กล่อมกากี

บรรณาภิรมย์ โดย หมอกมุงเมือง คอลัมน์ที่อ่านเอาขอมอบความรื่นรมย์ให้กับผู้อ่านด้วยภาพปกสวยๆ และเนื้อเรื่องในแบบต่างๆ ของนักเขียนชั้นครูที่เคยผ่านมือ ผ่านตาและผ่านใจ เพื่อให้ทุกคนได้ร่วมรำลึกถึงผลงานของนักเขียนแต่ละท่านให้พอหายคิดถึงแม้เวลาจะผ่านไปแล้วเนิ่นนาน ภาพและตัวอักษรจะปรากฏให้เห็นอีกครั้งในยุคของการอ่านออนไลน์

ผมไม่ทราบประวัติของชลอ สรนันท์ มาก่อน เพียงแต่คาดว่าท่านน่าจะเป็นทั้งนักเขียนบทภาพยนตร์ นักเขียนบทละครวิทยุของคณะวัฒนารมย์ รวมถึงผลงานต่างๆ ได้รวบรวมมาเขียนรวมเล่มในรูปแบบนวนิยาย เพราะงานของท่านหลายเรื่องได้นำไปสร้างเป็นภาพยนตร์ยอดฮิตในอดีต อย่างเรื่อง หนึ่งน้องนางเดียว ในปี พ.ศ. 2502 นำแสดงโดยสมบัติ เมทะนี และพิสมัย วิไลศักดิ์ รวมถึง กล่อมกากี เรื่องนี้ ที่สร้างเป็นภาพยนตร์ในปี พ.ศ. 2502 นำแสดงโดยสุรสิทธิ์ สัตยวงศ์ ชนะ ศรีอุบล และอมรา อัศวนนท์

กล่อมกากี เป็นนวนิยายสะท้อนชีวิต เรื่องราวเปิดฉากอย่างรันทดสะเทือนใจ เมื่อหยิ่นฟ้า ภรรยาชาวฮ่องกงของหลวงพิชัยณรงค์หรือ ธเนศร์ ที่อยู่กินกันมาตั้งแต่เขายังเป็นชายหนุ่ม ดำรงตำแหน่งทูตทางการค้าไปยังเกาลูน และได้พบรักกับสาวน้อยต่างแดนผู้นี้ จนทำให้เธอยอมทิ้งทุกอย่าง มาใช้ชีวิตร่วมกับเขายังพระนคร จนมีลูกชายวัยแบเบาะด้วยกันคนหนึ่ง

ก่อนที่หลวงพิชัยณรงค์จะได้พบกับหญิงสาวชาวไทย มาระตี ที่มีความสาว ความสวย และเสน่ห์ยวนใจ จนทำให้ท่านหลงใหลไปกับมายาอิตถีเพศของหล่อน หยิ่นฟ้าไม่อาจทนเป็นภรรยาของท่านอีกต่อไป ความเสียใจ น้อยใจ ในความรักของอีกฝ่าย ทำให้เธอตัดสินใจหนีออกจากบ้านของท่านไป ก่อนจะตัดสินใจฆ่าตัวตาย โดยการกระโดดแม่น้ำเจ้าพระยาในคืนวันนั้นเอง

แต่โชคชะตาก็ยังเมตตา เมื่อนายแสง หนุ่มใหญ่ผู้มีอาชีพรับจ้างภายเรือข้ามฟากมาเห็นเหตุการณ์เอาไว้ได้ทัน เขายื่นมือเข้ามาช่วยเหลือและให้ที่พักพิงแก่เธอ ด้วยความเอื้ออารี แม้ว่าตัวเองจะลำบากยากจนเช่นกัน แสงรับรู้ด้วยความสะเทือนใจว่า ในเวลานั้นหยิ่นฟ้ายังตั้งครรภ์อ่อนๆ อีกด้วย

เขารักเธอเหมือนน้องสาว และเมื่อหยิ่นฟ้าคลอดลูกออกมาเป็นทารกเพศหญิง เขาก็ช่วยเลี้ยงดูเด็กน้อย ผู้มีนามอันแสนไพเราะว่าโปคิ้ม อันหมายถึงสมบัติที่มีค่าสูงสุดเหนือกว่าเงินทองหรือหยกล้ำค่า เพราะมันคือสมบัติของหัวใจผู้เป็นแม่นั่นเอง

เวลาผ่านไปสิบแปดปี โปคิ้มเติบโตเป็นหญิงสาวแสนสวย แม้จะยากจน และพยายามหาทางช่วยเหลือจุนเจือภาระของแม่และลุงแสงที่เธอเคารพรักอย่างสุดหัวใจ เธอไปสมัครเป็นพนักงานภัตตาคารแห่งหนึ่ง โดยไม่รู้เลยว่าเจ้าของภัตตาคารแห่งนั้นก็คือหลวงพิชัยณรงค์นั่นเอง

หลวงพิชัยณรงค์แม้จะแต่งงานใหม่กับมาระตี แต่ก็ไม่มีลูกด้วยกัน มีเพียงภูวนารถ ลูกชายของท่านกับหยิ่นฟ้า ที่หลวงพิชัยณรงค์เข้าใจว่าเธอหนีหายสาบสูญไปแล้ว ภูวนารถเติบโตมาจากการเลี้ยงดูของท่านเป็นอย่างดี และเป็นชายหนุ่มที่ค่อนข้างเสเพล ใช้ชีวิตอย่างสบาย เขาไม่ได้เรียกมาระตีว่าแม่ แต่เรียกเป็นน้า และไม่ได้สนิทสนมใดๆ กับเธอ ขณะที่มาระตีเองก็ไม่ได้ชอบลูกเลี้ยงผู้นี้นัก แต่ก็ไม่อาจจะขัดหลวงพิชัยณรงค์ผู้เป็นสามีได้

แม้แต่การรับสาวใช้ในภัตตาคารคนใหม่ที่มีหน้าตาจิ้มลิ้มสวยงามที่ชื่อโปคิ้มด้วยเช่นกัน

ภูวนารถประทับใจในความสาวความสวยน่ารักของโปคิ้ม เขาหลงรักเธอโดยไม่อาจรู้เลยว่าหญิงสาวผู้นี้มีสายเลือดเดียวกันกับเขา ในขณะที่หลวงพิชัยณรงค์เองก็มีความเอ็นดูในตัวโปคิ้มเป็นอย่างมาก ความรู้สึกรักและผูกพันเกิดขึ้นอย่างประหลาด มีเพียงมาระตีเท่านั้น ที่เกิดความอิจฉาริษยา และพยายามหาทางกำจัดโปคิ้มให้ออกไปจากชีวิต

เรื่อง : กล่อมกากี

ผู้เขียน : ชลอ สรนันท์

สำนักพิมพ์ : บรรลือสาส์น

ปีที่พิมพ์ : ไม่ปรากฏปีที่พิมพ์

เล่มเดียวจบ

ด้วยการกล่าวร้ายและหาทางกลั่นแกล้งโปคิ้ม ทำให้เรื่องนี้ล่วงรู้ไปถึงหูนายแสง หนุ่มใหญ่วัยฉกรรจ์ที่รักโป้คิ้มเหมือนหลานคนหนึ่งไม่อาจทนนิ่งเฉยอยู่ได้ เขาบุกเข้าไปพบมาระตีในคืนวันหนึ่งที่หลวงพิชัยณรงค์และภูวนารถไม่อยู่ ทั้งคู่ปะทะอารมณ์กันอย่างรุนแรง และท้ายสุดนายแสงก็ไม่อาจทนนิ่งเฉยอยู่ได้ เขาขืนใจมาระตีจนตกเป็นของเขาในคืนวันนั้นเอง

มาระตีเจ็บใจ แม้จะไม่อาจทำอะไรได้ เพราะตกเป็นเบี้ยล่างนายแสง ทำให้ต้องฝืนทำดี กับโป้คิ้ม และยิ่งทำให้ไฟริษยาของหล่อนมากยิ่งขึ้น เมื่อรู้ว่าโป้คิ้มเป็นลูกสาวของหยิ่นฟ้านั่นเอง

เมื่อหลวงพิชัยณรงค์ทราบความจริง ท่านก็อดหวนคิดถึงเหตุการณ์ในอดีตกับภรรยาสุดที่รักชาวเกาลูนไม่ได้

ภาพในอดีตได้หวนกลับมาเป็นของท่านอีกวาระหนึ่ง

เด็กสาวหน้าแฉล้มจากเกาลูนได้โล้เรือให้ทูตการค้าหนุ่มนั่งชมดาวเหนืออ่าว จากนั้นมา หยิ่นฟ้าแม่คนโล้เรือก็ได้กลายมาเป็นนายท้ายชีวิตของหลวงพิชัยณรงค์ อดีตรักในวิมานลอยลำยังสลักตรึงอยู่ในสำนึกมิลืมเลือน…

ในที่สุดความลับทั้งหมดก็เปิดเผย หลวงพิชัยณรงค์ตามหาหยิ่นฟ้าจนพบ และพาเธอกลับมายังคฤหาสน์ของเขา ขณะที่มาระตีออกไปจากบ้านอย่างผู้แพ้และเต็มไปด้วยความพยาบาท

นายแสงคิดว่าเขาได้ช่วยเหลือหยิ่นฟ้าที่เขารักเหมือนน้องสาว ให้ได้พบกับความสุขในชีวิตแล้ว แม้ว่าในเวลาเดียวกันก็ทำให้ความรักที่กำลังจะเริ่มต้นอย่างสวยงามของโปคิ้มกับภูวนารถ ต้องกลายเป็นโมฆะ เพราะทั้งคู่กลายเป็นพี่น้องกันก็ตาม แต่ไม่นานนักภูวนารถและโปคิ้มต่างก็ทำใจได้ นายแสงหายตัวออกจากบ้านไปภายหลังจากนั้น

แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นตามมา เมื่อหยิ่นฟ้าได้เสียชีวิตลงจากการกินยานอนหลับเกินขนาด และจากนั้นมาระตีก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง หล่อนกลับมาเพื่อครอบครองตำแหน่ง ภรรยาคนเดียวของหลวงพิชัยณรงค์ ท่ามกลางความโศกเศร้าของภูวนารถและโปคิ้ม หลายคนเข้าใจว่าหยิ่นฟ้าถูกฆาตกรรม ไม่ใช่กินยานอนหลับจนเสียชีวิตไปเอง

หลวงพิชัยณรงค์มีโอกาสนั่งเรือข้ามฟากไปหาขุนขจร สหายของเขา และพบกับนายแสงอีกครั้งโดยบังเอิญ ท่านขอร้องให้นายแสงกลับไปยังบ้านของท่าน และทำให้นายแสงรับรู้การเสียชีวิตของหยิ่นฟ้า สตรีที่เขารักไม่ต่างกับน้องสาวร่วมสายเลือด นายแสงแค้นใจ และคิดว่าทุกอย่างคือแผนการของมาระตี เขาจึงต้องการกลับไปแก้แค้น

ทั้งคู่ได้เผชิญหน้ากันอีกครั้ง มาระตีปฏิเสธว่าหล่อนไม่ใช่คนฆ่าหยิ่นฟ้า ถึงจะโกรธจะเกลียดอีกฝ่ายมากเพียงใดก็ตาม ขณะที่นายแสงก็ขู่ว่าจะเปิดเผยความจริงทั้งหมดให้กับหลวงพิชัยณรงค์ว่ามาระตีก็เป็นเมียของเขาอีกคนหนึ่งเหมือนกัน ทำให้มาระตีหวาดกลัว และเกิดความสำนึกผิดขึ้นมา หล่อนกลายเป็นคนเก็บตัวเงียบขรึม แตกต่างจากมาระตีคนเดิมโดยสิ้นเชิง และความหวาดกลัวนี้เองต่อมากลายเป็นอาการคลุ้มคลั่งเหมือนเสียสติ จนทำให้มาระตีเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตในที่สุด

โปคิ้มและภูวนารถได้พบกับจดหมายฉบับสุดท้ายของหยิ่นฟ้าเข้าพอดี จดหมายฉบับนั้นสารภาพความจริงว่า เธอตัดสินใจฆ่าตัวตายด้วยตัวเอง

 ถึงทุกคนที่ฉันรัก

จดหมายฉบับนี้จะปรากฏต่อสายตาต่อเมื่อฉันได้จากโลกนี้ไปแล้ว มันเป็นความสมัครใจของฉันเองที่ขอลาโลก ลาลูกและผัว รวมถึงพี่แสงที่ฉันถือเสมือนพ่อ ฉันได้พบจุดหมายปลายทางของอนาคตอันสดใสแล้วอย่างอิ่มเอม ไม่มีความชื่นใจครั้งใดที่ฉันจะชื่นใจยิ่งไปกว่าโปคิ้มได้กลับมาอยู่ในอ้อมอกของพ่อ ใช่ว่าฉันจะรังเกียจความสุขที่หลวงพิชัยณรงค์หยิบยื่นให้ แต่อดีตของฉันเป็นเพียงดอกหม่อนเรือเร่นอกฝั่งเกาลูน ไม่เหมาะที่จะพุ่งทางชีวิตของตัวเองให้สูงเท่าเทียมกับผัว และลูกชายซึ่งเกิดบนฝั่งน้ำเจ้าพระยา อีกประการหนึ่ง เมียคนใหม่ของผัวก็ยังมีตัวตนอยู่ ฉันเกิดมาไม่ต้องการความระทมทุกข์ให้แก่ชีวิตใดทั้งสิ้น ไม่ว่าคนคนนั้นจะเป็นศัตรูหรือมิตร ฉันตรองแล้วว่า ทางสงบที่สุดคือการดับศูนย์ และฉันก็ดีใจที่ได้กลับมาพบจุดจบในรังรักเก่า…

ด้วยรัก

หยิ่นฟ้า…

ส่วนนายแสงเองก็ได้สำนึกในความผิดบาปของตนเอง เขาหายตัวออกไปจากบ้านหลวงพิชัยณรงค์ โดยไม่ได้หวนกลับคืนมาอีกเลย

ท้ายสุดนี้ ผมขอขอบคุณ เพจ Thai movies poster สำหรับภาพประกอบเรื่องนี้ด้วยครับ