ฤทัยยักษ์ บทที่ 24.2 : พ่อยักษ์และแม่ยักษ์

ฤทัยยักษ์ โดย เวฬุวลี นวนิยายที่อ่านเอานำมาให้อ่านออนไลน์ที่ anowl.co กับเรื่องราวของ ‘ฤทัยมาศ’ ตำรวจสาวที่ต้องเข้าไปสืบคดีที่เชื่อมโยงกับอดีตของเธอที่มีร่วมกับยักษ์หนุ่มจากวัดโพธิ์นามว่า ‘แสงอาทิตย์’ และยังไปเกี่ยวพันกับเบื้องลึกเบื้องหลังของศึกยักษ์วัดโพธิ์กับยักษ์วัดแจ้งที่เล่าขานกันมาเนิ่นนาน

ฤทัยมาศติดต่อให้กำลังเสริมจากตำรวจตามมาสมทบและรีบเรียกรถพยาบาลฉุกเฉินมารับศศินไปรักษา มธุรินยืนนิ่งส่งลูกชายขึ้นรถพยาบาลไป และรอให้ตำรวจเข้ามาจับกุมด้วยความสงบ สีหน้าของนางยักษ์เรียบเฉย ไม่บ่งบอกอารมณ์ใด แต่หล่อนไม่ได้ดิ้นรนและขัดขืนเช่นเคย

แสงอาทิตย์ขอเวลากับเจ้าหน้าที่ตำรวจเพื่อพูดคุยกับมธุริน ก่อนที่ยักษาจะเผชิญหน้ากับยักษีที่แค้นเขามาตลอดหลายพันปี

“มีเรื่องหนึ่งที่ข้าอยากบอกให้เจ้ารู้มธุริน”

นางยักษ์ไม่แสดงอาการใด แต่แสงอาทิตย์รู้ว่าหล่อนรับฟัง

“ก่อนที่ข้าจะยกทัพไปที่กรุงลงกา ข้าได้บอกกับจิตรไพรีแล้วว่าเขาไม่ต้องออกรบ แล้วให้เขากลับบ้านไปเสีย”

มธุรินหันมามองแสงอาทิตย์ด้วยแววตาที่ไม่เชื่อถือ

“แต่เขาไม่ยอมกลับไป จิตรไพรียืนยันที่จะร่วมสมรภูมิกับยักษ์ทุกตน”

“โกหก” มธุรินพูดออกมาด้วยเสียงแค้นเคือง “เจ้าจะบอกงั้นเหรอว่าเขาภักดีต่อเจ้า ภักดีต่อกรุงลงกา ยอมสู้จนตัวตาย ข้าไม่เชื่อหรอก!”

“ไม่ใช่ ความภักดีไม่ใช่เหตุผลที่เขาเลือกที่จะไปรบ” แสงอาทิตย์มองหน้าของยักษี “เจ้ารู้หรือไม่ว่า ในทุกสมรภูมิที่ทัพของพระรามชนะ บรรดาทหารพระรามทั้งหลายที่เคยถูกยักษ์ฆ่าไป ก็ต่างฟื้นคืนชีพกลับมาได้”

มธุรินชะงัก ฟังแสงอาทิตย์พูดต่อไป “จิตรไพรีคิดว่าในศึกครั้งนี้…ถ้าเขาไปสู้ จนพวกยักษ์ชนะ… ครอบครัวของเจ้าที่เคยตายไป ทั้งพ่อ พี่ชายทั้งสอง ก็จะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง”

แววตาของนางยักษ์ไหวระริก แม้ไม่อยากเชื่อถ้อยคำของพญาแสงอาทิตย์ แต่ใจหนึ่งหล่อนกลับยอมรับว่าคำพูดนั้นคือความจริง เพราะว่านั่นคือนิสัยของจิตรไพรี ผู้ที่รักหล่อนอย่างสุดหัวใจ แสงอาทิตย์ย้ำกับหล่อน

“เขาไปรบ…เพื่อจะพาครอบครัวเจ้ากลับมา”

นางยักษ์ส่ายหน้า น้ำตาไหล เสียงสะอื้นไห้นำทาง ก่อนเอ่ยพึมพำออกมา “ช่างโง่เขลาอะไรเช่นนี้ โง่เหลือเกินจิตรไพรี”

ตำรวจมาพานางยักษ์ออกไป ยักษ์หนุ่มหันไปเห็นฤทัยมาศที่มองเขาอยู่ แสงอาทิตย์ยังไม่ทันพูดสิ่งใด หญิงสาวก็เดินเข้ามากอดเขาไว้

แสงอาทิตย์นิ่งงัน พยายามทบทวนความรู้สึกว่าเขายังรู้สึกกับฤทัยมาศเหมือนเดิมหรือไม่

“ไม่เป็นไรหรอกนะ” ฤทัยมาศพูดขึ้นเหมือนรู้ใจของเขา “ต่อให้คุณไม่มีหัวใจ ต่อให้คุณไม่รู้สึกอะไรกับฉันแล้ว ฉันก็จะยังรักคุณ”

แสงอาทิตย์สบตากับฤทัยมาศ แล้วในวินาทีนั้น เขาก็รู้ว่าเขาควรพูดสิ่งใด

“ผมไม่จำเป็นต้องมีหัวใจแล้วละ” ยักษ์หนุ่มหยิบสร้อยที่มีจี้รูปหัวใจมาสวมให้ฤทัยมาศดังเดิม “เพราะตอนนี้ หัวใจผมอยู่กับคุณแล้ว”

ยักษ์หนุ่มและหญิงสาวโผเข้ากอดกัน ต่างรับรู้ถึงความรู้สึกของกันและกันโดยไม่ต้องเอ่ยปากคำใดออกมาอีก

เสียงโอดโอยที่ดังลั่นทำให้ทั้งสองหันไปมอง จึงเห็นมาร์โคโปโลที่บาดเจ็บนอนร้องครวญครางอยู่กับลินินที่ตามตำรวจมาในที่เกิดเหตุด้วย

“เค้าสู้กับนางยักษ์จนสะบักสะบอมเลยนะ…ที่รักภูมิใจกับเค้ามั้ย”

“ภูมิใจสิคะ ไอ้ต้าวตุ๊กตาหินของเค้า”

ลินินโผเข้าไปกอดมาร์โคโปโล และจูบกันเนิ่นนานจนเจ้าหน้าที่กู้ภัยที่มาช่วยถึงกับเขินแทน

อาการ ‘คลั่งรัก’ ของหนุ่มตุ๊กตาหินกับหญิงสาว ทำให้แสงอาทิตย์และฤทัยมาศอดยิ้มออกมาไม่ได้ สงสัยว่าคู่ของตนคงจะสู้ไม่ได้ไปอีกนาน

อีกหนึ่งเดือนต่อมา ศศินก็ได้รับการรักษาจนเป็นปกติ ฤทัยมาศไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล หมอหนุ่มมีสีหน้ารู้สึกผิดกับฤทัยมาศ

“พี่ขอโทษที่พี่ทำแบบนั้นกับฤทัย”

“ไม่เป็นไรค่ะ” ฤทัยมาศสบตาศศิน “พี่ต้นทำเพื่อแม่ ฤทัยเข้าใจค่ะ”

“แล้วคุณแม่เป็นไงบ้าง”

“คุณมธุรินกลับไปอยู่ที่เรือนจำแล้วค่ะ แต่ต้องอยู่ห้องขังเดี่ยวที่ควบคุมอย่างแน่นหนา”

ศศินพยักหน้ารับก่อนพูดความรู้สึกที่ยังค้างคา “คุณแม่คงโกรธที่ทำไม่สำเร็จ…พี่ช่วยคุณแม่แก้แค้นไม่ได้”

“ฤทัยว่าคุณแม่ของพี่คงไม่ได้คิดเรื่องแก้แค้นแล้วละค่ะ แต่เขาน่าจะเป็นห่วงพี่ต้นมากกว่า”

ศศินชะงัก ฤทัยมาศจึงพูดต่อตามความรู้สึกของเธอ “พี่ต้นก็รู้…ด้วยพลังอำนาจที่คุณแม่พี่มี ตำรวจหรือกระทั่งคุกก็ไม่สามารถกักขังเขาไว้ได้ แต่ที่เขายอมเข้าคุกและรับสารภาพทุกข้อกล่าวหา ก็เพราะเขาไม่ต้องการให้โทษของคดีนี้มาถึงตัวพี่ต้น”

นายแพทย์หนุ่มนิ่งงัน ตลอดมาเขาคิดเพียงแค่ว่าแม่ยักษ์ผู้เย็นชาของเขาคงหมกมุ่นกับความแค้นมากกว่าที่จะคิดถึงเขา

จริงหรือที่แม่เป็นห่วงเขา จนยอมตัดสินใจที่จะรับโทษในคุก

ศศินตัดสินใจหาคำตอบนั้นด้วยการไปเยี่ยมมารดาที่คุก ทันทีที่ออกจากโรงพยาบาล

เมื่อสองแม่ลูกเจอหน้ากัน แม่ก็ไม่ได้ทักทายอะไรเขามากไปกว่าถามไถ่เรื่องบาดแผล ซึ่งศศินก็ตอบว่าหายดีแล้ว

“คุณแม่โกรธผมมั้ย” ศศินถามขึ้น ทำให้มธุรินเงยหน้ามองอย่างแปลกใจ “ผมช่วยคุณแม่ฆ่าพวกยักษ์ไม่สำเร็จ ผมอ่อนแอเกินกว่าที่จะช่วยคุณแม่ได้”

“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ” มธุรินพูดด้วยเสียงที่แข็งกระด้างเช่นเคย แต่ศศินก็รับรู้ได้ว่าแม่ไม่ได้โกรธ

ทั้งแม่ทั้งลูกต่างเงียบงันไปทั้งคู่ “ต้น…ตอนที่แม่ไปที่บ้านเด็กกำพร้าครั้งแรก แม่ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าจะไปหาคนที่มาเป็นลูกบุญธรรมเพื่อช่วยให้แม่ทำเรื่องต่างๆ ในโลกมนุษย์ได้ง่ายขึ้น”

ศศินแปลกใจที่อยู่ๆ มารดาของเขาก็พูดถึงความหลัง “แม่เกือบเปลี่ยนใจแล้ว ตอนที่เข้าไปเห็นพวกลูกมนุษย์ร้องไห้กันจ้าละหวั่น แม่ไม่คุ้นและไม่ต้องการผูกพันกับมนุษย์”

มธุรินนึกไปถึงครั้งแรกที่เธอเห็นศศินในวัยสิบขวบในวันนั้น “แต่แล้วแม่ก็ไปเห็นเด็กคนหนึ่งที่อยู่มุมห้อง ผอม ตัวเล็กนิดเดียว ท่าทางเป็นเด็กขี้อาย แม่ดูออกว่าเขาอยากให้คนที่มาอุปการะสนใจ แต่ก็กลัวเกินกว่าจะเข้าหาใคร พอไม่มีใครมาคุยด้วย เด็กคนนั้นทำท่าเหมือนจะร้องไห้อยู่แล้ว แต่ก็ยังพยายามฝืนยิ้ม”

ศศินนิ่งงัน ไม่คาดคิดว่ามารดาของเขาจะสามารถจดจำรายละเอียดทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขาได้

“ไม่รู้ทำไมแววตาของเด็กคนนั้นถึงได้ติดอยู่ในใจของแม่นัก วันรุ่งขึ้น แม่ตัดสินใจโทรบอกกับบ้านเด็กกำพร้าว่าแม่จะขออุปการะเด็กคนนั้นเป็นลูกบุญธรรม” มธุรินมองศศินด้วยแววตาที่ยังจำได้ถึงความสุขในวันนั้น…วันที่เธอได้มีลูกชาย “ถึงลูกจะโตแค่ไหน…แม่ก็ยังคงเห็นเด็กคนนั้นในตัวลูกอยู่เสมอ”

ชายหนุ่มน้ำตารื้นออกมากับคำพูดจากใจของมารดาบุญธรรมที่เขาได้ยินเป็นครั้งแรก

“แม่รู้…ลูกมักจะรู้สึกว่าตัวเองต้องพยายามทุกครั้งถึงจะมีคนรัก แต่เชื่อแม่ ยังมีคนที่รักลูกโดยที่ลูกไม่ต้องพยายาม”

มธุรินเอื้อมมือไปสัมผัสลูกชายนอกไส้ที่หล่อนเลี้ยงมาจนโต “แม่รู้ว่าลูกเป็นคนดี ลูกถึงไม่ยอมทิ้งแม่ไป แต่ถึงลูกไม่ใช่คนดี แม่ก็ยังรักลูก ลูกไม่ต้องพยายามช่วยแม่ทุกอย่าง แต่แม่ก็ยังรักลูกนะต้น”

ศศินเข้าไปกอดมารดาของเขา สะอื้นไห้อยู่เนิ่นนานในอ้อมกอดของมารดาที่เขาเคยคิดว่าเป็นแม่ผู้เย็นชาและเหินห่าง แต่กลับเป็นผู้ที่เข้าใจเขาที่สุด

“ผมก็รักแม่” ศศินเอ่ยขึ้นมาโดยไม่ใช้คำว่าคุณนำหน้าแม่เป็นครั้งแรก “แม่ไม่จำเป็นต้องเป็นแม่ที่แสนดี ไม่จำเป็นต้องอ่อนหวานอ่อนโยน ถึงแม่จะเป็นนางยักษ์ ถึงแม่จะน่าเกลียดน่ากลัวแค่ไหน ผมก็รักแม่”

อ้อมกอดนั้นเหมือนจะถมช่องว่างของความไม่เข้าใจของสองแม่ลูกที่เนิ่นนานนับสิบปีให้มลายไปในที่สุด นางยักษ์รู้สึกว่าชีวิตที่โดดเดี่ยวของหล่อนได้รับการเติมเต็มจากลูกชายผู้ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด และลูกชายผู้นี้ก็ได้ความรักจากหล่อนที่เติมเต็มชีวิตที่เปลี่ยวเหงาของเขาเช่นเดียวกัน