อาหารการกินในไต้หวัน

นอกจาก นิยายออนไลน์ สนุกๆ แล้ว อ่านเอา ยังมีคอลัมน์ ‘(เรื่องเล่า) 6,200 วันในไต้หวัน’ โดย คุณนายฮวง สาวไทยสุดไฮเปอร์ที่จับพลัดจับผลูมาอยู่ไทเปได้หลายปีดีดักกับเรื่องเล่าเกี่ยวกับการใช้ชีวิตต่างแดนที่เต็มไปด้วยสีสันและมุมมองหลากหลาย เรื่องราวดีๆ ที่ อ่านเอา อยากให้คุณได้ อ่านออนไลน์

***********************************

– อาหารการกินในไต้หวัน –

พูดถึงเรื่องชีวิตในไต้หวันแล้ว จะไม่คุยเรื่องอาหารการกินกันก็ไม่ใช่คุณหนูเล็กแห่งเยาวราชสิคะ ความสุขของฉันคือการสรรหาของอร่อยกิน แล้วก็เป็นคนชอบกินก๋วยเตี๋ยวมากกว่าข้าวมาแต่ไหนแต่ไร เมืองไทยเรามีก๋วยเตี๋ยวหลากหลายชนิดให้กิน เคยอ่านเจอว่าก๋วยเตี๋ยวในเมืองไทยต้นกำเนิดก็มาจากชาวจีนอพยพมานี่ล่ะ แล้วค่อยมาแตกยอดไอเดียกระฉูดออกมาเป็นสารพันก๋วยเตี๋ยวชนิดต่างๆ พอมาถึงไต้หวันก็ เอ้า ต้องลองซะหน่อย ประเทศคนจีนนี่นา ใช่ไหมคะ

ครั้งแรกสุดที่กินก๋วยเตี๋ยว เห็นใบสั่งรายการยาวเหยียด ร้านอาหารที่นี่จะมีเมนูพร้อมกับเป็นใบสั่งอาหารด้วยในตัว บอกราคาเสร็จสรรพ ลูกค้าก็แค่ติ๊กที่ช่องว่าจะสั่งอะไร เขียนเบอร์โต๊ะที่นั่งอยู่ แล้วก็ยื่นให้คนขาย จบ เดี๋ยวก็ได้กิน ถ้าเขาไม่ลืมทำของเรานะ เมนูกับใบรายการทำให้นึกในใจว่า โห เสร็จฉันล่ะ จะค่อยๆลองมันไปวันละอย่างเลย คุณชายก็ถามจะเอาเส้นอะไร พยายามอธิบายให้ฟังว่ามีอะไรบ้าง ฟังแล้วก็ไม่รู้อยู่ดีว่ามันคืออะไร เลยบอกเอาเส้นหมี่น้ำมาละกันแบบไหนก็ได้ หิวแล้ว สั่งมาเหอะ กินทั้งนั้นแหละ

พอก๋วยเตี๋ยวที่สั่งไปมาถึง เห็นแล้วอึ้งไป 3 วินาที เป็นเส้นหมี่น้ำชามเล็กๆ มีผักกุยช่ายปนอยู่ไม่มาก แค่นั้น! แค่นั้นจริงๆ ค่ะ ไม่มีสัตว์ชนิดใดอยู่ในชามอีกเลย อะไรวะเนี่ย ราคาตั้ง 30 หยวนเนี่ยนะ ไม่มีเนื้อสัตว์ใดๆ เลย มีแต่เส้นกับผักนิดหน่อย สงสัยที่ตั้งใจว่าจะลองไปวันละอย่างต้องเปลี่ยนเป็นลองมันทุกอย่างในวันเดียวนี่ซะละมั้งตู ไม่งั้นไม่อิ่มแหงๆ คืออย่างนี้ค่ะ

ที่นี่เขากินก๋วยเตี๋ยวเหมือนเรากินข้าวนั่นแหละค่ะ คือสั่งก๋วยเตี๋ยว แล้วก็สั่ง ‘เสี่ยวไช่’ มากินด้วย เสี่ยวไช่ก็คืออาหารจานเล็กๆ ที่บางอย่างเขาก็จะวางเรียงรายไว้ในตู้กระจก (เช่น กิมจิ หรือเต้าหู้แข็งผัดกับปลาตัวจิ๋ว และอื่นๆ อีกมากมาย) ให้ลูกค้าหยิบเอง หรือบางอย่างที่ต้องสั่งในใบสั่ง เช่น ผักลวกโรยด้วยหมูสับพะโล้แปะหน้ามาหน่อย หรือปลาหมึกเย็นตาโฟพร้อมซีอิ๊วกับวาซาบิให้จิ้ม แต่ก็คือทุกอย่างมาแบบจานเล็กๆ ราคาอยู่ที่ประมาณ 30-60 หยวน แล้วแต่ประเภทของเสี่ยวไช่

ก๋วยเตี๋ยวที่ขึ้นชื่อของไต้หวันคือก๋วยเตี๋ยวเนื้อค่ะ เรียกว่า ‘หนิวโร่วเมี่ยน’ เป็นบะหมี่เส้นแบนๆ ใส่เนื้อตุ๋น บางร้านก็อาจจะมีการใส่ยาจีนปนด้วยเพื่อความหอมของน้ำซุป ชามหนึ่งก็ตกประมาณ 100 หยวนขึ้นไป ราคาต่างกันไปตามสถานที่ค่ะ แล้วเวลากินก็จะมีผักกาดดองแบบซึงไฉ่บ้านเราวางไว้ให้ที่มุมเครื่องปรุงให้ใส่ลงไปในก๋วยเตี๋ยวเนื้อ ที่นี่เขาไม่มีพวงเครื่องปรุงวางไว้ให้ทุกโต๊ะอย่างบ้านเราหรอกค่ะ แต่จะมีมุมเครื่องปรุงอยู่ในร้านให้เราเดินไปใส่เอาเองตามใจชอบ

พริกที่นี่จะเป็นแบบพริกป่นคั่วน้ำมัน ไม่ใช่แห้งๆ แบบบ้านเรา มีก๋วยเตี๋ยวอีกประเภทนึงที่ฉันชอบกิน เป็นเส้นแบบที่บ้านเราเรียกหมี่ซั่ว ภาษาจีนกลางเรียก ‘เมี่ยนเซี่ยน’ แต่น้ำซุปจะเป็นแบบหนืดๆ เหมือนกระเพาะปลาบ้านเราน่ะค่ะ แล้วเขาก็จะใส่หอยนางรมกับไส้หมูพะโล้ เรียกอาหารจานนี้ว่า ‘ต้าฉั่งเมี่ยนเซี่ยน’ บ้านเราโดยมากหมี่ซั่วเอาไว้ใช้ผัด แต่ที่นี่เป็นเส้นก๋วยเตี๋ยวอีกประเภทหนึ่ง ที่เจอบ่อยก็ต้าฉั่งเมี่ยนเซี่ยน หรือ ‘กันปั้นเมี่ยนเซี่ยน’ คือเป็นเส้นเมี่ยนเซี่ยนลวกสุกแล้วมีน้ำขลุกขลิกอยู่ ที่นี่เขาไม่มีก๋วยเตี๋ยวแห้ง มีแต่น้ำขลุกขลิกใส่มากันติดคอ

ถ้าชอบกินอาหารท้องถิ่น แนะนำให้ไปตลาดกลางคืน หรือ ‘เย่ซื่อ’ ไปที่เดียวรับประกันว่าได้ลองครบหมดทุกอย่างแน่ๆ ที่ไทเปที่นักท่องเที่ยวชอบไปกันมาก คือ ‘士林夜市 – ซื่อหลินเย่ซื่อ’ หรือไม่ก็ ‘饒河街夜市 – เหราเหอเจียเย่ซื่อ’ แต่ไม่ว่าไปที่ไหนก็ต้องเจอคนขาย ‘เต้าหู้เหม็น – Stinky Tofu’  หรือภาษาจีนกลางเรียกว่า ‘โช่วโต้วฝู่’ แน่ๆ ค่ะ นี่ก็จัดเป็นของกินขึ้นชื่ออีกหนึ่งอย่างของไต้หวัน กินแกล้มกับกะหล่ำปลีดองอร่อยดีนะถึงกลิ่นมันจะแรงมากก็เถอะ ส่วนคนกินเจ ถ้ามาประเทศนี้ก็ไม่ต้องกลัวอด ที่นี่มีร้านอาหารเจเยอะอยู่ เพราะคนที่นี่ถ้าเป็นคนกินเจ เขาก็จะกินประจำทุกวัน แล้วอาหารเจที่นี่อร่อยมากค่ะ มีความหลากหลายประมาณวางบนโต๊ะเต็มพรืดลายตาไปหมดทีเดียว

แล้วไม่ใช่มีแค่อาหารคาวนะ ของหวาน ขนมก็มี อย่างแป้งทอดลูกกลมๆ ข้างในเป็นไส้ถั่วแดงบ้าง งาดำบ้าง หรือพุทราจีนของโปรดของฉันก็มี คนกินตักอาหารเอง ตักใส่จานกระดาษเท่าที่ต้องการ เสร็จแล้วก็เอาไปที่เคาน์เตอร์คิดเงิน วิธีคิดเงินแต่ละร้านต่างกันไป บางร้านใช้วิธีชั่งน้ำหนัก หรือบางร้านคนคิดเงินมองๆ แล้วก็บอกราคากับคนซื้อ บางร้านก็ให้ตักข้าวเอาเองฟรีๆ หรือบางร้านก็ขายเป็นถ้วย แต่ส่วนใหญ่แกงจืดจะให้ฟรี ตักกันเองตามสบาย อ้อ! ลักษณะร้านที่ให้ตักอาหารเองแบบนี้เรียกว่า  ‘直助餐 – จื้อจู้ชัน’ จะเป็นอาหารเจหรือไม่เจก็ได้ แต่บางที่เขาอาจจะขึ้นป้ายภาษาอังกฤษควบไว้ด้วย โดยใช้คำว่า Buffet ต่อท้ายชื่อร้าน อย่าได้คิดว่าเป็นบุฟเฟต์แบบบ้านเราเชียวนะคะ คุณกินแค่ไหนก็คิดเงินเท่าที่คุณตักล่ะค่ะ ส่วนถ้าเป็นแบบที่บ้านเราเรียกบุฟเฟต์ คือจ่ายเงินที่ราคาเดียวแล้วจะกินเท่าไรก็กินเข้าไป ที่ไต้หวันเรียกภัตตาคารที่ขายลักษณะนี้ว่า ‘吃到飽 – ชือเต้าเป่า = กินจนอิ่ม’

ที่ฉันชอบที่สุดคือ ที่ไต้หวันจะมีน้ำผลไม้สดปั่นขายทุกที่ ในฟู้ดคอร์ตห้างสรรพสินค้า ร้านตามท้องถนน หรือแม้กระทั่งรถเข็นในตลาดกลางคืน ไม่ใช่แค่ผลไม้นะคะ น้ำผักก็มีด้วย ที่เจอบ่อยสุดก็เป็นมะระ แครอต เซเลอรี แต่โดยมากจะปั่นผสมกับผลไม้อื่นด้วย ราคาก็เริ่มกันตั้งแต่ 20 หยวน ขึ้นไปจนถึง 100 หยวน

ขึ้นอยู่กับว่าน้ำผลไม้อะไรและสถานที่ขายด้วย แม้แต่ในงานแต่งงานของฉันเองก็เสริฟน้ำผลไม้ปั่นสดนะคะ ไม่มีน้ำอัดลม เก๋ไหมล่ะคะ