มัตติกา (ภาคสมบูรณ์)

บรรณาภิรมย์ โดย หมอกมุงเมือง คอลัมน์ที่อ่านเอาขอมอบความรื่นรมย์ให้กับผู้อ่านด้วยภาพปกสวยๆ และเนื้อเรื่องในแบบต่างๆ ของนักเขียนชั้นครูที่เคยผ่านมือ ผ่านตาและผ่านใจ เพื่อให้ทุกคนได้ร่วมรำลึกถึงผลงานของนักเขียนแต่ละท่านให้พอหายคิดถึงแม้เวลาจะผ่านไปแล้วเนิ่นนาน ภาพและตัวอักษรจะปรากฏให้เห็นอีกครั้งในยุคของการอ่านออนไลน์

จากบทอวสานของ มัตติกา ภาคต้น แพร ฤทธิณรงค์ เด็กสาวกำพร้า ก็ได้ค้นพบความจริงว่า แท้จริงแล้วเธอคือ มัตติกา อัครเดช และพบรักกับ นายแพทย์มรุต ศิวะเวชช์ ก่อนที่ทั้งคู่จะหมั้นหมายกันในเวลาต่อมา เหตุการณ์ใน มัตติกา ภาคสมบูรณ์ เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นภายหลังจากนั้นในเวลาไม่นาน

หลังจากข่าวการหมั้นหมายของ มรุต ศิวะเวชช์ กับแพร ปรากฏออกไป ทำให้พิศเพลิน ที่เคยหมายปองนายแพทย์หนุ่มต้องเสียหน้า แม้ว่าก่อนหน้าจะพยายามหาอุบายร้ายกาจต่างๆ มาเพื่อใส่ความน้องสาวนอกไส้ที่ตัวเองแสนเกลียดชัง จนถึงกับสลัดรักคนรักหนุ่มอย่างวาทิตไปก็ตามที

ดังนั้นเมื่อเหตุการณ์ทุกอย่างพลิกผัน และผ่องพักตร์พี่สาวของหล่อนก็แต่งงานไปอย่างมีหน้าตากับนายทหารหนุ่มแล้ว พิศเพลินจึงจำต้องหาทางยุติความอับอายอดสูของตนเอง ด้วยการแต่งงานกับ ร้อยเอกอุดม เดชวิไลย โดยไม่ได้รู้สึกรักใคร่แม้แต่น้อย แต่เพื่อต้องการไม่ให้ตนเองต้องเสียหน้าเท่านั้น และหล่อนก็ค้นพบในภายหลังว่าเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดอย่างมหันต์

อุดมเป็นนายทหารที่ติดเหล้า และใช้ชีวิตเสเพล ซ้ำยังมีท่าทางหึงหวงเธออย่างนอกหน้า จนทำให้พิศเพลินเริ่มเบื่อหน่าย หล่อนอ้างกับเขาเมื่อต้องย้ายมาประจำการต่างจังหวัด เพื่อกลับมาใช้ชีวิตกับคุณผกา มารดาที่กรุงเทพฯ ว่าบิดาเสียชีวิตไปแล้ว ทั้งที่ความจริง พิศเพลินต้องการใช้ชีวิตอย่างอิสระ เหมือนคนปราศจากพันธะต่างหาก

สิ่งที่ทำให้หญิงสาวผู้เต็มเปี่ยมไปด้วยความริษยารู้สึกมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง ก็คือข่าวการประสบอุบัติเหตุ ของแพร และหมอมรุต แพรบาดเจ็บแต่ก็ฟื้นคืนสติขึ้นมาได้ไม่นาน ในขณะที่นายแพทย์มรุต กลับมีอาการสาหัส ไม่ได้สติสัมปชัญญะใดๆ จนต้องเข้ารับการรักษาตัวในห้องไอซียู…

ภายหลังจากการรักษาตัวจนพ้นขีดอันตรายจากเพื่อนนายแพทย์ด้วยกันแล้ว เขาก็ฟื้นขึ้นมาอีกครั้งทว่าใน บัดนี้ มรุต ศิวะเวชช์ กลับสูญเสียความทรงจำไปทั้งหมด!

เขาจำไม่ได้ว่าตนเองเป็นใคร และที่ร้ายที่สุดก็คือ เขาไม่อาจจดจำความรัก ความผูกพันที่เขามีต่อแพร คู่หมั้นที่เขาเคยบอกว่ารักสุดหัวใจมาก่อนเลย!

แพร และทุกคน รวมถึงคุณหญิงประกายดาว และวาทิต ต่างก็พยายามช่วยเหลือ หาหนทางฟื้นความทรงจำของเขาอย่างเต็มที่ ทว่ามรุตกลับยอมรับแพรเพียงแค่ความเป็นเพื่อน ทำให้หญิงสาวรู้สึกเสียใจ แต่ก็ยังมีความหวังว่าในวันใดวันหนึ่ง มรุตจะหวนคืนความทรงจำทั้งหมดกลับมา

ในระหว่างนั้นเอง ที่วาทิตเข้ามาช่วยเหลือให้กำลังใจหญิงสาว และประกายดาวเพื่อนรักของแพรก็เข้าใจผิดว่ามรุตต้องการฉวยโอกาส จนมีโอกาสได้ปรับความเข้าใจกัน ประกายดาวจึงเริ่มมองเห็นความดีงามและน้ำใจอันบริสุทธิ์ของชายหนุ่มในขณะที่วาทิตเองก็เริ่มรู้สึกถึงความน่ารักของประกายดาว

ในขณะที่พิศเพลินก็ได้ใช้โอกาสนั้นนั่นเอง พาตัวหล่อนเข้ามาติดพันชายหนุ่มผู้สูญเสียความทรงจำ และหลอกลวงว่ามรุตคือสามีที่แท้จริงของเธอ!

+++++++++++++++++++

หญิงสาววางแผนใส่ร้ายแพร ว่าเป็นคนช่วงชิงมรุตไปจากเธอ ทั้งที่เธอเองตกเป็นภรรยาของเขามาก่อนแล้ว และแพรก็มีชายคนรักอยู่แล้วคือวาทิต ความทรงจำที่พร่าเลือนและความเป็นสุภาพบุรุษ ทำให้มรุตเผลอใจสงสารพิศเพลิน และพาตัวเองเข้าไปผูกพันกับหญิงสาวที่กำลังวางแผนการร้ายกาจร่วมกับมารดาเจ้าเล่ห์ของตน เพื่อหาทางผูกมัดชายหนุ่มเอาไว้ให้อยู่หมัด และได้กำจัดแพรออกไปจากชีวิต

และหล่อนก็ทำสำเร็จ มรุตรู้สึกผิดที่ต้องมาหมั้นกับแพร ผู้ที่เขาหลงเข้าใจผิดว่าแพรมีคนรักคือวาทิตอยู่ก่อนแล้ว และเมื่อต้องรับผิดชอบชีวิตของพิศเพลิน มรุตจึงขอถอนหมั้นหญิงสาว แพรเสียใจและตัดสินใจคืนแหวนหมั้นให้กับมรุต ทั้งที่หัวใจของเธอก็ปวดร้าวอย่างแสนสาหัส…

แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อร้อยเอกอุดมรู้ความจริงว่าภรรยาของเขากำลังสวมเขาให้ตัวเอง แม้ว่าพิศเพลินจะพยายามขอหย่าขาดจากเขาเพื่อไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับมรุต เขาแอบสะกดรอยตามทั้งสองมาที่บ้านหลวงรอน บิดาของพิศเพลิน และแอบเข้าไปดักรอในห้อง ระหว่างนั้นเอง มรุตสังเกตเห็นเข้าก่อน เลยถูกทำร้ายจนสลบไป พิศเพลินออกมาจากห้องน้ำพอดี จึงได้เผชิญหน้ากับสามีที่หล่อนแสนจะเกลียดชัง ความรักความแค้นที่ถูกทรยศหักหลัง  ทำให้เขาจึงชักมีดออกมา แต่พิศเพลิน มองเห็นร่างของหมอมรุตนอนจมกองเลือดเพราะถูกตีศีรษะ เลยเข้าใจผิดว่าอุดมฆ่าหมอมรุตไปก่อนแล้ว

ด้วยความหวาดกลัวและขาดสติ ทำให้หล่อนวิ่งเตลิดหนี จนเผลอสะดุดตกบันไดลงมา คอหักตายคาที่ และอุดมเองก็ถูกตำรวจจับ

เรื่อง : มัตติกา (ภาคสมบูรณ์)

ผู้เขียน : บุษยมาส

สำนักพิมพ์ : คลังวิทยา

ปีที่พิมพ์ : 2504

เล่มเดียวจบ

มรุตถูกนำตัวเข้ารักษาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง หากครั้งนี้กลับทำให้ความทรงจำของเขากลับคืนมาอีกครั้ง เขาจดจำตนเองได้ รวมถึงความรักที่มีให้ต่อ แพร ฤทธิ์ณรงค์ หรือมัตติกา ของเขาแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น…

เหมือนดวงใจที่ต้องพรากจากกัน              ดั่งแสงตะวันที่ลาลับโลกไป

อยากลืมเหตุการณ์ตอนนั้นให้ได้           แต่แล้วทำไมจากกันไปนะเออ

  

เหมือนบาปบุญกรรม ตามฉันและเธอ    รักเธอเสมอ รักเธอสุดหัวใจ

หากว่าเธอ ไปมีคนรักใหม่                            หมดความรักใคร่ จากไปไม่ชื่นชม

 

ฉันคอยอยู่อย่างเงียบเหงา                      แสนเศร้า เปล่าเปลี่ยวอารมณ์

เสียใจ ร้องไห้ระทม                             ตรอมตรม ขื่นขมใจ

 

โปรดเก็บใจ แม้ได้อยู่ร่วมกัน                   ทั้งเธอและฉัน จะได้สดใส

ชื่อ “มัตติกา” จารึกอยู่ในหัวใจ               ฝากความรักใคร่ มอบไว้แด่เธอ

(จากเพลงประกอบละคร มัตติกา จากข้อมูลของคุณศิลา วารี ในเพจ บันเทิงไทยในวัยเยาว์ ครับ)

หลายคนที่อ่านรีวิว หรือเคยอ่านนิยายเรื่องนี้มาบ้างแล้ว อาจจะคิดว่านี่เป็นพลอตนิยายที่ ‘หนังไทย’ จริงๆ แต่นี่ก็คือลักษณะของงานวรรณกรรมพาฝันในยุคนั้น ที่เขียนขึ้นด้วยสำนวนภาษาอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว และมีกลุ่มแฟนคลับนักอ่านของท่านมากมาย ที่ติดตามผลงานนวนิยายของท่าน ด้วยความรื่นรมย์ และเป็นบทพิสูจน์ถึงความนิยมในตัวผู้เขียนอย่างล้นหลาม จน คุณทมยันตีเอง ซึ่งเป็นนักเขียนในยุคนั้น ก็ได้ให้ฉายาแก่บุษยมาส ด้วยความรักความเอ็นดูว่าเธอคือ ‘ราชินีภูธร’ เพราะงานเขียนของบุษยมาสเป็นที่นิยมในนิตยสารต่างๆ มากมาย เผยแพร่ไปทั่วประเทศ โดยเฉพาะนิตยสาร ‘บางกอก’ ‘ทานตะวัน’ ในยุคนั้น ที่วางจำหน่ายทั่วไป