ทิพยดุริยางค์

บรรณาภิรมย์ โดย หมอกมุงเมือง คอลัมน์ที่อ่านเอาขอมอบความรื่นรมย์ให้กับผู้อ่านด้วยภาพปกสวยๆ และเนื้อเรื่องในแบบต่างๆ ของนักเขียนชั้นครูที่เคยผ่านมือ ผ่านตาและผ่านใจ เพื่อให้ทุกคนได้ร่วมรำลึกถึงผลงานของนักเขียนแต่ละท่านให้พอหายคิดถึงแม้เวลาจะผ่านไปแล้วเนิ่นนาน ภาพและตัวอักษรจะปรากฏให้เห็นอีกครั้งในยุคของการอ่านออนไลน์

ทิพยดุริยางค์ นวนิยายชื่อไพเราะของโบตั๋นเรื่องนี้ เคยลงตีพิมพ์เป็นตอนๆ ในนิตยสาร พลอยแกมเพชร มาก่อน ภายหลังยังนำไปสร้างเป็นละครโทรทัศน์ช่องเจ็ด ในช่วงปี พ.ศ. 2543 โดยบริษัทเป่าจินจง ของ คุณนพพล โกมารชุน นำแสดงโดย คุณกัปตัน-ภูธเนศ หงษ์มานพ ในบทของแบ๊งค์ หรือนิรัติศรัย และ คุณโมเม-นภัสสร บูรณะศิริ ในบทของ ไผ่ เวฬุริยา โดยเฉพาะเพลงประกอบละคร ที่ผมชื่นชอบมากเป็นพิเศษ

เกิดมาเป็นชีวิตศิลปิน                      เต้นกินรำกินด้วยใจที่ปรารถนา
หวนหาความรักอยู่ในอุรา                             มันระคนล้นค่ามากกว่าราคาหัวใจ

เกิดเป็นชีวิตนักดนตรีไทย                           เชื่อมร้อยดวงใจให้ไปกับวาสนา
แม้นฟ้าไม่ขาดจากดวงดารา                          ดังเหมือนเวฬุริยาไม่คลาดจากดวงชีวี

+++++++++++++++

ครอบครัวของนายนิวัติ ตระกูลชาวจีนโพ้นทะเล ที่ก่อร่างสร้างตัว และมีครอบครัวขนาดใหญ่ ทำธุรกิจใหญ่โตมีฐานะ โดยเฉพาะนิมิต นายธนาคารที่แต่งงานกับชาครียา และมีลูกๆ ถึงสามคน สมาชิกในครอบครัวทุกคนต่างเรียนต่อในระดับสูง และไปเรียนต่างประเทศ โดยมีเป้าหมายที่จะสืบต่อกิจการทางธุรกิจด้วยกันทั้งสิ้น

ยกเว้น ลูกชายคนกลางของเขาที่ชื่อนายแบ๊งค์ หรือนิรัติศรัย!

เด็กชายที่ตัวโตสูงใหญ่เกินวัย และช่างคิด หัวกบฏคนนี้ นอกจากจะใจร้อนดื้อรั้น ขี้โมโหแล้ว ยังมีความเป็นตัวเองเป็นอย่างสูง เขาตัดสินใจที่จะเรียนทางนาฏศิลป์ โดยเฉพาะการเล่นโขน ในบทของตัวยักษ์ที่ตนเองชื่นชอบ รวมถึงศิลปะดนตรีไทยชนิดต่างๆ แบ๊งค์ค้านอย่างหัวชนฝาที่จะไปเรียนเมืองนอกเหมือนกับพี่ๆ สร้างความหนักใจให้กับสมาชิกในครอบครัวไม่น้อย

เห็นจะมีแต่คุณอาเล็ก นิศาชล น้องสาวของพ่อเท่านั้น ที่พอจะเข้าใจเขา

เธอรับปากนิมิตที่จะเกลี้ยกล่อมให้แบ๊งค์อยู่เรียนต่อมัธยมก่อน ได้สำเร็จ แม้ว่าปัจจันต์ สหายหนุ่มรูปหล่อที่รับบทพระราม จะไปเรียนโรงเรียนนาฏศิลป์ก่อนหน้าแล้วก็ตาม งานนี้เลยได้รางวัล พาสมาชิกในครอบครัวไปเที่ยวเรือสำราญที่ภูเก็ต ซึ่งนอกจากแบ๊งค์และน้องๆ ของเขาแล้ว ยังมีลูกพี่ลูกน้องอีกสี่ห้าคน ที่เป็นลูกๆ ของคุณลุงอย่างนิรมานหรือนายจี้ เด็กหนุ่มรุ่นพี่ที่นิสัยชอบข่มดูถูกเขาว่าคร่ำครึ หรือ เจน นิศานาถ น้องของนิรมาน ที่ชวนเพื่อนของเธอมาร่วมเดินทางในครั้งนี้ด้วย

เด็กสาวคนนั้นเป็นลูกท่านทูต ที่เขารู้แต่เพียงว่าเธอเล่นเปียโนเก่งมาก แต่เขาไม่นึกว่า เธอจะเป็นเด็กสาวที่เข้าใจตัวตนของเขามากที่สุด

ไผ่ หรือเวฬุริยา คือชื่อของเธอคนนั้น!

ดนตรีเป็นเสมือนสื่อชักนำให้เด็กสองคนได้สนิทกัน แม้ว่าเวฬุริยาจะเล่นดนตรีสากล ขณะที่แบ๊งค์สนใจดนตรีไทย แต่เด็กหญิงเองก็มีคุณยายที่ชอบดูโขน เมื่อกลับมาเมืองไทย ก็มักจะพาเธอไปสังคีตศาลา ชมการแสดงต่างๆ จนซึมซับในใจของเวฬุริยามาตั้งแต่เด็ก

และที่นั่นเอง ที่ทำให้เขากับเธอได้พบกันอีกครั้ง เวฬุริยากำลังจะไปเรียนต่อต่างประเทศ ครั้งนี้เป็นการจากลาของมิตรภาพที่เริ่มก่อตัวขึ้น และแบงค์ก็คิดว่ามันคงจะเลือนหายไปเมื่อเวลาผ่านไปในที่สุด

แต่มันก็หาได้เป็นเช่นนั้นไม่

เรื่อง : ทิพยดุริยางค์

ผู้เขียน : โบตั๋น

สำนักพิมพ์ : สุวีริยาสาส์น

ปีที่พิมพ์ : 2538

เล่มเดียวจบ

เวลาผ่านไป เขาเติบโตเป็นเด็กหนุ่มที่มีความมุ่งมั่นไม่เปลี่ยนแปลง แม้ว่าบุคลิกจะดูเหมือนขัดกัน ในภาพลักษณ์ของเด็กหนุ่มวัยรุ่นรูปร่างสูงใหญ่ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ และยังขี่มอเตอร์ไซค์ อย่างที่หลายคนมองเห็น หากบัดนี้ อารมณ์วู่วามใจร้อนขี้โมโหของเด็กชายแบ๊งค์ลดลงไป จนแทบไม่เหลือแล้ว หากเขายังอดนึกถึงเด็กหญิงที่เคย ‘รู้ใจ’ คนนั้นไม่ได้ ป่านนี้ เธอคงลืมเขาไปแล้ว…

เขาเรียนทางด้านดุริยางคศิลป์อย่างที่ต้องการ แม้จะไม่มีโอกาสได้เล่นโขนเหมือนในอดีต เพราะประสบอุบัติเหตุระหว่างขี่มอเตอร์ไซค์ แต่ด้วยน้ำเสียงและพื้นฐานทางดนตรี ทำให้นิรัติศรัย ได้รับบทเป็นผู้พากย์โขน เวลามีการแสดง

และเวฬุริยา ก็เดินทางกลับมาจากต่างประเทศพอดี เธอพาคุณยายมาชมการแสดงโขนและนึกถึงเขาขึ้นมาในระหว่างนั้น หากไม่คิดว่าจะได้พบกับแบ๊งค์อีกครั้ง บัดนี้ หญิงสาวที่กำลังเรียนปริญญาทางดนตรีและร่วมเดินทางไปแสดงดนตรีทั่วโลก

แม้เวลาจะผ่านไปหลายไปก็ตาม หากเธอไม่คิดว่าเด็กชายแบ๊งค์ในอดีต จะมีความคิดเด็ดเดี่ยวมุ่งมั่นในเส้นทางชีวิตของตัวเองเช่นนั้น และยิ่งทำให้เกิดความประทับใจขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

+++++++++++++++++++++

“ไม่มีใครคิดว่าเขาเป็นพากย์โขนหรอกค่ะ ต้องนึกว่าเป็นนักร้องเพลงร็อก เพลงเฮฟวี่ โอย! เขาแต่งตัวเก๋ามากเลย กางเกงยีนส์ยี่ห้อที่ลูกผู้ชายจะยอมสละละทิ้งเมื่อตอนบวชเท่านั้น พับขาขึ้นมาซักสองทบสั้นๆ คาดเข็มขัดหนังราคาแพง ผมยาวระต้นคอ ใส่แว่นดำด้วย พอหันมาเสื้อดำเขามีลายขาวตรงหน้าอก เป็นลายหัวกระโหลกกระดูกไขว้!”

ในขณะที่นิรัติศรัยเองก็เรียนต่อที่เมืองไทย เขาไม่เคยรู้สึกว่าเป็นปมด้อย เมื่อพี่ๆ ต่างก็เรียนเมืองนอก และมีฐานะการงานมั่นคง ส่วนเขาเอง ก็ได้รับความกรุณาจากคุณปู่ ที่ให้บ้านสำหรับการเปิดเป็นโรงเรียนสอนดนตรี เหมือนกับความใฝ่ฝันของเขา

โรงเรียนดนตรี ทิพยดุริยางค์!

++++++++++++++++++++++

และนอกจากนี้ เขาก็ได้รับเชิญให้ไปเป็นอาจารย์สอนพิเศษที่มหาวิทยาลัย และได้พบกับ เวฬุริยา อีกครั้ง เขาจดจำเธอได้เสมอ แม้ว่าความรัก ความชอบที่แตกต่างกัน แต่มันกลับเป็นส่วนผสมที่ลงตัว สำหรับสองหนุ่มสาว ที่มีความสนใจในดนตรี เช่นเดียวกัน เวฬุริยา ได้ทุนไปเรียนต่อปริญญาเอก และทำให้เขารู้สึกขึ้นมาเป็นครั้งแรกว่า ช่องว่างระหว่างเขาและเธอดูเหมือนจะห่างกันออกไปไกลเหลือเกิน

เวลาเท่านั้นที่จะเป็นเครื่องพิสูจน์ความมั่นคงในหัวใจของคนทั้งคู่ แม้ว่าจะมีผู้หญิงคนอื่นที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แต่เขาก็รู้ว่าหัวใจของตัวเองอยู่ที่เวฬุริยาเพียงคนเดียว!

++++++++++++++++++++

อันดนตรีมีคุณทุกสิ่งไป                            ดนตรีไทยใช่ไร้คุณค่า
เปรียบดังนภากว้างไกล                      ฝากไว้ให้คนรุ่นใหม่ที่มีหัวใจเป็นไทย
ดนตรีใดๆ ถ้ามีหัวใจให้กัน                         ทุกสิ่งอันย่อมมีคุณค่า
เป็นภาษาความสุขของหัวใจ                          ไม่มีสิ่งใดมากั้นจากฟ้าสู่ธรณี

ทิพยดุริยางค์ นอกจากเป็นนิยายที่สะท้อนชีวิต และเรื่องราวผู้คน ในสไตล์ของโบตั๋นแล้ว นิยายเรื่องนี้ยังมีแก่นสำคัญเกี่ยวกับการนำเสนอทัศนคติของเยาวชนรุ่นใหม่ ที่อิทธิพลของโลกภายนอกเข้ามามีบทบาทกับความคิด วิถีชีวิต มากขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน ทั้งแบ๊งค์และไผ่ต่างก็เป็นเสมือนตัวแทนเด็กสมัยใหม่ ที่ทั้งอนุรักษ์ และพร้อมจะเปิดรับสิ่งใหม่ๆ ที่ผ่านเข้ามาเหล่านั้น โดยปรับเปลี่ยนประยุกต์ให้เข้ากับวิถีชิวิตของตนเองได้อย่างกลมกลืนงดงาม โดยไม่ลืมรากเหง้าของตนเองไปพร้อมกัน

หมายเหตุ : ขอขอบคุณภาพประกอบ จาก เพจเป่าจินจง และ คนรักละครเก่า ไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับ