ฤทัยยักษ์ บทที่ 20.2 : รสรักในบทกลอน

ฤทัยยักษ์ โดย เวฬุวลี นวนิยายที่อ่านเอานำมาให้อ่านออนไลน์ที่ anowl.co กับเรื่องราวของ ‘ฤทัยมาศ’ ตำรวจสาวที่ต้องเข้าไปสืบคดีที่เชื่อมโยงกับอดีตของเธอที่มีร่วมกับยักษ์หนุ่มจากวัดโพธิ์นามว่า ‘แสงอาทิตย์’ และยังไปเกี่ยวพันกับเบื้องลึกเบื้องหลังของศึกยักษ์วัดโพธิ์กับยักษ์วัดแจ้งที่เล่าขานกันมาเนิ่นนาน

เช้าวันรุ่งขึ้นที่ฤทัยมาศตื่นขึ้นมา หญิงสาวก็เห็นสายตาของแสงอาทิตย์ที่จ้องมองเธออยู่ ยักษ์หนุ่มไม่ได้บอกว่าแท้จริงแล้วเขาไม่ได้หลับตลอดทั้งคืน เขาลืมตาตื่นเพื่อจะได้ประทับภาพของเธอไว้ในความทรงจำ

“มองอะไรคะ” หญิงสาวยิ้มให้กับยักษ์หนุ่ม แสงอาทิตย์เข้ามาจูบหล่อนอีกครั้งก่อนดึงหล่อนเข้าไปในอ้อมกอด

“อยากมองคุณแบบนี้นานๆ”

“ต่อไปคุณก็ได้เห็นฉันอยู่ทุกวันอยู่แล้ว”

“แต่ต่อไป…ผมอาจจะไม่รู้สึกแบบนี้”

ฤทัยมาศชะงัก สะดุดใจกับคำพูดของแสงอาทิตย์ แต่ยักษ์หนุ่มเบี่ยงเบนความสนใจจากหล่อนด้วยการหยิบกล่องกำมะหยี่ขนาดกลางอีกกล่องขึ้นมา

“ไม่ใช่แหวน” แสงอาทิตย์รีบบอก “เป็นอีกอย่างที่ผมตั้งใจจะให้คุณ…”

ฤทัยมาศรีบกล่องนั้นไว้และเปิดออก จึงเห็นว่าในกล่องนั้นคือ สร้อยที่มีจี้ทองคำแขวนอยู่เป็นรูปหัวใจ

“หัวใจทองคำ…ความหมายของชื่อคุณ”

แสงอาทิตย์สวมสร้อยให้กับหล่อน ฤทัยมาศรับของขวัญชิ้นนี้ด้วยความเต็มใจ

“ขอบคุณนะคะ”

“รักษาไว้ดีๆ นะครับ…ต่อไปหัวใจดวงนี้ก็จะเป็นหัวใจของผมด้วย”

ฤทัยมาศยิ้มให้กับแสงอาทิตย์ รู้สึกถึงความอบอุ่นและอ่อนหวานในอ้อมกอดของยักษ์หนุ่มโดยไม่รู้เลยว่าคำพูดสุดท้ายของแสงอาทิตย์นั้นเป็นทั้งคำรักและคำอำลาในขณะเดียวกัน

เมื่อศศินแจ้งกับเจ้าหน้าที่เรือนจำว่าเขาจะมาเยี่ยมมธุรินในฐานะลูกชาย เขาก็ได้รับอนุญาตให้เข้าพบกับมารดาของเขาเป็นการส่วนตัวในห้องที่ทางเรือนจำจัดเตรียมไว้เพื่อให้ญาติมาเยี่ยมผู้ต้องขัง

มธุรินที่ถูกสวมกุญแจมือ มีท่าทางเหม่อลอย ดูเหมือนหล่อนจะไม่รับรู้สิ่งใดมากนัก

“คุณแม่ครับ…นี่ผมเอง ต้น ลูกของคุณแม่ คุณแม่จำได้มั้ยครับ”

มธุรินไม่ได้มีท่าทีตอบสนองต่อคำถามดังกล่าว ศศินรู้สึกสะเทือนใจ ถึงตลอดมา เขาจะกังขาในความรักที่แม่มีต่อเขา แต่ก็ไม่มีครั้งไหนที่เขาจะรู้สึกถึงความอ้างว้างถึงเพียงนี้

เขาอยากช่วยแม่…อยากให้แม่กลับมาจำได้บ้างว่าแม่คือใคร…

หมอหนุ่มหยิบของบางอย่างที่เขาแอบนำเข้ามา ก่อนยื่นให้ในมือของแม่ เมื่อมธุรินก้มมองดูว่าเห็นว่าสิ่งนั้นคือรูปสลักขนาดย่อมเป็นรูปหญิงสาวที่มีใบหน้าคุ้นตา

มธุรินยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง แต่นัยน์ตาของเธอก็หยุดนิ่งมองรูปสลักหินนั้นอย่างไม่วางตา

“จำให้ได้นะครับคุณแม่…” ศศินกระซิบบอก “จำให้ได้ว่าใครเป็นคนให้สิ่งนี้กับคุณแม่ จำให้ได้ว่าคุณแม่คือใคร”

ศศินเฝ้ามองแม่ที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น จนเมื่อเวลาในการเยี่ยมหมด นายแพทย์หนุ่มจึงหันหลังเดินจากไป เขาจึงยังไม่ทันเห็นประกายตาของมธุรินเริ่มกะพริบวิบไหว เหมือนระลึกถึงบางอย่างที่สำคัญขึ้นมาได้ในที่สุด