บทนำ

นอกจาก นิยายออนไลน์ สนุกๆ แล้ว อ่านเอา ยังมีคอลัมน์ ‘(เรื่องเล่า) 6,200 วันในไต้หวัน’ โดย คุณนายฮวง สาวไทยสุดไฮเปอร์ที่จับพลัดจับผลูมาอยู่ไทเปได้หลายปีดีดักกับเรื่องเล่าเกี่ยวกับการใช้ชีวิตต่างแดนที่เต็มไปด้วยสีสันและมุมมองหลากหลาย เรื่องราวดีๆ ที่ อ่านเอา อยากให้คุณได้ อ่านออนไลน์

***********************************

– บทนำ –

เวลาไม่เคยรอใคร อันนี้จริงแท้แน่นอน แค่พริบตาเดียว (เอิ่ม! จริงๆ คงหลายพริบอยู่) ฉันก็กลายเป็นชาวเกาะมาเกือบสิบเจ็ดปีแล้วหรือนี่ เป็นชาวไต้หวันที่เกาะสามีกินอีกต่างหาก จากสาวมั่นวัยกำลังมีไฟ เผลอแป๊ปเดียวผ่านห้าแยกปากเกร็ด ตายแล้ว! เดี๋ยวก็เข้าคลองหกแล้วสินะ โอย! เพิ่งรู้สึกว่าประกาศลั่นๆ กับสามีไม่นานนี้เองว่า “ไอจะให้เวลาอย่างมากที่สุดสองปีนะ ถ้าไออยู่ไม่ไหวจริงๆ เราก็สร้างตำนานรักข้ามขอบฟ้ากันไปแล้วกันนะจ๊ะ คุณชายเธอก็ตอบกลับมาด้วยประโยคติดปากเธอตลอดมานับแต่รู้จักกันว่า up to you” และแล้วจากที่เคยคิดว่าจะสร้างตำนานรักข้ามขอบฟ้า ก็กลายเป็นตำนานรักดอกเหมยไปจนได้

จริงๆ แล้วก็ใช่ว่าจะรังเกียจไทเปอะไรนักหนา เพียงแต่คิดว่าถ้าไม่ได้อยู่ประเทศที่สาม ก็ควรจะอยู่บ้านเราน่าจะดีกว่า อย่างน้อยก็มีพ่อแม่พี่น้องแล้วก็เพื่อนฝูงอีกโขยงใหญ่ให้อุ่นใจ อีกทั้งฉันก็ยังสามารถเป็นเวิร์กกิ้งวูแมนได้ต่อไป แต่เอาเถอะ คุณสามีบอกว่ามาอยู่ไทเปแล้วเธอจะช็อปปิ้งทั้งวันก็ได้นะจ๊ะที่รัก แหม พูดแบบนี้ช็อปปิ้งควีนอย่างฉันก็ตาโต เก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าตามมาเลย เอาวะ ไทเปก็ไทเป เพราะจริงๆ แล้วเมืองใหญ่ๆ ในโลกนี้มันก็คงไม่ต่างกันมากนักหรอก แล้วฉันก็อยู่มาแล้วทั้งนิวยอร์ก บอสตัน นี่แค่ไทเปให้มันรู้ไปว่าจะรอดชีวิตไม่ได้ ลูกอาเตี่ยซะอย่าง ก็เตี่ยของฉัน อพยพมาจากเมืองจีน ไม่รู้จัก ก.ไก่ ข.ไข่ สักตัว ยังสามารถสร้างเนื้อสร้างตัวสะสมชื่อเสียงจนเป็นถึงนายกกิตติมศักดิ์สมาคมตระกูลหวางแห่งประเทศไทยได้เลยนี่นา

แต่เวลาผ่านไป ที่เคยคิดว่าจะมาเป็นช็อปปิ้งควีน ณ ไทเป กลับกลายเป็นอีแจ๋วประจำคฤหาสน์ตระกูลหวางไปซะได้ ตรงนี้ขออธิบายนิดนึงแล้วกันค่ะ จริงๆแล้วแซ่ 黃 นี้ ออกเสียงในภาษาจีนกลางว่า ‘หวาง’ เป็นเสียงควบกล้ำตัว หอหีบ กับ วอแหวนเข้าด้วยกัน ถ้าออกสำเนียงแต้จิ๋วคือแซ่อึ๊ง เขียนเป็นภาษาอังกฤษคือ Huang ตอนจดทะเบียนสมรส คุณเจ้าหน้าที่เขตสัมพันธวงศ์ก็จัดการเขียนให้เสร็จสรรพตามที่เห็นจากพาสปอร์ตคุณชาย ฉันก็เลยกลายเป็นคุณนายฮวงไปด้วยประการฉะนี้แล

ฉันย้ายมาไทเปตั้งแต่ตรุษจีนปี 2003 สามีใช้ช่วงวันหยุดยาวตรุษจีนไปรับตัวมาจากกรุงเทพฯ โดยก่อนหน้านี้อีเมลบอกว่าหาอพาร์ตเมนต์เช่าได้แล้ว อยู่ชานเมืองไทเป หลังบ้านมีสระว่ายน้ำ (public swimming pool) แล้วก็ใกล้ๆ มีสวนสาธารณะ โอ้ ฟังแล้วหรูจัง จากสนามบินเจียงไคเช็ค ที่ตอนนี้เปลี่ยนชื่อไปเป็นสนามบินเถาหยวน คุณชายพานั่งรถบัสเข้าเมือง เป็นสะใภ้รุ่นบุกเบิกอะนะต้องเข้าใจหน่อย สมัยนี้มี MRT จากสนามบินเข้าเมืองสะดวกสบายเร็วกว่ากันเยอะ ตอนนั้นราคารถบัส 145 ดอลลาร์ไต้หวันหรือเรียกในภาษาจีนกลางว่าหยวน (ตอนนี้ก็ยังเท่านี้ ขึ้นราคาคงไม่ได้ เพราะราคาพอๆ กับนั่ง MRT ขืนขึ้นราคา คนใช้บริการคงหดหายแน่ ) ถึงสถานีปลายทางก็ต้องเรียกแท็กซี่ต่อกลับบ้าน ที่ไทเปถ้าเรียกรถแท็กซี่หลังห้าทุ่ม จะต้องจ่ายเพิ่มจากมิเตอร์อีก 20 หยวน ตอนสามีจ่ายเงิน ฉันเห็นจ่ายเกินก็งง ใครจะไปคิดว่าเป็นค่ากะดึก ก็แค่ 20 หยวนเองน่ะ ยังดีนะที่ไม่ได้ปล่อยไก่โวยวายออกมาให้สามีขายหน้า แต่จริงๆ ถ้าคนขับแท็กซี่ไต้หวันฟังภาษาไทยออกก็คงไม่เหลือหน้ามานั่งอยู่ตรงนี้แล้วล่ะ ฮิฮิ

พอมาถึงบ้านที่เช่า อึ้งไปเลย เป็นตึกเก่าๆ ห้าชั้นเรียงเป็นแถวๆ ถนนตรงกลางก็ประมาณเลนเดียว แถมมีรถสกูตเตอร์จอดเต็มพรืดไปหมด เว้นที่ว่างแค่หน้าประตูทางเข้าตึกซึ่งก็กว้างไม่ถึงเมตรดี สามีบอกอพาร์ตเมนต์เราอยู่ชั้นห้า พร้อมกับไขประตูตึกเปิด เปิดปุ๊บก็เป็นบันไดแคบๆ ไม่มีลิฟต์! เฮ้ย ง่วงนอนจนตาฝาดรึเปล่าหว่า ขยี้ตา มองใหม่ แค่บันไดจริงๆ ด้วย โอ้ มาย… เอาน่ะ เคยอ่านเจอว่าการเดินขึ้นลงบันไดเป็นการออกกำลังที่ดีกว่าจ๊อกกิ้ง เพราะทำให้ปอดและหัวใจทำงานมากกว่า อยู่บ้านนี้คงแข็งแรงดี ขึ้นถึงชั้นห้า เห็นประตูเหล็กโปร่งชั้นนอกตามด้วยประตูเหล็กปิดทึบอีกบาน เป็นแบบนี้ทั้งด้านซ้ายและขวามือ สามีบอกแต่ละชั้นมีแค่สองยูนิต แล้วก็ไขประตูห้องทางซ้ายมือเปิดประตูทั้งสองบานออก ฉันชะงักไปเล็กน้อย ก็ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้ามันเป็นระเบียงนี่นา นี่มันหลังบ้านรึเปล่าหว่า (มารู้ทีหลังว่า ‘กงอวี้’ ส่วนใหญ่เป็นแบบนี้คือ เปิดประตูบ้านเข้ามาจะเป็นระเบียง แล้วมีประตูเลื่อนเปิดเข้ามาเป็นห้องรับแขก)

ก้าวเข้าไปซ้ายมือเป็นประตูกระจกบานเลื่อน คนนำหน้าเลื่อนประตูเปิด ก้าวนำเข้าไป บอกว่า welcome to our home จ้ะ ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอก เฮ้อ ค่อยยังชั่ว ข้างในใหม่กว่าที่คิดไว้จม นึกว่าจะเจอบ้านหน้าตาประมาณเดียวกับตึกด้านนอกที่เห็นซะแล้ว ไว้จะมาคุยต่อให้ฟังเรื่องบ้านประเทศนี้นะคะ

再見 – ไจ้เจี้ยน ?