ฤทัยยักษ์ บทที่ 20.1 : รสรักในบทกลอน

ฤทัยยักษ์ โดย เวฬุวลี นวนิยายที่อ่านเอานำมาให้อ่านออนไลน์ที่ anowl.co กับเรื่องราวของ ‘ฤทัยมาศ’ ตำรวจสาวที่ต้องเข้าไปสืบคดีที่เชื่อมโยงกับอดีตของเธอที่มีร่วมกับยักษ์หนุ่มจากวัดโพธิ์นามว่า ‘แสงอาทิตย์’ และยังไปเกี่ยวพันกับเบื้องลึกเบื้องหลังของศึกยักษ์วัดโพธิ์กับยักษ์วัดแจ้งที่เล่าขานกันมาเนิ่นนาน

ฤทัยมาศกลับเข้าไปในบ้านเมื่อส่งแสงอาทิตย์เสร็จ หนังสือรามเกียรติ์ของฤดียังวางอยู่บนโต๊ะอาหาร หญิงสาวหยิบขึ้นมาดู ก่อนพลิกไปดูที่หน้าที่กล่าวถึงแสงอาทิตย์ ตั้งแต่ตอนที่ทศกัณฐ์เชิญแสงอาทิตย์มาช่วยรบ จนถึงคืนงานฉลองก่อนที่แสงอาทิตย์จะออกรบ

๏ ฝ่ายนางระบำก็รำฟ้อน           กรายกรใส่จริตบิดผัน

รายเรียงเคียงหน้าเสมอกัน                   ตลบหันแทรกเปลี่ยนไปมา

แล้วซัดสองกรอ่อนเคล้า                     เวียนเข้าใกล้องค์ยักษา

ทำทีชม้ายชายตา                             ย้ายไปเป็นท่าพัดชากลาย

แล้วตีวงเวียนเปลี่ยนกร                      กลับฟ้อนสีซอสามสาย

อรชรอ้อนแอ้นกรีดกราย                      รำถวายพญากุมภัณฑ์ ฯ

ฯ ๖ คำ ฯ เพลง

หญิงสาวชะงัก ก่อนพึมพำออกมา “เด็กเอ็นสมัยก่อนนี่ก็ร้ายไม่เบา มีชม้ายชายตาด้วย ตายๆๆ”

๏ เมื่อนั้น                            ฝ่ายแสงอาทิตย์ยักษา

เสวยพลางทางทอดทัศนา                   ฝูงนางกัลยาระบำใน

ให้เพลิดเพลินจำเริญในรสรัก                ขุนยักษ์ครวญคิดพิสมัย

ฟังเสียงสำเนียงก็จับใจ                      เคลิ้มไปไม่รู้อินทรีย์ ฯ

ฯ ๔ คำ ฯ

ฤทัยมาศวางหนังสือลงทันใดเมื่ออ่านจบ หมั่นไส้ยักษ์หนุ่มที่ ‘จำเริญในรสรัก’ และ ‘เคลิ้มไปไม่รู้อินทรีย์’ ในเรื่องเสียเหลือเกิน ถ้าแสงอาทิตย์ยังอยู่คงต้องเผชิญกับค้อนวงใหญ่จากหล่อนแน่ๆ

วันรุ่งขึ้น แสงอาทิตย์ก็มารับฤทัยมาศที่บ้าน หล่อนเปิดประตูออกมาเจอดอกไม้ช่อใหญ่จากแสงอาทิตย์ หญิงสาวถึงกับชะงัก

“อะไรกันคะนี่”

“ไม่ชอบเหรอ” แสงอาทิตย์ผิดหวังกับอาการของฤทัยมาศ “ผมคิดว่าคุณจะชอบเสียอีก”

เรื่องนี้มาร์โคโปโลก็เป็นที่ปรึกษาอีกนั่นแหละ เมื่อแสงอาทิตย์ถามตุ๊กตาหินหน้าฝรั่งว่าเขาควรให้อะไรกับหญิงสาวดี มาร์โคโปโลก็แนะนำให้ตามประสาของคนที่เจนโลกมนุษย์มากกว่า

‘ข้าบอกเลยนะแสงอาทิตย์ มนุษย์ผู้หญิงนั้น ชอบของสวยๆ งามๆ ทั้งนั้น อย่างพวกช่อดอกไม้สวยๆ ของพวกนี้เป็นเครื่องแสดงความรัก และยิ่งถ้าเกิดเจ้าทำให้นางเห็นว่าเจ้ารักนางมากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งรักเจ้ามากเท่านั้น’

“ขอบคุณค่ะ แต่ทีหลังไม่ต้องซื้อมาหรอกนะคะ ดอกไม้อยู่ไม่นานก็เหี่ยว ไปซื้ออย่างอื่นดีกว่า” ฤทัยมาศพูดอย่างตรงไปตรงมา ดูเหมือนว่าหล่อนคงไม่ใช่มนุษย์ผู้หญิงในแบบที่มาร์โคโปโลเข้าใจ

“งั้นคุณอยากไปไหนล่ะ”

“ไปดูหนังกันดีมั้ยคะ”

ฤทัยมาศพายักษ์หนุ่มเข้าโรงภาพยนตร์เป็นครั้งแรก หนังที่หล่อนเลือกดูเป็นหนังซูเปอร์ฮีโร่ของฮอลลีวูด หญิงสาวสนุกที่เห็นยักษ์หนุ่มตื่นตะลึงกับการเหาะเหินเดินอากาศและสารพัดอภินิหารของมนุษย์ที่อยู่บนจอภาพยนตร์

“พวกนั้น…ใช่มนุษย์จริงๆ เหรอ ทำไมถึงได้มีฤทธิ์เดชมากมายนัก” แสงอาทิตย์ถามหล่อนเมื่อเดินออกมาจากโรงภาพยนตร์

“เขาก็เป็นมนุษย์เหมือนกับฉันนี่แหละ จริงๆ เขาก็บิน หรือทำอะไรแบบนั้นไม่ได้ แต่เขาแค่มีตัวช่วยที่เรียกว่าซีจี”

“ถ้ามนุษย์มีซีจีแบบนี้ตั้งแต่สมัยพระราม พวกยักษ์คงแพ้ราบคาบตั้งแต่แรก”

“เดี๋ยวนี้ เรามีมากกว่าซีจีอีกนะ เรามีเอไอด้วย อย่ามาคิดก่อสงครามกับพวกมนุษย์ตอนนี้เชียวนะ”

ฤทัยมาศมองไปเห็นหนุ่มสาวหลายคนกำลังยืนต่อแถวอยู่หน้าตู้โฟโต้บูธที่ถ่ายรูปแบบนำกลับได้ทันที หญิงสาวรีบฉุดมือของยักษ์หนุ่ม

“ไปถ่ายโฟโต้บูธกันเถอะ”

ฤทัยมาศหัดให้แสงอาทิตย์โพสต์ท่าต่างๆ จนพอใจ ก่อนกดถ่ายจนรูปภาพออกมาจากตู้ หญิงสาวเก็บรูปไว้หนึ่งใบ และให้แสงอาทิตย์หนึ่งใบ

ยักษ์หนุ่มเห็นรูปคู่ของตนกับหญิงสาว เขายิ้มน้อยๆ ก่อนเก็บรักษาไว้อย่างดี นี่อาจจะเป็นรูปคู่ครั้งแรกและครั้งสุดท้าย

คืนนั้น แสงอาทิตย์พาฤทัยมาศไปที่ร้านอาหารหรูบนดาดฟ้าของโรงแรมแห่งหนึ่ง ซึ่งนี่ก็เป็นความคิดของมาร์โคโปโลเช่นเดียวกัน

ฤทัยมาศมองไปรอบๆ อย่างตื่นตาตื่นใจ เธอไม่ได้มีโอกาสมาทานอาหารในร้านแบบนี้มากนัก แต่ก็ไม่วายตั้งคำถามกับแสงอาทิตย์

“คุณรู้จักร้านแบบนี้ด้วยเหรอคะ คุณทำฉันแปลกใจหลายหนแล้วนะวันนี้”

ฤทัยมาศมองดูเมนูแล้วก็ยิ่งตกตะลึงไปอีกเมื่อเห็นราคา “แต่ละจานหลักพันหลักหมื่นทั้งนั้นเลย…นี่คุณมีตังค์จ่ายแน่ใช่มั้ย ฉันไม่อยากต้องมาล้างจานอยู่ที่นี่นะ”

แสงอาทิตย์ยิ้ม ก่อนบอกกับเธอ “ไม่ต้องห่วง…คุณอยากกินอะไรก็สั่งได้เลยนะ”

ยักษ์หนุ่มไม่บอกว่าจริงๆ แล้วพอลินินรู้ว่าแสงอาทิตย์จะพาเพื่อนของหล่อนมาเดต หญิงสาวก็รีบหยิบเครดิตการ์ดของมาร์โคโปโลมายัดใส่ในมือของแสงอาทิตย์ทันที โดยไม่สนสายตาละห้อยของหนุ่มตุ๊กตาหิน

“พาฤทัยไปร้านสวยๆ นะคะ เขาต้องชอบแน่ๆ”

นอกจากอาหารแล้ว แสงอาทิตย์ยังเตรียมการอีกอย่างที่มาร์โคโปโลแนะนำว่าเป็น ‘เซอร์ไพรส์’ ที่มนุษย์ผู้หญิงต้องการ

ยักษ์หนุ่มรอให้ฤทัยมาศรับประทานอาหารเสร็จ เขาก็ส่งสัญญาณให้พนักงานนำนักไวโอลินมาเล่นดนตรีอยู่ตรงหน้าของฤทัยมาศ หญิงสาวชะงัก สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น จากนั้นยักษ์หนุ่มก็ลงไปคุกเข่าต่อหน้าของหญิงสาว พร้อมทั้งยื่นกล่องกำมะหยี่ใบเล็กๆ ให้กับหล่อน

คนทั่วทั้งร้านมองหนุ่มสาวทั้งสอง ต่างคนต่างคาดหมายว่าในกล่องนั้นคือแหวน และหญิงสาวคงจะตอบรับคำขอแต่งงานจากชายหนุ่ม แต่ฤทัยมาศรู้ดีว่านี่ไม่ใช่ธรรมเนียมของยักษ์ เธอจึงถามแสงอาทิตย์

“แสงอาทิตย์…คุณรู้หรือเปล่าคะว่ากำลังทำอะไรอยู่”

พญายักษ์มองหน้าฤทัยมาศอย่างฉงน “มาร์โคโปโลบอกว่ามนุษย์ผู้หญิงต้องการสิ่งนี้ ไม่ใช่เหรอ”

ฤทัยมาศถอนหายใจ ถึงอยากได้แหวนจากเขามากแค่ไหน แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะยินดี หากเขาทำเพราะเพียงว่าคนอื่นบอกให้ทำ

สุดท้ายอาหารมื้อนั้นเลยจบลงอย่างไม่ค่อยดีนัก ชายหนุ่มพาหญิงสาวขึ้นไปชั้นบนสุดของโรงแรมซึ่งเป็นห้องที่เขาจองไว้ในคืนนี้

“ผมขอโทษ ผมคิดว่าคุณจะชอบ”

“ทำไมคุณต้องพยายามมากขนาดนี้ด้วย”

“ฤทัย ผมรู้ว่าผมไม่เหมือนคนอื่น…แต่คุณก็ยังเลือกผม ผมอยากให้คุณได้ทุกๆ อย่างแบบที่คุณควรได้รับ”

“ฉันไม่ได้เลือกคุณเพราะหวังที่จะได้ดอกไม้ หรือได้แหวนนะคะ ฉันเลือกคุณเพราะคุณเป็นคุณ”

ฤทัยมาศยืนต่อหน้าอสูรหนุ่ม ก่อนที่จะซบหน้าลงที่ไหล่กว้างของเขา

“ฉันหลงรักยักษ์ที่ดูร้ายกาจ แต่จริงๆ แล้วกลับพยายามจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องฉัน…แบบนี้ต่างหากที่ทำให้ฉันรักคุณ”

แสงอาทิตย์ยิ้ม ก่อนก้มหน้าจูบหญิงสาวเนิ่นนาน

“นี่คือจูบแบบยักษ์เหรอคะ” ฤทัยมาศแกล้งถาม

“ไม่รู้สิ ลองอีกสักทีดีมั้ย” แสงอาทิตย์ก้มหน้าลงอีก หญิงสาวเลยแกล้งทุบเขา

“เจ้าชู้ยักษ์!”

“ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่เจ้าชู้”

“ฉันไม่เชื่อหรอก เมื่อคืนฉันเปิดอ่านหมดแล้วว่าคุณทำอะไรในงานเลี้ยงฉลองก่อนไปออกรบกับพวกนางระบำรำฟ้อนบ้าง”

แสงอาทิตย์ชะงัก ก่อนถามหล่อน “นี่คุณ…หึงผมงั้นเหรอ หึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นพันปีแล้วนี่นะ”

“ไม่ได้หึง แค่หมั่นไส้”

ยักษ์หนุ่มหัวเราะขัน ก่อนรวบตัวหญิงสาวเข้ามาในอ้อมกอด และจูบหล่อนเนิ่นนานอีกครั้ง

“แบบนี้…เรียกเจ้าชู้ยักษ์มั้ย” แสงอาทิตย์ถามหญิงสาว

ฤทัยมาศหน้าแดงแต่ก็แสร้งไม่รู้ไม่ชี้ “ไม่รู้สิคะ”

“แล้วแบบนี้ล่ะ” ยักษ์หนุ่มเอื้อมมือไล้ที่ซอกคอของหล่อน ก่อนจุมพิตอีกครั้ง ขณะที่หญิงสาวไม่มีเสียงจะตอบเขาแล้ว

‘จำเริญในรสรัก’ และ ‘เคลิ้มไปไม่รู้อินทรีย์’ หญิงสาวเพิ่งเข้าใจคำในบทกวีแจ่มแจ้งก็ในคืนนี้เอง