วาณิช จรุงกิจอนันต์

อ่านคลาสสิก โดย พงศกร อีกหนึ่งคอลัมน์ที่อ่านเอาภูมิใจนำเสนอกับการถ่ายทอดเรื่องราวของนักเขียนรุ่นเก่า ซึ่งมีผลงานเป็นตำนานและหาอ่านได้ยากยิ่งในยุคปัจจุบัน  เพื่อให้นักอ่านที่รักทุกเพศวัยจะได้สัมผัสกับความลึกซึ้งของงานเขียนและได้รับรู้เรื่องราวดีๆ มากมายในแวดวงวรรณกรรม

*************************

กระแสละคร ‘แม่เบี้ย’ ที่กำลังมาแรงในขณะนี้ ทำให้นึกถึงนักเขียนผู้สร้าง ‘เมขลา’ และ ‘ชนะชล’ ขึ้นมาในโลกวรรณกรรม ไม่ใช่แค่ละครเท่านั้นที่จะโด่งดัง เมื่อครั้งที่ ‘แม่เบี้ย’ ลงพิมพ์เป็นตอนๆ ในนิตยสาร ลลนา ก็โด่งดังไม่แพ้กัน

นวนิยายเชิงสัญลักษณ์ที่สะท้อนตัณหาและความรักใคร่ในก้นบึ้งจิตใจมนุษย์เรื่องนี้ เป็นบทประพันธ์ของ วาณิช จรุงกิจอนันต์ นักเขียนเจ้าของรางวัลซีไรต์ ประจำปี พ.ศ. 2527 จากผลงานรวมเรื่องสั้น ‘ซอยเดียวกัน’

แม้จะเป็นที่รู้จักกันดีจากผลงานเรื่องสั้นและนวนิยาย แต่วาณิชเริ่มงานเขียนด้วยการแต่งกลอน ผลงานกลอนเรื่องแรกของเขาลงเผยแพร่ในนิตยสาร แม่บ้านการเรือน เมื่อปี พ.ศ. 2507

วาณิชเป็นคนจังหวัดสุพรรณบุรี จบการศึกษาจากคณะจิตรกรรมประติมากรรมและภาพพิมพ์ มหาวิทยาลัยศิลปากร มีผลงานมากมาย เริ่มมีชื่อเสียงจากการเขียนบทความ ชื่อ ‘จดหมายถึงเพื่อน’ ลงพิมพ์ในนิตยสาร ลลนา ตอนนั้นวาณิชไปเรียนต่อที่อเมริกาแล้วเขียนบทความทำนองจดมายที่แฝงไปด้วยอารมณ์ขันส่งกลับมา ผลตอบรับจากนักอ่านนั้นดีมากๆ เมื่อเรียนจบกลับมาเมืองไทย วาณิชจึงหันมาทำงานเขียนอย่างเต็มตัว

วาณิชชอบเขียนเรื่องสั้นมากกว่า เขาเขียนนวนิยายเอาไว้ไม่มากนัก แต่ทุกเรื่องได้กลายมาเป็นละครและภาพยนตร์ สร้างปรากฏการณ์ที่น่าสนใจให้กับวงการ ด้วยนวนิยายทุกเรื่องนั้นเล่าด้วยภาษาเรียบง่าย แฝงแนวความคิดที่ทรงพลังเอาไว้อย่างแนบเนียน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของใครบางคนพยายามติดตามหาความรักที่แท้จริงใน ‘เคหาสน์ดาว’, เรื่องราวของความรัก คนรัก การพลัดพรากและการค้นพบใหม่ใน ‘ยามเมื่อลมพัดหวน’, เรื่องราวความลับอันดำมืด และจิตใจที่เต็มไปด้วยกิเลสคตัณหาใน ‘แม่เบี้ย’, ภาพการใช้แรงงานเด็กและกลุ่มคนชายขอบในนวนิยาย suspense เรื่อง ‘ตุ๊กตา’ และอีกมากมายหลายเรื่อง

หลังจากเป็นนักเขียนเต็มตัว วาณิชเข้าทำงานประจำแผนกละคร บริษัทแกรมมี่เอนเทอร์เทนเมนท์ จำกัด ตลอดเวลาที่แกรมมี่ วาณิชได้สร้างสรรค์บทประพันธ์เพื่อไปสร้างละครและเป็นที่โด่งดังมากมายหลายเรื่อง เช่น บัลลังก์เมฆ, วังน้ำวน, สามหนุ่มสามมุม และ รักออกแบบไม่ได้ เป็นต้น น่าเสียดายที่เรื่องราวเหล่านี้เป็นงานที่เขียนขึ้นสำหรับสร้างเป็นละครโดยเฉพาะ ไม่มีบทประพันธ์รูปเล่มให้แฟนๆ ได้ติดตามอ่านกัน

วาณิชเป็นคนสุพรรณ เขาภูมิใจและรักในบางปลาม้าซึ่งเป็นบ้านเกิดของตัวเองมาก สังเกตได้จากงานเขียนและละครหลายเรื่องจะมีตัวละครเอกเป็นคนสุพรรณบุรี อย่างเช่น อาโป เพียงธาร ระริน สามสาวแห่งวังน้ำวน พวกเธอเป็นคนสุพรรณ เป็นเพื่อนรัก เรียนหนังสือมาด้วยกัน ก่อนจะเดินทางเข้ากรุงเทพฯ แล้วมาแตกกันในภายหลัง เป็นต้น

มีคนบอกว่า หากอยากรู้จักตัวตนของ วาณิช จรุงกิจอนันต์ แล้วล่ะก็ ให้ลองหารวมเรื่องสั้นชุด ‘ไอ้พวกสุพรรณ’ มาอ่าน แล้วจะเห็นเงาของวาณิชแทรกอยู่ในหลายบทหลายตอนของเรื่องราวทั้งหมดในหนังสือเล่มนั้น

วาณิช จรุงกิจอนันต์ มีครอบครัวที่อบอุ่น มีบุตรสามคน

เขาล้มป่วยลงอย่างกะทันหันด้วยโรคลูคีเมีย และเสียชีวิตในวัยเพียง 61 ปี เมื่อปี พ.ศ. 2553

คนสุพรรณบุรี สร้างรูปปั้นของเขาเป็นที่ระลึกถึง ปัจจุบันรูปปั้น วาณิช จรุงกิจอนันต์ อยู่ที่วัดแค เป็นตัวแทนถึงคนสุพรรณบุรีที่มีความสามารถ และสร้างชื่อเสียงให้กับจังหวัดอย่างน่าภาคภูมิใจ