ศพใครในผนัง..?

“อเมริกันคัน” เรื่องราวเกี่ยวกับอเมริกาในบางแง่มุมในอเมริกาที่หลายคนไม่เคยรู้หรือเคยรับรู้มาบ้าง แต่อาจมองไม่เห็นภาพรวมชัดเจน เจริญขวัญ แพรกทอง บลาฮาสสกี้ เจ้าของคอลัมน์ที่เขียนลงในต่วยตูนมาถึง 10 ปี นำมาเขียนเล่าสู่กันฟังแบบสนุกๆ เหมือนการเล่าให้เพื่อนฟัง โดยคงบุคลิก “ต่วยตูน” ดั้งเดิมเอาไว้คือสาระและบันเทิง

อาทิตย์นี้คนส่วนใหญ่ในอเมริกาฉลองเทศกาลฮาโลวีน  เลยอยากเล่าเรื่องประกอบเทศกาลแห่งความสยอง  เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงเมื่อปี ค.ศ. 1904 ในเมืองเล็กๆ ชื่อว่าเมืองไฮด์สวิลล์

วันที่เกิดเหตุเป็นช่วงฤดูร้อนในอเมริกา เด็กชายหญิงเล็กๆ 4-5 คนละแวกนั้น เข้าไปวิ่งเล่นในบ้านเก่าหลังหนึ่ง ซึ่งชาวบ้านแถบนั้นร่ำลือกันว่าเป็นบ้านผีสิง ไม่มีใครอยากย่างกรายเข้า ใกล้บริเวณบ้านนั้นเลยแม้แต่คนเดียว  แต่เด็กๆ ที่ไม่รู้เรื่องหรืออาจเพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่ๆ ไม่รู้ความเป็นมาของบ้านหลังนี้ เลยเห็นเป็นที่เล่นสนุกในการซ่อนแอบกัน

ทันใดนั้นเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้น เมื่อผนังเก่าแก่ของบ้านร้างถล่มลงมาทับร่างเด็กชาย  เด็กน้อยร้องไห้จ้า ได้ยินไปไกลถึงบ้านหลังข้างเคียง  ชาวบ้านเร่งฝีเท้ามาช่วยดึงตัวเด็กชายออกมาได้อย่างปลอดภัย

หลังจากช่วยเหลือเด็กเรียบร้อยแล้ว ทุกคนต้องตกตะลึง สิ่งที่ชาวบ้านพบเบื้องหลังผนังนับว่าประหลาดมาก ผนังที่คิดว่าเป็นของจริงกลับเป็นผนังปลอมที่ทำขึ้น ห่างจากผนังจริงหลายฟุต เมื่อสำรวจอย่างถี่ถ้วนกลับพบกับความจริงอันน่าสยดสยองอย่างที่สุด..

ตรงพื้นที่ระหว่างผนังปลอมกับผนังจริงมีร่องรอยแสดงว่าเปิดออกได้  เมื่อลองดึงแผ่นกระดานเก่าคร่ำขึ้น  พบอุโมงค์อยู่ข้างใต้อย่างแนบเนียน  สิ่งที่ซ่อนอยู่ในนั้นเล่นเอาหลายคนขนหัวลุก เพราะปรากฎโครงกระดูกโครงหนึ่งนั่งอยู่

ศพที่พบปราศจากหัว ไม่มีใครพบหัวกะโหลกของซากนั้นแม้แต่คนเดียว  ชาวบ้านแจ้งตำรวจว่าเจอเรื่องน่าสยองขวัญในบ้านร้างหลังนั้น ตำรวจสันนิษฐานว่า เจ้าของร่างนี้น่าจะถูกตัดคอ ขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ ไม่ใช่ตายแล้วถูกตัดคอทีหลัง  นั่นยิ่งทำให้ตำนานเกี่ยวกับบ้านผีสิงหลังนี้ทวีความน่ากลัวขึ้นอีกหลายเท่าตัว ดูเหมือนเต็มไปด้วยความลึกลับและฆาตกรรมอำพราง ปัญหาคือใครกันที่เป็นเจ้าของโครงกระดูกหัวขาดรายนี้ เพราะบ้านหลังนี้ถูกทิ้งร้างมานานเหลือเกินแล้ว..

ทุกคนต่างอยากรู้เรื่องลึกลับนี้อย่างออกนอกหน้า ทำให้ตำนานดั้งเดิมของบ้านผีดุหลังนี้ถูกขุดขึ้นมาเปิดเผยต่อสาธารณชนอีกครั้งหนึ่ง แม้ว่าทุกคนในเมืองไฮด์สวิลล์ต่างรู้มาก่อนแล้วก็ตาม แต่ตอนนั้นมีทั้งคนเชื่อและไม่เชื่อ รวมทั้งเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เพราะคิดว่าเป็นเรื่องเล่าเท่านั้น เมื่อมีผู้พบศพ ซึ่งเป็นหลักฐานสำคัญเช่นนี้ ตำนานก็กลายเป็นจริงและที่น่าสนใจขึ้นมาทันที

ย้อนหลังไปเมื่อปีค.ศ. 1848 บ้านหลังนี้เป็นที่อาศัยของเหล่าคหบดีคนแล้วคนเล่า ต่อมาความหายนะเกิดขึ้น  เมื่อตระกูลหนึ่งเข้ามาอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้  เรื่องแปลกๆ และสิ่งประหลาดเหนือธรรมชาติเกิดขึ้นกับตระกูลฟ็อกซ์อยู่ตลอดเวลา ทั้งที่สมาชิกในครอบครัวต่างเคร่งศีลธรรม  แต่ทุกคนกลับพบเรื่องประหลาดที่อธิบายไม่ได้

เรื่องประหลาดที่ว่านั้น เช่น เครื่องเรือนขยับเขยื้อนเองได้ บางครั้งนอนอยู่บนเตียง เตียงสั่นโครมครามเหมือนมีคนแกล้งโยกเล่น เหตุการณ์ที่ของข้าวของในบ้านเคลื่อนไหวแบบไม่มีที่มาที่ไป ทำทุกคนในบ้านประสาทเสีย แถมยังได้ยินเสียงแปลกๆ อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน นั่นคือ  เสียงเคาะผนังห้อง ทุกคนในบ้านพยายามค้นหาสาเหตุของเรื่องนี้  แต่ไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ เลย

คืนหนึ่งระหว่างที่ทุกคนในครอบครัวหลับสนิท ได้ยินเสียงเคาะดังขึ้นกลางดึก เด็กหญิงวัย 6 ขวบ บุตรสาวของนายและนางจอห์น ฟ็อกซ์ จึงตบมือขึ้น 3-4 ครั้ง และร้องบอกให้เจ้าของเสียงเคาะนั้นทำตามเธอ แล้วทุกคนต่างตกตะลึงเมื่อมีเสียงตบมือดังขึ้นตามคำชักชวนของหนูน้อย

พอหายตกใจ มิสซิสฟ็อกซ์เกิดความคิดบางอย่างขึ้น นางถาม “สิ่งนั้น” ว่า ลูกสาวคนนี้ของเธออายุเท่าไหร่ เสียงนั้นเงียบไปพักหนึ่ง  แล้วทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะช้าๆ ดังขึ้นอย่างชัดเจน 6 ครั้ง นางจึงถามขึ้นอีกว่า

“คุณเป็นวิญญาณที่สิงอยู่ในบ้านนี้ใช่ไหม.. ถ้าใช่..ให้เคาะ 2 ครั้ง”

เงียบไปไม่นาน มีเสียงเคาะหนักแน่นดังขึ้น 2 ครั้ง !

ต่อจากนั้นครอบครัวฟ็อกซ์ตั้งคำถามต่างๆ ได้ความว่า วิญญาณที่เคาะผนังเป็นชายวัย 33 ปีที่ถูกฆาตกรรมในบ้านนี้ โดยการใช้มีดแล่เนื้อหั่นคอ เพื่อขโมยเงิน 500 เหรียญ แล้วนำศพไปซ่อนไว้ในห้องใต้ดินของบ้าน

จอห์น ฟ็อกซ์ สนใจเรื่องนี้มาก จึงขุดห้องใต้ถุนค้นหา ปรากฎว่าเจอกะโหลกส่วนหัว ซึ่งนายแพทย์ยืนยันว่าเป็นหัวมนุษย์แน่นอน  ต่อมานายฟ็อกซ์พบบุคคลในเหตุการณ์ตามที่เสียงประหลาดนั้นอ้างถึง พยานรายนั้นเป็นหญิงชื่อ ลูเครเชีย พูลเวอร์ อดีตเคยเป็นสาวใช้ในบ้านหลังนี้ โดยรับใช้ครอบครัวเบลล์มาก่อนหน้าที่ครอบครัวฟ็อกซ์จะมาอยู่

เธอเล่าว่าขณะที่อยู่กับครอบครัวเบลล์ มีพ่อค้าเร่ที่เป็นญาติห่างๆ ของมิสซิสเบลล์มาพักในบ้าน  แต่ที่น่าแปลกใจคือ ทั้งที่มีแขกมาพักที่บ้าน คุณนายเบลล์กลับสั่งให้สาวใช้ทุกคนลาหยุด

ลูเครเชียบอกพ่อค้าให้เอาของไปขายที่เรือนคนใช้บ้าง พ่อค้ารับคำว่าวันรุ่งขึ้นจะเอาสินค้าไปให้ชม แต่หายตัวไปอย่างลึกลับ เมื่อถามคุณนายเบลล์ คุณนายเจ้าของบ้านกลับบอกว่าพ่อค้าออกเดินทางไปแล้ว

ลูเครเชียกลับไปทำงานสองวันถัดมา เห็นร่องรอยแปลกๆ และข้าวของใหม่ๆ ซึ่งจำได้ว่าเป็นของพ่อค้าเร่อยู่ในบ้านจำนวนหลายชิ้น เป็นไปไม่ได้ว่าครอบครัวเบลล์ซึ่งมีฐานะไม่ได้ร่ำรวยจะซื้อของจากพ่อค้าเร่ระหว่างทำงานในบ้าน เท้าเหยียบทะลุรูโหว่พื้น  เสียงร้องกริ๊ดของเธอทำให้คุณนายเบลล์วิ่งมาดู  คุณนายหน้าซีดปากสั่น รีบหาของมาปิดรูทันที

หลังจากนั้นทั้งบ้านก็หวาดผวากับเสียงเคาะประหลาด วัตถุเริ่มเคลื่อนที่ไปมาได้เองบ่อยครั้ง จนครอบครัวเบลล์ทนไม่ได้ ต้องอพยพออกไปอยู่ที่อื่น

ผู้เช่าคนต่อมาชื่อ ราล์ฟ ซึ่งอยู่ได้ไม่นานเช่นกัน ผู้เช่ารายนี้บอกลูเครเชียว่าได้ยินเสียงเคาะรบกวนทุกวัน มิหนำซ้ำยังเห็น “ผี” อีกต่างหาก ลักษณะของ “ผี” ที่ราล์ฟบรรยายให้ฟังมีลักษณะเหมือนพ่อค้าเร่ที่ลูเครเชียเคยพบทุกอย่าง  หลังจากที่ครอบครัวราฟท์ทนผีหลอกไม่ได้ ครอบครัวฟ็อกซ์ก็มาอยู่แทน จนเกิดเรื่องราวดังกล่าว

จากคำบอกเล่าของลูเครเชีย ทำให้ชาวบ้านจับตาดูนายเบลล์ด้วยความสงสัย แต่ไม่สามารถนำตัวมาลงโทษได้  เพราะไม่มีพยานหลักฐาน เรื่องนี้จึงเงียบไป  ต่อจากครอบครัวจอห์น ฟ็อกซ์ แล้วก็ไม่มีใครเข้าไปอยู่ในบ้านหลังนั้นเลย

บ้านหลังนั้นจึงถูกทิ้งร้างมานานร่วม 50 ปี จนเด็กกลุ่มหนึ่งเข้าไปเล่นซนทำผนังพัง ทำให้เรื่องราวในอดีตเผยตัวออกมา  แต่ยังเป็นปริศนาว่าเกิดอะไรขึ้นกับพ่อค้าเร่ผู้หายสาบสูญคนนั้น และศพไร้หัวในผนังคือใคร