ถามหาไต้ฝุ่น

นอกจาก นิยายออนไลน์ สนุกๆ แล้ว อ่านเอา ยังมีคอลัมน์ ‘(เรื่องเล่า) 6,200 วันในไต้หวัน’ โดย คุณนายฮวง สาวไทยสุดไฮเปอร์ที่จับพลัดจับผลูมาอยู่ไทเปได้หลายปีดีดักกับเรื่องเล่าเกี่ยวกับการใช้ชีวิตในต่างแดนที่เต็มไปด้วยสีสันและมุมมองหลากหลาย เรื่องราวดีๆ ที่ อ่านเอา อยากให้คุณได้ อ่านออนไลน์

***********************************

จำได้ว่าตอนที่ คุณนฤทธิ์ พันธุเมธา (‘ดีเจเด่น เดนเวอร์’ แห่งคลื่น 93.5 เมกะเฮิร์ตซ์) แวะมาเยือนเมื่อประมาณ 2-3 ปีก่อน ฉันพาไปกินร้านเป่ยโถวโหยวอวี๋ (รู้สึกจะเคยเขียนถึง ในบทคุณนายฮวงชวนชิมมั้ง) แล้วคุณนฤทธิ์ก็ถามๆ สภาพความเป็นอยู่ของเกาะนี้ มีคำถามนึงที่ฉันจำแม่นคือ เกาะนี้เอาน้ำจากที่ไหนใช้ ฉันตอบว่าไต้ฝุ่นค่ะ แล้วก็ต้องขยายความต่อให้ฟัง เพราะรู้ว่าคุณนฤทธิ์คงจะมีภาพของไต้ฝุ่นเป็นผู้ร้ายอยู่ในหัว ก็ไม่ว่าจะเป็นข่าว หรือแม้แต่ฉันเองก็ยังเอ่ยถึงไต้ฝุ่นในฐานะของภัยธรรมชาติประจำเกาะ (ที่เคียงคู่กันมากับเรื่องแผ่นดินไหว) คือไต้ฝุ่นสำหรับไต้หวันแล้ว ต้องบอกว่าเป็นทั้งวายร้ายและซูเปอร์ฮีโร่ประจำเกาะค่ะ ในภาคของวายร้าย ก็ประมาณตามที่ฉันเล่าไว้ในบท ‘ภัยธรรมชาติประจำเกาะ’ นั่นล่ะ แต่สำหรับตอนนี้ ถ้าไต้ฝุ่นเข้า ก็จะกลายเป็นซูเปอร์ฮีโร่ไปทันที

คุณๆ น่าจะเห็นข่าวแล้งจัดทางภาคกลางและภาคใต้ของไต้หวันกันบ้างแล้วนะคะ เนื่องจากปีที่แล้วไม่มีไต้ฝุ่นเข้าเลยสักลูกเดียว เห็นว่าเป็นภัยแล้งที่ร้ายแรงในรอบ 56 ปีที่ผ่านมาเลยนะที่ไม่มีไต้ฝุ่นเข้าเนี่ย ทั้ง CNN เอย BBC เอยออกข่าวนี้กัน แล้วก็โชว์ภาพข่าวเขื่อนและอ่างเก็บน้ำที่แห้งเหือด ให้ชาวโลกลุ้นระทึกไปกับไต้หวันด้วย ทำไมชาวโลกถึงลุ้นระทึกกับชาวไต้หวันด้วยน่ะหรือ คำตอบคือ 90% ของไมโครชิปที่ใช้เทคโนโลยีขั้นสูง (ชิปขนาด 5 นาโนเมตร) ในการผลิต อันเป็นส่วนประกอบอยู่ในสารพัดเครื่องอิเล็กทรอนิกส์บนโลกเรานี้ผลิตในไต้หวันค่ะ หลายคนอาจจะเคยได้ยินชื่อบริษัท TSMC (Taiwan Semiconductor Manufacturing Company) หรือที่ชาวไต้หวันเรียกกันว่า ‘ไถจีเตี้ยน – 台積電’ ซึ่งเป็นผู้ผลิตชิปรายใหญ่ที่สุดในโลก มีรายได้ในปี 2019 ประมาณ 38,000 ล้านดอลลาร์สหรัฐฯ เป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ที่เป็นหน้าตาของไต้หวันมากๆ มีสำนักงานใหญ่อยู่ที่เมืองซินจู่ (หรือนิกเนมคือ ซิลิคอนแวลลีย์ของไต้หวัน) ซึ่งตั้งอยู่ทางภาคเหนือตอนล่างของเกาะไต้หวัน ที่กำลังประสบปัญหาภัยแล้งอย่างหนักในตอนนี้

และเนื่องจากในกระบวนการผลิตของไถจีเตี้ยนต้องใช้น้ำเป็นจำนวนมากในการทำความสะอาดชิป ดังนั้น ถ้าขาดแคลนน้ำจริงๆ การผลิตก็จะสะดุดหยุดลง ตานี้บริษัททั่วโลกที่ต้องพึ่งพาชิปจากไถจีเตี้ยน ก็จะต้องมีปัญหาการผลิตตามไปด้วย รัฐบาลไต้หวันจึงให้ความสำคัญกับภาคอุตสาหกรรมตรงนี้มาก ถึงขนาดว่าเมื่อปีที่แล้วได้หยุดการชลประทานน้ำให้กับพื้นที่เพาะปลูกมากกว่า 740 ตารางกิโลเมตร ทำให้ชาวนาชาวสวนออกมาตัดพ้อต่อว่า ที่ให้ความสำคัญกับภาคอุตสาหกรรมมากกว่าภาคเกษตรกรรม ถึงแม้ว่ารัฐบาลจะมีเงินช่วยเหลือให้เกษตรกร แต่เกษตรกรบางรายเช่าที่ดินเพื่อเพาะปลูก เงินช่วยเหลือก็ตกไปอยู่กับเจ้าของที่ดินแทน เกษตรกรก็ไม่กล้าโวยวายเพราะกลัวว่าเดี๋ยวจะอดเช่าที่ดิน แต่ที่ฉันคิดว่าน่าสงสารอีกพวกก็คือพวกร้านค้าเล็กๆ เช่น ร้านทำผม ร้านรับจ้างล้างรถ เพราะพวกนี้ไม่ได้รับเงินช่วยเหลือจากรัฐบาล แต่เวลามาตรการประหยัดน้ำออกมา พวกเขาก็ได้รับผลกระทบไม่น้อยไปกว่าใคร จะถูกตัดการใช้น้ำไป 20% เมื่อวาน (22 เมษายน 2021) เห็นข่าวร้านทำผมที่เมืองไถจง (เมืองใหญ่อันดับสามของไต้หวันที่ตั้งอยู่ทางภาคกลางตอนบน) ซึ่งตอนนี้ใช้มาตรการหมุนเวียนหยุดจ่ายน้ำสองวันในหนึ่งสัปดาห์ในแต่ละเขต เจ้าของร้านบอกว่า หยุดทำการวันหนึ่ง รายได้หายไปประมาณหนึ่งหมื่นหยวนเลยทีเดียว

พูดถึงมาตรการประหยัดน้ำแล้ว ขอขยายความเพิ่มเติมสักนิดนะ ทางการประปาใช้สีมาเป็นตัวชี้สถานการณ์ของระดับน้ำที่จะต้องเริ่มใช้มาตรการอะไรบ้าง เริ่มจากสีเขียวที่หมายถึงสถานการณ์ยังค่อนข้างปกติ สีเหลืองคือ มีการลดความดันน้ำในช่วงกลางคืนที่ไม่ได้มีการใช้น้ำกันเยอะๆ และหยุดจ่ายน้ำในพื้นที่สาธารณะบางแห่ง เช่น น้ำพุ (ที่ตรงข้างๆ ตึกไทเป 101 จะมีน้ำพุพุ่งขึ้นจากพื้นให้เด็กๆ เล่นกันได้ในหน้าร้อน) พวกงานฉีดทำความสะอาดถนน กำแพงหรือท่อน้ำ สีส้มคือ หยุดจ่ายน้ำให้กับการซ้อมหรือการทดสอบหัวก๊อกดับเพลิง และลดปริมาณการจ่ายน้ำให้กับพวกกิจการที่ใช้น้ำเยอะๆ ประเภทที่ไม่ใช่โรงงานอุตสาหกรรม เช่น สระว่ายน้ำ ร้านล้างรถ ซาวน่า สปา ร้านทำผม ฯลฯ พวกนี้จะถูกลดปริมาณน้ำไป 20% แต่ถ้าเป็นโรงงานอุตสาหกรรมจะถูกลด 5-20% ยกเว้นพวกอุตสาหกรรมเกี่ยวกับการแพทย์หรือกิจการอื่นที่จำเป็น ส่วนระดับสุดท้ายคือสีแดง จะมีการแบ่งเขตหมุนเวียนกันหยุดจ่ายน้ำเป็นเวลา (ซึ่งคือสถานการณ์ที่ทางไถจงกำลังเผชิญอยู่) มาตรการขั้นถัดไปคือตั้งจุดที่รถจ่ายน้ำมาจอด โดยมีการจัดลำดับการจ่ายน้ำให้ดังนี้ อันดับแรกคือย่านที่พักอาศัยของประชาชน ถัดมาคือพวกเกี่ยวกับการแพทย์ อันดับสามคือพวกกรมทหาร อันดับสี่คือพวกธุรกิจ และอันดับสุดท้ายคืออื่นๆ (ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าคืออะไร)

ผู้เชี่ยวชาญทางด้านภาวะโลกร้อนบางคน ได้ออกมาเตือนถึงปัญหาภัยแล้งที่ไต้หวันจะต้องเผชิญมาระยะหนึ่งแล้ว ซึ่งมีสัญญาณมาตั้งแต่ช่วงทศวรรษ 1960 นู่นแน่ะ แต่ละปีที่ผ่านมาปริมาณน้ำฝนได้ลดลงเรื่อยๆ แต่รัฐบาลก็ไม่ได้ให้ความสนใจอย่างจริงจังเท่าไร นักวิชาการบางคนบอกว่า ปัญหาใหญ่คือเรื่องของการบริหารจัดการน้ำ ราคาน้ำประปาที่ถูกมากทำให้คนใช้น้ำกันอย่างฟุ่มเฟือย ค่าน้ำประปาของไต้หวันมีราคาถูกเป็นอันดับสองในโลกนี้ ด้วยราคาแค่ 11 หยวนต่อลูกบาศก์เมตร ถูกกว่าเกาหลีใต้ครึ่งหนึ่ง ถูกกว่าอเมริกาถึงสี่เท่า แต่ละรัฐบาลก็ไม่กล้าขึ้นราคา เพราะกลัวเสียคะแนน เวลาเกิดปัญหาน้ำขาดแคลนก็ใช้วิธีแก้ปัญหากันแบบเฉพาะหน้า เช่น ตอนนี้ก็มีการเจาะน้ำบาดาลมาใช้กัน บางแห่งก็ไม่รอขอใบอนุญาตเจาะ หาเครื่องเจาะได้ก็เจาะกันเลยก็มี ฉันดูข่าวรู้ว่ามีบริษัทเอกชนที่ทำการรีไซเคิลน้ำ แต่น้ำรีไซเคิลคุณภาพความสะอาดยังไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ ก็ต้องมีการแลกเปลี่ยนกันระหว่างโรงงานอุตสาหกรรม อย่างข่าวที่เห็นคือทางไถจีเตี้ยนที่ต้องใช้น้ำสะอาดมากๆ ก็ขอแลกน้ำรีไซเคิลกับทางฉีเหม่ยกรุ๊ป

ตอนนี้ข่าวในทีวีก็มีการให้ข้อมูลระดับน้ำในอ่างเก็บน้ำทั้ง 16 แห่งทั่วเกาะอยู่ตลอดเวลา หรือสามารถเช็กจากเว็บไซต์ของการประปาก็ได้ ใส่ใจกันสักนิด จะได้เตรียมรับมือกับปัญหาได้ถูก แต่ฉันว่าดีที่สุดคือป้องกันค่ะ ไม่ใช่คอยแก้ปัญหา รัฐบาลควรสอนให้คนรู้ถึงปัญหาโลกร้อนที่กำลังก่อปัญหาด้านอื่นๆ ตามมาอย่างจริงจัง และให้ตระหนักถึงคุณค่าของน้ำ คุณชายนี่เจออิฉันจี้ตลอดตั้งแต่รู้จักกันมา เดี๋ยวนี้ไม่มีเรื่องเปิดก๊อกทิ้งไว้ตอนโกนหนวดแล้ว ในห้องน้ำฉันก็มีถังรองน้ำตอนเปิดก๊อกน้ำร้อนใหม่ๆ แล้วน้ำยังไม่ร้อนได้ที่ เก็บมาเทลงโถส้วมแทนการกดชักโครกได้  หรือน้ำที่ได้จากเครื่องดูดความชื้นก็เหมือนกัน เทใส่ถังเก็บไว้ราดโถส้วมได้ อยู่ที่เราจะบริหารจัดการค่ะ ช่วยๆ กันคนละไม้ละมือ ทำเท่าที่เราจะทำได้ อย่างน้อยช่วยบรรเทาความรุนแรงที่จะเกิดขึ้นจากปัญหาโลกร้อนได้บ้าง ก็ยังดีกว่าที่จะไม่ทำอะไรเลยนะคะ😉