Hula Girls

นอกจากนวนิยายออนไลน์สนุกๆ ที่เปี่ยมไปด้วยคุณภาพจากนักเขียนมากมายแล้ว อ่านเอายังมีเรื่องหนังมาเล่าให้อ่านในคอลัมน์  “อ่านเอาเล่าหนัง” โดย โอ่ง – ภาสกร ศรีศุข ผู้มีความสนใจในเรื่องภาพยนตร์และมีความรักในการอ่านการเขียน เขาจึงเขียนมาเล่าให้ชาวอ่านเอาได้อ่านออนไลน์

************************

ผู้กำกับ : Sang-il Lee

ผู้อำนวยการสร้าง : Bong-Ou Lee, Hiroshi Kawai, Yoshiaki Hosono

ผู้เขียนบท : Sang-il Lee, Daisuke Habara

นักแสดง : Yasuko Matsuyuki, Etsushi Toyokawa, Yū Aoi, Ittoku Kishibe, Sumiko Fuji

ดนตรีประกอบ : Jake Shimabukuro

ผู้กำกับภาพ : Hideo Yamamoto

ผู้ตัดต่อ : Tsuyoshi Imai

หนังน่ารักเรื่องนี้ดัดแปลงจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงที่เมืองโตโฮกุ ในราวปี 1965 โตโฮกุเป็นเขตชนบทพื้นที่ไม่กว้างนักทางตะวันออกเฉียงเหนือของญี่ปุ่น ประชากรของที่นั่นหาเลี้ยงตัวเองด้วยอาชีพทำเหมือง ตัดขาดจากโลกภายนอก และเป็นเมืองทึมๆ ตามอย่างเมืองอุตสาหกรรมทั่วๆ ไป

ตัวละครเอกของเรื่องเป็นเด็กสาวโรงงานที่ไร้เดียงสา ‘คิมิโกะ’ ที่รับรู้ความเสื่อมโทรมของบ้านเกิดมาตลอด 10 กว่าปี เธอและทุกๆ คนทราบดีว่าสักวันแร่ธาตุในดินก็คงจะหมด และวันนั้นชาวบ้านทุกคนต้องหาอาชีพกันใหม่ คิมิโกะอธิษฐานทุกวันว่าขอให้เรื่องสนุกๆ เกิดขึ้น และแล้วเหมือนพระเจ้าจะได้ยิน บริษัทเหมืองประกาศปิดกิจการ เทศบาลเมืองร่วมกับนักธุรกิจเหมืองเดิมวางโครงการเปลี่ยนเมืองอุตสาหกรรมให้กลายเป็นเมืองท่องเที่ยว ด้วยความที่มีพื้นที่ติดทะเล เป้าหมายของเมืองคือการเป็นฮาวายแห่งที่ 2 พวกผู้ชายออกแรงในการปรับปรุงพื้นที่และงานที่ต้องอาศัยแรงหนัก ส่วนพวกผู้หญิงนั้น พวกเธอเลือกที่จะเต้นฮูล่าระบำชาวเกาะ คนที่มือหยาบกร้านขุดดินและเก็บแร่มากว่าครึ่งชีวิตอย่างพวกเธอจะอ่อนช้อยและงดงามบนเวทีได้สำเร็จหรือไม่ และเมืองแห่งนี้จะกลายเป็นฮาวายได้อย่างไร

คงไม่ผิดหากจะบอกว่า Hula Girls เป็นหนังมหาชนของชาวญี่ปุ่นอย่างแท้จริง เพราะนอกจากจะได้ตำแหน่งภาพยนตร์ขวัญใจประชาชน หนังยังกวาดรางวัลในบ้านตัวเองมาเพียบ แถมยังได้รับเลือกให้เป็นตัวแทนเข้าชิงรางวัลออสการ์สาขาภาพยนตร์ต่างประเทศ (แม้จะชวดรางวัลไปก็เถอะ)

Hula Girls เป็นทั้งหนังกู้ชาติ (หมู่บ้าน) หนังครอบครัวไม่เข้าใจกัน และหนังที่เล่าถึงมิตรภาพของเพื่อน แต่ที่น่าประทับใจที่สุด น่าจะได้แก่การเป็นหนังครู-นักเรียนนั่นเอง คำว่า ‘ครู’ ไม่ได้แปลว่าผู้บอกตำรา แต่หมายถึงผู้ให้แรงบันดาลใจ และให้หลักในการดำเนินชีวิต มาโดกะก็คู่ควรแล้วกับการถูกเรียกว่าเป็นครู เพราะเธอได้จุดประกายให้สาวบ้านนาคนซื่อหลายคนและหลายวัยมีความฝันและความหวัง เธอให้วิชาแก่คนที่ไม่เป็นอะไรเลยกระทั่งกลายเป็นนักเต้นมืออาชีพ ถูกแล้ว เธอสอนนักเรียนของตัวเองด้วยว่า คำว่า ‘มืออาชีพ’ หมายความว่าอย่างไร และเธอก็ได้ยิ้มตื้นตันกับการเข้าถึงความเป็นมืออาชีพของนักเรียนเหล่านี้ด้วย ในทางกลับกัน นอกจากมาโดกะจะเป็นครูให้ชาวบ้านเหล่านี้ พวกเขาก็ยังเป็นครูให้เธอด้วยเหมือนกัน จากคนที่ยึดติดกับชื่อเสียง และเกลียดความกันดารเข้าไส้ เธอก็ได้เรียนรู้จากคนเหล่านี้ว่าเมืองไม่สามารถให้ความรักที่บริสุทธิ์และชีวิตที่งดงามแก่เธอได้เท่าชนบทแห่งนี้

ฉะนั้น จะเรียกเมืองโตโฮกุในยามนี้ว่าเป็นมหาวิทยาลัยสอนชีวิตให้ตัวละครทั้งหลายก็คงไม่ผิดนัก และเพราะได้ถ่ายทอดจิตวิญญาณให้แก่กันอย่างที่ว่า ทั้งสองฝ่ายจึงมีความผูกพันกันอย่างลึกซึ้ง เมื่อครูสาวมาโดกะมีอันต้องจากเมืองนี้ไป เรื่องซาบซึ้งชวนเสียน้ำตาจึงเกิดแก่สายตาคนดู