เพื่อคุณคนเดียว

บรรณาภิรมย์ โดย หมอกมุงเมือง คอลัมน์ที่อ่านเอาขอมอบความรื่นรมย์ให้กับผู้อ่านด้วยภาพปกสวยๆ และเนื้อเรื่องในแบบต่างๆ ของนักเขียนชั้นครูที่เคยผ่านมือ ผ่านตาและผ่านใจ เพื่อให้ทุกคนได้ร่วมรำลึกถึงผลงานของนักเขียนแต่ละท่านให้พอหายคิดถึงแม้เวลาจะผ่านไปแล้วเนิ่นนาน ภาพและตัวอักษรจะปรากฏให้เห็นอีกครั้งในยุคของการอ่านออนไลน์

‘ทัศนารถ’ เป็นอีกนามปากกาหนึ่งของสาเรส ศิริมนัส นักเขียนนวนิยายรุ่นครู ผู้มีผลงานในอดีตเป็นจำนวนมาก หากสำหรับนามปากกาทัศนารถแล้ว น่าจะเป็นผลงานในช่วงแรกๆ ของท่าน ซึ่งเท่าที่ผมเห็น จะมีเรื่อง พนเทพ ที่เป็นนวนิยาย และ เพื่อคุณคนเดียว ที่เป็นเรื่องสั้นขนาดยาวจำนวนสองเรื่องรวมกันอยู่ในเล่ม ที่ให้รสชาติในการอ่านแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

สำหรับเรื่อง เพื่อคุณคนเดียว จัดเป็นนวนิยายรักพาฝัน เรื่องราวของหลวงสารา ชายสูงวัยที่มาใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพังในบ้านชนบทต่างจังหวัด และมีโอกาสได้รู้จักกับราช เด็กหนุ่มที่มีนิสัยอ่อนโยนซื่อสัตย์ จนทำให้ท่านประทับใจ และได้รู้ว่าทั้งคู่ต่างก็มีชีวิตที่คล้ายคลึงกัน

หลวงสาราฯ เคยมีปมในอดีต เมื่อยี่สิบห้าปีก่อนนั้นท่านเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับหญิงสาวคนหนึ่ง หากด้วยในวัยหนุ่มคะนองทำให้ไม่อาจรับผิดชอบทารกในครรภ์ที่กำลังจะถือกำเนิดขึ้นได้ ส่วนฝ่ายหญิงเองก็หายสาบสูญไปโดยมีข้อมูลเพียงว่า เธอได้ให้กำเนิดเด็กทารกเป็นเพศชาย ทำให้ท่านรู้สึกผิดบาปต่อตัวเองมาจนถึงทุกวันนี้

ในขณะที่ราชเองก็สารภาพว่า ความจริงเขาไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของบิดาในปัจจุบัน แต่เป็นเด็กกำพร้าที่ถูกนำมาเลี้ยงไว้ โดยทราบภายหลังว่ามารดาถูกบิดาทอดทิ้ง และพอเขาอายุได้เพียงห้าขวบ มารดาก็เสียชีวิตไป ยิ่งทำให้ราชแค้นใจในพ่อแท้ๆ ที่เป็นผู้ให้กำเนิดมากยิ่งขึ้น

“ผมอยากรู้จิตใจของเขา คุณบอกหน่อยได้ไหมว่า ตลอดเวลามา คุณมีความรู้สึกถึงพ่อแท้ๆ ของคุณอย่างไรบ้าง”

“เกลียด!” ราชระเบิดเสียงออกมาเกือบเหมือนตวาด แววตาของเขากร้าวขึ้นด้วยความคั่งแค้น ทั้งๆ ที่มีน้ำใสๆ ซ่านอยู่ในเบ้าตา “ผมคิดถึงเขามาก แต่ไม่ได้คิดถึงอย่างดี ไม่ได้คิดถึงด้วยความรัก ผมคิดถึงเขาด้วยความเกลียด เกลียดและแค้นใจ เหมือนคิดถึงศัตรูที่เคยทำลายผมมาจนย่อยยับ! ผมอยากจะเห็นหน้าเขาสักครั้ง อยากจะดูว่าหน้าตาเขาเป็นยังไง ถึงได้ทิ้งลูกในอกของเขาเองได้ลงคอ…”

โดยที่ทั้งคู่ต่างไม่รู้เลยว่า ความจริงแล้ว หลวงสาราฯ และราช คือพ่อลูกกันนั่นเอง!

เรื่องราวใน เพื่อคุณคนเดียว เชื่อมโยงปมปัญหานี้ ผ่านคุณประนอม และแดง ผู้ดูแลบ้านพักเด็กกำพร้าบ้านเมตตาแห่งนี้ และเด็กสาวกำพร้าผู้อ่อนโยน จนทำให้หลวงสาราฯ ผู้ที่ตามสืบหาตัวเด็กทารกเพศชายผู้เป็นลูกของเขา ที่นำมาเลี้ยงไว้ที่นี่เมื่อยี่สิบห้าปีก่อน เกิดความประทับใจในตัวแดง จนขอนำเธอมาเลี้ยงเป็นบุตรบุญธรรม

ในขณะที่คุณประนอม หญิงวัยกลางคน มีบุคลิกเจ้าระเบียบ นิสัยยอมหักไม่ยอมงอและดูเป็นคนแข็งกระด้าง จนทำให้หลวงสาราฯ และเธอต้องปะทะคารมกันอยู่ตลอด ในเมื่อฝ่ายหนึ่ง ต้องการค้นหาความจริงเกี่ยวกับลูกชายตัวเอง ขณะที่อีกฝ่ายหนึ่งรักษาความลับนั้นไว้ เพราะไม่ต้องการให้เขามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตที่สดใสของเด็กคนนั้นอีกต่อไป และจากความไม่ชอบหน้ากันในตอนแรก ก่อให้เกิดเป็นความรักความผูกพัน ระหว่างคนทั้งสองขึ้นโดยไม่รู้ตัว นำไปสู่การคลี่คลายปมชาติกำเนิดของราชในที่สุด

สำหรับ ชีวิตมืด เรื่องที่สองนั้น เป็นนวนิยายชีวิตที่หม่นทึบเรื่องหนึ่งเลยทีเดียว เรื่องราวเริ่มต้นขึ้นในงานศพอันสมเกียรติของเพียร พิสุทธิ์ นักเขียนชื่อดังที่เสียชีวิตลง พร้อมกับมีเพื่อนนักเขียนคนดังมาเขียนคำอุทิศในหนังสือที่ระลึกงานศพให้เขาอย่างมากมาย ในท่ามกลางความเศร้าโศกของทุกคนนั้นเอง มีเพียงโสรัจ ภรรยาคู่ชีวิตของเขาเท่านั้นที่…

โสรัจถอดแว่นสีดำออกจากตา เงยหน้าขึ้นสบตาเพื่อนหญิงที่แก่วัยกว่าอยู่เป็นครู่ แล้วจึงก้มลงมองหนังสือที่อยู่ในมือ สายตาคู่นั้น คู่ที่ว่างเปล่าเหมือนไม่ใช่สายตาของมนุษย์ที่มีความรู้สึกนึกคิด ดวงตาลึกโรย แห้งผากไม่มีน้ำตา ไม่มีแววของความทุกข์ ความเศร้า มันเกือบจะเป็นนัยน์ตาของคนไม่มีชีวิตด้วยซ้ำ นิตยาต้องถอนใจอย่างหนักหน่วง เมื่อคิดว่าที่โสรัจใส่แว่นดำไว้ตลอดเวลานั้น ไม่ใช่เพราะต้องการจะพรางความเศร้าโศก พรางน้ำตาไว้จากการเห็นของคนอื่น แต่เธอสวมมันเพื่อพรางสิ่งตรงข้ามต่างหาก!

 และทัศนารถก็นำพาผู้อ่าน ให้ย้อนวันเวลากลับไปเมื่อสิบกว่าปีก่อน ผ่านห้วงความคิดคำนึงในปัจจุบันของโสรัจ ณ เวลานั้น เมื่อเธอเพิ่งมีอายุได้สิบเก้าปี และยังเป็นนางสาวโสรัจ รัตนเสวี

เด็กสาวอาศัยอยู่ในอาณาเขตบ้านหลังใหญ่ บิดาของเธอมีภรรยาหลายคน และมี ‘ท่านพี่’ ผู้เป็นลูกสาวของภรรยาหลวง คอยดูแลความเรียบร้อยและบงการทุกสิ่งในบ้าน ยิ่งเมื่อปราศจากบิดาคุ้มหัวแล้ว โสรัจก็ถูกท่านพี่กดขี่ เสียดสี ให้เจ็บช้ำน้ำใจอยู่เสมอ ทุกอย่างคงดำเนินต่อไป ถ้าหากเธอจะไม่มีโอกาสได้ช่วยเหลือชายหนุ่มผู้หนึ่งที่เมาเหล้าและมานอนสลบอยู่ข้างบ้าน

และมารู้ภายหลังว่าเขาคือนักเขียนนวนิยายชื่อดัง เพียร พิสุทธิ์!

เรื่อง : เพื่อคุณคนเดียว

ผู้เขียน : ทัศนารถ

สำนักพิมพ์ : รวมสาส์น

ปีที่พิมพ์ : 2500

เล่มเดียวจบ

จากนั้น เส้นทางชีวิตก็นำพาโสรัจให้ไปสมัครงานที่โรงพิมพ์ ซึ่งเพียรเป็นนักเขียนอยู่ที่นั่นโดยบังเอิญ แม้เขาจะเป็นหนุ่มเจ้าสำราญ ติดเหล้า ติดเพื่อน แต่ก็มีความจริงใจมอบให้กับเธอ และนำมาสู่การตัดสินใจครั้งสำคัญ เมื่อคุณชายเชิดพงษ์ บุรุษผู้สูงส่งด้วยชาติตระกูลแต่นิสัยต่ำช้า ได้เข้ามาอาศัยอยู่ในชายคาของรัตนเสวี และหาทางปลุกปล้ำเธอ จนทำให้โสรัจตัดสินใจที่ออกจากคฤหาสน์หลังงามแห่งนี้ไปใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเพียร ทั้งคู่หนีไปอาศัยอยู่ด้วยกันที่หัวหินอย่างมีความสุข และมีลูกเล็กๆ ด้วยกันหนึ่งคน

เมื่อความเป็นนรกในบ้านรุนแรงยิ่งขึ้น และความมุ่งร้ายของคุณชายเชิดพงษ์ ผู้ใช้สายตาจ้องเธอด้วยประกายวาวระริกประดุจอสรพิษจ้องเหยื่ออยู่ทุกขณะ และพยายามจะลวนลามเธอทุกครั้งที่โอกาสเปิดให้ ใจของโสรัจก็ยิ่งถูกบีบคั้นทรมานมากขึ้น มันกระเจิดกระเจิงอย่างไร้สติเหมือนลูกกวางน้อยที่พลัดแม่อยู่แต่ตัวเดียวในป่ากว้าง อันเต็มไปด้วยภยันตราย ในระยะนี้เอง ที่ เพียร พิสุทธิ์ ได้ก้าวเข้ามาสู่ชีวิตของเธอ

 เขาก้าวเข้ามาอย่างวีรบุรุษผู้กล้าหาญ ผู้ช่วยชีวิตเธอให้พ้นจากภยันตรายทั้งมวล เขาเป็นเหมือนเพทเจ้าในความคิดฝันของเด็กน้อย เขาเป็นแสงสว่างและกำลังใจ เป็นทั้งที่พึ่งและเพื่อนแต่เพียงผู้เดียวในขณะที่ชีวิตของเธอกำลังจมดิ่ง อยู่ในปรักที่ลึกและมืดที่สุดของความทุกข์ยาก…

แต่แล้ว… ด้วยพิษของสุราที่เขาไม่อาจถ่ายถอนจากมันได้ รวมถึงบรรดาเพื่อนๆ ที่ชักนำให้เขาติดการพนัน ทำให้เพียรไม่สามารถประคับประคองเรือชีวิตของเขาและเธอให้ไปถึงฝั่งฝัน ความสุขในครอบครัวเริ่มสั่นคลอนทุกขณะ แม้ว่าโสรัจจะพยายามประคับประคองชีวิตคู่อย่างเต็มที่ ยิ่งเมื่อมีลูกน้อยด้วยกัน และต้องทนให้เขาตบตีในยามที่พิษสุราเข้าสิงสู่ ก่อนที่สร่างเมา และร่ำร้องขออภัยในความผิดพลั้งของตัวเองด้วยน้ำตานองหน้า

โสรัจลำบากจนต้องนำข้าวของเครื่องใช้ไปขาย แต่เงินก็ละลายหายไปกับเพียร และท้ายที่สุดเมื่อลูกล้มเจ็บลง หากไม่มีเงินมารักษา เธอต้องยอมขายตัว และลูกค้ารายหนึ่งก็คือ คุณชายเชิดพงษ์นั่นเอง!

ลูกน้อยของเธอเสียชีวิต หากโสรัจก็ไม่อาจทอดทิ้งเพียรได้ เมื่อเขาก็ล้มเจ็บด้วยพิษสุราที่เกาะกินร่างกายมานานนับปี ในยามที่ชายหนุ่มมีสติครบบริบูรณ์ เขาขอให้เธอจากเขาไป

“ผมรู้ตัวดี โสรัจ ผมจะไม่ขอโทษ จะไม่อ้อนวอนให้คุณยกโทษให้ ผมทำลายคุณมามากแล้ว ทำลายทุกอย่าง แม้กระทั่งชีวิตลูก” เสียงของเขาแหบพร่า มันสะท้อนสะท้านจนขาดหายไป

“ผมดึงคุณมาสู่ที่ต่ำ ในปรักของความต่ำช้าร้อยแปดที่ผมไม่อาจถอนตัวขึ้นได้” ดวงตาของเขาแดงก่ำมีน้ำใสๆ ซ่านอยู่ในเบ้าตาขณะพูด

ชายผู้นี้มิใช่หรือที่เธอเคยทุ่มเทความรักให้อย่างสุดชีวิต เคยใฝ่ฝันและศรัทธาในตัวเขาอย่างสุดชีวิตจิตใจ ถึงแม้ว่าเขาจะทำผิดมาสักเพียงใด เธอก็ยังตัดใจจากเขาไม่ขาด

และเธอก็ตอบกับเขาไปว่า

“ฉันจะไม่ทิ้งคุณไป ตราบเท่าที่ฉันหรือคุณยังมีชีวิตอยู่ค่ะเพียร จริงแหละฉันอาจจะคิดถึงและรักตัวเองเหนือสิ่งอื่น แต่ทว่าจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อชีวิตของฉันได้อุทิศให้คุณแล้ว ชีวิตฉันทั้งชีวิตมีเพื่อคุณคนเดียวเท่านั้น!”

นวนิยายชีวิตเรื่องนี้จบลงอย่างเศร้าสะเทือนใจ และเป็นการปลดปล่อยพันธนาการของชีวิตโสรัจไปพร้อมกัน เมื่อเพียรเสียชีวิตลง พร้อมกับความคิดคำนึงในอดีตของโสรัจก็ดำเนินมาถึงจุดอวสานเช่นกัน

เพื่อคุณคนเดียว เป็นนวนิยายสองเรื่องสองรส ที่ให้ความรู้สึกที่แตกต่างกัน ความหวานชื่น และความขื่นขมที่ล้วนแต่เกิดขึ้นจากความรัก!