ไปตลาดกันดีกว่า

นอกจาก นิยายออนไลน์ สนุกๆ แล้ว อ่านเอา ยังมีคอลัมน์ ‘(เรื่องเล่า) 6,200 วันในไต้หวัน’ โดย คุณนายฮวง สาวไทยสุดไฮเปอร์ที่จับพลัดจับผลูมาอยู่ไทเปได้หลายปีดีดักกับเรื่องเล่าเกี่ยวกับการใช้ชีวิตต่างแดนที่เต็มไปด้วยสีสันและมุมมองหลากหลาย เรื่องราวดีๆ ที่ อ่านเอา อยากให้คุณได้ อ่านออนไลน์

***********************************

– ไปตลาดกันดีกว่า –

ฉันเป็นคนชอบเดินตลาดค่ะ จะตลาดสด ตลาดนัด ตลาดดอกไม้ ตลาดกลางคืน (เย่ซื่อ) หรือกลางวันนี่ไม่เกี่ยง เดินได้หมด ตอนเด็กๆ ตามแม่ไปตลาดเก่า (เยาวราช) ไปแผงขายปลาที่มีขายหอยแครงด้วย เห็นหอยแครงเปิดฝาอ้าปากบ้าง บางตัวก็หุบสนิท ก็ให้สงสัยว่าทำไมไม่เหมือนกันล่ะ ไหนลองแตะดูซิ หอยแครงที่อ้าอยู่ก็หุบฉับทันที เอ๊อ อเมซิ่งจัง ลองอีกตัวซิ… แล้วก็เลยกลายเป็นยืนเล่นเกมส์แตะ-หุบกับหอยแครงไป (โตมานึกเสียใจ อยากขอโทษหอยแครงเหล่านั้นจริงๆ😢)

ตอนเรียนหนังสืออยู่ธรรมศาสตร์ ตกเย็นแทนที่จะลงเรือด่วนหรือขึ้นสาย 53 กลับบ้าน อิฉันก็จะต้องขอเดินชมแผงขายของบนทางเท้า ตั้งแต่ท่าพระจันทร์ยันท่าช้าง ครบแผงแล้วถึงกลับบ้านได้😉 พอมาทำงานที่สำนักงานใหญ่การบินไทย ตลาดนัดข้างหลังบริษัทนี่เป็นที่เดินย่อยอาหารของฉันประจำ แดดเปรี้ยงก็ยังกางร่มเดิน เอากะฉันสิ ฮ่าฮ่าฮ่า แม้กระทั่งตอนเรียนหนังสืออยู่อเมริกา โปรเจ็กต์เยอะขนาดไหน วันเสาร์-อาทิตย์ก็ยังขับรถไปนอกเมืองเพื่อเดิน Flea market เดินเลือกหาซื้อแผ่นเสียงมือสอง (หรือจะมือสามสี่ห้าแล้วก็ไม่รุ) คุณชายก็ด้อมๆ มองๆ หากล้องวินเทจ พอหม่ำ funnel cake กันเสร็จก็กลับมาปั่นการบ้านส่งครูต่อ ขนาดตอนอยู่นิวยอร์ก บ้านพักอยู่ในย่านควีนส์ ยังไม่วายนั่งซับเวย์เข้ามาเดิน Flea market ในแมนฮัตตัน ก็แหมนะ อิฉันก็อยากจะเป็น Shopgirl แห่งหนังเรื่อง You’ve Got Mail บ้างสิคะ ฮิฮิ

พอมาอยู่เกาะนี้ ช่วงปีแรกๆ ภาษาจีนยังไม่คล่อง บ้านที่เช่าอยู่ก็ไกลตลาดสด ต้องอาศัยซูเปอร์มาร์เกตเล็กๆ ที่อยู่ใกล้ๆ ในระยะเดินถึงแทน อันนี้ไม่ค่อยชอบค่ะ รู้สึกไม่ค่อยมีสีสันบันเทิง จนกระทั่งย้ายมาอยู่ที่บ้านปัจจุบันนี่ล่ะค่ะ ถึงได้ตื่นตาตื่นใจกับตลาดสดของประเทศนี้ บ้านของฉันมีตลาดสดจ่ออยู่ที่ซอยฝั่งตรงข้าม แค่เดินข้ามถนนหลักไปอีกฝั่งนึง ทั้งซอยนั่นล่ะที่ตอนเช้าจะกลายสภาพเป็นตลาดสด กินพื้นที่ยาวไป จนไปออกอีกฟากของซอยที่ไปชนกับอีกถนนนึง ขออธิบายคำว่าซอยตรงนี้นิดนึงนะคะ ในภาษาไทยเราคำว่าซอยหมายถึง ทางที่แยกจากถนนใหญ่และมีขนาดเล็กกว่าถนน ในละแวกบ้านฉันมันเป็นแบบเหมือนมีถนนหลัก แล้วก็มีถนนทางแยกเข้าไปอีกทั้งฝั่งซ้ายและขวาตลอดความยาวของถนนหลักสายนั้น ดังนั้น ฉันเลยเรียกว่าซอยบ้านฉัน (แต่ที่อยู่จริงๆ เป็นชื่อถนน ไม่ใช่ซอย) แต่ขนาดของทางแยกเหล่านี้ใหญ่เล็กไม่เท่ากันหรอกนะคะ ซอยที่เป็นตลาดสดนี่ใหญ่พอๆ กับถนนเส้นหลักนั่นเชียวล่ะ

งั้นขออนุญาตอธิบายเพิ่มเติมเลยละกัน วิธีการเขียนที่อยู่ในภาษาจีน จะเริ่มจากใหญ่สุดคือ เมือง-เขต-แขวง-หมู่บ้าน-ถนน-ซอย-บ้านเลขที่ (ยกตัวอย่างนะคะ ถ้าทางโรงเรียนส่งจดหมายให้ฉัน จะต้องจ่าหน้าซองว่า “ผู้รับ-หวางเหล่าซือ เมืองนิวไทเป เขตซี่จื่อ ถนนหมิงฟง บ้านเลขที่ 123”) คำว่าถนนในภาษาจีนกลางมีสองคำคือ 路 (ลู่) = Road และ 街 (เจีย) = Street ซึ่งความหมายไม่ได้ต่างกันนัก แต่คำว่าซอยในภาษาจีนมีใช้สองคำคือ 巷 (เซี่ยง) = Lane กับคำว่า 弄 (น่ง) = Alley ซึ่งเวลาเขียนที่อยู่ ถัดจากถนนจะเป็นเซี่ยงก่อน แล้วถ้าในเซี่ยงนั้นมีทางแยกไปอีกนั่นก็คือน่ง เขียนกันตามลำดับลงมา แต่บางทีฉันก็เห็นว่าขนาดของน่งพอๆ กับเซี่ยงก็มี ฉันว่าก็คงประมาณเดียวกับถนนสุขุมวิทของเรานะ ซอยทองหล่อนี่กว้างพอๆ กับถนนสุขุมวิทเลย คิดง่ายๆ ว่าเป็นแค่ชื่อเรียกแล้วกันเนอะ ไซซ์ไม่เกี่ยว

ออกนอกเรื่องอีกแล้ว แฮ่ะแฮ่ะ ขออภัยค่ะ😆 กลับมาว่าเรื่องตลาดสดกันต่อนะคะ ตลาดสดของประเทศนี้มีทุกอย่างค่ะ นอกจากของสดหรือกับข้าวสำเร็จรูปสำหรับแต่ละมื้อแล้ว ของใช้หรือพืชพรรณไม้ก็มี เสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า หนังสือ เครื่องประดับ ฯลฯ สรุปคือ one-stop shopping นั่นล่ะ ฉันว่าพวกคาร์ฟูร์ เทสโก้โลตัส คงเลียนแบบจากตลาดสดที่นี่แน่เลย ก็คุณชายบอกฉันน่ะว่าตั้งแต่สมัยเธอเด็กๆ แล้ว ตลาดสดมันก็เป็นแบบนี้ล่ะ มีขายทุกอย่าง ฉันเดินครั้งแรกนี่ตื่นตาตื่นใจมาก อู้ฮู ลูกชิ้นนี่ทำกันสดๆ ตั้งกระทะใหญ่ยักษ์ต้มขายกันตรงนั้นเลย เห็นกันเลยว่าสะอาดไหม จะได้ตัดสินใจซื้อได้ ของกินก็เยอะแยะ ของแห้งของสดมีครบ ขนมนมเนยน่ากินไปหมด รองเท้าผ้าใบก็น่ารักจัง (แต่ไม่มีไซซ์ 41 สำหรับคุณนายฮวง… เซ็งจริง!) กำไลหยกนี่ก็เข้าท่านะ แต่ดูไม่เป็นของแท้รึเปล่าหว่า รอหม่ามี้เรามาแล้วให้มาช่วยดูดีกว่านิ อะฮ้า! ชีวิตอิฉันกลับมามีสีสันอีกครั้งด้วยตลาดสดหน้าบ้านนี่เอง ฮ่าฮ่าฮ่า

ถ้าใครมาเที่ยวแล้วอยากเห็นด้วยตาตัวเอง ฉันมีตลาดสดแนะนำคือตลาดสดตรงสถานี MRT Yongchun (BL 19) สายสีฟ้านะคะ ตลาดนี้เป็นตลาดสดตอนเย็น เริ่มตั้งขายกันประมาณบ่ายสองบ่ายสาม เดินออกมาที่ทางออกเบอร์ 5 ขึ้นมาบนถนนแล้วเลี้ยวซ้ายเดินออกมาไม่กี่ก้าวก็เจอซอยเล็กๆ เลี้ยวซ้ายเดินเข้าไปเลยค่ะ เริ่มตั้งแต่ปากซอยตรงนั้นเลย อ้อ เกือบลืมบอกไป ตลาดสดประเทศนี้เขาหยุดวันจันทร์กันนะ ส่วนใหญ่นะคะ แต่อาจจะมีบางที่ที่ยังขาย เพียงแต่ของมาขายกันน้อยหน่อย ส่วนมากต้องเป็นวันหยุดเสาร์-อาทิตย์น่ะที่จะคึกคัก ของมาขายกันเยอะ บางที่พวกเจ้าของไร่/สวนก็ขนของใส่รถบรรทุกเล็กๆ มาขายเองเลย 

พูดถึงเจ้าของไร่/สวนมาขายเอง ศุกร์ต้นเดือนนี้เองดูข่าวพยากรณ์อากาศ อาหมวยรายงานอากาศพาไปเที่ยวซูเปอร์มาร์เกตของสหกรณ์ชาวสวนเมืองฮวาเหลียน (ช่องนี้ตอนเช้าวันศุกร์จะมีแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ พร้อมรายงานอากาศไปด้วย)  หน้าตาก็เหมือนซูเปอร์มาร์เกตทั่วไปของเกาะนี้ล่ะ แต่มีพิเศษตรงที่ มีการจัดมุมให้เจ้าของไร่/สวนนำผลผลิตมาวางขายเอง กำหนดราคาเองด้วย เหมือนกับเอาไปขายที่ตลาดสดเองเลยทีเดียว ฉันว่าดีนะคะ เพราะตลาดสดส่วนมากจะขายแค่ไม่กี่ชั่วโมง เช่น ตลาดสดหน้าบ้านฉัน เริ่มกันประมาณ 7 โมงเช้า เที่ยงก็เริ่มเก็บแผงกลับกัน ถ้าเป็นวันหยุดจะมีถึงประมาณบ่ายสอง แต่เอามาขายในซูเปอร์ฯ นี้ ช่วงเวลาขายได้เกือบ 24 ชั่วโมง

มีตลาดปลาที่เมืองจีหลงอีกแห่งที่อยากไปดู แต่ไม่สามารถ เพราะคุณชายไม่ยอมบ้าจี้ไปด้วย คือจะเริ่มขายกันตอนประมาณตีสอง เก็บแผงที่ประมาณตีห้า ส่วนใหญ่คนที่ไปซื้อคือพวกร้านอาหารเล็กๆ ที่ครอบครัวทำกันเอง แต่มีบางแผงบางร้านที่ขายของทะเล แล้วรับปรุงให้ลูกค้ากินกันตรงนั้นเลยก็มี พูดง่ายๆ ว่ามีทั้งขายส่งขายปลีกค่ะ ฉันดูจากรายการทีวี มันก็ดูคึกคักน่าสนุกออก ของน่าจะสดดี เพราะจีหลงเป็นเมืองท่าอยู่ตรงยอดเกาะ ขึ้นจากเรือหาปลาปุ๊บก็มาขายกันเลย แต่คุณชายไม่เอาด้วย อดไปตามระเบียบ😞 เธอบอกว่าตลาดปลากลางวันก็มี ไม่ต้องอดหลับอดนอนไปกิน ว่าแล้วเราก็นัดเพื่อนไต้หวันไปตลาดปลาที่เขตว่านหลี่ชื่อ ‘龜吼魚港-กุยโห่วอวี๋กั่ง’ แปลเป็นไทยได้ว่า ‘ท่าเรือเต่าคำราม’ ชื่อน่ารักดีนะคะ😉 ตรงนั้นมีสำนักงานตรวจบรรดาสัตว์ทะเลที่เรือหาปลาจับมาได้ด้วยค่ะ แล้วก็มีตลาดให้เดินเลือกซื้ออาหารทะเลที่ยังเป็นๆ เราซื้อแล้วก็ให้ร้านอาหารทำให้กินได้เลย ฉันเดินๆ ดูแต่ละเจ้า มีสัตว์ทะเลบางชนิดที่ฉันไม่รู้จักด้วยซ้ำ ตื่นตาตื่นใจซะจนคุณชายขำ เห็นเรือจับปลาจอดกันอยู่เต็มไปหมด ที่นี่ที่จอดรถน้อย โชคดีที่วันนั้นเราไปกันเร็ว ถึงที่นั่นสี่โมงครึ่งได้ เลยได้ที่จอดรถ

ยังมีอีกค่ะที่คุณนายฮวงจอมซอกแซกไปลุยมา ตลาดขายหยกที่อยู่ตรงใต้ทางยกระดับถนนเจี้ยนกั๋ว แถมตลาดดอกไม้พืชพรรณอีกด้วย ตรงนี้เป็นตลาดนัดวันเสาร์-อาทิตย์ ที่ชาวไทเปมานิยมซื้อกันเพราะสถานที่ตั้งการคมนาคมสะดวก มีตลาดดอกไม้อีกแห่งในไทเปอยู่ที่เขตเน่ยหู ตลาดนี้จะเปิดแต่เช้าตรู่ เที่ยงก็ปิดแล้ว ถ้าจำไม่ผิด รู้สึกว่าปิดวันอาทิตย์ด้วยซ้ำ ส่วนใหญ่เป็นพวกร้านขายดอกไม้หรือนักจัดสวนมาซื้อกัน มีที่จอดรถสะดวกสบายอยู่ในตึกเลย ตลาดดอกไม้ตรงนี้ฉันเดินเพลินดีเหมือนกัน สถานที่ใหญ่โตกว้างขวาง ไม่ต้องเบียดกับคน มีอะไรอีกน้า… อ้อ ตลาดผ้าค่ะ เป็นตึกสามชั้นชื่อว่า Yongle fabric market หรือหย่งเล่อซื่อฉั่ง อยู่แถวเขตเมืองเก่า ที่ถนนตี๋ฮว้าเจีย ที่นี่ฉันก็ชอบค่ะ มีพวกร้าน DIY สอนทำกระเป๋าผ้าเอง เลือกซื้อผ้า สายหรือหูกระเป๋า แล้วเขาสอนให้ทำ หรือจะให้เขาทำให้แล้วส่งให้ถึงบ้าน หรือโรงแรมที่นักท่องเที่ยวพักก็ได้

นี่ยังไม่ได้เล่าถึงตลาดกลางคืนเลย เอาสักนิดละกัน ตลาดกลางคืนที่นักท่องเที่ยวนิยมไปกันคือ ซื่อหลินเย่ซื่อ กับเหราเหอเจียเย่ซื่อ คงไม่ต้องเล่ามากนะคะ ฉันคิดว่าคนไทยรู้จักกันดี แต่ตลาดกลางคืนที่ฉันชอบไปคือเมี่ยวโข่วเย่ซื่อ ที่เมืองจีหลงค่ะ ของกินเยอะดี มีร้านประจำของฉันอยู่สองสามร้าน ผ่านจีหลงทีไรต้องแวะกิน ไม่ว่าจะเป็นร้านอาหารทะเล ร้านขายหลู่เว่ย (ของพะโล้) หรือร้านขนมหวานน้ำแข็งไส พูดถึงเลยหิวเลย คุณนายฮวงขอตัวไปหาของกินอร่อยๆ ก่อนนะคะ😋 ไจ้เจี้ยน