千島湖 – เชียนเต่าหู

นอกจาก นิยายออนไลน์ สนุกๆ แล้ว อ่านเอา ยังมีคอลัมน์ ‘(เรื่องเล่า) 6,200 วันในไต้หวัน’ โดย คุณนายฮวง สาวไทยสุดไฮเปอร์ที่จับพลัดจับผลูมาอยู่ไทเปได้หลายปีดีดักกับเรื่องเล่าเกี่ยวกับการใช้ชีวิตในต่างแดนที่เต็มไปด้วยสีสันและมุมมองหลากหลาย เรื่องราวดีๆ ที่ อ่านเอา อยากให้คุณได้ อ่านออนไลน์

เห็นข่าวว่าตั้งแต่ไต้หวันเปิดประเทศ นักท่องเที่ยวจากไทยมากันเยอะมากกกกกก ก็น่าจะจริงมั้ง เพราะช่วงนี้ฉันออกไปฝังเข็ม เวลาเดินผ่านแถวตึกไทเป 101 ก็ได้ยินแต่เสียงนักท่องเที่ยวไทย งั้นก็เกาะกระแสขอแนะนำที่เที่ยวอีกที่นึงที่ฉันเคยไปมาให้รู้จักกันอีกสักแห่งละกันนะคะ นึกถึงเชียนเต่าหูนี่ขึ้นมาเพราะว่า ตั้งแต่กลับจากไทยเมื่อต้นกุมภา เวลาเราขับรถไปแช่น้ำแร่ที่อูไหล ฉันสังเกตเห็นถนนตัดใหม่ที่เพิ่งสร้างเสร็จพร้อมมีป้ายบอกทางว่า ‘翡翠水庫 – เฝ่ยชุ่ยสุ่ยคู่’ แต่มีไม้กั้นทางเข้า-ออก ก็นึกสงสัยยังพูดกับคุณชายอยู่เลยว่า อยากรู้จังว่าไม้กั้นนั่นเปิดยังไง จะจอดรถลงไปสำรวจก็ไม่ได้เพราะไม่มีไหล่ทางให้จอดรถได้เลย (ทางขึ้นไปอูไหลเป็นถนนแค่สองเลนรถวิ่งสวนกันแค่นั้น บางช่วงจะมีไหล่ทางอยู่บ้าง) คือถ้าไปได้ก็อยากไปชมสักหน่อย เพราะเขื่อนเฝ่ยชุ่ย – 翡翠水壩 (อ่านว่าเฝ่ยชุ่ยสุ่ยป้า) นี้เป็นเขื่อนคอนกรีตที่ใหญ่ที่สุดในไต้หวัน เคยไปแต่เขื่อนสือเหมินที่เถาหยวนก็ว่าใหญ่แล้ว อันนี้หมายถึงเทียบกับสัดส่วนของเกาะนี้อะนะ จะเอาไปเทียบกับขนาดของเขื่อนฮูเวอร์ที่อเมริกาไม่ได้หรอก เอ้า ไปนู่นอีกแล้วคุณนายฮวง กลับเข้าเชียนเต่าหูดีกว่านะ😅

จำได้ว่าเมื่อหลายปีก่อน ตอนที่ฉันเห็นข่าวทีวีเกี่ยวกับทะเลสาบนี้ก็กรี๊ดกร๊าดบอกคุณชายว่าไปกันเหอะ สวยจัง ว่าแต่มันอยู่ตรงไหนของ ‘สือติ้ง’ หว่า คราวที่แล้วที่เราไปสือติ้งกันโดยบังเอิญ ก็มีแค่ ‘เหล่าเจีย – ถนนคนเดิน’ นี่นา เอ! หรือเราไม่ได้สังเกตป้ายถนนนะ คือครั้งแรกที่เราไปเที่ยวเขตสือติ้งเมืองนิวไทเปเนี่ย เราไม่ได้ตั้งใจไปหรอกค่ะ วันนั้นไปไฮกิ้งที่ภูเขาไม่ไกลจากบ้านมากนัก บังเอิญฉันเกิดสงสัยขึ้นมาว่า ถ้าเราขี่รถเลยขึ้นต่อไปจากจุดทางขึ้นไฮกิงอีก จะไปได้ถึงไหนหนอ คุณชายก็เลือดนักผจญภัยพอๆ กะเมีย เลยเอ้า ขี่ต่อไปดูกันให้เมียเธอหายสงสัย ขี่ขึ้นๆ ลงๆ ไปตามถนนบนภูเขาจนไปถึงทางแยกซ้าย-ขวา พอดีมีอาแปะกะอาอึ้มนั่งจิบชาชมวิวกันอยู่ตรงเพิงแถวนั้น เลยจอดถามว่าทางแยกตรงนี้จะไปไหนบ้าง อาแปะก็บอกว่า ไปทางขวาจะกลับเข้าไทเป ไปทางซ้ายจะไปเขตสือติ้งเมืองนิวไทเป คุณชายก็เลยถามต่อว่าที่สือติ้งมีที่เที่ยวมั้ย อาแปะบอกมีเหล่าเจีย มีร้านขายเต้าหู้มีชื่อ ถ้าไม่มีอะไรทำก็ไปเดินเล่นดูเถอะ พร้อมบอกทางให้คร่าวๆ ว่าพอลงถึงพื้นราบแล้วให้ไปทางไหนต่อ เราสองคนก็รู้สึกจะเป็นการเสียน้ำใจของอาแปะ ถามซะขนาดนี้แล้วจะไม่ไปต่อ ก็เลย… เอ้า ไปก็ไป เลยขี่รถปุเลงๆ กันลงเขาไปดูหน้าตาสือติ้งกันเสียหน่อย แต่ตอนนั้นยังไม่เห็นข่าวเชียนเต่าหูนี่ ก็เลยได้ไปแค่เดินกินบ๊ะจ่างเจ้าอร่อยที่คนรุมกันตรึมอยู่ในสือติ้งเหล่าเจีย

ตอนที่เห็นทะเลสาบนี้จากข่าวในทีวี ดูแล้วก็น่าจะขึ้นเขาไปสูงพอควร ซึ่งจากข้อมูลที่คุณชายหาจากอินเทอร์เน็ตก็ใช่เลยค่ะ แถมในเว็บบล็อกนั้นยังบอกอีกว่า ถนนทางขึ้นไปทะเลสาบนี้ค่อนข้างแคบ เราเลยตัดสินใจขี่ไอ้แต๋น (รถสกูตเตอร์) เราไปกันแทนที่จะขับรถไป ปรากฏว่าต้องขี่เลยเหล่าเจียไปอีกไกลเลย ขึ้นเขาลูกไหนบ้างก็ไม่รู้แล้ว ยังดีที่มีสัญญาณโทรศัพท์ให้เราใช้ถามอากู๋ (Google Maps) ไปได้เรื่อยๆ ฉันก็ร้องเพลง เที่ยวละไม…”เอาตูดแช่น้ำแล้วเดิน เอ๊ย! ขี่ต่อไป” หงิงๆ ไปเรื่อย😆 แต่พอขึ้นไปเห็นวิวแล้ว คุ้มกะก้นระบมจริงๆ ค่ะ

จริงๆ แล้วต้องบอกว่าเชียนเต่าหูเป็นอ่างเก็บน้ำ (翡翠水庫 หรือที่ภาษาอังกฤษเรียก Jade Reservoir) ค่ะ โดยกักเก็บน้ำที่มาจาก 北勢溪 – เป่ยซื่อซี ซึ่งเป็นหนึ่งในแควที่ไหลลงสู่แม่น้ำซินเตี้ยนที่ไหลผ่านเมืองไทเปและนิวไทเป น้ำประปาที่สองเมืองนี้ใช้กันอยู่ส่วนหนึ่งก็มาจากเขื่อนเฝ่ยชุ่ยนี่ล่ะ ถึงแม้ตัวเขื่อนจะอยู่ในเขตสือติ้งเมืองนิวไทเป แต่คนออกเงินสร้างเขื่อนคือเทศบาลนครไทเป มันก็ต้องแบ่งน้ำกันใช้อะนะ ตามข้อมูลเห็นว่าสัดส่วนการใช้น้ำจากเขื่อนนี้คือ 46 เปอร์เซ็นต์ (ไทเป) กับ 56 เปอร์เซ็นต์ (นิวไทเป) แหม ออกมาแนววิชาการได้ไงเนี่ย ตั้งใจจะชวนเที่ยวชมไร่ชากับน้ำสีเขียวในอ่างเก็บน้ำมรกตนิ😉

เอาค่ะ กลับเข้าเรื่องเที่ยวกันต่อนะ😁 คือเผอิญว่าสายน้ำในอ่างเก็บน้ำ มันออกจะไหลเลื้อยไปมา เลยทำให้ดูเหมือนเป็นทะเลสาบตามธรรมชาติ แล้วมีเกาะเล็กเกาะน้อยกระจายอยู่ ก็เลยมีการให้ชื่อเล่นกันว่า ‘เชียนเต่าหู 千島湖 – ทะเลสาบพันเกาะ’ ซึ่งฟังดูเก๋กว่า ‘翡翠水庫 – เฝ่ยชุ่ยสุ่ยคู่’ กันเยอะเลยจริงไหมคะ ถ้าจะมาเที่ยวที่นี่ก็อย่าคาดหวังอะไรมากนะคะ ไม่มีที่ให้ช้อปปิ้งหรือภัตตาคารอะไรทั้งสิ้น แต่ถ้าชอบดูวิวสวยๆ หรือดื่มชาก็มาเถิดค่ะ แถบนี้เป็นไร่ชาทั้งนั้น ที่ออกจะใหญ่มีชื่อและเป็นที่สำหรับนักท่องเที่ยวแวะกินอาหารหรือดื่มน้ำชาก็คือ BaGua Tea Field – 八卦茶園 (อ่านว่า ปากว้าฉาหยวน) ซึ่งเจ้าของเปิดให้เดินเล่นไปมาในระหว่างแถวต้นชา ถ่ายรูปกันได้ตามใจชอบ หิวก็มีขนม น้ำชา อาหารว่างขายให้ ซึ่งแน่นอนว่าราคาก็แพงหน่อยนะคะ ถ้าไม่อยากโดนโขกก็เตรียมไปเองแล้วกันค่ะ ส่วนไร่อื่นๆ ที่เล็กหน่อยก็ยินดีต้อนรับนักท่องเที่ยวเช่นเดียวกันค่ะ อ้อ ชาที่ปลูกกันในละแวกนี้ชื่อ ‘ชาเปาจ่ง’ ค่ะ

แนะนำว่าไปตอนหน้าหนาว เลือกวันที่อากาศดีๆ ไปเดินสูดอากาศเพลินๆ ออกกำลังกายซะหน่อย ถ้าไม่อยากขับรถไปเอง ก็สามารถนั่ง MRT ไปจนถึงสถานีซินเตี้ยน (XinDian Station) แล้วต่อรถเมล์สาย G12 ขึ้นไปแล้วก็บอกคนขับว่าจะไปเชียนเต่าหู ถ้าถึงป้ายรถที่ใกล้สุดให้เขาช่วยจอดแล้วเรียกให้ลงด้วยละกันค่ะ แต่ควรจะต้องเช็กเวลารถเมล์ด้วยนะคะ เพราะรถน่าจะออกเป็นเวลา อาจจะทุกๆ หนึ่งชั่วโมง เช็กจากเว็บไซต์รถเมล์ไทเปให้แน่ๆ ดีกว่านะคะ กันพลาดไว้ก่อน😉