท้าออกวิ่งตามฟ้าใสไปอย่างเร่งรีบ