เด็กที่ต้องการการดูแลเป็นพิเศษ

นอกจาก นิยายออนไลน์ สนุกๆ แล้ว อ่านเอา ยังมีคอลัมน์ ‘(เรื่องเล่า) 6,200 วันในไต้หวัน’ โดย คุณนายฮวง สาวไทยสุดไฮเปอร์ที่จับพลัดจับผลูมาอยู่ไทเปได้หลายปีดีดักกับเรื่องเล่าเกี่ยวกับการใช้ชีวิตต่างแดนที่เต็มไปด้วยสีสันและมุมมองหลากหลาย เรื่องราวดีๆ ที่ อ่านเอา อยากให้คุณได้ อ่านออนไลน์

***********************************

– เด็กที่ต้องการการดูแลเป็นพิเศษ –

ได้เคยเล่าเกี่ยวกับ ‘เจี้ยนเป่า’ หรือระบบประกันสุขภาพแห่งชาติไปแล้ว ซึ่งถือได้ว่าเป็นระบบที่ดูแลสุขภาพของประชาชนได้ไม่เลวทีเดียว ฉันคิดว่าถ้าพูดในแง่ของระบบสวัสดิการสังคมโดยทั่วไป ไต้หวันก็จัดว่าเป็นประเทศที่น่าอยู่ไม่น้อยหน้าชาติตะวันตกนะคะ อย่างเด็กที่ต้องการการดูแลพิเศษนี่ ที่นี่มีองค์กรทั้งของรัฐบาลและเอ็นจีโอที่ให้ความช่วยเหลือดูแลได้อย่างน่าสนใจทีเดียว

ขอพูดถึงเรื่องโรงเรียนสำหรับเด็กพิเศษแล้วกันนะคะ เท่าที่ทราบมีโรงเรียนรัฐ (Public School) บางแห่งที่รับเด็กพิเศษเข้าเรียนรวมกับเด็กทั่วไป แต่จะมีการแบ่งเด็กพิเศษเข้ามารวมในห้องเดียวกัน ซึ่งฉันคิดว่าเป็นความสะดวกในการสอนของครูด้วยเหมือนกันนะ แล้วทัศนคติของครูเป็นเรื่องสำคัญที่สุดนะคะในเรื่องของการศึกษา อย่างลูกชายของเพื่อนคนไทยคนนึง เรียนอยู่โรงเรียนประถมในไทเป เพิ่งเข้าเรียนประถมหนึ่งได้ไม่นานนักก็เกิดเป็นโรคลมชัก แต่ไม่รุนแรงมากนัก เพื่อนก็ไปบอกกับครูประจำชั้นประมาณว่าอาจจะเกิดได้ทุกเวลา ถ้าเกิดขึ้นจริงๆ ก็ขอให้ครูช่วยโทร.ไปแจ้งด้วย จะได้รีบมารับลูกกลับไปพักผ่อนที่บ้าน ครูฟังจบก็ตอบว่า ครูไม่คิดว่ามีความจำเป็นถึงขนาดต้องมารับกลับไปพักที่บ้าน น่าจะพาไปพักที่ห้องพยาบาลของโรงเรียนก็พอแล้ว เมื่อรู้สึกดีขึ้นก็กลับมาเรียนต่อได้ ครูไม่อยากให้เด็กรู้สึกแตกต่างไปจากเพื่อนๆ ไม่อยากให้เด็กรู้สึกเหมือนตัวเองป่วยมาก จะทำให้เด็กรู้สึกแย่กับตัวเอง แล้วก็ชี้ให้เพื่อนดูเด็กนักเรียนในห้องอีกคนที่เป็นเด็กแอสเพอร์เกอร์ (อย่างอ่อนๆ) ซึ่งถ้าครูไม่บอกคือดูไม่ออกเลยค่ะ เพราะว่าเด็กคนนั้นผ่านการดูแลเอาใจใส่จากพ่อแม่จนดีขึ้นมาก มีอาการที่เหลืออยู่คือโมโหร้ายและอาจมีตีเพื่อนบ้าง แต่ถ้าไม่โมโหก็จะดูเหมือนเด็กทั่วไป เขาจึงสามารถเรียนรวมกับเพื่อนๆ ได้ ถ้าตีเพื่อน ก็จะถูกส่งไปพบครูฝ่ายปกครองเหมือนนักเรียนคนอื่นๆ ที่ทำผิด ซึ่งครูก็ปฏิบัติต่อเขาเหมือนนักเรียนคนอื่นๆ ในห้อง มันต้องแบบนี้สิคะ เยาวชนของชาติจะได้เติบโตอย่างมีคุณภาพ เลยทำให้ฉันนึกถึงภาพยนตร์ในดวงใจของฉันเรื่องหนึ่ง ‘Forrest Gump’ จำได้ว่าตอนที่ดู ฉันชอบมากกับการที่แม่ของฟอร์เรสต์ยืนยันที่จะให้ลูกเข้าเรียนร่วมกับเด็กทั่วไปในโรงเรียนธรรมดา เพราะฉันเชื่อในอิทธิพลของสภาพแวดล้อมนะ

เคยคุยกับเพื่อนชาวไต้หวัน เขาบอกว่ามีโรงเรียนสำหรับเด็กพิเศษด้วย แต่อยู่ที่ไหนบ้างนั้น สามารถเช็กกับกระทรวงศึกษาธิการ หรือหน่วยงานที่รับผิดชอบด้านการศึกษาในแต่ละเมืองได้ แล้วก็ที่ซือต้า (มหาวิทยาลัยที่ฉันไปเรียนภาษาจีนกลางนั่นล่ะ) ก็มี Department of Special Education เท่าที่เขารู้ยังมี Programs for Students with Special Needs in Colleges and Universities ด้วยนะ คือมีการศึกษารองรับเด็กพิเศษถึงระดับมหาวิทยาลัยเลยทีเดียว อย่างที่เคยเล่าไปในบทหวางเหล่าซือนั่นล่ะค่ะ ไต้หวันให้ความสำคัญกับการศึกษาอย่างจริงจัง

ฉันมีประสบการณ์ด้วยตัวเองในเรื่องของเด็กพิเศษก็คือ ช่วยซื้อขนมที่เด็กเหล่านี้เป็นคนทำมาขายค่ะ ที่นี่มีมูลนิธิแห่งหนึ่งชื่อ Children are Us Foundation (http://www.c-are-us.org.tw/english/about) ซึ่งทางมูลนิธิจะช่วยฝึกสอนเด็กพิเศษให้ทำขนม แล้วมีร้านของมูลนิธิเองด้วยนะคะ เท่าที่ฉันเคยเห็นเองในไทเปมีอยู่ 2 แห่งค่ะ ที่ถนนกวงฟู่หนันลู่ ช่วงระหว่างถนนเหรินอ้ายกับถนนซิ่นอี้ อีกสาขาหนึ่งอยู่ในบริเวณสถานีรถไฟฟ้า Taipei Nangang Exhibition Center นอกจากขายในร้านแล้ว ยังมีการให้เด็กมาขายตามบริเวณที่เป็นย่านช้อปปิ้งหรือย่านที่มีออฟฟิศเยอะๆ เทียบให้เห็นภาพชัดๆ หน่อยก็คงต้องบอกว่า แถวๆ สยามพารากอนกับแถวสีลมน่ะค่ะ😉 โดยจะมีแม่อาสาสมัครเป็นคนพามา ฉันจะช่วยซื้อบ่อยมากค่ะแทบจะทุกครั้งที่เจอ หรือสมัยก่อนตอนที่คุณชายยังทำงานบริษัทอยู่ในไทเป บางทีออกมาช่วงพักกลางวันแล้วเจอน้องเขาขายกันอยู่ก็จะช่วยซื้อกลับมาประจำ ราคาก็พอๆ กับเบเกอรีทั่วไปนะคะ ฉันว่าอาจจะปริมาณน้อยกว่านิดนึง แต่ไม่ว่ากันค่ะ

มีอยู่ช่วงนึงที่ฉันไปแถวๆ Xin Yi Shopping District บ่อยมาก ก็ซื้อกันทุกครั้ง แล้วก็จะซื้อพายกรอบอัลมอนด์ตลอด เพราะฉันและคุณชายกินด้วยกันได้ พอดีมีอยู่วันหนึ่งก็คิดว่าจะเปลี่ยนมาลองคุกกี้ช็อกโกแลตดูบ้าง พอไปถึงแถวนั้น น้องเขาก็เข้ามาพูดชักชวนให้ซื้อ ฉันก็บอกว่าเอาสิจ๊ะ ตานี้คุณแม่อาสาสมัครผู้พามาก็บอกน้องเขาว่า “บอกพี่เขาสิจ๊ะว่ามีอะไรขายบ้างวันนี้” น้องเขาก็ชี้ทีละอย่างแล้วก็บรรยายเสียงแจ๋วว่าคืออะไรบ้าง มาจบที่พายกรอบอัลมอนด์ พร้อมกับบอกอย่างเขินๆ ว่า “อันนี้หนูทำเองด้วยนะคะ” เสร็จเลยฉัน คุณนายฮวงใจอ่อนยวบ ก็เลยบอกว่า “เหรอจ๊ะหนู เก่งมากจ้ะ งั้นฉันลองชิมที่หนูทำละกันนะจ๊ะ ดูท่าทางน่าจะอร่อยมากเลย” ว่าแล้วก็จ่ายตังค์แล้วก็หยิบถุงพายกรอบอัลมอนด์ขึ้นมาพร้อมกับยิ้มอย่างกว้างขวางให้หนูน้อยผู้มากด้วยความสามารถ กลับถึงบ้านเล่าให้คุณชายเธอฟัง พร้อมกับแบ่งขนมให้เธอกิน เธอก็กินไปขำเมียเธอไปว่าในที่สุดก็ได้กินพายกรอบอัลมอนด์อีกจนได้ ฮ่าฮ่าฮ่า😆