ฤทัยยักษ์ บทที่ 23.1 : กล่องดวงใจ

ฤทัยยักษ์ โดย เวฬุวลี นวนิยายที่อ่านเอานำมาให้อ่านออนไลน์ที่ anowl.co กับเรื่องราวของ ‘ฤทัยมาศ’ ตำรวจสาวที่ต้องเข้าไปสืบคดีที่เชื่อมโยงกับอดีตของเธอที่มีร่วมกับยักษ์หนุ่มจากวัดโพธิ์นามว่า ‘แสงอาทิตย์’ และยังไปเกี่ยวพันกับเบื้องลึกเบื้องหลังของศึกยักษ์วัดโพธิ์กับยักษ์วัดแจ้งที่เล่าขานกันมาเนิ่นนาน

ศศินมองฤทัยมาศที่เล็งปืนมาที่เขา และพร้อมที่จะเหนี่ยวไก

“ฤทัยจะทำอะไร…นี่ฤทัยจะฆ่าพี่เพื่อไอ้สัตว์ประหลาดตัวนั้นน่ะเหรอ”

“ฤทัยแค่อยากให้พี่ต้นบอกว่าเอาตัวแสงอาทิตย์ไปไว้ไหน” ตำรวจสาวยังคงยืนยันหนักแน่นและไม่ยอมปล่อยปืนในมือ “คุณแม่พี่…บังคับพี่ต้นใช่มั้ยคะ ฤทัยรู้ว่าพี่ต้นเป็นคนดี ไม่มีทางคิดร้ายกับใคร”

“คนดี…งั้นเหรอ” ศศินพูดขึ้นด้วยเสียงเย้ยหยัน “ใช่สิ… พี่ต้องเป็นคนดี นี่เป็นสิ่งที่พี่เรียนรู้มาตลอด ตั้งแต่อยู่บ้านเด็กกำพร้า ต้องเป็นคนดี…ถึงจะมีคนเอาไปเลี้ยง ต้องเป็นคนดี…ถึงจะทำให้คุณแม่รักพี่เหมือนลูกได้ ต้องเป็นคนดี…ฤทัยถึงจะได้รักพี่”

ฤทัยมาศเพิ่งเห็นศศินเปิดเปลือยอารมณ์ของเขาออกมาเป็นครั้งแรกในวันนี้ อารมณ์ที่ไม่เคยมีใครล่วงรู้มาก่อน

“แต่มันไม่จริงสักอย่างเดียวเลยฤทัย ถึงพี่ทำดีแทบตายยังไง คุณแม่ก็เห็นพี่เป็นแค่เครื่องมือในการแก้แค้น ส่วนฤทัย…ก็ไปรักไอ้สัตว์ประหลาดนั่น ทั้งที่มันเป็นยักษ์น่าเกลียดน่ากลัว มันฆ่าคนตาย แต่ฤทัยก็ยังรักมัน แล้วอย่างนี้พี่จะเป็นคนดีไปเพื่ออะไร!”

“พี่ต้น…” ฤทัยมาศไม่รู้จะพูดอย่างไรเมื่อรับรู้ว่าหล่อนเองก็เป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้ศศินเปลี่ยนไป “อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ พี่แค่กำลังโกรธ แต่อย่าทำอะไรที่ทำให้ตัวเองต้องมาเสียใจทีหลังเลยนะคะ”

“พี่ไม่เสียใจเลยฤทัย” ศศินพูดด้วยเสียงเหี้ยมเกรียม “ตรงกันข้าม พี่รู้สึกมีความสุขมาก ในที่สุด พี่ก็ไม่ต้องแกล้งทำตัวเป็นคนดีอีกแล้ว!”

มีบางสิ่งบางอย่างกระแทกเข้าที่ศีรษะของฤทัยมาศด้านหลัง ตำรวจสาวล้มลงก่อนหมดสติ

มธุรินนั่นเองที่ยืนอยู่เบื้องหลังและเป็นผู้ที่ใช้เรี่ยวแรงของยักษ์ทำให้ฤทัยมาศหมดสติไป นางยักษ์ร้องสั่งลูกชายนอกไส้ “ลากมันเข้ามาในบ้าน ถ้ามันอยากเจอแสงอาทิตย์นัก แม่ก็จะให้มันได้พบกับแสงอาทิตย์ก่อนตาย…”

ศศินรับปากและทำตามคำสั่งของแม่ด้วยสายตาว่างเปล่า

โทรศัพท์มือถือของฤทัยมาศตกอยู่ที่พื้นหญ้า มีสายจากลินินเข้ามาหลายต่อหลายครั้ง แต่ไม่มีใครรับสาย

ลินินวางโทรศัพท์มือถือลง ก่อนพูดกับมาร์โคโปโลอย่างกังวล “ฤทัยไม่รับโทรศัพท์เลย ทั้งที่ป่านนี้น่าจะถึงบ้านสวนของพี่ต้นแล้ว ฉันว่ามันแปลกๆ”

“ผมก็ว่าแปลกๆ” มาร์โคโปโลพูดขึ้นบ้าง “ที่หมอคนนั้นมาหาพวกยักษ์ที่นี่ แล้วก็ออกไปด้วยกัน ป่านนี้พวกยักษ์ยังไม่กลับกันมาสักตัวเลย”

ลินินเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้โดยใช้จินตนาการของเธอ “หรือว่า…นี่เป็นแผนลวงของนางยักษ์ที่ชื่อมธุริน ฉันว่าเรารีบตามไปช่วยฤทัยเถอะ”

“ผมว่าเรารอพวกเขาอยู่ที่นี่ดีกว่า เดี๋ยวแสงอาทิตย์ก็คงช่วยเพื่อนคุณกลับมาได้เอง”

หญิงสาวไม่พอใจ มองหน้าคนรักตุ๊กตาหินเขม็ง “แล้วคุณจะไม่ไปช่วยเพื่อนของคุณเลยเหรอ อยู่ข้างกันในวัดโพธิ์มาตั้งกี่ร้อยปี พอมีปัญหา คุณก็จะเทเพื่อนยักษ์คุณแบบนี้เลย”

“ลินิน ผมเคยสู้กับนางยักษ์ตัวนั้นแล้ว แล้วผมก็แพ้หลุดลุ่ย จะให้ผมไปสู้อะไรได้ล่ะ ผมเป็นแค่ตุ๊กตาหินนะ”

“ไม่ใช่แค่ตุ๊กตาหิน” ลินินจับมือของหนุ่มตุ๊กตาหินหน้าฝรั่ง “คุณเป็นมาร์โคโปโล คิดดู ชื่อคุณมาจากคนที่ค้นพบเส้นทางสายไหม คุณยิ่งใหญ่ เป็นนักผจญภัยคนสำคัญของโลก แล้วคุณจะไม่คิดที่จะสู้บ้างเหรอ”

ตุ๊กตาหินยังคงลังเล จนลินินงัดไม้ตายสุดท้าย “แล้วรู้ไว้ด้วยนะ ว่าฉันไม่ชอบผู้ชายขี้ขลาด…ถ้าคุณอยากจะเลิกกับฉันก็ตามใจ”

มาร์โคโปโลตัดสินใจได้ในเดี๋ยวนั้น ขณะที่ลินินแยกไปตามตำรวจมาช่วยฤทัยมาศ ตุ๊กตาหินก็กลับเข้าไปในวัดโพธิ์ในยามดึก ยามที่เขารู้ว่าเพื่อนๆ ของเขาจะเคลื่อนไหวดั่งมีชีวิตอีกครั้ง มาร์โคโปโลวิ่งไปหาเพื่อนตุ๊กตาหินทุกตัวก่อนร้องตะโกน

“พวกเรา! ไปช่วยแสงอาทิตย์กัน!”