ฤทัยยักษ์ บทที่ 23.2 : กล่องดวงใจ

ฤทัยยักษ์ โดย เวฬุวลี นวนิยายที่อ่านเอานำมาให้อ่านออนไลน์ที่ anowl.co กับเรื่องราวของ ‘ฤทัยมาศ’ ตำรวจสาวที่ต้องเข้าไปสืบคดีที่เชื่อมโยงกับอดีตของเธอที่มีร่วมกับยักษ์หนุ่มจากวัดโพธิ์นามว่า ‘แสงอาทิตย์’ และยังไปเกี่ยวพันกับเบื้องลึกเบื้องหลังของศึกยักษ์วัดโพธิ์กับยักษ์วัดแจ้งที่เล่าขานกันมาเนิ่นนาน

เมื่อแสงอาทิตย์รู้สึกตัวขึ้นมา ยักษ์หนุ่มยังมึนงงและสับสนว่าตนเองอยู่ที่ไหน แต่เมื่อขยับตัวต่อมาเขาก็รู้สึกได้ว่าทั้งร่างของเขาถูกรัดด้วยท่อนเหล็กขนาดใหญ่หลายชั้นจนไม่อาจขยับตัวได้ถนัด

สิ่งที่เขารับรู้ต่อมาจากการกวาดตามองไปรอบห้องคือมีร่างของใครบางคนที่ถูกมัดอยู่ถัดจากเขาไปไม่ไกล แสงอาทิตย์เพ่งมอง และก็ตกใจเมื่อรับรู้ว่าร่างนั้นคือฤทัยมาศ

“ฤทัย!”

อีกพักใหญ่กว่าที่หญิงสาวจะลืมตาขึ้นมา หญิงสาวเองก็คล้ายกับเขา ยังคงสับสนและมึนงง

“แสงอาทิตย์”

“คุณมาทำอะไรที่นี่ ศศินจับคุณมาเหรอ”

“มันดิ้นรนมาหาที่ตายเองต่างหาก” เสียงของมธุรินแทรกเข้ามา นางยักษ์ก้าวเข้ามาในห้อง พร้อมกับลูกชายศศินที่เดินตามมา

“แต่ก็ดีแล้ว…ฉันจะได้จัดโชว์พิเศษให้ดูเสียเลย”

มธุรินหยิบแว่นแก้วสุรกานต์ขึ้นมา แสงอาทิตย์ชะงัก ไม่รู้ว่าแว่นนั้นถูกดึงไปจากเขาเมื่อไหร่ นางยักษ์ยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียม ก่อนชูแว่นแก้วสุรกานต์ขึ้นรับแสงที่ลอดมาจากหน้าต่างและส่องไปที่แสงอาทิตย์!

เพลิงลุกไหม้ในทันทีทันใดทั่วร่างของแสงอาทิตย์ ยักษ์หนุ่มพยายามดิ้นรน แต่ไม่อาจหลบหนีจากไฟที่เกิดขึ้นจากอาวุธคู่ใจของเขาได้ ฤทัยมาศกรีดร้อง “ไม่นะ! ไม่!”

และแล้ว…ก็ไม่ต่างจากเหยื่อรายอื่น ร่างของยักษ์หนุ่มถูกไฟเผาผลาญจนเหลือแค่เพียงเศษขี้เถ้า

ฤทัยมาศกรีดร้องราวคนเสียสติ ไม่อาจยอมรับได้กับภาพตรงหน้า พยายามดิ้นรนเคลื่อนตัวไปอยู่ใกล้กับสิ่งที่เคยเป็นร่างของแสงอาทิตย์

นางยักษ์หันมามองที่ฤทัยมาศอย่างเลือดเย็น “อยากตามมันไปมากงั้นเหรอ ฉันจะให้เธอได้สมใจ”

มธุรินเงื้อแว่นแก้วสุรกานต์ขึ้นมาอีกครั้ง แต่ศศินกลับเอื้อมมือไปจับไว้ ก่อนที่เธอจะส่องไปที่ฤทัยมาศ

นางยักษ์มองลูกชายนอกไส้อย่างโมโห “นี่ลูกยังรักมันอยู่อีกเหรอ!”

ศศินเอ่ยอย่างเย็นชา “ผมแค่ไม่อยากให้แสงอาทิตย์ได้ไปเจอกับคนรักในนรก ยักษ์นั่นควรจะต้องลิ้มรสความโดดเดี่ยวเหมือนที่คุณแม่ได้รับ”

มธุรินชะงัก ตัดสินใจลดแว่นแก้วสุรกานต์ลงในที่สุด

“ไปเถอะ”

นางยักษ์และลูกชายกำลังจะเดินจากไป ขณะที่ฤทัยมาศได้แต่ร้องไห้ น้ำตาของเธอร่วงหล่นไปยังเศษเถ้าที่เคยเป็นร่างของแสงอาทิตย์

น้ำตาหยดเล็กๆ ของฤทัยมาศกลิ้งไปตามเศษเถ้ากระดูกที่อยู่ที่พื้น…เถ้าที่มาจากร่างของยักษาค่อยๆ เคลื่อนที่ ตอนแรกฤทัยมาศก็คิดว่าเศษพวกนั้นแค่ปลิวไปตามลม แต่แล้วเธอก็รู้ว่าไม่ใช่…เศษเถ้าเหล่านั้นค่อยๆ เคลื่อนมารวมกันเป็นรูปร่าง เป็นแขน…ขา…ลำตัว…ก่อนที่ร่างของแสงอาทิตย์จะค่อยๆ ปรากฏขึ้นมาจากกองเถ้าธุลี

“แสงอาทิตย์!” ฤทัยมาศมองหน้าของยักษ์หนุ่มด้วยน้ำตาเต็มตา เธอไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย…นี่คือปาฏิหาริย์จริงๆ ใช่มั้ย

สองแม่ลูกหันกลับมา ศศินตกตะลึงที่แสงอาทิตย์ยังไม่ตาย ขณะที่มธุรินดูจะเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นดี

“แก…ถอดหัวใจแล้วสินะ ถึงฆ่าไม่ตาย”

แสงอาทิตย์ไม่ตอบคำถามดังกล่าว เขี้ยวของยักษ์หนุ่มงอกออกมาด้วยความโกรธ เขาพุ่งตัวไปที่มธุริน แต่นางยักษ์ไหวตัวทัน หล่อนรีบเคลื่อนร่างไปที่ฤทัยมาศ และใช้มือบีบคอของหญิงสาวอย่างแรง แสงอาทิตย์หยุดชะงักทันใด

“บอกมา…หัวใจของแกอยู่ที่ไหน ไม่งั้นฉันจะฆ่าเมียแกเสียเดี๋ยวนี้!”

แสงอาทิตย์สบตาของฤทัยมาศ หญิงสาวส่ายหน้าไม่ให้เขาพูด ยักษ์หนุ่มละล้าละลัง เขาเคยคิดว่าเขาไม่รู้สึกอะไรกับหล่อนแล้ว บัดนี้เขากลับเป็นห่วงฤทัยมาศจนแทบคลั่ง

มธุรินกดมือไปที่คอของฤทัยมาศอีก หญิงสาวหายใจไม่ออกจนเกือบใกล้จะหมดลม แสงอาทิตย์ทนไม่ไหว ร้องขึ้นมา “อย่า! ปล่อยฤทัยซะ!”

นางยักษ์คลายมือจากหญิงสาว แต่ยังตะโกนขู่อีกฝั่ง “บอกที่ซ่อนของกล่องดวงใจแกมาเดี๋ยวนี้”

“ปล่อยฤทัยมาศก่อน”

“ได้ แต่ถ้าแกเล่นตุกติก ฉันให้ลูกชายฉันยิงนังนี่แน่”

มธุรินกวาดตามองไปที่ศศินที่ถือปืนไว้รออยู่แล้ว

ช่วงวินาทีแห่งความเป็นความตายนั้น แสงอาทิตย์ต้องเลือกว่าจะบอกหรือไม่ว่าหัวใจของเขาอยู่ที่ไหน แต่ถ้าเขาบอกไป ก็ไม่แน่ว่าสองแม่ลูกจะไว้ชีวิตของฤทัยมาศหรือไม่ ยักษ์หนุ่มสบตากับฤทัยมาศ ภาวนาให้เขาตัดสินใจถูก

“กล่องดวงใจอยู่ที่…”

เสียงโครมครามดังขึ้นจากหน้าประตู ยักษาและยักษีต่างหันไปมอง แขกไม่ได้รับเชิญนับสิบตนจากวัดโพธิ์แห่เข้ามาทางประตู

สิงโตหินไม่รอช้า รีบเข้าไปขย้ำขาของมธุริน นางยักษ์กรีดร้องก่อนสะบัดสิงโตตัวนั้นไปอีกทาง แต่หล่อนก็ยังเผชิญกับฤๅษีดัดตนอีกหลายสิบตนที่เข้ามาจับแขนจับไหล่หล่อนให้ดัดไปมา นางยักษ์ยิ่งทวีความโกรธ หล่อนแสยะเขี้ยวและค่อยๆ ขยายตนให้ใหญ่ขึ้นๆ ก่อนก้มลงมองบรรดาฤๅษีที่ตัวเล็กจิ๋วเมื่อเทียบกับขนาดตัวของหล่อน และสะบัดให้ฤๅษีทุกตนล้มระเนระนาดไปอีกทาง

มาร์โคโปโลนำทัพของเพื่อนตุ๊กตาหินจีนที่ใส่ชุดนักรบเดินเข้ามา ตุ๊กตาหินหน้าฝรั่งพยายามข่มความกลัวเมื่อเผชิญหน้ากับนางยักษ์มธุริน ก่อนร้องตะโกนบอกเพื่อนนักรบ

“บุก!”

มาร์โคโปโลและเหล่านักรบตุ๊กตาจีนวิ่งเข้าไปหานางยักษ์ ทุกตนต่างคว้าดาบ คว้าทวนขึ้นมาฟาดฟันไปที่นางยักษ์ แต่ดูเหมือนอาวุธเหล่านั้นจะเล็กเกินกว่าที่จะระคายผิวของมธุริน หล่อนใช้มืออันใหญ่โตมโหฬารทุบทำลายตุ๊กตาหินหลายต่อหลายตนก่อนดึงเสาขนาดใหญ่มาขวางไม่ให้กองทัพตุ๊กตาหินเข้ามาสร้างความรำคาญใจกับหล่อนอีก

แสงอาทิตย์ฉวยโอกาสนั้นขยายตนให้ใหญ่เท่านางยักษ์ เข้าไปผลักให้มธุรินล้มลง ก่อนฉวยเอาแว่นแก้วสุรกานต์กลับมา

นางยักษ์กลับมาขนาดเท่าคนปกติ หล่อนกระเสือกกระสนดิ้นรนเมื่อเห็นว่าแสงอาทิตย์ย่อขนาดตัวตามมา และกำลังจะใช้แว่นแก้วสุรกานต์ส่องไปที่นางเพื่อปลิดชีพ

“หยุดนะ!” เสียงจากศศินดังขึ้นก่อน เมื่อแสงอาทิตย์เหลียวไปมองก็พบว่าศศินกำลังใช้ปืนจ่อไปที่ฤทัยมาศ

“ถ้าไม่หยุด ฉันจะฆ่าฤทัยเดี๋ยวนี้!”

แสงอาทิตย์ตกมาเป็นฝ่ายที่เป็นรองอีกครั้ง ยักษ์หนุ่มไม่มีทางเลือกนอกจากต้องปล่อยตัวมธุรินไปอีกหน นางยักษ์แสยะยิ้มก่อนยื่นเงื่อนตาย “ชีวิตแลกชีวิต…บอกมาว่ากล่องดวงใจของแกอยู่ไหน แล้วฉันถึงจะปล่อยฤทัยมาศไป”

“ไม่นะ แสงอาทิตย์ คุณอย่าไปยอมนะ ไม่ต้องบอกพวกมัน” ฤทัยมาศพยายามวอนขอ ไม่ให้แสงอาทิตย์ทำตามเงื่อนไขของยักษีกับลูก แต่ศศินก็ยิ่งดึงตัวหล่อนเข้ามาใกล้พร้อมที่จะเหนี่ยวไกปืนตลอดเวลา

แสงอาทิตย์สบตากับฤทัยมาศ เขารับรู้ได้ในเดี๋ยวนั้น

ต่อให้ไม่มีหัวใจแล้ว เธอก็ยังสำคัญที่สุดสำหรับฉัน ฤทัยมาศ

พญายักษ์มองหญิงสาว เหมือนอยากเก็บความประทับใจนี้ไว้นานเท่านาน ก่อนเอ่ยปากบอกสิ่งที่นางยักษ์ต้องการ

“หัวใจของฉัน…อยู่ที่สร้อยคอของฤทัย อยู่ในจี้รูปหัวใจที่ฉันให้เธอไว้”

ฤทัยมาศชะงักงัน คำพูดของยักษ์หนุ่มเมื่อยามที่เขาให้สร้อยกับเธอย้อนกลับมา

‘รักษาไว้ดีๆ นะครับ…ต่อไปหัวใจดวงนี้ก็จะเป็นหัวใจของผมด้วย’

มธุรินหัวเราะลั่นที่ได้ล่วงรู้คำตอบในที่สุด “เอาไว้ใกล้ตัวขนาดนี้ โง่เสียเหลือเกิน!”

นางยักษ์รีบเคลื่อนกายไปดึงสร้อยมาจากคอของฤทัยมาศ ก่อนจ้องไปที่จี้รูปหัวใจ เตรียมที่จะขยี้หัวใจของพญายักษ์ให้ป่นปี้!