護身符 – หู้เซินฝู

นอกจาก นิยายออนไลน์ สนุกๆ แล้ว อ่านเอา ยังมีคอลัมน์ ‘(เรื่องเล่า) 6,200 วันในไต้หวัน’ โดย คุณนายฮวง สาวไทยสุดไฮเปอร์ที่จับพลัดจับผลูมาอยู่ไทเปได้หลายปีดีดักกับเรื่องเล่าเกี่ยวกับการใช้ชีวิตต่างแดนที่เต็มไปด้วยสีสันและมุมมองหลากหลาย เรื่องราวดีๆ ที่ อ่านเอา อยากให้คุณได้ อ่านออนไลน์

***********************************

– 護身符 – หู้เซินฝู –

เมื่อคืนวันที่ 10 ธันวาคม เวลาสามทุ่มสิบเก้านาที บรรดาชาวเกาะไต้หวันโดยเฉพาะผู้ที่อาศัยอยู่ทางตอนเหนือต้องอกสั่นขวัญหายกันถ้วนหน้า เนื่องจาก 地牛翻身 – ตี้หนิวฟันเซิน หรือแปลเป็นไทยก็ประมาณว่า ‘วัวพสุธาพลิกตัว’ ที่ไต้หวันนี่เวลาเกิดแผ่นดินไหว เขาก็จะว่าตี้หนิวฟันเซิน คงเป็นตำนานเล่าขานกันมาว่า โลกเรานี้มีวัวหนุนอยู่ ในขณะที่ของไทยเราบอกปลาอานนท์หนุนอยู่ แต่จะวัวหรือปลาก็ตาม ทางธรณีวิทยามันก็คือเปลือกโลกเกิดการขยับเขยื้อนเคลื่อนตัว ให้ชาวโลกได้อกสั่นขวัญกระเจิงกันนั่นล่ะค่ะ คืนนั้นฉันกำลังนั่งกึ่งนอนดูซีรีเกาหลีอยู่บนเตียงในห้องนอนอย่างเพลิดเพลิน พลันก็รู้สึกเหมือนมีแรงสั่นสะเทือนจากใต้เตียง ตามมาด้วยเสียงปี๊ปๆๆๆๆ จากมือถือ (เคยเล่าแล้วใช่ไหมคะว่า ถ้ามีเหตุฉุกเฉินหรือแผ่นดินไหว ทางหน่วยงานรัฐบาลจะส่งข้อความเตือนให้ประชาชนรู้ทางโทรศัพท์มือถือ) คุณชายที่กำลังนั่งทำงานอยู่ในห้องทำงานของฮี ก็รีบวิ่งเข้ามาจับมือโอบฉันไว้ เพราะรู้ว่าฉันกลัวแผ่นดินไหวที่สุด ฉันเองก็คว้านกหวีดจากลิ้นชักที่โต๊ะหัวเตียงขึ้นมาไว้ก่อนเลย บ้านแกว่งอยู่นานมากในความรู้สึกของฉัน พอเลิกแกว่งก็รีบเปลี่ยนไปช่องข่าวดูรายงาน จุดศูนย์กลางอยู่ในมหาสมุทรที่ความลึก 76.8 กิโลเมตร ตำแหน่งทางตะวันออกเฉียงเหนือของเกาะ ความแรงที่ 6.7 ตามมาตราริกเตอร์ มิน่าเล่า บ้านฉันถึงแกว่งขนาดนี้ ตามข่าวว่าไหวอยู่ประมาณ 15 วินาที ฟังแล้วแค่ 15 วิเองใช่ไหม แต่สำหรับคนที่ไม่รู้ชะตาชีวิตตัวเองนี่จัดว่านานนะคะ😔

นอกจากนกหวีดแล้ว ที่โต๊ะหัวเตียงของฉันก็ยังมีหนังสือบทสวดมนต์ มีพวกเครื่องรางของขลัง (ขอใช้คำนี้ละกัน เพราะคิดว่าน่าจะรวมได้ทั้งหมด) ที่ได้มาจากญาติสนิทมิตรสหายอีกด้วย ปกติฉันจะไม่ชอบใส่สร้อยหรือเครื่องประดับใดๆทั้งสิ้น แต่จะมี 護身符 – หู้เซินฝู หรือเครื่องรางที่ได้จากวัดหลายแห่งบนเกาะนี้ ที่เคยไปทำบุญหรือทำอันไท่ซุ่ยมา ใส่ไว้ในลิ้นชักที่โต๊ะหัวเตียงบ้าง หรือใส่ไว้ในกระเป๋าถือประจำบ้าง ที่ไต้หวันมีเครื่องรางหน้าตาหลากหลายพอสมควรค่ะ ชื่อที่ใช้เรียกก็แตกต่างกันไปบ้างเล็กน้อยตามหน้าตานั่นล่ะ วันนี้ก็เลยคิดว่าจะมาอธิบายแยกแยะให้ฟังกันบ้างพอเป็นความรู้เล็กน้อย เผื่อมีใครสนใจแล้วได้มาเที่ยวที่นี่กันอีก เวลาไปเที่ยววัดจะได้ถามหาได้ถูก

เครื่องรางของประเทศนี้ชิ้นแรกสุดที่ฉันได้มีโอกาสเห็นตั้งแต่ตอนเจอคุณชายที่อเมริกาคือ Dzi beads หรือในภาษาจีนกลางเรียกว่า 西藏天珠 – ซีจั้งเทียนจู (西藏 = ทิเบต, 天 = สวรรค์, 珠 = ลูกปัด) ซึ่งเป็นลูกปัดที่ทำมาจากหินชนิดหนึ่งชื่อว่า Agate โดยมีส่วนประกอบหลักๆ คือ โมรากับควอตซ์ (chalcedony and quartz) นับแต่สมัยโบราณมาแล้ว ได้ถูกนำมาทำเป็นเครื่องประดับ โดยเชื่อว่าจะช่วยปกป้องคุ้มครอง ให้พลังงานด้านบวกแก่ผู้สวมใส่ อาม่าได้จ้างคนถักเชือกเพื่อร้อยซีจั้งเทียนจูเป็นเหมือนสร้อยข้อมือ ให้คุณชายใส่ไว้ก่อนที่จะไปเรียนต่อ ฉันเห็นคุณชายสวมติดข้อมือสวยดี ก็ให้สงสัยว่าคืออะไร ทำจากวัตถุอะไร มีอยู่วันนึงนั่งกินข้าวกันอยู่ในคาเฟเทอเรียของหอพัก พอดีนั่งตรงข้ามกันจึงถามเลย ฮีตอบว่าเป็นหินของทิเบต หมวยเยาวราชจอมสงสัยก็ตาโตถามกลับว่า หินจริงเหรอ นึกว่าทำจากพลาสติกซะอีก พร้อมทั้งเอื้อมมือไปแตะดูด้วยความสงสัยแบบอัติโนมัติจริงๆ ฮีชักมือกลับทันทีบอกว่า อย่าแตะนะ! อิฉันก็หดมือกลับด้วยความตกใจถามว่า ทำไมอะ ฮีตอบว่า “แตะแล้วเดี๋ยวต้องแต่งงานกับไอนะ” ห้ะ!! เฮ้ยจริงเหรอ ยูล้อไอเล่นใช่ไหม ฮีก็ยิ้มๆ ไม่ต่อความ แต่ด้วยความที่นั่งกันเต็มโต๊ะยาว ฉันก็เลยไม่ได้สนใจต่อความยาวออกไป ดูซิ ดันไปแตะของเค้าเข้า เลยต้องมาเป็นชาวเกาะ (สามี) เลยเนี่ย😅 วันก่อนตอนที่ให้ฮีช่วยถ่ายรูปซีจั้งเทียนจู นึกได้เลยถามฮีว่า ยูจำได้ไหมถึงเรื่องนี้ เมื่อตอนที่เรารู้จักกันใหม่ๆ น่ะ ทำไมยูถึงตอบแบบนั้น ฮีก็ยิ้มตาหยีบอกว่า ตอนนั้นแค่อยากจะเตือนยูว่า อย่าไปแตะของคนอื่นโดยที่เจ้าของเขายังไม่ได้อนุญาต เออนะ! วิธีการเตือนของคุณชายอิฉันนี่ very unique จริงๆ แฮะ😏 แต่ก็เป็นจริงไปแล้วอะเนอะ😊

พอมาอยู่ประเทศนี้ ก็ได้มีการไปไหว้พระตามวัดจีน ทำอันไท่ซุ่ย หรือทำบุญตามวัดไทยบ้าง เลยได้รู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับเครื่องรางของทางนี้ วัดแรกที่เข้าคือ วัดที่แถวบ้านคุณชายที่เกาสง ตอนที่มาจัดงานแต่งงาน แล้วอาปาพาไปไหว้พระ ที่วัดนั้นมี 平安手環 – ผิงอันโส่วหวน วางเอาไว้ให้หยิบได้ตามสะดวก หยิบแล้วจะบริจาคเงินหยอดใส่ตู้เท่าไรก็ตามแต่ศรัทธา หรือจะไม่หยอดก็ไม่ว่ากัน แต่อย่างที่วัดหลงซันซื่อ ต้องซื้อค่ะคิดว่าราคาคงแตกต่างกันไปตามวัตถุที่ใช้ทำ ต่อมาได้มีโอกาสไปทำบุญที่วัดไทยที่แถวเมืองซินอู หลวงพี่ที่วัดได้ให้สายสิญจน์มา แต่หน้าตาไม่เหมือนกับสายสิญจน์ที่ฉันเคยใส่สมัยเป็นเด็กหรอกนะ ออกแนวคล้ายๆ ของวัดที่นี่มากกว่า คือเป็นแนวเชือกถัก ไปแต่ละครั้งก็ได้มาหน้าตาไม่เหมือนกัน หมายถึงแบบและสีสันน่ะค่ะ

เคยได้มาอีกอันหนึ่ง น้องคนหนึ่งให้มา เขาเล่าว่า ระหว่างทางที่มายังที่นัดหมายเจอกันวันนั้น เห็นแม่ชียืนอยู่ ถือกล่องคล้ายกับรับบริจาค น้องเขาก็เลยหย่อนเงินช่วยทำบุญ แต่แม่ชียื่น 平安手環 ให้มา อันนี้ทำจากไม้ ดูแล้วคล้ายๆ กับที่พระจีนใช้นับเวลาสวดมนต์แบบนั้นน่ะค่ะ น้องเขาบอกว่า เขาไม่สวดมนต์คงไม่ได้ใช้ เลยยกให้ฉัน ฉันจึงเก็บไว้ที่โต๊ะหัวเตียงรวมกับหนังสือบทสวดมนต์ คุณชายบอกว่า แบบนี้ภาษาจีนกลางเรียกว่า 佛珠手環 – ฝวอจูโส่วหวน (佛 หมายถึงศาสนาพุทธ) ส่วนชิ้นล่าสุดที่ได้มาคือเมื่อตอนต้นปีที่ไปทำอันไท่ซุ่ยแก้ชง จากวัดหลังบ้านนี่เองค่ะ ปีนี้ได้มาเป็น 護身符 – หู้เซินฝู หรือเรียกว่า 平安符  – ผิงอันฝูก็ได้ ซือเจี่ยบอกว่าให้พกติดตัวไว้ ฉันเลยใส่ไว้ในกระเป๋าถือ ไม่ได้สวมใส่คอไว้ คือจริงๆ มีด้ายแดงร้อยมาให้สวมคอได้น่ะค่ะ แต่อย่างที่บอก ฉันเป็นคนไม่ชอบใส่อะไรติดตัวเท่าไรนัก เลยใช้วิธีใส่ไว้ในกระเป๋าถือสะดวกกว่า

เมื่อวานตอนดูข่าวทีวีช่วงเย็น ก็ยังมีข่าวเกี่ยวกับเรื่องแผ่นดินไหวอยู่ประปราย ส่วนใหญ่เป็นพวกคลิปที่มาจากอินเทอร์เน็ต ภาพข่าวที่เห็นจึงเป็นแนวโคมไฟแกว่ง จอทีวีห้อยต่องแต่ง หรือดารากำลังถ่ายละครอยู่ก็มุดหลบเข้าใต้โต๊ะอะไรเทือกนี้ ฉันดูๆ แล้วนึกขึ้นได้ เลยพูดกับคุณชายว่า เออ เมื่อคืนก่อนนี้มัวแต่ตกใจกลัว คว้าแต่นกหวีดนั่งใจสั่นอยู่บนเตียงทำไมก็ไม่รู้ จริงๆ เราควรมาอยู่แถวๆ บริเวณตู้เย็นนะ เผื่อต้องติดอยู่จริงๆ จะได้มีน้ำและของกินประทังชีวิตรอคนมาช่วย ฮีหัวเราะก๊าก ขำเมียฮี😂😂 เอ๊ายูก็ make sense นะยู นกหวีดพร้อม ของกินพร้อม😋😁