ฤทัยยักษ์ บทที่ 19.2 : ล้มยักษ์

ฤทัยยักษ์ โดย เวฬุวลี นวนิยายที่อ่านเอานำมาให้อ่านออนไลน์ที่ anowl.co กับเรื่องราวของ ‘ฤทัยมาศ’ ตำรวจสาวที่ต้องเข้าไปสืบคดีที่เชื่อมโยงกับอดีตของเธอที่มีร่วมกับยักษ์หนุ่มจากวัดโพธิ์นามว่า ‘แสงอาทิตย์’ และยังไปเกี่ยวพันกับเบื้องลึกเบื้องหลังของศึกยักษ์วัดโพธิ์กับยักษ์วัดแจ้งที่เล่าขานกันมาเนิ่นนาน

ฤทัยมาศมองมธุรินที่ตาเหม่อลอยอยู่ในห้องขังแล้วก็เห็นใจ ชักไม่แน่ใจว่านี่เป็นหนทางที่ทำให้นางยักษ์ได้รับความยุติธรรมหรือไม่ ในเมื่อมีนางเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่ต้องรับโทษ

ตำรวจสาวเดินออกมาเจอศศินที่เข้ามาเยี่ยมแม่ของเขาที่ถูกคุมขังอยู่ หญิงสาวรู้ว่าศศินคงต้องการคำอธิบาย แต่จะให้หล่อนอธิบายกับเขาถึงเรื่องแปลกประหลาดทั้งหมดที่เกิดขึ้นอย่างไรเล่า

แต่เมื่อศศินอยู่กับหล่อนเพียงลำพัง เขาก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากออกมาก่อน “พี่รู้มานานแล้ว รู้ว่าคุณแม่ของพี่…ไม่ใช่คนธรรมดา”

ฤทัยมาศคาดไม่ถึงกับคำพูดนั้น “พี่ต้นรู้…”

หมอหนุ่มพยักหน้า “พี่รู้…คุณแม่มักมีท่าทาง…เย็นชาแล้วก็เหมือนมีเรื่องอะไรอยู่ในใจตลอด ตอนแรกพี่ก็คิดว่าเป็นเพราะพี่ไม่ใช่ลูกแท้ๆ คุณแม่ถึงมีท่าทางแบบนั้น แต่แล้ววันหนึ่งที่พี่กลับมาถึงบ้านเร็วกว่าทุกครั้ง พี่ก็รู้ว่ามันไม่ใช่…”

ศศินนึกย้อนไปถึงตัวเขาในวัยมัธยม มีวันหนึ่งที่เขากลับมาบ้านเร็วกว่าปกติ และได้ยินเสียงโต้เถียงกันของแม่เขากับแม่บ้านสาวคนหนึ่ง เขายืนฟังอยู่ด้านนอกจนจับใจความได้ว่าแม่ของเขาจับได้ว่าแม่บ้านคนนี้ขโมยของในบ้านไป แม่บ้านปฏิเสธเสียงแข็ง ไม่นานการทุ่มเถียงก็เริ่มลุกลามกลายเป็นการตบตี ศศินกำลังจะเข้าไปช่วยแม่ หากแต่เขากลับได้เห็นภาพที่เขาไม่เคยคิดว่าจะเห็นมาก่อน

แม่ของเขาโกรธจัด ที่มุมปากทั้งสองเริ่มมีเขี้ยวงอกออกมา ก่อนที่จะขย้ำไปที่คอของแม่บ้านคนนั้นอย่างรุนแรง เขาจำได้ว่าหญิงสาวคนนั้นแทบจะไม่มีโอกาสได้ร้องขอชีวิตด้วยซ้ำ เลือดของหล่อนทะลักออกมา ก่อนที่ตัวหล่อนจะกลับกลายเป็นอาหารอันโอชะของมธุริน

นับตั้งแต่เห็นภาพสยองขวัญในวันนั้น…ทำให้เขากินเนื้อสัตว์ไม่ลงอีกเลย

ฤทัยมาศเพิ่งเข้าใจสาเหตุที่อดีตแฟนเลิกกินเนื้อ หลายเรื่องในวรรณคดีที่หล่อนเคยอ่าน ลูกที่นางยักษ์เก็บมาเลี้ยงมักจะหนีไป เมื่อเห็นตัวตนที่แท้จริงของนางยักษ์ ศศินไม่เหมือนบรรดาลูกเลี้ยงเหล่านั้น เขายังคงอยู่กับมธุริน แต่ก็อยู่ด้วยทั้งความรักและความกลัวผสมกัน

“คุณแม่ของพี่จะเป็นยังไงต่อ” หมอหนุ่มถามฤทัยมาศ

“คุณมธุรินจะได้รับการพิจารณาคดีตามขั้นตอนของศาล”

“แล้ว…คุณแม่พี่จะเป็นอันตรายกับใครอีกมั้ย”

ฤทัยมาศส่ายหน้า “ไม่แล้วละค่ะ ตอนนี้เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นใครมาก่อน”

ศศินเงียบไป เขาหันมองมารดาเลี้ยงด้วยแววตาสงสารเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี

เมื่อคดีฆาตกรรมต่อเนื่องด้วยแว่นแก้วสุรกานต์จบลง ก็ถึงเวลาที่ยักษ์วัดโพธิ์จะกลับมาประจำอยู่ที่ซุ้มประตูดังเดิม หากแต่ความกังวลของพญาขรยังไม่หมดลง เขาเตือนแสงอาทิตย์ผู้เป็นลูกชายให้ทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้

“ในพิธีถอดดวงใจ เจ้าจะต้องนั่งสมาธิจนเข้าฌานขั้นสูงสุดเป็นเวลาหนึ่งเดือน แล้วจึงเพ่งกระแสจิตไปยังสิ่งของที่เจ้าต้องการถอดดวงใจไปไว้ในนั้น พ่ออยากให้เจ้ารีบทำเสียโดยไว”

“แล้วหลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้น” แสงอาทิตย์ถาม “ข้าจะยังจดจำฤทัยมาศอยู่หรือไม่”

นี่เองเป็นข้อที่ทำให้ยักษ์หนุ่มกังวล พญาขรถอนหายใจ ก่อนตอบตามความจริง “ยักษ์ไม่เหมือนกับมนุษย์ ดวงใจของยักษ์เป็นที่รวมความรู้สึกทุกอย่าง รวมถึงความรัก หากเจ้าถอดดวงใจเสียแล้ว เจ้าก็จะไม่อาจรู้สึกรักใครได้อีก ไม่ว่าจะเป็นกับฤทัยมาศ หรือกับใครทั้งนั้น”

แสงอาทิตย์นิ่งงัน แต่เมื่อเขาได้ให้สัจจะวาจากับพ่อไปแล้ว เขาก็ไม่คิดจะบ่ายเบี่ยง หากแต่บอกกับพ่อว่า “ข้าขอเวลาหนึ่งอาทิตย์ แล้วข้าจะเข้าพิธีถอดดวงใจตามสัญญา”

เวลาหนึ่งอาทิตย์ที่เหลืออยู่เมื่อเขายังมีหัวใจ ยักษ์หนุ่มใช้มันกับการไปหาฤทัยมาศ

หญิงสาวยิ้มต้อนรับ ก่อนเชื้อเชิญให้เขาเข้าไปในบ้าน

“มีคนอยากจะพบคุณนะคะ”

ฤดีผู้เป็นแม่ของหล่อนกำลังรออยู่ หญิงวัยกลางคนเองระงับความตื่นเต้นไม่มิดเมื่อพบกับแสงอาทิตย์

“นี่แสงอาทิตย์จริงๆ หรือนี่…”

“ครับ ผมแสงอาทิตย์” ยักษ์หนุ่มยกมือไหว้ ก่อนยิ้มให้กับฤดี

“เหมือนที่บรรยายไว้ในรามเกียรติ์เลย” ฤดียังตื่นเต้นไม่หาย คว้าหนังสือรามเกียรติ์มาเปิดไปยังหน้าที่กล่าวถึงแสงอาทิตย์

“แม่ขา…แม่กำลังทำให้หนูเขินนะคะ” ฤทัยมาแซวผู้เป็นมารดา “ตอนนี้แม่เหมือนเป็นติ่งศิลปินในด้อมมากเลยค่ะ”

“แม่ขอโทษจ้ะ มันอดตื่นเต้นไม่ได้นะ…ขอจับมือหน่อยได้มั้ยคะ”

“แม่!” ฤทัยมาศร้องอุทานออกมา ขณะที่ยักษ์หนุ่มอดหัวเราะขันขึ้นมาไม่ได้

ยักษ์หนุ่มร่วมโต๊ะอาหารกับฤทัยมาศและมารดาอยู่หลายชั่วโมง แม่ของหล่อนถามถึงชีวิตความเป็นอยู่ของยักษ์เสียจนละเอียดยิบ แสงอาทิตย์เล่าให้ฟังทุกอย่างที่เขารู้ จนเกือบเที่ยงคืน เขาจึงลาสองแม่ลูกกลับไปยังวัดโพธิ์ ฤทัยมาศมายืนส่งยักษ์หนุ่มที่หน้าบ้าน

“พรุ่งนี้คุณว่างใช่มั้ย”

“ค่ะ อาทิตย์นี้ฤทัยขอลาหยุด จบคดีแล้ว ก็อยากจะพักเสียหน่อย”

“งั้นผมมารับคุณไปเที่ยวนะ”

“ไปเที่ยวไหนคะ” ฤทัยมาศสงสัย

“ไปที่ไหนก็ได้คุณอยากไป จะไปไกลแค่ไหนก็ได้ ผมไปได้หมด”

“ทำไมรีบร้อนจังคะ คุณจะกลับกรุงลงกาหรือไง” ฤทัยมาศแกล้งถามยักษ์หนุ่ม แต่เขาไม่ได้ให้คำตอบใดนอกจากย้ำกับหล่อน

“แล้วพรุ่งนี้เช้า ผมจะมารับนะ”